Arkadasim melatonin gece vücudun ürettiği bir uyuma hormonu diyorsun da sonda uyku ilacı değil diyorsun. Uyku ilacı değil ama o hap senin hormonunu oyle bir yukseltiyorki yarım saat sonra uykun gelir ve uyudunmu ev yikilsa uyanmazsin oyle bir hormon salgılar konu sahibinin bebegi var gık dese ağlasa uyanması gereken bir zaman kaldiki koma uyku haline sokmaya calismayalim kadini ayrica hic bir ilac hap neyse doğal değildir dogalsa melisa çayı içsinMelatonin aslında gece vücudun ürettiği bir uyuma hormonu. Dogru dozda, doktor da aksini soylemediyse kullanmakta bir zarar yok. Ben almanyada yaşadığım için marketten alıyorum ama siz kendi doktorunuza da sorup, uygun derse reçetesiz eczaneden ya da internetten alabiliyorsunuz diye biliyorum. Ben 2 mg kullanıyorum. Uyku ilacı değil, uykuya dalmayı kolaylaştırıyor. Eğer uykuya dalmayı kolaylaştırıyor ama gece tekrar uyanıyorsanız da bunların magnezyumla kombine olanları var. Yine doğal bir ürün olmuş oluyor. Uyumayı düşündüğüm saatten yarım saat önce alıyorum. Işığı biraz kısmak, telefonla ilgilenmemek gibi şeylere de dikkat ederseniz alkole hic ihtiyacınız kalacağını sanmıyorum.
Teşekkürler ama ben hem doktoruma hem bu alanda çalışan biyolog arkadaşlarıma danışarak kullanıyorum. Hic de komaya girmiyorum. Yarım saat içinde biraz uyku getiriyor o kadar. Gece uyanmayla da ilgisi olmuyor çünkü bütün gece etkisi olan bir sey değil. Yatak dönmeye bile uyanıyorum. Siz belki yüksek dozdan bahsediyor olabilirsiniz.Arkadasim melatonin gece vücudun ürettiği bir uyuma hormonu diyorsun da sonda uyku ilacı değil diyorsun. Uyku ilacı değil ama o hap senin hormonunu oyle bir yukseltiyorki yarım saat sonra uykun gelir ve uyudunmu ev yikilsa uyanmazsin oyle bir hormon salgılar konu sahibinin bebegi var gık dese ağlasa uyanması gereken bir zaman kaldiki koma uyku haline sokmaya calismayalim kadini ayrica hic bir ilac hap neyse doğal değildir dogalsa melisa çayı içsin
Canım benim güzel anne,seni tebrik ederim,en zor süreçleri atlatmışsın ayakta alkışlıyorum.O kadar tatlı ve güzel bir bebekki kimse ona bakmaya kıyamaz ama o bağı kuramadık bir tülü
Arkadasim melatonin gece vücudun ürettiği bir uyuma hormonu diyorsun da sonda uyku ilacı değil diyorsun. Uyku ilacı değil ama o hap senin hormonunu oyle bir yukseltiyorki yarım saat sonra uykun gelir ve uyudunmu ev yikilsa uyanmazsin oyle bir hormon salgılar konu sahibinin bebegi var gık dese ağlasa uyanması gereken bir zaman kaldiki koma uyku haline sokmaya calismayalim kadini ayrica hic bir ilac hap neyse doğal değildir dogalsa melisa çayı içsin
Çok teşekkür ederim okurken o kadar içim ferahladı ki bana kendimi gerçekten iyi hissettirdiniz teşekkür ederimCanım benim güzel anne,seni tebrik ederim,en zor süreçleri atlatmışsın ayakta alkışlıyorum.
Okurken gözlerim doldu.
Hele gurur falan kalmadı eş ailesi ile barıştım demişsin ya,bende yaşadım.
Anlatsam roman olur.
Üst üste gelen zorlu hayatın içinden 2 evlat büyüttüm.
İlk bebeğimde yemiyordu.Memeyi 4 aylıkken bırakmak zorunda kaldım kaza geçirdim o dönem sütüm kesildi..eşimden aylarca ayrı kaldım.
bi yandan çalışıyordum.
Hayatımda görmediğim kilolar aldım,sen alkole bem yemeye vermiştim kendimi.
Ama şimdi o günlerin esamesi kalmadı iyileştim..kızlarım büyüdü,okullu oldu.
