Annelik ve biten psikolojim...

Belki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği

uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.

20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.

bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten

birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diye artk dayanamıyorum psikolojik destek almak istiyorum ama ilaç kullanırsam oğluma bakabilir miyim bilmiyorum nolur birileri yargılamadan bana akıl versin normal mi bunlar yoksa ben deliriyor muyum

Sizin mutsuz olduğunuzun farkındadır. Birgün kalsın annenizde siz de dinlenin, sakinleşin. Mutlu anne olmazsanız çocuğunuz da mutlu olmaz. Önce kendi mutluluğunuzu sağlayın.

pardon da eşiniz ne işe yarıyor?

Çocuğunuzun size karşı tepkisi oluşmuş.
sizi sevmediği yada anneannesini daha çok sevdiği için olmuyor bu. Sizin gerginliğiniz, stresiniz, yorgunluğunuz yansımış olabilir.
Annenizin teklifini kabul edin. Yatıya olmasa da sabah kahvaltıda bırakın, gününüzü kendinize ayırın. Biraz rahatlamaya bakın.
Siz rahatladıkça, tahammülünüz artacak.
bir de çocuklar açlıktan ölmüyor merak etmeyin.
niyeyse genelde ihtiyaç yemesi içmesi ve uykusu olarak görülüyor. Çocuğunuzla oyun oynayın. Tv kapalı, telefon başka odada olsun. Bazen oynadığınız oyunda çok ağlayan karakter olsun, onu sakinleştirmeye çalışın vs

Sorunun içinde cevap.
Evde bunalmışınız ikinizde.
Her gün az da olsa dışarı ya da balkona çıksanız.
Madem annanede mutlu oraya gidin.
Sizin rahatlamaya ihtiyacınız var.
Bu gerginlik o yaptıkları için tek başına bi neden.
Onunla bir hayattan razı değilsiniz ve o bunu çok kolay anlıyor ve doğal olarak stressiz annanne ortamında sakinleşiyor.
Acil kendinize vakit ayırmanız gerekiyo.
Her gün yarım saat bile harika etki eder, emin olun.
Ardından da onun fiziksel ihtiyaçlarından ziyade bağ kurmaya odaklanmanız gerekiyo.
Sadece anlamaya odaklanmak, gözlerine değebilmek, stressiz dokunabilmek, ses tonundaki yumuşaklığa erişebilmek.
Annenizle kendinizi kıyaslamayın.
Emin olun kaygı ve stresiniz dindiğinde o çocuğun dünyada en huzur bulduğu yer sizin yanınız olduğunu göreceksiniz.
Ama ilk iş kendinizi onarmak.
Ve ondan razı olmak, bu halinle de seni seviyorum esnekliğine ulaşmak.
Çocuğunuzla yüzgöz olmayın daha şimdiden.
Kendinizi rahatlatın ve onla aynı safa geçin.
Çok kolaylayacak herşey emin olun.

Herdaimgunes .!.:

Belki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği

uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.

20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.

bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten

birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diye artk dayanamıyorum psikolojik destek almak istiyorum ama ilaç kullanırsam oğluma bakabilir miyim bilmiyorum nolur birileri yargılamadan bana akıl versin normal mi bunlar yoksa ben deliriyor muyum

Genişletmek için tıkla...

Eşiniz nerde siz bunları yaşarken? Belliki zor bi çocuk zamanla düzelicek özellikler olarak görüyorum ama birininde size destek olması lazım bu süreçte

Aksine çocuklarıyla ilgili sıkıntı yaşayan annelere, çocuğu olmayan insanları düşünmesini söylemenin baskı olduğunu düşünüyorum. Yazdıklarınızda nankörlük diye tanımlanacak birşey yok.
Eşiniz de akşamları ve hafta sonları size biraz yalnız kalacağınız zaman bıraksın, çocuğunuzla ilgilenerek.
Anneanne de her istediği yapılıyor mu? Çocuklar bunun arkasından çok gidiyor çünkü.

Çocuğunuz sizinle gerginliğinizi de hissediyor olabilir. Gece kalmasa bile gündüz annenize bırakıp biraz yalnız zaman geçirirseniz iyi olur, sakinleşir rahatlarsiniz.


Yemek konusuna da çok takılmamaya çalışın. Bol bol oyun oynayın, sarılmalı, düşmeli, kalkmalı.
Psikojik destek almak istiyorsanız da alın yine.

Eşiniz yardımcı olmuyor mu ?
siz nasılsanız çocuklar hisseder ya huysuz oluyordur sizden öyle enerji alıyor cunku. .

Calcifer .!.:

Belli ki zor bir çocuğunuz var. Ben de çok sıkıntılar yaşadım hala da ufak ufak yaşıyorum. Burada kınanacak bir şey yok. Aile içinde çok mu şımartılıyor her istediği yapılıyor mu? Bir de Eşiniz destek olmuyor mu?

