Annelik ve biten psikolojim...

Benim bebeğim de evde herşeye ağlar ama birileri gelince Aaa ne kadar akıllı çocuk bu der. Çocuklar da sıkılıyor dört duvarın arasında.

Siz çok bunaldığınız içün gerginliğiniz yansıyordur. Sabah gergin olarak kalktığım gün oğlum da gergin ve huysuz oluyor. Tek başına ilgilenmek gerçekten zor. Bir de bu dönemde bir yere de gidilemiyor. Bunalmanız çok normal. Kendinize zaman ayırmayı deneyin. Hoşlandığınız şeyleri yapın. Yemek konusunda zorlamayın. Yemeğe karşı da bir tepki oluşmuş kızınız da.
 
6 aylık bir bebek sahibi olarak anlıyorum gayet iyi. Bebek doğunca özellikle annelerin hayatı eskisi gibi olmuyor. Bir de pandemi koşulları hepten buhran oluyor. Şükredin ilgili bir annane var. Her gün yarım gün bırakın. Yürüyüş yapın, film izleyin ya da sizi mutlu edecek neyse onlarla ilgilenin. Netice de 20 aylık erkek çocuktan bahsediyorsunuz. Belli ki çocuğun da sosyalleşmeye ihtiyacı var. Sizi biraz özlesin. Babaya laf söylemek değil niyetim ancak çocuk ekstra efor gerektiriyor. İnsanın kendisini aşması gerekiyor. Biraz babasıyla da vakit geçirirse yükünüz hafifler, kafanız toplanır. Oğlunuzla kaliteli zaman geçirebilirsiniz diye düşünüyorum. Babalar da çalışıyor doğru ama hiç olmadı günde bir iki saat tüm sorumluluğu almaları gerekiyor diye düşünüyorım.
Akşamları ilgileniyor eşim o konuda yardımcı ama işte in akşam 7 de geliyor yemekti şuydu buydu öyle saatlerce vakit geçiremiyorlar maalesef
 
Dönem dönem çocuklar böyle oluyor sıkmayın canınızı geçecek kendinize de zaman ayırın anneniz bana bırak diyorsa 1 gün de olsa bırakın kendinize zaman ayırın bıraktığınız için kendinizi suçlu hissetmeyin biliyorum ben de bırakırken suçluluk duygusu yaşıyorum ama ne mutlu ki bırakacağınız anneniz var ve bunu değerlendirin.
O suçluluk duygusunu aşamıyorum nedense aslında orda mutlu annem bana göre daha özgür bir kadın ev yansa umrunda olmaz belkide ondan orda olmak istiyor oğlumda
 
Üzülmeyin, aynısının kiz versiyonu bende var,hoş şu an 8.5 yaşında kocaman kız oldu ama bebekken az çektirmedi. Yemez,aclıktan ağlar yine yemezdi yemek,canı ister durup dururken susmak nedir bilmeden ağlardı. Ailede herkes acayip korkardı ağlamasından zira susturulamıyor,oyalanamıyordu kızım. Geçti gitti o günler. Oğlum 2.5 yaşında kızım kadar zor karakterde değil ama çileden çıkmaya ramak kala sakinleşip,geçecek az kaldı,hep bu yaşta olmayacak diye kendimi ssakinleştiriyorum. Yapacak birşey yok ki.
Annenize gitmek isteme sebebi,her dediğinin yapılması emin olun. Yemek konusunda sizin zaafınız olduğunu bildiği için yemiyor muhtemelen. Yapacağınız şey basit,yemek saatinde yemeğini koyun önüne,yemiyorsa kaldırın,bir sonraki öğüne kadar meyve,kuruyemiş vb şeyler vermeyin,birşey isterse söyleyin kahvaltını yapsaydın,öğlen yemeğini hazirlayınca yiyebilirsin beklemen gerekiyor diye. Zor biliyorum ama bunu yapar,üzerine düşmezseniz aç kalacağını öğrenip yemeye başlayacaktır. Siz üzerine düşüp ısrar ettikçe yememeye devam edecek muhtemelen. Zaten yemiyormuş,birde böyle deneyin ne kaybedersiniz?(fiziksel bir sorunu yokmus,doktora gitmişsiniz bu sebeple öneriyorum,yoksa kan tahlili yaptırin derdim ilk etapta)
Kızım anaokuluna başlayana kadar yemedi,okulda pilav,makarna yemeye başladı sadece,öğretmeni yemeginden 4 kaşık yersen pilav alabilirsin demiş inat etmiş yememiş birde geldi öğretmenini şikayet etti bana pilav vermedi diye,neden diyorum bilmiyorum vermedi diyor birde bana. Neyse 2.gün 4 kaşık yedi severse tabağı bitirdi,sevmezse 4 kaşıkta olsa yedi pilavı,makarnayı öyle aldi derken şu an yemediģi tek şey pırasa. Ne koysam yer halde. Bakın biz kıyamıyoruz anne olarak,aç kaldı ,zayıfladı vs diyoruz,ısrar,ikna vb yöntemler deneyip,alternatif sunarak çözüm arıyoruz bence en büyük hatamız bu oluyor.
Eve girerken huysuzlanma konusunda şunu söyleyebilirim,diyelim ki çıktınız eve dönmemek için ağladı,o zaman söyleyin böyle yaparsan yarın çıkamayız diye,ağlamaya devam edecektir muhtemelen ilk söylemede işe yaramayacaktır,sonraki gün dışarı çıkmak istediğinde, dün çok ağladığın için çıkamıyoruz,istersen seninle anlaşma yapalım,ağlamadan gelirsen eve yarın yine çıkabiliriz dışarı vb şekilde kısa cümlelerle konuşun,aglamadan gelirse teşekkür edin,teşvik edin güzel sözlerle. Zamanla alışacaktir. Bir ara kızım parkta çok ağlıyordu,ağlarsan eve gideriz susmalısin vs diye anlatiyordum,susmazsa bindirip arabaya getiriyordum eve, öğrendi azalarak bitti ağlamaları. Tabi ki ilk denemede olmuyor ama zamanla,kararlı bir duruşla devam ederseniz uyum saglayacaktır.
Sağlıkla büyütün bebeğinizi.
Okurken anladım aslında hatamı ben yemedikçe alternatifler sunuyorum sürekli oda öğrendi heralde nasılsa sürekli ulaşabildiğim yemek var diye. Annemlerde öyle bişey olmuyor tabi acıkıp kendisi istiyor benimde değiştirmem gereken şeyler var tabi ama nazı bana mı geçiyor bilmiyorum ağlama seansları azalsa ona bile razıyım beynim almıyor artık
 