Ben zayıfladım.
hayalimdeki evi aldım.
Kimseye muhtaçlığım kalmadı.
Günlerce uyumayam,kolik ataklarıy sensromları yeme sorunlarıyla uğraştığım kızım şimdilerde 8 yaşına girecek .inanılmaz akıllı ve arrık yeme yeter diyebildiğim dönemlerdeyim:)
geçiyor hepsi.
Ne olur kötü düşinceleri at kafandan
kimse sen gibi bebeğine annelik yapamaz,sen gibi sevmez.
Boşver yemesin senin en çok sevgine kokuna muhtaç.
sen iyi bir annesin.
Bende ekran verdim bebekken zaman zaman..aynı duyguları yaşadm.
ama büyüdüler gayet sağlıklı bi şekilde.
Kendine ne olur haksızlık etme,istediğin zaman yazabilirsin bana özeldende görüşebiliriz ,seni dinlerim,bu süreçlerinde yanında olurum seve seve
Keşke yanımda olsan sana sımsıkı sarılabilsem. Hepsi gecicek. Bebeğim bir yaşına gelmeden babamın kanser olduğunu öğrendik. Bebeğim iki yaşına gelmeden babamı kaybettim. Ara ara ihmal ettim elimde olmayan sebeplerden. Anladigim şu var annelikle ilgili hep bi eksiklik yetememe hissi. Bebeğini bol bol sev sarıl. Onun tek ihtiyacı sensin.Selam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Arkadaşımın da senin gibi oldu. Zor oluyor ama büyüttü. Olan olmuş artık ama psikolojik destek al mümkünse eve yardımcı al.Bu konuyu açtıktan üç gün sonra ikinciye hamile olduğumu öğrendim sadece sağlıklı olsunlar istiyorum artık gerisini düşünmek istemiyorum
Nerden biliyorsunuz korunmadığımı , bilseydim alkol alır mıydım sizce ????Her şey kötü giderken korunmasız ilişki sürmüş. Canınız da nasıl cinsellik istiyor arkadaş. Bizim az başımız ağrısa dünyamız yıkılıyor ne cinselliğiinsan kendini bilmez mi. İnsan hiç tedbir almaz mı. Gelişine yaşamak...
?Bu konuyu açtıktan üç gün sonra ikinciye hamile olduğumu öğrendim sadece sağlıklı olsunlar istiyorum artık gerisini düşünmek istemiyorum
Ben anlamıyorum gebeliğe kadar her şey güzeldi demişsin ama eşinle aran çok kötüymüş, boşanmaya çıkmışsınız.
Eşin yardımcı alalım diyor yok diyorsun, intihara varacak kadar kötü hisseden insan yardımcıya hayır demez.
En kötüsü kendin yerlerde sürünürken 2.çocuğa hamilesin pes diyorum, çocuklara üzülmekten başka ne denir
gecip gideceği kesin olan bugünler için neden geleceğini hatta geleceğinizi mahvedesin ki ? hicbir sorun, sıkıntı baki kalmıyor bunlarda gececek ve mükafatını elbet alacaksın. bebeklerimiz bize muhtac onlar bu dünyaya gelmeyi secmedi ama biz bebek yapmayı sectik. bu sorumluluk bize ait. evet zor bi durum ama aglasa da mesela istediğin yerlere gitmeye calış hic olmazsa 10 dk yürüyüş yapın. bebeğine senden daha iyi kimse bakamaz Allah korusun ölsen onu kim koruyacak kollayacak ?Selam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Öncelikle basınız sağolsun. Hamilelik doğum lohusalık zaten insanın psikolojisini alt üst eden dönemler bide siz üstüne ayrılık, hastane süreci ve 2 kayıp yasamıssınız . Allah beterinden saklasın gercekten cok zor lohusa bi kadın icin. Çünkü bende yaşadım ikinci bebeğim zaturreden yogun bakımda yatarken esimin kuzeni vefat etti aynı sizin gibi bende cenazeye bile katılamadım. Zaten anksiyete hastasıyım üstüne bide lohusayken bu olaylar yaşandı. Soluğu psikiyatrimde aldım. Suan destek alıyorum . Size tavsiyem bi uzmandan destek alın ve kendinize vakit ayırın. Esiniz yardımcı tutalım diyorsa mesleği bu olan birini bulabilirsiniz cocuk gelisim mezunu yardımcı ablalar falan oluyor. Beslenme uyku sorununu da çözebilirsiniz bu sayede. Evinize kamera taktırırsınız iciniz rahat etmesi icin. Kendinize günlük 1-2 saat vakit ayırsanız bile inanın cok iyi gelir. Esinizin ailesinede mecbur kalmazsınız görüsmeleriniz azalır. Ve kesinlikle bi uzmandan destek alın.Selam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Ben anlamıyorum gebeliğe kadar her şey güzeldi demişsin ama eşinle aran çok kötüymüş, boşanmaya çıkmışsınız.
