- Konu Sahibi princessofdarkness
- #201
Bence siz henüz çocuk istemediğinize dair net bir karar vermemişsiniz. Sadece bebek sahibi olduğunuzda ona yeterli ilgi ve sevgiyi verip veremeyeceğinize dair kaygılarınız var. Bu kaygınız sizin kararınızı bilinç altınızda olumsuza çevirmiş.
Eğer nişanlınızla ilişkinize ve anlattıklarınıza bakılırsa, yaşadığımız ülkede gerçekten bebek sahibi olup çocuk yetiştirmesi gereken nadir çiftlerdensiniz. Maddi kaygı yok, eşler ve aileler diğer bireylarin düşüncesine saygılı, her konuda empati kuruluyor. Henüz var olmayan bir durum için bile kaygılar ve planlar var..
Eğer siz çok net bir şekilde bebek sahibi olmak istemediğinize karar verirseniz zaten nişanlınız buna baştan saygı duymuş ve kabul etmiş olduğu için ilerde de problem haline getirmez diye düşünüyorum. Ancak sizin içinizde bir yerde bu ihtimal olarakta olsa duruyor. Eşiniz olacak kişinin hakkına olan saygınızdan ötürü..
O halde size söyleyeceklerim bu konuyu kendinize problem haline getirmeyin. Ben bir çocuk annesiyim, ikinci bebeğimi bekliyorum. Ama oğlum doğduktan sonra bir dönem çok enteresan bir şekilde diğer arkadaşlarımın anlattığı gibi şeyler yaşamadım. Onsuz birdk duramamlar olmadı. İşe başlarken ağlama nöbetleri geçirmedim. o düştüğünde ondan fazla canım acımadı mesela. Oğlumu çok seviyorum ama diğer annelerin yaşadığı o tarifsiz duyguları yaşamadığım için kendimi çoğu zaman tuhaf bir varlıkmışım gibi hissedip kendimi sorguluyorum. Ya da insanlar bu durumu çok abartıyor olabilirler bilmiyorum..Sonuçta ben onu seviyorum oda beni seviyor, duygusal olarak bir eksiklğide yok çok şükür, ama aramızda inanılmaz muhteşem bağlar da yok. Hatta babasını daha çok sever. Enteresan ki eşimde öyle bebeğimiz olsun falan istememişti.
Bence siz bu kadar detaylı duygusal hesaplar yapan biri olarak çok iyi bir ebeveyn olabilirsiniz. Sadece bu endişenizden kurtulmanız gerekli. Ancak kaygılarınız ağır basar ve asla anne olmama kararı alırsanız en azından size saygı duyan bir eş ve ailenz var. Geri kalanını boşverin gitsin.
Bu yazdıklarımı sizin yorumlarınızdan gözlemledim. Sonuçta bebek bakmak en çok şevkat gerektiriyor. Eğer yolda bulduğunuz yararlı bir hayvana bakıyorsanız emin olun bebeğede bakarsınız. 2 yaşından sonra zaten onlara birey gibi davranılması gerekiyor ki yeğenlerinizden onlar benim küçük arkadaşlarım diye bahsetmişsiniz. Bence endişelerinizi bir kenara bırakın. Kararınız hangi yönde olursa olsun bundan pişman olmayacağınıza emin olun. Eğer bebek sahibi olmamaya karar verirseniz ilerde eşinize haksızlık yaptığınızı düşünüp pişman olma ihtimaliniz var mı ? Ya da bir bebek sahibi olup onu kucağınıza aldığınızda keşke bu bebeği doğurmasaydım deme ihtimaliniz var mı?
Hoş ben normal hiç bir annenin doğurupta pişman olduğunu görmedim. Pişman olanlar genelde düzenli bir aile yapısı olmayan, maddi sorunları olan, ya da ciddi psikolojik problemler yaşayanlar. Siz de böyşe bir durum olmadığına göre endşeniz yersiz.
Umarım zaman sizin en doğru kararı vermenize yardımcı olur
Sevgiyle kalın.
Şunu açık söyleyeyim 70 yaşına gelip de 'keşke bir çocuğum olsaydı' diye pişman olmayı şimdi doğurup 'keşke bunu doğurmasaydım' demeye tercih ederim çünkü ikincisi benim için daha büyük azap olur. Tabi doğacak çocuk için de. Burada tüm yazılanlardan sonra zaten biraz kafamı dinlemeye, bunu düşünmemeye karar verdim. Dün nişanlımla da konuştum tekrar. O da benimle aynı fikirde. Eğer istemiyorsan çocuğu olmayıp da gayet mutlu olan bir sürü çift var. Biz de onlardan oluruz diyor. Sırf onun için böyle bir yükün altına girme fikrine kesinlikle karşı. Ve ben dün bir kez daha ne kadar şanslı olduğumu düşündüm.
bunlar hormonlarla alkalı bir durum şimdi hormon seviyen düşüktür 
çünkü evlat sahibi olmak okadarda basit değil Allah aratmasın 
