- 28 Kasım 2021
- 106
- -178
- 11
- 33
- Konu Sahibi batilinanc
-
- #61
size hayatım üstüne temin ederim hepsini denedim
tek çıkar yol sizin gibi biri iletişim kurmaktı
çok mutlu oldum yazdığınıza
Son düzenleyen: Moderatör:
size hayatım üstüne temin ederim hepsini denedimBen de bipolarım; 15 sene kadar önce bir intihar girişimim oldu. Ölüm, intihar istemi gibi düşünceler zamanla yerini ölümü takıntılı halde düşünme, "Ardında ne olacak, ölümden sonra ne var?" gibi obsesif bir sorgulamaya bıraktı. Her gün ve her gece ölümü düşünür, uykuya dalmakta güçlük yaşardım.
Bu süre zarfında ilaçlarım defalarca değişti, denendi ve dozları ayarlandı.
İlaçlarınızı kullanmayı lütfen aksatmayın, zamanla daha iyi gelecektir.
Bipolar genel ilaçlarının haricinde depresif ruh halini düzenlemek ve zorlayıcı düşünceleri dağıtmak amaçlı .. reçete edildi. Bu ilacın adını yazıyorum ama lütfen kafanıza göre alıp kullanmaya kalkmayın, kendi doktorunuza şikayetçi olduğunuz durumu anlatarak bu ilacı da danışın-sorun diye yazdım.
Geçmiş olsun diyelim, zordur bipolarlı hayat, lafın gelişi geçmiş olsun diyorum ama geçmiyor da evet ama bipolar birine huzur çok uzaktır sanmayın, dengeli bir hayat yaşadığınız, ilaçlarınızı aksatmadığınız, çevrenizde de sevgi-güven çemberi oluştuğu sürece üstesinden gelirsiniz.
Çok teşekkür ederimİnanın. İnanarak yapamayacağınız hiçbir şey yok
Yatmanız gerekiyorsa da yatın lütfen
Zor anlıyorum fakat kolayı seçmeyin.
Geçmiş olsun
size hayatım üstüne temin ederim hepsini denedim
tek çıkar yol sizin gibi biri iletişim kurmaktı
çok mutlu oldum yazdığınıza
Çok mutluyum sizin yazdığınız içinYolumuz zorlu bir yol, pek çok şey denenir, denenir kah değişir, kah yaklaşılır, kah yan etkileri sebebiyle daha yorucu hale gelir. Bu bir yolculuk, doğru ilaçları keşfetmek ve vücudun buna ayak uydurabilmesi de oldukça zaman alıyor. Ama mümkün olduğunca pes etmemek ve umudumuzu diri tutmak lazım. Çünkü ancak böyle oluyor.
Tatlım, birisi bana, bundan 14 sene önce "Strobe, bipolarlı yaşamının ilk senelerinde, sana bu kadar acı gelen şeylerle gün gelecek dalga bile geçeceksin" deseydi, onları küfürle kovalardım. Ama oldu, yoluna girdi.
Sana iyi gelecekse yazabilirim:
Bundan 14 sene kadar önce, ağır bir mani atağıyla hastaneye kaldırıldım. Bulunduğum yerdeki hastane ve doktorumuz yeterli gelemediği için beni Manisa Ruh ve Sinir Hastanesine gecenin üçünde ambulansla yolladı.Psikotik mani ile yaşıyordum krizi, hatta bir kısmı da hafızamda yer almıyor, bir kabus gibiydi ama uyuyamıyordum. Doktorumun sonradan anlattığına göre beni uyutmak için vurduğu ilaçlar, 80 kiloda yetişkin bir erkeği 24 saat aralıksız uyutabilecek dozlardaymış ancak, yavaş yavaş artarak gelen ortalama 10 günlük mani atağı sürecinde, 49 kiloya düşen ve 6 gündür uyuyamayan beni, sadece 30 dakika uyutabilmiş.
O hastaneye yatışıma karar veren ve beni muayene eden Manisa'daki doktorumuz, aileme "Bir şey söylemek için henüz erken ama çok da ümitlenmeyin" demiş. Annemin bu sözü atlatması bile zaman aldı, yıkılmış tabii kadın da, bilmiyorlar neyim var ne oluyor.
