- 6 Temmuz 2025
- 727
- 2.247
- 28
- Konu Sahibi scarlett O hara
-
- #121
Uçkur dediğiniz o bebek yapılan yer işte
Uçkur dediğiniz o bebek yapılan yer işteUçkur dediğiniz tam olarak nedir?
Konuya katkın buysa, susman daha kıymetli olurdu emin olUçkur dediğiniz o bebek yapılan yer işte
Hayır degil. Uçkur bu şalvar gibi kıyafetlerin bağına denilir.Uçkur dediğiniz o bebek yapılan yer işte
Teşekkürler yorumunuz için, konum güncel değil aslında iki ay önce bunaldığım bir zamanda açmıştım. şuan 8.5 aylık oldu uyku eğitimi aldık ek gıdaya daha ilgili emeklediği içinde daha rahatım, ilgisi hep etrafta oyuncaklarda olduğu için o kadar çok ağlamıyor artık çok şükür
Kimse pek şalvar giymiyor artık metaforik bir söylem buHayır degil. Uçkur bu şalvar gibi kıyafetlerin bağına denilir.
7 aylıktı gece uykularında oldukça faydası oldu. gece kesintisiz uyuyor artık bir kere rüya beslenmesi yapıyorum alarm kurup ve evet gece uykusuna geçtiğimizi anlayınca kendi kendine uyuyor. Ama malesef gündüz uykularında hala destekli uyuyor . Etrafı keşfetmek istediği için sanırım gündüz zor uyuyor.Konudan bağımsız uyku eğitiminin faydasını gördünüz mü? Kendi kendine, desteksiz uyuyabiliyor mu minik? Ve kaç aylıktı eğitim sırasında?
İmza: 4,5 aylık bebe annesi (delirmek üzere)
Eğitimi kimden aldınız ? Özelden yazabilir misiniz? Umutlarım yeşerdi bir anda7 aylıktı gece uykularında oldukça faydası oldu. gece kesintisiz uyuyor artık bir kere rüya beslenmesi yapıyorum alarm kurup ve evet gece uykusuna geçtiğimizi anlayınca kendi kendine uyuyor. Ama malesef gündüz uykularında hala destekli uyuyor . Etrafı keşfetmek istediği için sanırım gündüz zor uyuyor.
Neyse öğrenin diye yazdık. Öyle çok biliyormuş gibi de yazmiyor musunuzKimse pek şalvar giymiyor artık metaforik bir söylem bu
AşkolsunNeyse öğrenin diye yazdık. Öyle çok biliyormuş gibi de yazmiyor musunuz
terapi online da olabiliyor o şekilde deneyebilirsiniz. bebeği emzirmediğinize göre psikiyatr ve ilaç da deneyebilirsiniz ki intihar düşünceleri varsa kesinlikle ilk önceliğiniz olsun. hem psikiyatr terapi gibi her hafta değil çok daha aralıklı olacaktır (ayda bir kontrol şeklinde örneğin) bir şekilde birisinden destek alabilirsiniz.Nasıl alayım ailem şehir dışında ve kaynanamlar başka ilçede oturuyor tek başımayım eşim çalışıyor yoğun bir şekilde
Sağolun yorumunuz için konu güncel değil şuan daha iyiyizterapi online da olabiliyor o şekilde deneyebilirsiniz. bebeği emzirmediğinize göre psikiyatr ve ilaç da deneyebilirsiniz ki intihar düşünceleri varsa kesinlikle ilk önceliğiniz olsun. hem psikiyatr terapi gibi her hafta değil çok daha aralıklı olacaktır (ayda bir kontrol şeklinde örneğin) bir şekilde birisinden destek alabilirsiniz.
bir de alkol kesinlikle ama kesinlikle içmeyin. sosyal içicilik veya insanların alkol alımıyla ilgili yaklaşımlarına karışmak kimsenin haddi değil o anlamda demiyorum. Şu anlamda diyorum alkol "depresan" etkileri olan bir maddedir, depresyon gibi durumlarda asla işe yaramaz ve tavsiye edilmez işinize yarayacak şeylerin (antidepresan) tam tersi yönde etkileri vardır çünkü. içtiğiniz an kısa bir süre rahatlatır sonra sizi daha da düşürür mod olarak fiziksel olarak beyninizdeki serotonin dopamin gibi maddelerin seviyelerini/düzenini bozar vs vs. çok zor şeyler yaşamışsınız gerçekten ancak şuan en hızlı/kritik müdahaleler alkole en azından depresiflik geçene kadar tamamen ara verme, psikiyatr ile ilaç tedavisi, imkanınız olursa psikolog ile terapi (online araştırabilirsiniz) ve size ev içinde fiziksel olarak destek olup yükünüzü hafifletecek birileri.
