Canım benim, sana uzun uzun yazmayı çok isterdim.
Ama kısa yazabileceğim, ben hastaneden çıktığımdan beri yalnızım biliyorsun. Oğlum çok gazlı bir bebek, kısa süreli uyuyor, şu anda da uyanmak üzere.
3 gün yanımda üvey annem kaldı iyi kötü..
Sonrasında ben yalnzıdım, hatta birgün ayağıma çorap geçiremedim dikişlerin acısından, kızımla uğraştık zar zor giydim, hiç unutamayacağım bir anı oldu, acı bir anı.
İlk günler sürekli, günde 3 öğün kahvaltı yaptık evde, yemek yapan yok, ben 2 çocuğa ancak yetişiyorum, o da topallayarak, karnımı tuta tuta.
Bir yandan kızım kardeşini kıskanıyor, onunla ilgilenecek biri lazım. Onu parka götürmek gerek, yemeğini yedirmek gerek, o da küçük çünkü. El kadar bebekken (10 günlük falandı) çıktık dışarı, 2 çocuk ve ben. PArka gittik, bana ve bebeğe işkance oldu, ama ablamız için mecburduk.
Daha anlatsam çektiğimi inan roman gibi okursun.. Az çok da tahmin edersin zaten yaşadıklarımı 2 çocukla ve sezeryanlı olarak ve tek başıma.
Bebek gibi baktı bana demişsin, sağolsun k.validen.
Şu anda da herhalde sana anlatamayacağı özel bir sorun var, belki görümcen istemiştir senden gizli olmasını, belki çok özeldir, sana mahcup etmek istemiyordur kızını. Belki sen de olsan aynı şekilde ketum davranırdın.
Her halukarda bir sorun olduğu için gitmek zorunda kalmış, suçlama bence onu ve eşini.
Bu arada yavrunu mümkün olduğunca çok kucağında tut, sana ihtiyacı var. Kucağa alışmaz merak etme. Ben kızımı hep kucakta büyttüm, gel öpeyim desem kaçar şimdi. İlelebet kucakta kalmıyorlar, kendileri istemiyor zaten cnm.