Genişletmek için tıkla...

Evet zor bir çocuk doğduğundan beri beslenme ve uyku sorunumuz bitmedi gitti ve ağlamaları artık kronikleşti sanki otursa ağlıyor kalksa ağlıyor her istediğini ağlayarak istiyor

magicat .!.:

Sizin mutsuz olduğunuzun farkındadır. Birgün kalsın annenizde siz de dinlenin, sakinleşin. Mutlu anne olmazsanız çocuğunuz da mutlu olmaz. Önce kendi mutluluğunuzu sağlayın.

Genişletmek için tıkla...

Oraya gidip dönünce daha kötü oluyoruz çünkü gelmek istemiyor sürekli beni gördüğü için annemi istiyor artık galiba

Çocuğunuz zor olsa anneanneye de sıkıntı çıkarır diye düşünüyorum. O yüzden size karşı bir tepkisi var belli ki. Bir gelişim psikoloğuna gitmenizde fayda var. Siz 2 yıldır boğuluyorsnız bunu bebeğe yansıtmama ihtimaliniz yok. Siz stresli kaygılı,o da öyle.

holdencaufield .!.:

pardon da eşiniz ne işe yarıyor?

Genişletmek için tıkla...

Eşim akşam 7 gibi geliyor Cumartesi de çalışıyor yardımcı oluyor tabi akşamları oynuyorlar gece ağlarsa bakıyor ama büyük kısım benim üzerimde haliyle

turuncupijama .!.:

Çocuğunuzun size karşı tepkisi oluşmuş.
sizi sevmediği yada anneannesini daha çok sevdiği için olmuyor bu. Sizin gerginliğiniz, stresiniz, yorgunluğunuz yansımış olabilir.
Annenizin teklifini kabul edin. Yatıya olmasa da sabah kahvaltıda bırakın, gününüzü kendinize ayırın. Biraz rahatlamaya bakın.
Siz rahatladıkça, tahammülünüz artacak.
bir de çocuklar açlıktan ölmüyor merak etmeyin.
niyeyse genelde ihtiyaç yemesi içmesi ve uykusu olarak görülüyor. Çocuğunuzla oyun oynayın. Tv kapalı, telefon başka odada olsun. Bazen oynadığınız oyunda çok ağlayan karakter olsun, onu sakinleştirmeye çalışın vs

Genişletmek için tıkla...

Tv tablet telefon bilmiyor o konuda sıkıntı yokta kilosu ayına göre çok düşük doktorda diyor bunu ama yemiyor bazen açlıktan ağlıyor artık ancak o zaman bişeyler yiyor

Üzülmeyin, aynısının kiz versiyonu bende var,hoş şu an 8.5 yaşında kocaman kız oldu ama bebekken az çektirmedi. Yemez,aclıktan ağlar yine yemezdi yemek,canı ister durup dururken susmak nedir bilmeden ağlardı. Ailede herkes acayip korkardı ağlamasından zira susturulamıyor,oyalanamıyordu kızım. Geçti gitti o günler. Oğlum 2.5 yaşında kızım kadar zor karakterde değil ama çileden çıkmaya ramak kala sakinleşip,geçecek az kaldı,hep bu yaşta olmayacak diye kendimi ssakinleştiriyorum. Yapacak birşey yok ki.
Annenize gitmek isteme sebebi,her dediğinin yapılması emin olun. Yemek konusunda sizin zaafınız olduğunu bildiği için yemiyor muhtemelen. Yapacağınız şey basit,yemek saatinde yemeğini koyun önüne,yemiyorsa kaldırın,bir sonraki öğüne kadar meyve,kuruyemiş vb şeyler vermeyin,birşey isterse söyleyin kahvaltını yapsaydın,öğlen yemeğini hazirlayınca yiyebilirsin beklemen gerekiyor diye. Zor biliyorum ama bunu yapar,üzerine düşmezseniz aç kalacağını öğrenip yemeye başlayacaktır. Siz üzerine düşüp ısrar ettikçe yememeye devam edecek muhtemelen. Zaten yemiyormuş,birde böyle deneyin ne kaybedersiniz?(fiziksel bir sorunu yokmus,doktora gitmişsiniz bu sebeple öneriyorum,yoksa kan tahlili yaptırin derdim ilk etapta)
Kızım anaokuluna başlayana kadar yemedi,okulda pilav,makarna yemeye başladı sadece,öğretmeni yemeginden 4 kaşık yersen pilav alabilirsin demiş inat etmiş yememiş birde geldi öğretmenini şikayet etti bana pilav vermedi diye,neden diyorum bilmiyorum vermedi diyor birde bana. Neyse 2.gün 4 kaşık yedi severse tabağı bitirdi,sevmezse 4 kaşıkta olsa yedi pilavı,makarnayı öyle aldi derken şu an yemediģi tek şey pırasa. Ne koysam yer halde. Bakın biz kıyamıyoruz anne olarak,aç kaldı ,zayıfladı vs diyoruz,ısrar,ikna vb yöntemler deneyip,alternatif sunarak çözüm arıyoruz bence en büyük hatamız bu oluyor.
Eve girerken huysuzlanma konusunda şunu söyleyebilirim,diyelim ki çıktınız eve dönmemek için ağladı,o zaman söyleyin böyle yaparsan yarın çıkamayız diye,ağlamaya devam edecektir muhtemelen ilk söylemede işe yaramayacaktır,sonraki gün dışarı çıkmak istediğinde, dün çok ağladığın için çıkamıyoruz,istersen seninle anlaşma yapalım,ağlamadan gelirsen eve yarın yine çıkabiliriz dışarı vb şekilde kısa cümlelerle konuşun,aglamadan gelirse teşekkür edin,teşvik edin güzel sözlerle. Zamanla alışacaktir. Bir ara kızım parkta çok ağlıyordu,ağlarsan eve gideriz susmalısin vs diye anlatiyordum,susmazsa bindirip arabaya getiriyordum eve, öğrendi azalarak bitti ağlamaları. Tabi ki ilk denemede olmuyor ama zamanla,kararlı bir duruşla devam ederseniz uyum saglayacaktır.
Sağlıkla büyütün bebeğinizi.