Eşin yardımcı alalım diyor yok diyorsun, intihara varacak kadar kötü hisseden insan yardımcıya hayır demez.
En kötüsü kendin yerlerde sürünürken 2.çocuğa hamilesin pes diyorum, çocuklara üzülmekten başka ne denir
Bunlar ne acayip yorumlar ne terbiyesiz yorumlar ne biçim insansınız siz ya kınadığınız şeyleri umarım yaşamazsınız terbiyesizler ve konumun üzerinden iki ay geçmiş önce nasılsın destek aldınmı diye sorun . Bilip bilmeden konuşmayı seversiniz . Ve konuyu düzgün takip etseydiniz okurdunuz o dönem aşırı alkol kullandığımı . Yatak muhabbeti yapıyorsunuz terbşyesizlerValla gayet destek çıkacaktım ama aynen böyle bir yorum yazıcam şimdi. İnsanlar apacaip bu üye intiharlığım diyor, fenayım diyor sonra diyor ki yatağa girmekten de geri kalmadım hamileyimValla Ferhans haklı, bu kadın gündüz intiharlık akşam eğlence ne kafadır bu yarab, 1 çocuğa yetemeyen depresyonlu kadın 2.çocuğa nasıl bakacak
Teşekkür ederim uyku eğitimi aldık daha iyiyiz geçmiş olsun sizede Allah yardımcınız olsun sizindeÖncelikle basınız sağolsun. Hamilelik doğum lohusalık zaten insanın psikolojisini alt üst eden dönemler bide siz üstüne ayrılık, hastane süreci ve 2 kayıp yasamıssınız . Allah beterinden saklasın gercekten cok zor lohusa bi kadın icin. Çünkü bende yaşadım ikinci bebeğim zaturreden yogun bakımda yatarken esimin kuzeni vefat etti aynı sizin gibi bende cenazeye bile katılamadım. Zaten anksiyete hastasıyım üstüne bide lohusayken bu olaylar yaşandı. Soluğu psikiyatrimde aldım. Suan destek alıyorum . Size tavsiyem bi uzmandan destek alın ve kendinize vakit ayırın. Esiniz yardımcı tutalım diyorsa mesleği bu olan birini bulabilirsiniz cocuk gelisim mezunu yardımcı ablalar falan oluyor. Beslenme uyku sorununu da çözebilirsiniz bu sayede. Evinize kamera taktırırsınız iciniz rahat etmesi icin. Kendinize günlük 1-2 saat vakit ayırsanız bile inanın cok iyi gelir. Esinizin ailesinede mecbur kalmazsınız görüsmeleriniz azalır. Ve kesinlikle bi uzmandan destek alın.
Komik olan ne ayrıcaHer şey kötü giderken korunmasız ilişki sürmüş. Canınız da nasıl cinsellik istiyor arkadaş. Bizim az başımız ağrısa dünyamız yıkılıyor ne cinselliğiinsan kendini bilmez mi. İnsan hiç tedbir almaz mı. Gelişine yaşamak...
Gerçekten okuduğunuzu anlama özürlüsünüz iyice okuyun gebeliğe kadar herşey çok güzeldi ama eşimle aram kötüydü vs mi yazmışım düzgün okuyun sonra yazın lohusalıkta annesi yüzünden kavga ettik, korunmama rağmen hamileyim demişim yani okudugunu anlama özürlüsü millete yorum yapma hakkı buluyor ya kendindeBen anlamıyorum gebeliğe kadar her şey güzeldi demişsin ama eşinle aran çok kötüymüş, boşanmaya çıkmışsınız.
Eşin yardımcı alalım diyor yok diyorsun, intihara varacak kadar kötü hisseden insan yardımcıya hayır demez.
En kötüsü kendin yerlerde sürünürken 2.çocuğa hamilesin pes diyorum, çocuklara üzülmekten başka ne denir
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?