Anne olmak istemiyorum

princessofdarkness .!.:

Ben 35 yaşımda doğmadım ki bundan önce de bir hayatım var:) Ben hayatım boyunca hiç anne olmak istemedim. Ayrıca içimde böyle bir umutsuzluk da yok. Bakın 35 anne olmak için çok geç bir yaş değil bunu biliyorum. Benden öte gittim kontrol oldum doktorum biliyor. Artık günümüzde tıp gerçekten çok ileri seviyede bu konuda. Benim kuzenim 45 yaşında evlendi, bir sene sonra hamile kaldı ve doğurdu. Aile genlerimiz gerçekten çok sağlam. Yani doğurganlık konusunda hiç sıkıntımız yok. Hatta şöyle söyleyeyim benim teyzemin oğluyla küçük teyzem aynı yaşta. Anneannemle birlikte doğurmuşlar. Yani benim derdim umutsuzluk falan değil. Gerçekten içimde olmaması.

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Başka bir arkadaşa da aynı cevabı verdim. Mükemmel diyebileceğim bir annem ve babam var. Hem bana hem de ablama ve kardeşime mükemmel annelik yaptı. Çalışan bir anneydi ama asla bize ne sevgide, ne maddiyatta, ne ilgide eksiklik hissettirmedi. Kardeşimin doğumun hatırlıyorum hiçbir zorluk çıkmadı. Yani anne deyince aklıma annemden başkası gelmiyor.

Genişletmek için tıkla...

minnakmimar .!.:

annelik çok güzel bunu istemek kadar istememek de en doğal hakkınız ne anneler var çocuğuna kötü davranan döven eden bence böyle insanlar da sizin gibi düşünmeliydi madem bakmıcaksın istemiyorsun sevmiyorsun neden yaptın? bu sizin en doğal hakkınız fakat nefret biraz sert bir söylem .kaza kurşunu diye de bir gerçek var bunu unutmayalım annem en küçük kardeşimi hiç istemedi ama olmuştu bir kere ağlaya ağlaya 9 ayı geçti ama onu kucağımıza aldığımızda tüm o gözyaşları unutuldu evimizin küçük neşesi oldu şimdi iyi ki doğurmuşum diye diye sever tek sorun eşinizin bebek isteyebileceği gerçeği tamam şimdi istemiyor olabilir ama bu iki kişinin de hakkı tamamen bu konuyu detaylarıyla konuşup ondan sonra evlenin ilerde çok problem olabilir bu durum

Genişletmek için tıkla...

mycat .!.:

Yeğenine karşı nasılsın peki? SEviyormusun diğer cocuklardan farklı bir yere koyuyormusun .

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Ben zaten hiç nefret sözcüğünü kullanmadım. Kullanmam. Sadece annelik duygusu yok dedim. Bir bebeğim olursa ona en iyi şekilde bakacağıma eminim. Allah büyük konuşturmasın ama ben ailemden hiç şiddet görmedim çocuğuma da uygulamam. Benim derdim onu sevememe korkusu. Ya sevemezsem. Ne kadar ilgilenseniz de, iyi baksanız her ihtiyacını karşılasanız da biliyorum ki bir çocuk sevilmediğini hisseder. Bu da zaten hayatı boyunca alacağı en büyük yara olur. Sadece kendi çocuğumun değil hiçbir çocuğun böyle bir duygu yaşamasını istemem.

Genişletmek için tıkla...

eskaram .!.:

Bir yere gidince çocuk sesinden başım şişer demişsin ya emin ol bu çoğumuzda var. Bazen yeter artık bitsin diyorum.

Evliliği düşünmüyordum bir buçuk sene içinde evlendim.
Çocuk için çok zor, yok ben yapamam diyordum şimdiden düşünmeye başladım.

Sevme işine gelince çocukları severim, kendi yeğenlerime baktım, ama hala başka birinin çocuğuna hemen ısınıp öpüp koklayan biri değilim. Ama eminim kendi çocuğumu çok seveceğim.

İnsanların fikirleri zaman içinde o kadar çok değişiyor ki sen bile şaşırıyorsun. Belki de sevdiğin adamdan çocuk dünyaya getirmek isteyebilirsin.

Öte taraftan eğer istemiyorsan kendini bu kadar baskı altında hissetme. Her kadın anne olmak zorunda değil.
Nişanlın galiba zaman içinde ister diye düşünüyor zamanında ki suskunluğu ondanmış. Onunla bu konuda detaylı konuşmalısın.

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Elbette farklı bir yere koyuyorum ama bebekliklerinde bile kucağıma alıp öpüp okşamadım. Uzaktan sevdim.

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

mycat .!.:

Cocuklara karsı sevgin olmazsa isteğin de olmaz. Yeğenini bile uzaktan sevmişsin hiç öpmemişsin. Bence insanlara karsı da böylesin. Soğuk ve mesafeli. Doğrumu? Yapısal bir durum galiba.

Genişletmek için tıkla...

borntofight .!.:

Istemeyenler cocuk yapmasin. Belki olunca severim diye de cocuk yapilmaz. Yazik cocuga, ya olduktan sonra da sevmezsen..Herkes cocuk yapmak zorunda degil, etraf baskisini da bosver. Sevgisiz bi cocuk yetistirmektense etraf baskisina mazur kalmak daha tehlikesiz... Cocuk sevkati olmayan insan dayanamaz, siddet filan da gosterirsin Allah korusun.

Genişletmek için tıkla...

kocamlaben .!.:

Siz kendınızden eminseniz o zaman sunu anlamalısınız bunun ıcınızde olmaması ımkansız. Allah doğarken insanı nasıl iki göz bir ağız ile yaratmış ise, kadın kalbini de anne olma arzusuyla yaratmıştır. Sizin o arzunuzun açığa çıkmaması dert, olmaması mümkün değil. 1,5 yıllık evli, 27 yaşına kadar çocuk sesinden rahatsız olan, doğru adamı bulduğunda 2 kişi de harıka bir aile olabılır çocuk şart değil diyen, 2 3 yıl sonra bebek sahibi olmak için ovulasyon testleriyle heyecanlanıp hayal kuran bır kadın olarak söyluyorum. İçinizde olmaması imkansız, size öyle geliyor ve bilicaltınız belirsiz bir gerekçeyle bastırmış muhtemelen.

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Asla belki olunca severim diye düşünmedim. Şiddete gelince asla göstermem. Allah esirgesin. Ben şefkatsiz sevgisiz bir insan değilim. Çocukları da severim ama uzaktan severim. İçimde annelik duygusu yok diye canavar değilim yani.

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

borntofight .!.:

Yanlis anlamayin, ben size sevkatsiz de canavar da demedim. Ama cocuk bakmak zordur. Sevmeyen dayanamaz. Onu demek istedim. Aglayan cocuklara sinirleyip onlari pataklayan dadi videolarini gormussunuzdur belki. Sabir ve sevkat meselesi... Ama istemiyosan o riski almaya da gerek yok. Kirdiysam ozur dilerim...

Genişletmek için tıkla...

Anneoluncaanladim .!.:

Bazı insanlar olabiliyor sizin gibi. Sorumluluk korkusudur belki. Cunku ômur boyu onu korumakla görevli bi melek olacaksınız. Bi komşunun kızı var kızı gelmis ilkokul çağına doğurmasaydım pek sıcak hissetmiyorum diyodu. Yani bazısı doğursa da değişmiyor bi fikir

Genişletmek için tıkla...