Bence sen anne olmayı bir kaç yıl daha ertele zira 1 buçuk yaşında ki bir bebeğe itici ve sevimsiz diyorsun gözlerime inanamadım hadi diyelim seninde bebeğin oldu ve 1 buçuk yaşında o bebekten dahada huysuz olduğu zaman ne yapacaksın o çocuğa Allah bilir şunu asla unutmayın bir bebek ne kadar sevimli ve uysal bile olsa bunun disi var hastalığı var 2 yaş sendromuna var o zaman ne yapacaksın o bebekten kurtulmanın yollarını mi arayacaksın yazık yani küçük bi bebeğe itici ve sevimsiz dediniz ya ben gerçekten size daha yorum yapamıcam ilerde evladınız olursa o çocuğa Allah sabır versinaynen başlıktaki gibi kızlar...
bu sıralar anne olmayı dusunmeye basladım gibi gibi kendı içimde sorunları nedenleri masaya yatırdım. ve kendim çözdüm
ben neden anne olmaktan kaçındıgımı anladım cevremdeki arkdaşlarımın cocukları yüzünden malesef. sosyal medyada yabancı sitelerde öyle bebekler görüyorum ki benım olsana sen dıyorum sonrasında arkadaslarımın cocukları gelıyor aklıma soguyorum ya öyle olursalar diye...
kısaca özet geceyım arkadaslıklarım cok kalıcıdır cogu cocukluk arkadaslarım bir kısmı evlendi cocugu oldu cocugu olan cok yakın 3 arkadasım var.kardeşim gibi severim hepsını ama gelgelelım cocuklarını sevmıyorum birinin kızı oldukça hiperaktif yerinde durmuyor yaramazında yaramazı çokta bilmiş bişi deli oluyorum ona annesiyle iki kelime ettirmez bencil bir cocuk büyüklerle arkadasmıs yasıtmıs gibi takılmaları yokmu hele) tabi arkadasıma belli etmıyorum... bir diğer arkadasımında 1 bucuk yasında oğlu var sevimsiz bir şey. itici gelıyor elimde değil yine bir baska arkadasımında çocugu oda aynı sekılde yaramazlıklarıyla kendınden soğuttu üçüde annelerine rahat vermez eziyet ederler anneleri hep şikayetcı aklın varsa anne olma diyorlar bak gör halımı diyorlar...
şöyle birseyde var kuzenımın ıkı kızı var biri 4 biri 2 yasında onlara bayılıyorum saatlerce oyun oynuyoruz oyle uysal cocuklar ki yani, genel anlamda cocuk sevmeyen biri değilim. hatta tüm ailem senden cok mukemmel anne olur diyorlar cocuklarla diyologum iyidir. bu 3 çocuk aklıma gelınce soguyorum ya öyle yaramaz oyle sorunlu annesine eziyet eden bir cocuk olursa diye bunu yasamadan bilemeyeceğiminde farkıdnayım belki cok uysal bir cocugum olur belkide onlardanda yaramaz...
cocuk diyince kafamdaki ilk profil arkadas cocukları bu düşünceden kurtulamıyorum işte...
gecmişte cok üzüldüm cok kötü gunler yasadım birde cocukla sınanmak istemıyorum. biterim ozaman cunku annelik devredilecek bir iş degıl ömür boyu bağlılıktr cocuk ya papatyalarla yada prangalarla...
bu dusunceden nasıl kurtulurum sizce varmı öneriniz??
Haklısınız. Şimdiki çocuklar çocuk gibi değil. Çocuk dediğin masum olur, laf söz dinler yani şöyle, hani inanır, kanar, azcık kandırabilirsin. Oyun oynarsın, beraber yatar uyursun, oyalar kendini çocuk, habire annenin babanın lafının arasına girmez, habire habire ilgi istemez çünkü dalmıştır oyuncaklarına. Sevimli olur çocuk dediğin. Şimdikiler şak şaka şak şak, sen de sen, ben de ben. Benimle ilgilenin, beni dinleyin. Beğendim oturun, beğenmedim burada durmam kalkın gidiyoruz. Ama şu şöyle, bu böyle. Büyük adam gibi! Çocuk, çocuk gibi olur, çocukluğunu yaşar. Sonuna kadar haklısınız.
Seninle aynı düşünüyorum
Benimde 7 yaşında oğlum var.
Allah olmayan herkeze nasip etsin inşallah.
Çocuğum olduğu halde yaramaz şımarık mıymıy çocuklara tahammül edemiyorum.anneleri saldım çayıra mevlam kayıra.ne sözlerini geçiriyolar ne iletişim.şımarıklığı özgüven sanıyolar.
Mümkün oldukca ev ortamında buluşmuyorum.
Ne onların yetiştirme düzeni değişsin ne benim asabım.
