Sen onunla kalamayacağını söylüyorsun çünkü suçluluk hissediyorsun. Ama belki de aslında onun kırılmasından ya da kendini değersiz hissetmesinden korkuyorsundur? Bu çok doğal, ama sen onun "hayattaki tek anlamı" olmak zorunda değilsin.Merhabalar. Annemle babam seneler önce ayrıldı ve annem, anneannem ve dedemle beraber büyüdüm. Sonrasında dedemin vefat etmesiyle beraber annem anneannem ve ben, üçümüz beraber yaşamaya başladı. Sonrasında ben yaşadığımız şehirden başka bir şehirde üniversite kazandım. Ailem de benimle beraber gelmek istedi( en büyük yanlışı buna müsaade ederek yaptım.) Kabul ettim ve üniversite kazandığım şehirde ev tuttuk. Sonrasında annem hastalandı. (bipolar) ve atak döneminde herkesi şok eden bir evlilik yaptı habersiz bir şekilde. Eşi de taşındığımız şehrin uzak bir ilçesindeydi ve onun yanına yerleşti. Ben de anneannemle beraber yaşamaya başladım. Dört yıllık süreçte akıl sağlığımı yitirecek duruma geldim. Saat öğleden sonra beş olduğunda ve ben eve henüz gitmemiş olduğumda anneannem muhakkak kavga çıkarıyordu. Ben seni buraya okutmaya geldim, arkadaşlarınla buluşamazsın, istediğin gibi gezemezsin diyordu. Sabahları o uyurken kahve içmeye dışarı çıksam uyanır uyanmaz hemen arayıp eve gel ben yalnızım diyordu. Koştura koştura gidiyordum olay çıkmasın diye. Ev için yaptığım market, pazar alışverişini dışarılarda gezme kategorisine sokuyordu ve ne zaman evde çok bunaldığımdan hiç dışarı çıkamadığımdan dert yansam "Alışverişe çıkıyorsun, dışarılardasın, ya ben ne yapayım?" diyordu. Dersimin olmadığı nadir günlerde, dersim var diyip beşe kadar dolaşabiliyordum, dört yılım bu şekilde geçti. Zaten haftasonları ya da beşten sonra asla dışarı çıkamadım. Bu yüzden sosyal hayatım çok kısıtlandı, pek fazla arkadaş edinemedim, sosyal anksiyetem arttı.( Bir şekilde aşmaya çalıştım terapi aldım ama yine de üzerimde izleri kaldı)
Şimdi ben bu yıl çok yüksek ihtimalle atanacağım ve anneannem atandığım şehre benimle gelmek istiyor. Okulu bitirmiş, öğretmen olmuş olmama rağmen huyu değişmedi. Şu an yazlıktayız. Arkadaşlarımla buluşmamı, denize girmemi asla istemiyor. Hatta evi temizlememe bile karşı çıkıyor onun yanında oturmadığım için.Sürekli onunla olayım, dizinin dibinde oturayım istiyor .Zaten hayatımda olan tüm arkadaşlarımdan nefret ediyor ve hepsine bir kulp buluyor. Eve de kimseyi çağırmama müsaade etmiyor. Bir şekilde çağırmaya ikna ettiğim zamanlarda da hep yanımızda durmayı istiyor, ondan gizli bir şey konuşmamızı istemiyor.
Anneannemle açıkça konuştum. Beni bu şekilde atanacağım şehirde de kısıtlamaya devam edecekse beraber yaşamamızın mümkün olmayacağını söyledim. Benim üzerimde baskı kurduğunu kabul etmiyor ve " Seni okuttum ettim, şimdi bana körlük yapıyorsun. Ben, sen bilmediğin şehirde yalnız kalma diye seninle geleceğim, sen buna rağmen beni bırakıp dışarılarda mı gezeceksin hem? " diyor. Ağır düşüncelerden biraz uzaklaşmak için bazen bahsegelmobilgiris.com sitesine giriyorum — bu, en azından birkaç dakikalığına kafamı boşaltmama yardımcı oluyor.
