Nerden nasil basliyacagimi bilmiyorum.. kafam cok karmakarisik..
2,5 sene evliyim, isteyerek evlendik. Evlenmeden once esime cok guveniyordum, ama derler ya iki insan bi evin icine girdigi anda asil ozaman tanima vakti basliyor diye. Bu soz gercekten cok dogru.
Bi kac ay sonra bende guvensizlik basladi esime karsi. Telefonu surekli yaninda, yuzunu masaya dogru ceviriyor ve telefonuna bakmaya izin vermiyor.
Boyle aylar gecti ben birsey demedim cunku ortada birsey yok. Sonucta herkesin kendi gore bi ozeli var. Bi gun nedense icime dogdu ve is cantasini karistirdim ve cantasinda baska bir telefon buldum.
Tabiki yuzlestim ve tabiki bu telefon esimin degil. Bi arkadasininmismismis.. Hic inanmadim. Ama herseyi kabullenip bi koseye oturdum, neden mi: seviyorum. Biz evlendikten sonra 1 sene iliskiye giremedik, vajinusmus. Bu konuyu ben cok problem ettim, surekli tartismalar yasadik, oz guvenim gitti.
Evlenmeden once hep derdim eger isin icine aldatma girerse kesinlikle hersey biter. Ama ben yapamadim… Cocugumuz yok, cok iyi bir isim var. Yani hayatim iyi. Ama yapamadim iste, belki yalniz kalmaktan, belki bir daha yapmaz diye cunku biz 1 sene boyunca iliski yasamadik. Ve 1 sans tanidim, dogru mu yaptim hic bilmiyorum. Ama o gunden beri icimden cikmiyor surekli bu konu aklimda. Esim bana karsi cok iyi, bi dedigimi iki etmiyor.
Bu sabah bi arkadasina olan mesajini okudum: arkadasi bekar (evlendi ayrildi) ve arkadasina yazmis ki “ev lazim olursa gelirim J ” Yani arkadasi olmadiginda bu eve gidiyor ve yaninda birisi ile.
Cok karmakarisik duygular icerisindeyim. Ben bunlarin sadece cinsel anlamda oldugunu biliyorum. Ama nereye kadar dayacaginimi bilmiyorum ve omur boyu boyle yasamak istemiyorum. Esim ona guvenmedigini biliyor o yuzden de cocuk istemiyorum ondan. Ve artik oyle bi noktaya geldik ki, ve bana diyor ki sen bana guvenmiyorsam ben ne kadar dayanirim bu evlilige bilmiyorum. Suclu degilken suclu duruma ben dustum. Cok yanlis hareketlerim oldu, cunku mantikli dusunemedim, ve malesef duygularimla hareket ettim.
Aslinda herseyi yazarken hersey acik ve net ortada, ama cesaretim yok.. basaklarini kiskanan birisi degilim ama artik insanlara cok farkli bakmaya basladim. Ciftleri gorunce sanki hic sorunlari yokmus gibi geliyor ve bu olaylar sadece benim basima geliyormus gibi..
Yazi hatalarim varsa kusurumuma bakmayin…
2,5 sene evliyim, isteyerek evlendik. Evlenmeden once esime cok guveniyordum, ama derler ya iki insan bi evin icine girdigi anda asil ozaman tanima vakti basliyor diye. Bu soz gercekten cok dogru.
Bi kac ay sonra bende guvensizlik basladi esime karsi. Telefonu surekli yaninda, yuzunu masaya dogru ceviriyor ve telefonuna bakmaya izin vermiyor.
Boyle aylar gecti ben birsey demedim cunku ortada birsey yok. Sonucta herkesin kendi gore bi ozeli var. Bi gun nedense icime dogdu ve is cantasini karistirdim ve cantasinda baska bir telefon buldum.
Tabiki yuzlestim ve tabiki bu telefon esimin degil. Bi arkadasininmismismis.. Hic inanmadim. Ama herseyi kabullenip bi koseye oturdum, neden mi: seviyorum. Biz evlendikten sonra 1 sene iliskiye giremedik, vajinusmus. Bu konuyu ben cok problem ettim, surekli tartismalar yasadik, oz guvenim gitti.
Evlenmeden once hep derdim eger isin icine aldatma girerse kesinlikle hersey biter. Ama ben yapamadim… Cocugumuz yok, cok iyi bir isim var. Yani hayatim iyi. Ama yapamadim iste, belki yalniz kalmaktan, belki bir daha yapmaz diye cunku biz 1 sene boyunca iliski yasamadik. Ve 1 sans tanidim, dogru mu yaptim hic bilmiyorum. Ama o gunden beri icimden cikmiyor surekli bu konu aklimda. Esim bana karsi cok iyi, bi dedigimi iki etmiyor.
Bu sabah bi arkadasina olan mesajini okudum: arkadasi bekar (evlendi ayrildi) ve arkadasina yazmis ki “ev lazim olursa gelirim J ” Yani arkadasi olmadiginda bu eve gidiyor ve yaninda birisi ile.
Cok karmakarisik duygular icerisindeyim. Ben bunlarin sadece cinsel anlamda oldugunu biliyorum. Ama nereye kadar dayacaginimi bilmiyorum ve omur boyu boyle yasamak istemiyorum. Esim ona guvenmedigini biliyor o yuzden de cocuk istemiyorum ondan. Ve artik oyle bi noktaya geldik ki, ve bana diyor ki sen bana guvenmiyorsam ben ne kadar dayanirim bu evlilige bilmiyorum. Suclu degilken suclu duruma ben dustum. Cok yanlis hareketlerim oldu, cunku mantikli dusunemedim, ve malesef duygularimla hareket ettim.
Aslinda herseyi yazarken hersey acik ve net ortada, ama cesaretim yok.. basaklarini kiskanan birisi degilim ama artik insanlara cok farkli bakmaya basladim. Ciftleri gorunce sanki hic sorunlari yokmus gibi geliyor ve bu olaylar sadece benim basima geliyormus gibi..
Yazi hatalarim varsa kusurumuma bakmayin…