Kim niye sizi kınasın, gayet insani şeyler yaşadıklarınız. Bırakın ananesinde kalsın 1-2 gün. Pandemi sürecindeyiz çok birşey yapamazsınız kendiniz için belki ama olsun. Dinlenmeniz, tazelenmeniz lazım. Ben şanslıyım o konuda kızım her zaman çok uyumlu, kolay bir çocuk oldu. Ama çocuk işte. Ona ayak uydurmak yoruyor beni bazen, annemden, kardeşlerimden yardım istiyorum. Yetişkin gibi davranmayı özlüyorum. Onunla etkinlik yapmak yerine bir kahve içip yaşıtım biriyle iki laf etmek bazen daha çekici geliyor. Bu beni kötü anne yapmaz. İkinizinde molaya ihtiyacı var belkide. Bu kadar inatlaşması size karşı tepki geliştirdiği için olabilir. Durumunuz müsaitse bir çocuk psikoloğuna muhakkak götürün derim. Dışarıdan bakan uzman bir göz inanın çok yardımcı oluyor.
Evet dün eşimle konuştuk bizde bu konuyu artk tek başıma aşamıyorum çünkü. Birde dediğiniz gibi kendimi yetişkin gibi hissedemiyorum artık sanki daha çok bakıcı anne xin eşi gibi. Ev işleri şu bu. Kendime ayıracak zamanım yok iyice kafese tıkılmış debelenip duruyor gibi hissediyorum
 
Benim bebeğim de evde herşeye ağlar ama birileri gelince Aaa ne kadar akıllı çocuk bu der. Çocuklar da sıkılıyor dört duvarın arasında.

Siz çok bunaldığınız içün gerginliğiniz yansıyordur. Sabah gergin olarak kalktığım gün oğlum da gergin ve huysuz oluyor. Tek başına ilgilenmek gerçekten zor. Bir de bu dönemde bir yere de gidilemiyor. Bunalmanız çok normal. Kendinize zaman ayırmayı deneyin. Hoşlandığınız şeyleri yapın. Yemek konusunda zorlamayın. Yemeğe karşı da bir tepki oluşmuş kızınız da.
Çok bunaldık ama hergünde gidecek çıkaracak biryer bulamıyorum havalarda soğudu son bir haftadır daha kötü durumdayız tv falanda açmıyorum açsam belki oyalanır
 
Belki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği

uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.

