19 yaşındayken 1,5 yıllık ilişkim karşı tarafın bir anda beni aramaması ile bitmişti. Çok uzak şehirlerde uzak mesafe ilişkisi yaşıyorduk, zaten zorlu bir süreçti askere gittiği gün bitirdi ilişkiyi, bitti bile demeden bitirdi üstelik.
Ben hiç bir şekilde ulaşamadım, sonra geceleri gizli numaradan aramalar başladı, sesimi duyup kapatıyordu genelde. Bir gün gece 1.30 da gizli numaradan bir daha beni aradı, eğer şimdi cevap vermezsen bir daha bana ulaşamayacaksın, hayatından tamamen yok olacağım dedim, cevap vermedi, biraz ağlama sesi geldi sonra kapattı. Sabahında hattımı kırdım, gidip başkasının adına yeni hat aldım, yaşadığım şehre hiç gelmemişti istese de bulamazdı, dünyanın acılarını çektim ama bitti, gitti. Şu anki aklım olsa karşısına çıkıp ağzıma geleni sayıp neden diye sorardım. Arama sorma demek yaşamamış kişi için basit olabilir ama öyle kolay değil. Yapım zaten haksızlığa gelemiyor, suratına tükürüp bacak arasına bir tekme atmayı en azından hak ediyordu.
Aşık olarak evlendim, çok şükür çok mutluyum o kişiye karşı zerre bir his taşımıyorum nefret de dahil ama sırf o günlerin hesabını sormam gerekiyordu kendime saygımdan dolayı. Bence yanlış yaptım.