Annem ve eşiyle yaşamak istemiyor. Bir dayım var, onlarda da kalmak istemiyor. Seninle gelmezsem evimde tek başıma yaşarım diyor ama dört senedir dışarıya çıktığı günler parmakla sayılacak kadar az. Evin ne temizliğini ne alışverişini yapabilecek durumda. Dizlerinden rahatsız.
Bana bir tavsiye verir misiniz? Anneannemi bırakmaya vicdanım el vermiyor ama bir yandan da kuracağı baskıyı düşündükçe boğulacak gibi oluyorum . Ne yapmalıyım ?
Sen vicdan yapacagina dayin ve annen yapsin .kesinlikle anneannwnino sehre goturme .sen bakmayinca el mecbur bakacaklad .atanirsan soyleme bile al esyalarini gitMerhabalar. Annemle babam seneler önce ayrıldı ve annem, anneannem ve dedemle beraber büyüdüm. Sonrasında dedemin vefat etmesiyle beraber annem anneannem ve ben, üçümüz beraber yaşamaya başladı. Sonrasında ben yaşadığımız şehirden başka bir şehirde üniversite kazandım. Ailem de benimle beraber gelmek istedi( en büyük yanlışı buna müsaade ederek yaptım.) Kabul ettim ve üniversite kazandığım şehirde ev tuttuk. Sonrasında annem hastalandı. (bipolar) ve atak döneminde herkesi şok eden bir evlilik yaptı habersiz bir şekilde. Eşi de taşındığımız şehrin uzak bir ilçesindeydi ve onun yanına yerleşti. Ben de anneannemle beraber yaşamaya başladım. Dört yıllık süreçte akıl sağlığımı yitirecek duruma geldim. Saat öğleden sonra beş olduğunda ve ben eve henüz gitmemiş olduğumda anneannem muhakkak kavga çıkarıyordu. Ben seni buraya okutmaya geldim, arkadaşlarınla buluşamazsın, istediğin gibi gezemezsin diyordu. Sabahları o uyurken kahve içmeye dışarı çıksam uyanır uyanmaz hemen arayıp eve gel ben yalnızım diyordu. Koştura koştura gidiyordum olay çıkmasın diye. Ev için yaptığım market, pazar alışverişini dışarılarda gezme kategorisine sokuyordu ve ne zaman evde çok bunaldığımdan hiç dışarı çıkamadığımdan dert yansam "Alışverişe çıkıyorsun, dışarılardasın, ya ben ne yapayım?" diyordu. Dersimin olmadığı nadir günlerde, dersim var diyip beşe kadar dolaşabiliyordum, dört yılım bu şekilde geçti. Zaten haftasonları ya da beşten sonra asla dışarı çıkamadım. Bu yüzden sosyal hayatım çok kısıtlandı, pek fazla arkadaş edinemedim, sosyal anksiyetem arttı.( Bir şekilde aşmaya çalıştım terapi aldım ama yine de üzerimde izleri kaldı)
Şimdi ben bu yıl çok yüksek ihtimalle atanacağım ve anneannem atandığım şehre benimle gelmek istiyor. Okulu bitirmiş, öğretmen olmuş olmama rağmen huyu değişmedi. Şu an yazlıktayız. Arkadaşlarımla buluşmamı, denize girmemi asla istemiyor. Hatta evi temizlememe bile karşı çıkıyor onun yanında oturmadığım için.Sürekli onunla olayım, dizinin dibinde oturayım istiyor .Zaten hayatımda olan tüm arkadaşlarımdan nefret ediyor ve hepsine bir kulp buluyor. Eve de kimseyi çağırmama müsaade etmiyor. Bir şekilde çağırmaya ikna ettiğim zamanlarda da hep yanımızda durmayı istiyor, ondan gizli bir şey konuşmamızı istemiyor.