MaşallahBenim de öyle bir tanıdığın oğlu vardı, cocuğu görünce gerçekten korkuyordum anne olmaktan. Şimdi 6,5 yaşında bir oğlum var ama beni hayretler içinde bırakıyor. Tekamulunu tamamlamış olgun bir insan gibi. Resmen kendime oglumu örnek alıyorum, onun gibi olmaya çalışıyorum. Zor durumda kalacak olsa da yalan söylemez. Üzülsem yüzümü güldürme derdine düşer. Kolay kolay ağlamaz, ben onu mahsus kizdiririm "sen bana böyle yaptın ama ben seni kizdirmayacagim" der. Eski zamanda olsak bu çocuk peygamber mi olacak diye suphelenirdim herhalde. Kendi hareketlerimden utanıyorum onun yanında.
Hiç belli olmaz nasıl bir çocuk olacağı.
aynen başlıktaki gibi kızlar...
bu sıralar anne olmayı dusunmeye basladım gibi gibi kendı içimde sorunları nedenleri masaya yatırdım. ve kendim çözdüm
ben neden anne olmaktan kaçındıgımı anladım cevremdeki arkdaşlarımın cocukları yüzünden malesef. sosyal medyada yabancı sitelerde öyle bebekler görüyorum ki benım olsana sen dıyorum sonrasında arkadaslarımın cocukları gelıyor aklıma soguyorum ya öyle olursalar diye...
kısaca özet geceyım arkadaslıklarım cok kalıcıdır cogu cocukluk arkadaslarım bir kısmı evlendi cocugu oldu cocugu olan cok yakın 3 arkadasım var.kardeşim gibi severim hepsını ama gelgelelım cocuklarını sevmıyorum birinin kızı oldukça hiperaktif yerinde durmuyor yaramazında yaramazı çokta bilmiş bişi deli oluyorum ona annesiyle iki kelime ettirmez bencil bir cocuk büyüklerle arkadasmıs yasıtmıs gibi takılmaları yokmu hele) tabi arkadasıma belli etmıyorum... bir diğer arkadasımında 1 bucuk yasında oğlu var sevimsiz bir şey. itici gelıyor elimde değil yine bir baska arkadasımında çocugu oda aynı sekılde yaramazlıklarıyla kendınden soğuttu üçüde annelerine rahat vermez eziyet ederler anneleri hep şikayetcı aklın varsa anne olma diyorlar bak gör halımı diyorlar...
şöyle birseyde var kuzenımın ıkı kızı var biri 4 biri 2 yasında onlara bayılıyorum saatlerce oyun oynuyoruz oyle uysal cocuklar ki yani, genel anlamda cocuk sevmeyen biri değilim. hatta tüm ailem senden cok mukemmel anne olur diyorlar cocuklarla diyologum iyidir. bu 3 çocuk aklıma gelınce soguyorum ya öyle yaramaz oyle sorunlu annesine eziyet eden bir cocuk olursa diye bunu yasamadan bilemeyeceğiminde farkıdnayım belki cok uysal bir cocugum olur belkide onlardanda yaramaz...
cocuk diyince kafamdaki ilk profil arkadas cocukları bu düşünceden kurtulamıyorum işte...
gecmişte cok üzüldüm cok kötü gunler yasadım birde cocukla sınanmak istemıyorum. biterim ozaman cunku annelik devredilecek bir iş degıl ömür boyu bağlılıktr cocuk ya papatyalarla yada prangalarla...
bu dusunceden nasıl kurtulurum sizce varmı öneriniz??
Çocukları degil arkadaşlarınızı gözden geçirinaynen başlıktaki gibi kızlar...
bu sıralar anne olmayı dusunmeye basladım gibi gibi kendı içimde sorunları nedenleri masaya yatırdım. ve kendim çözdüm
ben neden anne olmaktan kaçındıgımı anladım cevremdeki arkdaşlarımın cocukları yüzünden malesef. sosyal medyada yabancı sitelerde öyle bebekler görüyorum ki benım olsana sen dıyorum sonrasında arkadaslarımın cocukları gelıyor aklıma soguyorum ya öyle olursalar diye...
kısaca özet geceyım arkadaslıklarım cok kalıcıdır cogu cocukluk arkadaslarım bir kısmı evlendi cocugu oldu cocugu olan cok yakın 3 arkadasım var.kardeşim gibi severim hepsını ama gelgelelım cocuklarını sevmıyorum birinin kızı oldukça hiperaktif yerinde durmuyor yaramazında yaramazı çokta bilmiş bişi deli oluyorum ona annesiyle iki kelime ettirmez bencil bir cocuk büyüklerle arkadasmıs yasıtmıs gibi takılmaları yokmu hele) tabi arkadasıma belli etmıyorum... bir diğer arkadasımında 1 bucuk yasında oğlu var sevimsiz bir şey. itici gelıyor elimde değil yine bir baska arkadasımında çocugu oda aynı sekılde yaramazlıklarıyla kendınden soğuttu üçüde annelerine rahat vermez eziyet ederler anneleri hep şikayetcı aklın varsa anne olma diyorlar bak gör halımı diyorlar...