Kim niye sizi kınasın, gayet insani şeyler yaşadıklarınız. Bırakın ananesinde kalsın 1-2 gün. Pandemi sürecindeyiz çok birşey yapamazsınız kendiniz için belki ama olsun. Dinlenmeniz, tazelenmeniz lazım. Ben şanslıyım o konuda kızım her zaman çok uyumlu, kolay bir çocuk oldu. Ama çocuk işte. Ona ayak uydurmak yoruyor beni bazen, annemden, kardeşlerimden yardım istiyorum. Yetişkin gibi davranmayı özlüyorum. Onunla etkinlik yapmak yerine bir kahve içip yaşıtım biriyle iki laf etmek bazen daha çekici geliyor. Bu beni kötü anne yapmaz. İkinizinde molaya ihtiyacı var belkide. Bu kadar inatlaşması size karşı tepki geliştirdiği için olabilir. Durumunuz müsaitse bir çocuk psikoloğuna muhakkak götürün derim. Dışarıdan bakan uzman bir göz inanın çok yardımcı oluyor.

Dönem dönem çocuklar böyle oluyor sıkmayın canınızı geçecek kendinize de zaman ayırın anneniz bana bırak diyorsa 1 gün de olsa bırakın kendinize zaman ayırın bıraktığınız için kendinizi suçlu hissetmeyin biliyorum ben de bırakırken suçluluk duygusu yaşıyorum ama ne mutlu ki bırakacağınız anneniz var ve bunu değerlendirin.

Yabanelma .!.:

Aksine çocuklarıyla ilgili sıkıntı yaşayan annelere, çocuğu olmayan insanları düşünmesini söylemenin baskı olduğunu düşünüyorum. Yazdıklarınızda nankörlük diye tanımlanacak birşey yok.
Eşiniz de akşamları ve hafta sonları size biraz yalnız kalacağınız zaman bıraksın, çocuğunuzla ilgilenerek.
Anneanne de her istediği yapılıyor mu? Çocuklar bunun arkasından çok gidiyor çünkü.

Çocuğunuz sizinle gerginliğinizi de hissediyor olabilir. Gece kalmasa bile gündüz annenize bırakıp biraz yalnız zaman geçirirseniz iyi olur, sakinleşir rahatlarsiniz.


Yemek konusuna da çok takılmamaya çalışın. Bol bol oyun oynayın, sarılmalı, düşmeli, kalkmalı.
Psikojik destek almak istiyorsanız da alın yine.

Genişletmek için tıkla...

Çevremdeki insanlara içimi açamıyorum bana şükürsüzlük yapma diyorlar insanlar neler yapıyor çocuğu olsun diye gibi şeyler söylüyorlar sanki onu istemiyormuşum gibi algılıyorlar

noram .!.:

Çocuğunuz zor olsa anneanneye de sıkıntı çıkarır diye düşünüyorum. O yüzden size karşı bir tepkisi var belli ki. Bir gelişim psikoloğuna gitmenizde fayda var. Siz 2 yıldır boğuluyorsnız bunu bebeğe yansıtmama ihtimaliniz yok. Siz stresli kaygılı,o da öyle.

Genişletmek için tıkla...

Evet bunu bende düşünüyorum