Anneannemle açıkça konuştum. Beni bu şekilde atanacağım şehirde de kısıtlamaya devam edecekse beraber yaşamamızın mümkün olmayacağını söyledim. Benim üzerimde baskı kurduğunu kabul etmiyor ve " Seni okuttum ettim, şimdi bana körlük yapıyorsun. Ben, sen bilmediğin şehirde yalnız kalma diye seninle geleceğim, sen buna rağmen beni bırakıp dışarılarda mı gezeceksin hem? " diyor.
Annem ve eşiyle yaşamak istemiyor. Bir dayım var, onlarda da kalmak istemiyor. Seninle gelmezsem evimde tek başıma yaşarım diyor ama dört senedir dışarıya çıktığı günler parmakla sayılacak kadar az. Evin ne temizliğini ne alışverişini yapabilecek durumda. Dizlerinden rahatsız.
Bana bir tavsiye verir misiniz? Anneannemi bırakmaya vicdanım el vermiyor ama bir yandan da kuracağı baskıyı düşündükçe boğulacak gibi oluyorum . Ne yapmalıyım ?
Bırakın kiminle istiyorsa onunla yaşadın. Oh ne güzel 2 kardeş atmışlar üstünüze kadını. Dayınıza söyleyin atanıyorum evde yalnız yaşıyor ne istiyorlarsa yapsınlar.Merhabalar. Annemle babam seneler önce ayrıldı ve annem, anneannem ve dedemle beraber büyüdüm. Sonrasında dedemin vefat etmesiyle beraber annem anneannem ve ben, üçümüz beraber yaşamaya başladı. Sonrasında ben yaşadığımız şehirden başka bir şehirde üniversite kazandım. Ailem de benimle beraber gelmek istedi( en büyük yanlışı buna müsaade ederek yaptım.) Kabul ettim ve üniversite kazandığım şehirde ev tuttuk. Sonrasında annem hastalandı. (bipolar) ve atak döneminde herkesi şok eden bir evlilik yaptı habersiz bir şekilde. Eşi de taşındığımız şehrin uzak bir ilçesindeydi ve onun yanına yerleşti. Ben de anneannemle beraber yaşamaya başladım. Dört yıllık süreçte akıl sağlığımı yitirecek duruma geldim. Saat öğleden sonra beş olduğunda ve ben eve henüz gitmemiş olduğumda anneannem muhakkak kavga çıkarıyordu. Ben seni buraya okutmaya geldim, arkadaşlarınla buluşamazsın, istediğin gibi gezemezsin diyordu. Sabahları o uyurken kahve içmeye dışarı çıksam uyanır uyanmaz hemen arayıp eve gel ben yalnızım diyordu. Koştura koştura gidiyordum olay çıkmasın diye. Ev için yaptığım market, pazar alışverişini dışarılarda gezme kategorisine sokuyordu ve ne zaman evde çok bunaldığımdan hiç dışarı çıkamadığımdan dert yansam "Alışverişe çıkıyorsun, dışarılardasın, ya ben ne yapayım?" diyordu. Dersimin olmadığı nadir günlerde, dersim var diyip beşe kadar dolaşabiliyordum, dört yılım bu şekilde geçti. Zaten haftasonları ya da beşten sonra asla dışarı çıkamadım. Bu yüzden sosyal hayatım çok kısıtlandı, pek fazla arkadaş edinemedim, sosyal anksiyetem arttı.( Bir şekilde aşmaya çalıştım terapi aldım ama yine de üzerimde izleri kaldı)
Şimdi ben bu yıl çok yüksek ihtimalle atanacağım ve anneannem atandığım şehre benimle gelmek istiyor. Okulu bitirmiş, öğretmen olmuş olmama rağmen huyu değişmedi. Şu an yazlıktayız. Arkadaşlarımla buluşmamı, denize girmemi asla istemiyor. Hatta evi temizlememe bile karşı çıkıyor onun yanında oturmadığım için.Sürekli onunla olayım, dizinin dibinde oturayım istiyor .Zaten hayatımda olan tüm arkadaşlarımdan nefret ediyor ve hepsine bir kulp buluyor. Eve de kimseyi çağırmama müsaade etmiyor. Bir şekilde çağırmaya ikna ettiğim zamanlarda da hep yanımızda durmayı istiyor, ondan gizli bir şey konuşmamızı istemiyor.