Allah yardımcın olsun canım. Sana bunu yasatanlardan dolayı kendini üzme kendine saril. Ettiklerini bulsunlar ne diyeyim. Lohusa bir anneye şefkatle yaklaşmak gerekirken bunları yaşamış olman böyle hissetmen normal. Kendine zaman tani herşeyin gelip geçici olduğunu aklından cikarmaSelam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Teşekkür ederim çok sağolunAllah yardımcın olsun canım. Sana bunu yasatanlardan dolayı kendini üzme kendine saril. Ettiklerini bulsunlar ne diyeyim. Lohusa bir anneye şefkatle yaklaşmak gerekirken bunları yaşamış olman böyle hissetmen normal. Kendine zaman tani herşeyin gelip geçici olduğunu aklından cikarma
Ben yapısal olarak birine direktif vermekte, “şunu yap, bunu böyle yap” demekte çok zorlanan biriyim. Bu yüzden baştan her şeyi açıkça konuşarak bir yardımcıyla anlaştım. Üstelik piyasanın oldukça üzerinde bir ücret teklif ettim, o da her şeye tamam dedi. Fakat zamanla gördüm ki, işlerini gerçekten ciddiye almıyordu. Çoğu zaman müzik açıp keyfine göre hareket ediyor, işleri ağırdan alıyordu. Öyle ki, bir günü yalnızca kahvaltı hazırlığı, kahvaltı sonrası bulaşıklar ve evi süpürmeyle geçiriyordu bir de kendine öğle yemeği hazırlamayı ekleyin.Destek göremeyen anne her yerde aynı olup farklı yansıması oluyor.
Eş ailesi konusunda ben de benzer şeyleri yaşadım ama sizde aksine eşinizin çok güzel destek olabilecek yardımcı fikri olmuş.
Neden kötü bir deneyim oldu yeniden neden şans vermediniz?
Destek göremeyen anne her yerde aynı olup farklı yansıması oluyor.
Eş ailesi konusunda ben de benzer şeyleri yaşadım ama sizde aksine eşinizin çok güzel destek olabilecek yardımcı fikri olmuş.
Neden kötü bir deneyim oldu yeniden neden şans vermediniz?
Kimse pek şalvar giymiyor artık metaforik bir söylem bu
Çok kıymetli bir yorum olmuş, teşekkür ederim. Gerçekten de yaşadıklarım sadece annelikle sınırlı değildi, hayatın başka yükleriyle de çakışınca insan zaman zaman nefessiz kalıyor. Desteğinizi ve önerinizi çok değerli buldum. Yardımcıyı doğumdan önce almak fikri özellikle çok yer etti bende. Umarım her şey daha kolay ve huzurlu ilerler. Güzel dilekleriniz için de ayrıca minnettarım.Bebeğinizle gelen şartlar bütünde bunalımlarınızın bir kısmı ama süreğen bir parçası. Ondan hariç hayatınızdaki birçok değişiklikle aynı anda baş etmek zorunda kalmışsınız.
Şimdi ikinci bir bebek var. O doğuncaya kadar geçecek aylarda hayatınızı kendinizi iyi hissettirecek ve rahatlatacak şekilde önceden planlamaya çalışın. Hem psikolojik destek anlamında -alacağım demişsiniz belki de alıyorsunuz- hem yardımcı desteği hakkında. İmkanınız varsa yardımcıyı bebeğiniz doğmadan alın eve. Sizinde söyleyebilmeniz gerekir ama söyleyemediğiniz yerde annenizde müdahale eder. Hazır bir düzene doğmuş olur bebeğiniz. Çok kolaylık, sağlık ve huzur dilerim size ve bebeklerinize.
Merhaba. Durumunuza çok üzüldüm. Bende 4 ay önce doğum yaptım. Sizinki kadar çok şey yaşamamış olsamda bende doğumdan sonra bir suru olumsuz şey yaşadım. Zaten lohusalık çok zor bir de bebeğim çok gazlı ve uykusuz bir bebekti. Şuan biraz rahatladık ama yinede gündüzler uyumuyor ağlama krizleri çok oluyor. Tüm komşular benim kızımın ne kadar ağlak bebek olduğundan bahsedeyor o derece yani. Bir de bizim de başımıza çok olumsuz şeyler geldi. Bende bebeğim 3 aylık olana kadar sürekli ölümü düşündüm. İntihar etmeyi değilde başka şekil. Hatta eşime aileme mektup yazıp saklamayı bile düşündüm. Sanki bir şey olacakda ölecekmişim gibi geliyordu. Ben ölürsem çocuğuma kim bakacak falan diye düşünüyordum. Ama hepsi geçti. Sanki hiç öyle şeyler yaşamamış gibi unuttum. Arada yine sıkıntı basıyor ama yine de daha iyiyim. Sabırlı olun her şey geçecek eminim. Nerede yaşıyorsunuz bilmiyorum. Ama çok yardımcı olmak isterdim.Selam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Sağolun teşekkür ederim konu güncel değil daha iyiyizMerhaba. Durumunuza çok üzüldüm. Bende 4 ay önce doğum yaptım. Sizinki kadar çok şey yaşamamış olsamda bende doğumdan sonra bir suru olumsuz şey yaşadım. Zaten lohusalık çok zor bir de bebeğim çok gazlı ve uykusuz bir bebekti. Şuan biraz rahatladık ama yinede gündüzler uyumuyor ağlama krizleri çok oluyor. Tüm komşular benim kızımın ne kadar ağlak bebek olduğundan bahsedeyor o derece yani. Bir de bizim de başımıza çok olumsuz şeyler geldi. Bende bebeğim 3 aylık olana kadar sürekli ölümü düşündüm. İntihar etmeyi değilde başka şekil. Hatta eşime aileme mektup yazıp saklamayı bile düşündüm. Sanki bir şey olacakda ölecekmişim gibi geliyordu. Ben ölürsem çocuğuma kim bakacak falan diye düşünüyordum. Ama hepsi geçti. Sanki hiç öyle şeyler yaşamamış gibi unuttum. Arada yine sıkıntı basıyor ama yine de daha iyiyim. Sabırlı olun her şey geçecek eminim. Nerede yaşıyorsunuz bilmiyorum. Ama çok yardımcı olmak isterdim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?