20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.

bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten

birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diye 🥺 artk dayanamıyorum psikolojik destek almak istiyorum ama ilaç kullanırsam oğluma bakabilir miyim bilmiyorum nolur birileri yargılamadan bana akıl versin normal mi bunlar yoksa ben deliriyor muyum
Normal mi bilmiyorum ama aynı durumdayız. Benim hamileliliğim berbattı. Doğum sonrası daha berbat. Çok ilaç kullanmak zorunda kaldım. Bu da etkiledi sanırım. Antidepresan hiç kullanmadım bu süreçte. Depremzedeyiz bir de şimdi. Annemlerde kalıyoruz. Psikoterapi aldım ben iyi geldi. Ama buna rağmen çok zorlanıyorum. İmkanım olsa bi 3 gün çocuktan uzak uyurum. Annenizin teklifini kabul edin bence. Çocuğum 25 aylık.
 
Bence anneanneye gonderin bi kac gun dinlenin. Araniz daha iyi olmayacak ama tek cozum buyumesi gibi geliyor bana o yuzden kendinizi rahatlatacak seyler yaparak gecmesini bekleyeceksiniz mecbur. Yeme konusu kizim 11 yasinda. Hala benim yanimda yemez. O iliski oyle sekillendi oyle gidiyor. Kabullendim artik. Oglum da 2 yasina kadar asiri uysal bi bebekti. 2 den sonra cocugun nevri döndü. Perisan etti beni kendimden gectim. Bir gece uyanip aglaya aglaya su duvara gec, simdi bu duvara gec diye abuk sabuk seyler istiyordu. Bu da 6 yasina kadar surdu simdi normallesti. Bikmaniz cok normal sukursuzluk de degil. Neticede biz de bir insan evladiyiz bize de yazik.
 
Oğlunuz 20 aylık olmuş, acaba yarım gün de olsa bir kreşe mi verseniz? Hem orada gelişimi desteklenir, hem yeme düzeni oturur. Sosyalleşir, enerjisini atar. Size biraz zaman kalır.. Dinlenmiş ve enerjisi yüksek bir anne kesinlikle şimdiki halinizden daha iyi gelecektir.

Çocuklar hassas noktalarımızı bilip, sınırlarımızı oradan ölçmeyi çok seviyorlar. Ben sık sık, özellikle çocuklarım beni çok yorduğunda, o gün yaşananları konuşuyorum yatmadan önce. Haziran'da 5 yaşında olacak oğlum, geçen gün çok mu yoruyoruz anne seni dedi. Evet bazen çok yoruluyorum ama anneler yorulsalar bazen kızsalar bile çocuklarını hep çok sever, ben de sizi çok seviyorum dedim. Koşulsuz sevildiklerini hissettikleri zaman dinginleşiyorlar.

Sizin oğlunuz da yemek konusunda hassas olduğunuzu farketmiş ve sizi oradan vuruyor. Benimkiler beni kızdırmak istediklerinde yemekle oynarlar mesela. Yemekle oynandığında kan beynime sıçrıyor çünkü :)

Siz bütün gününüzü ona ayırarak geçiriyor olabilirsiniz ama acaba çocuğunuzun ihtiyacı bu mu? Ya da bu sağlıklı mı? Oğlunuz size başka, anneanneye başka davranarak size yolunda gitmeyen bir şeyler var, huzursuzum ve acısını senden bu şekilde çıkarıyorum diyor çünkü.
 
O suçluluk duygusunu aşamıyorum nedense aslında orda mutlu annem bana göre daha özgür bir kadın ev yansa umrunda olmaz belkide ondan orda olmak istiyor oğlumda
Yok ondan değil çocuklar sürekli bizle birlikte olunca ev değişikliği oluyor ortam değişikliği korona geldiğinden beri çoğunluk evdeyiz anneanne babaanneleri çok seviyorlar bir de ondan bizimki de öyle gelmek istemiyor ordan hiç canınızı sıkmayın 1 gün de olsa bırakın kendinizle meşgul olun yürüyüşe çıkın kahve yapıp kitap okuyun ya da tv den film açın izleyin biraz insan kendisiyle vakit geçirdiğinde enerji topluyor
 
Çevremdeki insanlara içimi açamıyorum bana şükürsüzlük yapma diyorlar insanlar neler yapıyor çocuğu olsun diye gibi şeyler söylüyorlar sanki onu istemiyormuşum gibi algılıyorlar
Saçmalıyor o insanlar , benim yedi yıldan sonra türlü tedavilerle düşüklerle ne acılarla bebeğim oldu , annem bakabilecek olsa kesinlikle bir gece de olsa bırakırdım ... seni çok iyi anlıyorum çok çok haklısın
 
Konu sahibi arkadaşım senin en büyük şükür sebebin ne biliyormusun farkındalık oluşsun diye söylüyorum.hani annen kızım alayım birkaç gün bende kalsın diyormuşya bu büyük nimet.ayrica gideceğin bir kapın var annen.ben annemden çok uzağım ve benim yavrum 4 yıl boyunca ağladı.bebekliginde kolik bir bebekti.
 