şöyle birseyde var kuzenımın ıkı kızı var biri 4 biri 2 yasında onlara bayılıyorum saatlerce oyun oynuyoruz oyle uysal cocuklar ki yani, genel anlamda cocuk sevmeyen biri değilim. hatta tüm ailem senden cok mukemmel anne olur diyorlar cocuklarla diyologum iyidir. bu 3 çocuk aklıma gelınce soguyorum ya öyle yaramaz oyle sorunlu annesine eziyet eden bir cocuk olursa diye bunu yasamadan bilemeyeceğiminde farkıdnayım belki cok uysal bir cocugum olur belkide onlardanda yaramaz...
cocuk diyince kafamdaki ilk profil arkadas cocukları bu düşünceden kurtulamıyorum işte...
gecmişte cok üzüldüm cok kötü gunler yasadım birde cocukla sınanmak istemıyorum. biterim ozaman cunku annelik devredilecek bir iş degıl ömür boyu bağlılıktr cocuk ya papatyalarla yada prangalarla...
bu dusunceden nasıl kurtulurum sizce varmı öneriniz??
Aynen öyleyim ben de .Sevmiyorum çocukları. Çünkü etrafımda aşırı şımarık tipler görmekten nefret geldi. Benim çocuğum da muhtemel öyle olacak.aynen başlıktaki gibi kızlar...
bu sıralar anne olmayı dusunmeye basladım gibi gibi kendı içimde sorunları nedenleri masaya yatırdım. ve kendim çözdüm
ben neden anne olmaktan kaçındıgımı anladım cevremdeki arkdaşlarımın cocukları yüzünden malesef. sosyal medyada yabancı sitelerde öyle bebekler görüyorum ki benım olsana sen dıyorum sonrasında arkadaslarımın cocukları gelıyor aklıma soguyorum ya öyle olursalar diye...
kısaca özet geceyım arkadaslıklarım cok kalıcıdır cogu cocukluk arkadaslarım bir kısmı evlendi cocugu oldu cocugu olan cok yakın 3 arkadasım var.kardeşim gibi severim hepsını ama gelgelelım cocuklarını sevmıyorum birinin kızı oldukça hiperaktif yerinde durmuyor yaramazında yaramazı çokta bilmiş bişi deli oluyorum ona annesiyle iki kelime ettirmez bencil bir cocuk büyüklerle arkadasmıs yasıtmıs gibi takılmaları yokmu hele) tabi arkadasıma belli etmıyorum... bir diğer arkadasımında 1 bucuk yasında oğlu var sevimsiz bir şey. itici gelıyor elimde değil yine bir baska arkadasımında çocugu oda aynı sekılde yaramazlıklarıyla kendınden soğuttu üçüde annelerine rahat vermez eziyet ederler anneleri hep şikayetcı aklın varsa anne olma diyorlar bak gör halımı diyorlar...
şöyle birseyde var kuzenımın ıkı kızı var biri 4 biri 2 yasında onlara bayılıyorum saatlerce oyun oynuyoruz oyle uysal cocuklar ki yani, genel anlamda cocuk sevmeyen biri değilim. hatta tüm ailem senden cok mukemmel anne olur diyorlar cocuklarla diyologum iyidir. bu 3 çocuk aklıma gelınce soguyorum ya öyle yaramaz oyle sorunlu annesine eziyet eden bir cocuk olursa diye bunu yasamadan bilemeyeceğiminde farkıdnayım belki cok uysal bir cocugum olur belkide onlardanda yaramaz...
cocuk diyince kafamdaki ilk profil arkadas cocukları bu düşünceden kurtulamıyorum işte...
gecmişte cok üzüldüm cok kötü gunler yasadım birde cocukla sınanmak istemıyorum. biterim ozaman cunku annelik devredilecek bir iş degıl ömür boyu bağlılıktr cocuk ya papatyalarla yada prangalarla...
bu dusunceden nasıl kurtulurum sizce varmı öneriniz??
Ayyy benimde en tahammül edemediğim anne tipleri . cocuğu yaramazlık yapar , yayılır oturur hiç müdahale etmez . ev sahibi kızarır bozarir bişey diyemez yazıkAynen öyleyim ben de .Sevmiyorum çocukları. Çünkü etrafımda aşırı şımarık tipler görmekten nefret geldi. Benim çocuğum da muhtemel öyle olacak.
Tek farkla. Ben kimsenin evinde yağlı elleriyle çocuğumu salıp bırakmayacağım. . Kimsenin evini başına indirmesine izin vermeyecegim. Baktım olmuyor. Kimsenin evibe gitmeyecegim..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?