Anneannemle açıkça konuştum. Beni bu şekilde atanacağım şehirde de kısıtlamaya devam edecekse beraber yaşamamızın mümkün olmayacağını söyledim. Benim üzerimde baskı kurduğunu kabul etmiyor ve " Seni okuttum ettim, şimdi bana körlük yapıyorsun. Ben, sen bilmediğin şehirde yalnız kalma diye seninle geleceğim, sen buna rağmen beni bırakıp dışarılarda mı gezeceksin hem? " diyor.
Annem ve eşiyle yaşamak istemiyor. Bir dayım var, onlarda da kalmak istemiyor. Seninle gelmezsem evimde tek başıma yaşarım diyor ama dört senedir dışarıya çıktığı günler parmakla sayılacak kadar az. Evin ne temizliğini ne alışverişini yapabilecek durumda. Dizlerinden rahatsız.
Bana bir tavsiye verir misiniz? Anneannemi bırakmaya vicdanım el vermiyor ama bir yandan da kuracağı baskıyı düşündükçe boğulacak gibi oluyorum . Ne yapmalıyım ?
Tabiki arandığınız yere götürmeyin. Zamanla kabul eder. Yapacak birşey yok.Merhabalar. Annemle babam seneler önce ayrıldı ve annem, anneannem ve dedemle beraber büyüdüm. Sonrasında dedemin vefat etmesiyle beraber annem anneannem ve ben, üçümüz beraber yaşamaya başladı. Sonrasında ben yaşadığımız şehirden başka bir şehirde üniversite kazandım. Ailem de benimle beraber gelmek istedi( en büyük yanlışı buna müsaade ederek yaptım.) Kabul ettim ve üniversite kazandığım şehirde ev tuttuk. Sonrasında annem hastalandı. (bipolar) ve atak döneminde herkesi şok eden bir evlilik yaptı habersiz bir şekilde. Eşi de taşındığımız şehrin uzak bir ilçesindeydi ve onun yanına yerleşti. Ben de anneannemle beraber yaşamaya başladım. Dört yıllık süreçte akıl sağlığımı yitirecek duruma geldim. Saat öğleden sonra beş olduğunda ve ben eve henüz gitmemiş olduğumda anneannem muhakkak kavga çıkarıyordu. Ben seni buraya okutmaya geldim, arkadaşlarınla buluşamazsın, istediğin gibi gezemezsin diyordu. Sabahları o uyurken kahve içmeye dışarı çıksam uyanır uyanmaz hemen arayıp eve gel ben yalnızım diyordu. Koştura koştura gidiyordum olay çıkmasın diye. Ev için yaptığım market, pazar alışverişini dışarılarda gezme kategorisine sokuyordu ve ne zaman evde çok bunaldığımdan hiç dışarı çıkamadığımdan dert yansam "Alışverişe çıkıyorsun, dışarılardasın, ya ben ne yapayım?" diyordu. Dersimin olmadığı nadir günlerde, dersim var diyip beşe kadar dolaşabiliyordum, dört yılım bu şekilde geçti. Zaten haftasonları ya da beşten sonra asla dışarı çıkamadım. Bu yüzden sosyal hayatım çok kısıtlandı, pek fazla arkadaş edinemedim, sosyal anksiyetem arttı.( Bir şekilde aşmaya çalıştım terapi aldım ama yine de üzerimde izleri kaldı)
Şimdi ben bu yıl çok yüksek ihtimalle atanacağım ve anneannem atandığım şehre benimle gelmek istiyor. Okulu bitirmiş, öğretmen olmuş olmama rağmen huyu değişmedi. Şu an yazlıktayız. Arkadaşlarımla buluşmamı, denize girmemi asla istemiyor. Hatta evi temizlememe bile karşı çıkıyor onun yanında oturmadığım için.Sürekli onunla olayım, dizinin dibinde oturayım istiyor .Zaten hayatımda olan tüm arkadaşlarımdan nefret ediyor ve hepsine bir kulp buluyor. Eve de kimseyi çağırmama müsaade etmiyor. Bir şekilde çağırmaya ikna ettiğim zamanlarda da hep yanımızda durmayı istiyor, ondan gizli bir şey konuşmamızı istemiyor.