Bende iki tane var. Senin gibi gecen gunlerim o kadar cok oluyor ki. Ama tek cozumu sabirla, sevgiyle yaklasmak. Ben hep mi oyle yapiyorum, hayir tabi ki. Sinirlendigim, bagirdigim da oluyor ama sunu cok net gordum ki ben ne kadar sakinsem çocuklarım da o kadar sakin, ben ne kadar gergin ve sinirliysem cocuklarim da bir o kadar hircin ve huysuz oluyor. Bunun icin tek yol biraz uzaklasabilmek. Bir gun birak annene, cik, dolas, alisveris yap. Dondugunde daha sabirli olacaksin. Sabrinin karsiligini da goreceksin. Ama sinirlenmek de cok insani. Neden sinirlendim, neden kizdim, ben ne bicim anneyim diye kendini yer bitirirsen cikmaza girersin. Bizim annelerimiz bize hic mi kizmadi? Ama onlari yine de cok seviyoruz, bizim iyiligimiz icin yaptiklarini biliyoruz. Emin ol seni herkesten daha cok seviyor. Sadece senin gerginligini hissettigi icin tepki gosteriyor. Sevgi ve anlayis gormek istiyor. Ne kadar sanslisin ki annen destekci. Bunu degerlendir.
 
Art arda anne oldum. 9 aylıkken ikinci çocuğuma hamile kaldım. O yüzden sizi çok iyi anlıyorum. Benim ailemde yanımda değil ama yakın şehirlerde oturuyoruz. Anneannelerine gidince çocuklarımdan mutlusu olmuyor.
Madem anneniz böyle bir teklifle geldi kabul edin. Yatılı olmasada, sabahtan bırakın ve bir günü kendinize ayırın.
Mutlu anne, mutlu bebek lafı çok doğru.
 
Okurken anladım aslında hatamı ben yemedikçe alternatifler sunuyorum sürekli oda öğrendi heralde nasılsa sürekli ulaşabildiğim yemek var diye. Annemlerde öyle bişey olmuyor tabi acıkıp kendisi istiyor benimde değiştirmem gereken şeyler var tabi ama nazı bana mı geçiyor bilmiyorum ağlama seansları azalsa ona bile razıyım beynim almıyor artık
Bende yaptim aynısını inanın, kahvaltı yapmazdı parkta yedirirdim. Evde yemezse sorardım ne veriyim diye,onu hazırlar önune koyardim. Evdeki yemegi yemezdi ne de olsa annem pişiriyor ne istersem diye. Oğlum iştahsiz bu ara,tam ben dediği yaş ve inanın öğünler birbirine girdi. Üzülmüyorum artık süreç bu geçecek,oyunla kandırarak,zorlayarak yedirmeye çalışmıyorum kesinlikle,ona da belli etmiyorum,kızmıyorum da,zamanla düzelecek biliyorum. Yemeğini veriyorum ki masaya mama sandalyesine oturmuyor,hiç bakmıyorum ,ilgilenmiyorum o zaman az da olsa yiyor. Parmak besinler genelde tabi,eline alıp yiyeceği tarzda.Ama zaafım olduğunu farkederse süreci uzatmış olacağım.
Akışına bırakın biraz.
Yemiyorsa başka birşey pişirmeyin,kullanıyor durumu şu an. 1 -2 gün inatlaşır sonra yer mecbur kalınca. Tabi ki sevmediği şeyleri yapmayın bu süreçte ,seveceği şeyler koyun inatlaşamasın sizinle.
Biraz sabır. İnanın geçiyor.
Ağlamalarda ağlarken üzerine düşmeyin(canının acımadığından hasta olmadığından eminseniz) sakinleşince konuşursunuz. İnanın canı ağlamak isteyip bile aglıyorlar sebepsiz.
 
Pedagoga giderseniz size oldukça yardımcı olacaktır. Kendiniz için ise anneniz yakınsa her gün bir kaç saat bırakabilirsiniz veya haftada bir kaç gün. Siz biraz toparlarsınız, dinlenirsiniz, çocuğunuz sakinleşir, pedagog yardımı alırsınız, havalar güzelleşir derken yavaş yavaş toparlarsınız.
 
Oraya gidip dönünce daha kötü oluyoruz çünkü gelmek istemiyor sürekli beni gördüğü için annemi istiyor artık galiba
Ben sizin yerinizde olsam çalışmaya başlarım.
Gündüzleri tum gün annenizle olduğu için akşam size koşacaktır.
Siz de akşamları çocuğunuza karşı daha pozitif, sabırlı yaklaşabilirsiniz.
 
Back
X