Ailemden elektroşok izni istemişler, çünkü uyuyamıyorum, kendimde değilim ve şoklu tedaviye geçecekler. Ailem izni vermiyor, şok tedavisine bir miktar önyargılı oldukları için. Ancak zorlayıcı ve seçeneklerin artık azaldığı durumlarda şok tedavisinin de kurtarıcı olduğunu söylemeden edemeyeceğim.
Vurulan ilaçlarla ayakta uyudum.
Şöyle açıklayayım; derin uykuya dalamadım, yatağımda rahat uyuyamadım, her on dakikada belki sıçrayarak kalktım, yürüdüm, yürürken sanki orada değildim, kalbim, bedenim uyuyordu sadece gözlerim kapanmıyor, beynim durmuyordu.
Nihayetinde atak geçti. Ardından gelen süreç ise "Asssla bitmeyecek! Sonu yok bunun" dediğim majör depresyon süreciydi.
22 gün boyunca yıkanamadım, annem koluma omzuma girer, küvete oturtur yıkardı. Kemiklerim, tüm kaslarım adını koyamadığım bir ağırlıkta sızlardı, gözlerim açılmazdı, uykudan, yataktan başımı asla kaldıramazdım, köşeye atılmış bir patates çuvalından farksızdım. Hareket etmek ıstıraptı, hiçbir şeyin tadı yoktu, hayatın manası yoktu, hiçbir şey keyif vermiyordu, yediğim yemek değil sanki çamurdu... Bitmiyor, geçmiyordu. Bu süreçte hafızam inanılmaz zayıfladı, dedim herhalde ben gerizekalı oldum. Kullandığım ilaçlardan ağzım kurur, dilim şişerdi. Kaç kere ilaç değiştirdim, pes ettim öleyim dedim, kaç kere ailem "Geçecek, güçlü bir kızsın sen" diyerek ayağa kaldırdı.
2 ay boyunca cümle kurmayı unuttum, kekeledim, konuşamadım, insanlarla sohbetten nefret ettim, kimseye katlanamaz haldeydim, tüm yeteneklerim yok olmuş gibiydi vs vs vs...
Bunları daha sayfalarca niteleyebilirim.
Özetle, sadece sana zor değil ve sadece sen denemiş denemiş ve olduramamış değilsin.
Bu bir yolculuk, bu bir süreç; önünde sonunda oluyor, bitiyor ve bu derece acı vermiyor, alışıyorsun, ayak uydurmaya başlıyorsun, hafızanı, yeteneklerini geri alıyorsun, yüzün yeniden gülüyor.
Ama sabır tatlım. :)
Sabır.
Sabır çok acı evet, ama meyvesi tatlı.
Bu günlerin geçeceğini asla aklından çıkarma.
Benden herhangi bir eksiğin yok, benim ultra mega insanüstü bir gücüm yok, senin gibi biriyim işte. Sabrı öğrendim, bununla yaşamayı öğrendim, içgörü edindim, farkındayım. Ben başarabildim, neden sen de başaramayasın?
Doğuştan zaten bu hastalık :)Yakın bir arkadaşım bipolar. Kendim yaşamasam da teşhis aşamasından itibaren yaşadıklarına şahit oldum. Nerdeyse 10 yıl olacak ancak ara ara ilaçları değişir dozlar, yan etkiler biraz uğraşır. Yani denedim olmuyor değil sürekli ara ara deneme söz konusu. İlk başta bunu kabul etmeniz lazım.
Çok mutluyum sizin yazdığınız için
Ekt bende de denemek istiyor gata
Korkuyorum.
Manisa ben de istedim ama salonlar farklı grup oluyormuş gatada kaldım;
Ağlamak üzereyim
Sizi bulmak buraya tek yazma ümidimdi
Çok duygulandım
TSM aldım ben faydası yoktu
Kendınızde ne gıbı eksıklıkler var .Bende okb hastasıyım .Çok kötü 2 amalıat gecırdım beyın kanaması ondan sonra tekduamzamanım geldıgınde acısız agrusız haata olmadan saglıklı ölmek .Sendeıcındemılerı bıtırBelirteyim 2 ay yatarak psikiyatri servisinde tevdi gördüm, intiharla gitmiştim
Şimdi doktorlar yeniden çağırıyor yatırmak için.;
İçerde bu düşünceler son bulmuyor ki?