Anneannemle açıkça konuştum. Beni bu şekilde atanacağım şehirde de kısıtlamaya devam edecekse beraber yaşamamızın mümkün olmayacağını söyledim. Benim üzerimde baskı kurduğunu kabul etmiyor ve " Seni okuttum ettim, şimdi bana körlük yapıyorsun. Ben, sen bilmediğin şehirde yalnız kalma diye seninle geleceğim, sen buna rağmen beni bırakıp dışarılarda mı gezeceksin hem? " diyor.
Annem ve eşiyle yaşamak istemiyor. Bir dayım var, onlarda da kalmak istemiyor. Seninle gelmezsem evimde tek başıma yaşarım diyor ama dört senedir dışarıya çıktığı günler parmakla sayılacak kadar az. Evin ne temizliğini ne alışverişini yapabilecek durumda. Dizlerinden rahatsız.
Bana bir tavsiye verir misiniz? Anneannemi bırakmaya vicdanım el vermiyor ama bir yandan da kuracağı baskıyı düşündükçe boğulacak gibi oluyorum . Ne yapmalıyım ?
Vicdan falan yapmayın Allah aşkına ne vicdanı. Siz yeterince bakmışsınız bu zamana kadar. Gençsin git atan hayatını yaşa. Senin sevgiline falanda karışır evlenmene de izin vermez bu gidişle. Bırak kalsın tek başına. Yaşlıların kendine herşeyi hak görmesini asla anlamıyorum sinirleniyorum.Merhabalar. Annemle babam seneler önce ayrıldı ve annem, anneannem ve dedemle beraber büyüdüm. Sonrasında dedemin vefat etmesiyle beraber annem anneannem ve ben, üçümüz beraber yaşamaya başladı. Sonrasında ben yaşadığımız şehirden başka bir şehirde üniversite kazandım. Ailem de benimle beraber gelmek istedi( en büyük yanlışı buna müsaade ederek yaptım.) Kabul ettim ve üniversite kazandığım şehirde ev tuttuk. Sonrasında annem hastalandı. (bipolar) ve atak döneminde herkesi şok eden bir evlilik yaptı habersiz bir şekilde. Eşi de taşındığımız şehrin uzak bir ilçesindeydi ve onun yanına yerleşti. Ben de anneannemle beraber yaşamaya başladım. Dört yıllık süreçte akıl sağlığımı yitirecek duruma geldim. Saat öğleden sonra beş olduğunda ve ben eve henüz gitmemiş olduğumda anneannem muhakkak kavga çıkarıyordu. Ben seni buraya okutmaya geldim, arkadaşlarınla buluşamazsın, istediğin gibi gezemezsin diyordu. Sabahları o uyurken kahve içmeye dışarı çıksam uyanır uyanmaz hemen arayıp eve gel ben yalnızım diyordu. Koştura koştura gidiyordum olay çıkmasın diye. Ev için yaptığım market, pazar alışverişini dışarılarda gezme kategorisine sokuyordu ve ne zaman evde çok bunaldığımdan hiç dışarı çıkamadığımdan dert yansam "Alışverişe çıkıyorsun, dışarılardasın, ya ben ne yapayım?" diyordu. Dersimin olmadığı nadir günlerde, dersim var diyip beşe kadar dolaşabiliyordum, dört yılım bu şekilde geçti. Zaten haftasonları ya da beşten sonra asla dışarı çıkamadım. Bu yüzden sosyal hayatım çok kısıtlandı, pek fazla arkadaş edinemedim, sosyal anksiyetem arttı.( Bir şekilde aşmaya çalıştım terapi aldım ama yine de üzerimde izleri kaldı)
Şimdi ben bu yıl çok yüksek ihtimalle atanacağım ve anneannem atandığım şehre benimle gelmek istiyor. Okulu bitirmiş, öğretmen olmuş olmama rağmen huyu değişmedi. Şu an yazlıktayız. Arkadaşlarımla buluşmamı, denize girmemi asla istemiyor. Hatta evi temizlememe bile karşı çıkıyor onun yanında oturmadığım için.Sürekli onunla olayım, dizinin dibinde oturayım istiyor .Zaten hayatımda olan tüm arkadaşlarımdan nefret ediyor ve hepsine bir kulp buluyor. Eve de kimseyi çağırmama müsaade etmiyor. Bir şekilde çağırmaya ikna ettiğim zamanlarda da hep yanımızda durmayı istiyor, ondan gizli bir şey konuşmamızı istemiyor.
