Çok haklısınız. Iletisim probleminin farkındayım. Hatta psikologa bile gittim. Farklı sorunla gittim, sorun eşle iletisim problemine çıktı. Konuştum gidelim dedi. Tamam dedi. Birbirimizle paylaşmatığımız sorunlarımızdan bahsettik, isteklerimizi dile getirdik, her sey guzel gidiyordu. Cunku ikimizin istegi de evliligi iliskimizi toparlamaktı. Bir anda maddiyatı bahane etti ve gitmek istemedi. Yarıda bıraktık. Ilk mesajıma baktim gebelikle ilgiliymis. Ilk konuma baktim, bebeğim 7 aylikken açmışım. Çocuktan sonra ilişkimizi toparlayamadık. Ben çocuğa daldım, o ise işe. Oturup konuşamıyoruz artık. Bu sorun benden kaynaklanıyor. Her an tartışmaya hazırım. Cocuktan once birbirimizin gittigi geldigi yere karışmazdık. Ama cocuktan sonra daha fazla evde kalmasını ihtiyacim oldugunu soyledim. Verdiği cevap annem ya da annen gelsin olunca cinler tepeme cikti. Bu cocuk ikimizin niye anam ya da anasiyla bakacagim? Orada koptum ben! Surekli çevremizdeki insanlari ornek veriyor. Hayali cocugu birakip birakip gezip tozmak. Ben de bunun cocukta ayrılık kaygısına yol actigini, çocuğumuzun bu kadar huzurlu, ise giderken bizi ağlamadan ugurlamasını ve cocukla karsilikli isteklerimizin yerine gelmesinin aramızdaki bağda gizli oldugunu soyluyorum. Iki yasa yaklaştığımız halde inatlaşmamiz minimum düzeyde çok şükür. Iste biz o anne baba ve eş olma dengesini kuramadık. Inat ettim, ailelerden yardım almadım. Çözüm basit ama ikimiz de çözüme gitmiyoruz nedense!