Teşhis bipolar.
Uzun kısa lütfen tecrübenizi yazın, ama duydum söylemiş gibi değil
Hemen yaşayanlar lütfen
Geçmiyor yazan üyeleri bu düşünce sonsuza dek geçmiyor diye algıladım,
Soru başlığını unuttum özür dilerim
Öncelikle geçmiş olsun benim nedense bilmem hep liseli yıllarımdan beri wcye girince deprem olacakmış da o şekilde ezilerek öleceğim gibi bir korkum var hala var bu arada ve ömrümde hiç deprem ne gördüm ne yaşadım ilk depremim elazığ depremiydi geçmişte okkb geçirdim gece yangın çıkar bir şey olur da dışarıya paspal çıkmayayım diye gece saçımı düzleştirip makyaj yapıp uyuyacak kadar takıntı geliştirmiştimBelirteyim 2 ay yatarak psikiyatri servisinde tevdi gördüm, intiharla gitmiştim
Şimdi doktorlar yeniden çağırıyor yatırmak için.;
İçerde bu düşünceler son bulmuyor ki?
Teşhis bipolar.
Uzun kısa lütfen tecrübenizi yazın, ama duydum söylemiş gibi değil
Hemen yaşayanlar lütfen
Geçmiyor yazan üyeleri bu düşünce sonsuza dek geçmiyor diye algıladım,
Soru başlığını unuttum özür dilerim
Bebegim den önce böyle düşünüyordum zaten çok problem yaşadığım psikolojik olarak çöktüğüm zamanlardı sonra güçlü durup aştım bu hayatım zaten berbat geçti öteki tarafı yakmayayım düşüncesi ile devam ettim yoluma sonra da sorunlarımdan kurtuldumhiç değilse bebeğin var
Öyle sürekli bi ölümü düşünmüyorum ama sizin ki zaten bir rahatsızlık ve tedavi gerektiriyor söylediğinize göre. Eğer doktorunuz sizi tatmin etmiyorsa başka bir uzmana daha görünün. Ölüm her an her koşulda olabilir ama bunu sürekli düşünmek çok rahatsız edici olmalı. Oğlum dünyaya geldiğinde eşim yanımızda olamadı ve ben o süreçte ölmekten çok korkuyordum ; ya bana bi şey olursa bebeğim ne zaman yapar diye. O düşünceler insanı perişan eder. Uzmanlara güvenin derimBelirteyim 2 ay yatarak psikiyatri servisinde tevdi gördüm, intiharla gitmiştim
Şimdi doktorlar yeniden çağırıyor yatırmak için.;
İçerde bu düşünceler son bulmuyor ki?
Teşhis bipolar.
Uzun kısa lütfen tecrübenizi yazın, ama duydum söylemiş gibi değil
Hemen yaşayanlar lütfen
Geçmiyor yazan üyeleri bu düşünce sonsuza dek geçmiyor diye algıladım,
Soru başlığını unuttum özür dilerim
ne hoş, manik dönemi gibi yazmışsınızAklimdan sanirim onem verdigim insanlara kizdigimda ölum dusunceleri geciyor sadece artik. 35ten once kimse bisey yapmasa da varolussal sikintilar yuzunden daha sik gecerdi. Ama ne var biliyo musun ölum sanki bi backup gibi dusunmesi rahatlatan bisey aslinda. Kendi cenazeni dusunup melankolik bi sekilde aglamak sacmaligindan bahsetmiyorum onu da yapiyor insan niyeyseama hani her seyin icine edersem son opsiyonum olarak elimde var diyorum. ve bu benim bence daha guzel yasamama sebep oldu hep. yontemine kadar sormussun iyi hissetmedigin belli simdi. ben olsam ilac icmem buyuk rezillik onu soyliyim en azindan. Bence otenazi herkes icin legal olmali o da ayri konu.
Kanser olsan etrafindaki insanlar birer birer iyilik show yaparlar sana aciyip ama mental problemin varsa simarik bi ucubesindir ve kimse rahatsizligini ciddiye almaz somut olmadigi icin. Once bu aci gercekle yuzlesmek gerekiyor. Ben de bipolarim, o yuzden unlemler esliginde diyebilirim ki ikinci en onemli sey ilaclar. Kendine baya uzun bi sure emek harcaman gerekiyor neyin senin icin dogru oldugunu bulabilmen icin.