Anneannemle açıkça konuştum. Beni bu şekilde atanacağım şehirde de kısıtlamaya devam edecekse beraber yaşamamızın mümkün olmayacağını söyledim. Benim üzerimde baskı kurduğunu kabul etmiyor ve " Seni okuttum ettim, şimdi bana körlük yapıyorsun. Ben, sen bilmediğin şehirde yalnız kalma diye seninle geleceğim, sen buna rağmen beni bırakıp dışarılarda mı gezeceksin hem? " diyor.
Annem ve eşiyle yaşamak istemiyor. Bir dayım var, onlarda da kalmak istemiyor. Seninle gelmezsem evimde tek başıma yaşarım diyor ama dört senedir dışarıya çıktığı günler parmakla sayılacak kadar az. Evin ne temizliğini ne alışverişini yapabilecek durumda. Dizlerinden rahatsız.
Bana bir tavsiye verir misiniz? Anneannemi bırakmaya vicdanım el vermiyor ama bir yandan da kuracağı baskıyı düşündükçe boğulacak gibi oluyorum . Ne yapmalıyım ?
Maddiyatı yerinde, kendisi de emekli öğretmen. Okumama maddi açıdan çok destek oldu ama maddiyatı değil daha çok maneviyatı kast ediyor yanında oldum,seni okuttum derken. İşte yurtta yapamazdın benim sayende rahat okudun diyor. Yaptıkları için minnettar olduğumu ama üzerimde baskı kurduğunun inkar edilemez olduğunu söyleyince bağırmaya, ağlamaya başlıyor. Bu sefer de ben çok sinirleniyorum, depresif bir ruh haline giriyorum. Sırf bu yüzden antidepresan kullandım doktor tavsiyesiyle bir yıl boyunca.“Seni okuttum” derken neyi kastediyor ?
Para vermesini kastediyorsa “merak etme anneanne borcumu öderim” de madem yüze vuruyor.
Sanki bagnaz bjr ailede kızları okutmayan bir ailede herkese karşı dik durup sizi okutmuş. Te Allahım ya. Siz kazanmış okumuşsunuz.
Kadının yazlığı bile varmış. Maddiyati belli ki yerinde. Mağdur olmaz. Vicdan yapmayın. Kaldı ki bu gün yarın evlenirsiniz o zaman ne yapacak sizinle mi yaşayacak ?
Bu arada benimle yaşamak dışında benim anneannem de böyle ben de bazen yazları onun evinde kalırdım burnumdan getiriyordu
Bazı günler dayım geldi ama dört yılda toplasanız on kere gelmemiştir. O şekilde birkaç kere çıkabildim ama o şekilde olduğunda bile eve gelince surat asıyordu, adeta bakışlarıyla terbiye ediyordu.Üniversite hayatında bile saat 5’te evde olacaksın falan ne demek yahu? Hiç mi bir akşam arkadaşlarınla yemeğe, kahve içmeye gitmedin? Market alışverişi bile gözüne batmış. Üniversite yılların bir daha geri gelmeyecek, olan olmuş bari çalışan bekar kadın olmanın tadını çıkar.
