Herkese iyi geceler. çok sinirlendiğim bir konu var. buradaki insanların değerlendirmesine de ihtiyaç duydum, hemen konuya giriyorum.
çok yakın bir arkadaşımın abisi uzun bir süredir benimle ilgileniyor. ben de ona karşı boş değilim ama şu an kiminle olursam olayım benim için yanlış zaman. bu yüzden hayatımda kimse olsun istemiyorum şu an. bu adam benim için önemli hatta evliliği isteyebileceğim tek erkek diyebilirim. çok güçlü bir kişiliği vardı, ben de buna hayrandım açıkçası. ya da öyle sanıyormuşum.
arkadaşım sağlık problemleri yaşadığı için biraz gergin, bu yüzden geçen gün beni evlerine çağırmıştı. ben de gittim, orada kuzenleri falan vardı, birinin doğumgünü falanmış sanırım, ev kalabalıktı. ben arkadaşımın yanına çıktım. bir süre sonra başka bir arkadaş geldi ve bir şeyler ima etti, sinirliydi zaten. senin hakkında konuşuyorlardı gibisinden bir şeyler dedi. ben de aşağı indim, salonun kapısının önünde durdum. kuzenlerinden biri aynen şöyle diyordu malum şahsa : " ikna etmek için uğraşma sen de, alır götürürsün hesabını kim soracak ki?"
şunu söyleyeyim, annemler boşanıyor ve babamla iki buçuk senedir görüşmüyorum. yani bazı kafalara göre "sahipsiz" bir kızım. bu laf resmen iğrençliğin daniskası değil mi? bu nasıl bir zihniyet ya?! o kendini bilmeze herkesin içinde ağzının payını verdim zaten. o günden beri özür diliyor aklınca. ve inkar da etmiyor, bu sözün o anlama geldiğini. haklısın onu susturmam lazımdı falan diyor. zaten özellikle bekledim biraz bir şey diyecek mi diye, demedi.
bazı insanlara göre aşırı tepki veriyormuşum, gerçekten bu aşırı bir tepki mi? bana göre resmen iğrenç bir zihniyet, kendimi bir eşya gibi hissettim. haksız mıyım?