Genel olarak da neler iyi geliyor neler kotu geliyor bilmelisin. Mesela bana beni cok fazla strese sokacak seyler iyi gelmiyor. Maniye girmeme neden oluyor. Ha su an yapiyor muyum evet cunku zamanla alisiyorsun ve kendini taniyosun. Kendimden ornek veriyim cunku herkes baska seyler yasiyor bipolarlarda sadece mani donemi ortaktir. Bende ayni zamanda insan iliskileri konusunda okb var onu da astim zamanla. Ellerini yuz defa yikamaktan ellerin kanar ama birinin soyledigi tek bir sozu beyninde dondurmenin acisi onun bin katidir benim icin. Ben mesela major depresyona girmedim belki bir kere on gun evden cikmadigim bi donem olmustu sadece 2011 de taa, hatta en sonuncu depresyonum da oydu. Oyle bi durumdaysan ben bi zestat patlatiyim diyorsun misal. Uyuyamiyorum maniye gircem gibiyim diyosan baska bisey ya da ofkeliysen sedatif bir sey. Aslinda zevkli biliyo musun bu is :) legal bi sekilde druglari bi noktadan sonra kendi kendine daha kontrollu veriyosun bunyeye. Bagimliligin daha nasil desem guvenli ve elit versiyonu gibi :) neyin ne etki yapacagini biliosun kafasini biliosun kurallari bildigin bi oyun gibi keyifli bile geliyor alisinca. Beyin kimyasi cok garip bisey ya. Belli bi noktaya kadar sen onun kolesisin. Bazen de onu kolen yapabiliosun.
Hele ki yani ben mesela manideyken asiri yaratici komik superstar gibi bisey oluyorumyani su an istedigim son sey maniye girmek cunku ucu limitsiz bir ucurum ama manideyken gunde 4-5 yagli boya tablo yaptigim oluyordu ya da cok guzel hikayeler yazdim ya da mesela isimde bana bi ton kazancla geri donen riskler aldim. Tabi tam tersi etrafima saldirdim sevdigim insanlari da uzdum sevgililerimi de korkutup kacirdim kumarda buyuk paralar kaybettim onlar ayri.
Her yol kendini tanimaya cikiyor gunun sonunda. 19 yasindan 35e kadar cok cektim ama her sey rezalet degildi insanlarin hayal bile edemeyecegi ve su an olsem gozum acik gitmeyecek kadar dolu dizgin yasadim. cok sehir-ulke gordum, cok insan tanidim. bence bu hastaliga borcluyum o yuzden icimden hastalik demek de gelmiyor isin acigi. dogru yonlendirirsen bence bi lutuf. Sanatcilarin cogunun bipolar olmasi tesaduf mu yani..No..
Simdi 40lari gectikce yeni yeni duruldum. Her gun aldigim ilaclari azalttim sadece ofkeliyken veya uyuyamiyorsam bazilarini aliyorum. Hala terapiye gidiyorum duzenli denebilcek bi siklikta. Isin acigi yasamayi sevmiyor degilim. Ama bu kafaya da kolay gelmedim. Kendine guzel ve duzenli bir hayat insaa edememis her bipolar mutlaka intihari dusunur gunun sonunda.
O yuzden neler yapabilirim? Ben neyi seviyorum? Nasil bi duzenim olsa hosuma gider? Bunlari dusunerek basla illa ki sana uygun biseyler cikacak karsina. En en en son care olarak o gelsin aklina. Ben reenkarnasyona da inaniyorum ve nasil bi halde gidiyorsan uc asagi bes yukari ayni halde geri geliyosun gibime geliyor :) yani asil cehennem de bu olsa gerek. Diger taraftan hic emin degiliz oyle dusun, ama icinde bulundugumuz dunyada guzel seyler illa ki var.
Çok mu yazmışım anlamadim manide mi sandın beni :) şu an nasil hissediosun ayni mi?ne hoş, manik dönemi gibi yazmışsınız
mutlu oldum sizin için
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?