Huzur evini asla kabul edecek biri değil maalesef söz konusu bile olmaz. Öyle bir şey teklif edersem ağlamaya başlar oturur daAnneannenizin maaşı var mı? Maaşı varsa huzur evine yatırmayı teklif edebilirsiniz. Hem yalnız kalmaz arkadaş edinir hem de yemeği temizliği başkası tarafından yapılır.
sizinle atandığınız şehre de gelirse bu sefer evlendiğinizde de yanınızda kalmak ister. bence şimdiden bir dur deyin ya da belli şartlar koyun.
ya da huzur evi fikri size uzaksa götürün yanınızda ama şartlarınızı şimdiden belirtin. Biraz sert çıkın. belliki sizden başka gidecek yeride yok o yüzden 2-3 gün trip atar kızar sonra mecburen sizin şartlarınızı ve yaşam tarzınızı benimser.
Yeni evliyken gelmem yanına sonrasında gelirim sen de bırakmazsın beni herhalde diyorEvlenmeyi düşündüğün zaman ne olacak? İlla ben seninle ve kocanla birlikte yaşayacağım mı diyecek? Müstakbel eşin bunu kabul edecek mi? Olan evliliğinize de olacak haliyle. Elbette emanet bir torun, kadıncağız elinden geleni yapmış okutmuş büyütmüş ona bir lafım yok ama bu konuda hesap verecek kişi annen. Bırakıp gitmiş olması, seni yaşlı bir kadına mahkum etmesi senin suçun değil ki? Sorumlu olan sen değilsin, kendi evlatları düşünsün. Sen lütfen kendi hayatına bak. Elbette duygularınla değil mantığınla hareket et. Bu gidişle ne meslek hayatında ne evlilik hayatında mutlu olamazsın. Eline mesleğini almış koca kadınsın, artık kendi hayatının iplerini eline almalısın.
Dayının falan işine gelmiyordur tabi hazır bakan var nasıl olsa diye; annen de aynı şekilde ama senin sorumluluğun değil. Arayıp huzurevine yatıracağını ya da bundan sonra evleri ayıracağını söyle. Bakalım ne yapacaklar?
Dayım şiddete eğilimi olan birisi. Kendisi dört yıl içinde benimle yaşa demediği gibi anneannem de gitmek hiç istemedi. Yani böyle bir şey söz konusu olmadı. Şimdi benim atanma durumum olunca dayım anneanneme "bizimle yaşarsın gelip." diyor. Geçmişte yaşanmış olayları, mal ve para konusunda çıkan şiddetli kavgaları bildiğim için arkamı dönüp bırakıp gitme durumu beni üzüyor, aslında biraz da bu yüzden vicdan yapıyorum. Çünkü arkamı dönüp gittiğimde onu da güvenli bir yere bırakıp gitmiş olmayacağım.Dayınlar bu durumdan hiç rahatsız olup da anne bizimle yaşa demediler mi bunca zaman?
