- 18 Kasım 2020
- 20.837
- 50.149
- 548
- Konu Sahibi kiymalipatates
-
- #21
belkide sevgisini gösteremiyordur
belkide sevgisini gösteremiyordurAnnem beni hiç sevmedi...
Çocuktum gider eteklerine sarılırdım hiç sevgi göstermezdi, ancak o oturduğu zaman göz göze gelirdik, oturduğu zaman boynuna sarılır öperdim, öpme diye iterdi beni, öyle üzgünüm ki...
Büyüdüm 27 yaşına geldim hala gider ben sarılır öperim, seni seviyorum derim, kalabalık ve çok yoksul bir ailede büyümüş, her gün dövermiş dedem bütün çocuklarını ve anneannemi belki de bu yüzden, bilemiyorum.
Doğumuma iki hafta kala annesinin yanına şehir dışına gitti, o günlerde benim ve bebeğim için biraz riskliydi sürekli kontrole gidiyordum bebeğin suyu azalmıştı çok stresli ve yorucu bir süreçti benim için, yanımda annemin olmasını isterdim...
Doğum yaptım, (sezaryendi) kayınvalidem Allah razı olsun çalışıyor işinden izin aldı 10 gün yanımda kaldı ben hiç teklif etmeden hem de, anneme de anne o 10 gün içinde senin kalmana gerek yok dedim sonrasında kalırsın tamam dedi, kayınvalidem işe başladı yalvardım yakardım 1 gece bile kalmadı yanımda, geceleri sancım olurdu, bebeğim ağlardı altını ıslatırdı eşim sağolsun ağırdır uykusu o uyanmazdı ben sürünerek kalkardım yataktan bebeğimin altını değiştirmek için, kendimi çok çaresiz hissederdim o günlerde annemi çok aradım yanımda...
Şimdi bebeğim 6 aylık oldu işe girmem gerekiyor uzun bir zamandır işsizim, borç harç derken bin lirayla geçinmeye çalışıyoruz inanın, ve aradığım işi bulmuşken anneme sevinerek haber veriyorum, annem yine annesinin yanına gidecekmiş, benim şehir dışından dönüşümü bekle diyor, sanki işverenler sıraya girmiş beni bekliyor,
Oğlumu götürürüm sevsinler diye, babam arada gönlüm gol olsun diye aa bebek annesini tanıyor ona bakıyor falan der annem “o daha çok küçük, tanımaz, öylesine bakıyor işte” der. Neden bu sevgisizliği? Kalbimin kırıldığını hiç görmüyor mu?
ben bildim bileli annem böyleydi, çocukken arkadaşlarını görürdü beni hep tek bırakırdı, büyük büyük kadınların arkasında kaybolurdum,
çocukken hiç sarıldığımızı hatırlamıyorum, bu satırları yazarken inanın ağlıyorum, ben ne yaptım ki ona?
Köyde büyüdüm ben, çerçiler gelirdi anneler gününde para biriktirip bir başörtüsü almıştım niye bunu aldın diye kızmıştı bana, “götür bunun yerine işe yarar bir şey al demişti” (mandal almıştım yerine ne yapayım başka bir şey yoktu) çok kırılmıştım,
Her anne çocuğunun karnelerini saklar, ben kendim saklamıştım, ilkokul ve ortaokul karnelerimi, hepsini çöpe attı.
Çocuktum, annem bostanda ektikleri sebzelerin yanındaki yabani otları temizlerdi, ben içerde tv izlerdim diye bana kızardı, güzel kızım gel yardım et birlikte yapalım demezdi, hep emrederdi veya kızardı, ne yapsam beğenmezdi.
Böyle davranırdı ben de küçükken bir kez “ben en çok kendimi seviyorum” demiştim hala bunu yüzüme vurur, insan kendisini sevmemeli mi? Bilemiyorum...
Şu yaşıma geldim bir tatlı sözünü duymadım, evime gelir, diyelim bulaşık var hemen kızar eleştirir, sanki kendi evinde hiç bulaşık birikmiyor, hep böyle hep...
Bu Hislerimi paylaşabileceğim arkadaşlarım elbette ki var ama annemi tanıyorlar, ona karşı olumsuz düşünmelerini istemem, o yüzden burada paylaşabiliyorum bunları.
Ne olursa olsun ben annemi seviyorum.
Pandemiyi evrende kimse planlamadı ve kısa çalışma ödeneğini kendi belirlemedi. Bin lira ile geçinmeye çalışıyorum diyor planlamadınız mı diyorsunuzBenimde çocuğum var 18 aylık kendim bakıyorum. planlamadan mi yaptınız çocuğu..
Sizi çok iyi anlıyorum. Daha beter günler yaşadım. Üstelik diğer çocuklarına sevgi gösterisinde bulunup beni dışladığı da oluyor. Kaç yaşında kabullendim bilmiyorum. Ama kabullendiğim andan beri ben de onu sevmiyorum. İçim buz gibi. Asıl sorun bu değil zaten. Anne sevgisinin nasıl birşey olduğunu bilmediğim için kendi çocuklarıma sevgi gösterebilmek için çok çok çok çaba sarfediyorum. İnsan annesinin kaderini yaşar derler. Bunun tersi olması için psikolojik yardım bile aldım. Ama ne kadar becerebiliyorum bilmiyorum. Her zaman her dakika kendimi eksik hissediyorum....Annem beni hiç sevmedi...