Huzur evini asla kabul edecek biri değil maalesef söz konusu bile olmaz. Öyle bir şey teklif edersem ağlamaya başlar oturur da
Huzurevine götürürsünüz eşinle öyle yaparsa, kendin de başka bir aksiyon alamıyorsan şu anYeni evliyken gelmem yanına sonrasında gelirim sen de bırakmazsın beni herhalde diyor
Hayatınızın zehir olmasını istemiyorsanız anneannenizi almayın. Okurken daraldım. Siz demişsiniz büyük hata yaptım onlarla okumaya giderken diye, aynı hatayı iş hayatınızda yapmayın. Böyle biriyle yaşarken ne arkadaş edinebilirsiniz, ne bir sevgiliniz olabilir, ne hayatınızı yaşayabilirsiniz. Şimdi sizi ikna etmek için tamam sana karışmam da diyebilir, ama huyu bu.Merhabalar. Annemle babam seneler önce ayrıldı ve annem, anneannem ve dedemle beraber büyüdüm. Sonrasında dedemin vefat etmesiyle beraber annem anneannem ve ben, üçümüz beraber yaşamaya başladı. Sonrasında ben yaşadığımız şehirden başka bir şehirde üniversite kazandım. Ailem de benimle beraber gelmek istedi( en büyük yanlışı buna müsaade ederek yaptım.) Kabul ettim ve üniversite kazandığım şehirde ev tuttuk. Sonrasında annem hastalandı. (bipolar) ve atak döneminde herkesi şok eden bir evlilik yaptı habersiz bir şekilde. Eşi de taşındığımız şehrin uzak bir ilçesindeydi ve onun yanına yerleşti. Ben de anneannemle beraber yaşamaya başladım. Dört yıllık süreçte akıl sağlığımı yitirecek duruma geldim. Saat öğleden sonra beş olduğunda ve ben eve henüz gitmemiş olduğumda anneannem muhakkak kavga çıkarıyordu. Ben seni buraya okutmaya geldim, arkadaşlarınla buluşamazsın, istediğin gibi gezemezsin diyordu. Sabahları o uyurken kahve içmeye dışarı çıksam uyanır uyanmaz hemen arayıp eve gel ben yalnızım diyordu. Koştura koştura gidiyordum olay çıkmasın diye. Ev için yaptığım market, pazar alışverişini dışarılarda gezme kategorisine sokuyordu ve ne zaman evde çok bunaldığımdan hiç dışarı çıkamadığımdan dert yansam "Alışverişe çıkıyorsun, dışarılardasın, ya ben ne yapayım?" diyordu. Dersimin olmadığı nadir günlerde, dersim var diyip beşe kadar dolaşabiliyordum, dört yılım bu şekilde geçti. Zaten haftasonları ya da beşten sonra asla dışarı çıkamadım. Bu yüzden sosyal hayatım çok kısıtlandı, pek fazla arkadaş edinemedim, sosyal anksiyetem arttı.( Bir şekilde aşmaya çalıştım terapi aldım ama yine de üzerimde izleri kaldı)
Şimdi ben bu yıl çok yüksek ihtimalle atanacağım ve anneannem atandığım şehre benimle gelmek istiyor. Okulu bitirmiş, öğretmen olmuş olmama rağmen huyu değişmedi. Şu an yazlıktayız. Arkadaşlarımla buluşmamı, denize girmemi asla istemiyor. Hatta evi temizlememe bile karşı çıkıyor onun yanında oturmadığım için.Sürekli onunla olayım, dizinin dibinde oturayım istiyor .Zaten hayatımda olan tüm arkadaşlarımdan nefret ediyor ve hepsine bir kulp buluyor. Eve de kimseyi çağırmama müsaade etmiyor. Bir şekilde çağırmaya ikna ettiğim zamanlarda da hep yanımızda durmayı istiyor, ondan gizli bir şey konuşmamızı istemiyor.
Anneannemle açıkça konuştum. Beni bu şekilde atanacağım şehirde de kısıtlamaya devam edecekse beraber yaşamamızın mümkün olmayacağını söyledim. Benim üzerimde baskı kurduğunu kabul etmiyor ve " Seni okuttum ettim, şimdi bana körlük yapıyorsun. Ben, sen bilmediğin şehirde yalnız kalma diye seninle geleceğim, sen buna rağmen beni bırakıp dışarılarda mı gezeceksin hem? " diyor.
Annem ve eşiyle yaşamak istemiyor. Bir dayım var, onlarda da kalmak istemiyor. Seninle gelmezsem evimde tek başıma yaşarım diyor ama dört senedir dışarıya çıktığı günler parmakla sayılacak kadar az. Evin ne temizliğini ne alışverişini yapabilecek durumda. Dizlerinden rahatsız.
Bana bir tavsiye verir misiniz? Anneannemi bırakmaya vicdanım el vermiyor ama bir yandan da kuracağı baskıyı düşündükçe boğulacak gibi oluyorum . Ne yapmalıyım ?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?