Çocuktum gider eteklerine sarılırdım hiç sevgi göstermezdi, ancak o oturduğu zaman göz göze gelirdik, oturduğu zaman boynuna sarılır öperdim, öpme diye iterdi beni, öyle üzgünüm ki...
Büyüdüm 27 yaşına geldim hala gider ben sarılır öperim, seni seviyorum derim, kalabalık ve çok yoksul bir ailede büyümüş, her gün dövermiş dedem bütün çocuklarını ve anneannemi belki de bu yüzden, bilemiyorum.
Doğumuma iki hafta kala annesinin yanına şehir dışına gitti, o günlerde benim ve bebeğim için biraz riskliydi sürekli kontrole gidiyordum bebeğin suyu azalmıştı çok stresli ve yorucu bir süreçti benim için, yanımda annemin olmasını isterdim...
Doğum yaptım, (sezaryendi) kayınvalidem Allah razı olsun çalışıyor işinden izin aldı 10 gün yanımda kaldı ben hiç teklif etmeden hem de, anneme de anne o 10 gün içinde senin kalmana gerek yok dedim sonrasında kalırsın tamam dedi, kayınvalidem işe başladı yalvardım yakardım 1 gece bile kalmadı yanımda, geceleri sancım olurdu, bebeğim ağlardı altını ıslatırdı eşim sağolsun ağırdır uykusu o uyanmazdı ben sürünerek kalkardım yataktan bebeğimin altını değiştirmek için, kendimi çok çaresiz hissederdim o günlerde annemi çok aradım yanımda...
Şimdi bebeğim 6 aylık oldu işe girmem gerekiyor uzun bir zamandır işsizim, borç harç derken bin lirayla geçinmeye çalışıyoruz inanın, ve aradığım işi bulmuşken anneme sevinerek haber veriyorum, annem yine annesinin yanına gidecekmiş, benim şehir dışından dönüşümü bekle diyor, sanki işverenler sıraya girmiş beni bekliyor,
Oğlumu götürürüm sevsinler diye, babam arada gönlüm gol olsun diye aa bebek annesini tanıyor ona bakıyor falan der annem “o daha çok küçük, tanımaz, öylesine bakıyor işte” der. Neden bu sevgisizliği? Kalbimin kırıldığını hiç görmüyor mu?
ben bildim bileli annem böyleydi, çocukken arkadaşlarını görürdü beni hep tek bırakırdı, büyük büyük kadınların arkasında kaybolurdum,
çocukken hiç sarıldığımızı hatırlamıyorum, bu satırları yazarken inanın ağlıyorum, ben ne yaptım ki ona?
Köyde büyüdüm ben, çerçiler gelirdi anneler gününde para biriktirip bir başörtüsü almıştım niye bunu aldın diye kızmıştı bana, “götür bunun yerine işe yarar bir şey al demişti” (mandal almıştım yerine ne yapayım başka bir şey yoktu) çok kırılmıştım,
Her anne çocuğunun karnelerini saklar, ben kendim saklamıştım, ilkokul ve ortaokul karnelerimi, hepsini çöpe attı.
Çocuktum, annem bostanda ektikleri sebzelerin yanındaki yabani otları temizlerdi, ben içerde tv izlerdim diye bana kızardı, güzel kızım gel yardım et birlikte yapalım demezdi, hep emrederdi veya kızardı, ne yapsam beğenmezdi.
Böyle davranırdı ben de küçükken bir kez “ben en çok kendimi seviyorum” demiştim hala bunu yüzüme vurur, insan kendisini sevmemeli mi? Bilemiyorum...
Şu yaşıma geldim bir tatlı sözünü duymadım, evime gelir, diyelim bulaşık var hemen kızar eleştirir, sanki kendi evinde hiç bulaşık birikmiyor, hep böyle hep...
Bu Hislerimi paylaşabileceğim arkadaşlarım elbette ki var ama annemi tanıyorlar, ona karşı olumsuz düşünmelerini istemem, o yüzden burada paylaşabiliyorum bunları.
Ne olursa olsun ben annemi seviyorum.
Bebeğime bakma konusunda da o kadar ısrar etti ki bebek yap ben bakarım diye, ben de bu sözüne güvendim... burda sorunuzun cevabını vermiş konu sahibi baştan bütçeye göre değil annaanneye göre yapılmış çocuk ... 2. Cisi uzun zamandır icsizim aradığım işi buldum kaçırmak istemiyorum demiş zorunluluktan değil istenilen iş bulunduğu için işe giriyor çocuk olmadan çalışılabilir di....bana anneyi bu kadar kötüleyip çocuğuma baktırmak saçma geliyor soğan ekmek yerim kendim bakarım yada bakıcıya veririm anlattığı gibiyse annesi, bakıcı daha düzgün bakar eminim.. kendi evladına sevgi göstermeyen torununami gösterir sevgi...Pandemiyi evrende kimse planlamadı ve kısa çalışma ödeneğini kendi belirlemedi. Bin lira ile geçinmeye çalışıyorum diyor planlamadınız mı diyorsunuz
Sizin için zorlu bir çocukluk geçmiş kötü bir durum annenizin çocukluğuna inmek lazım sanırım genellikle bu tarzda olan kişiler anne ve babadan sevgi görmeyip dışlanmış kişilerdir yazınızı okurken üzüldüm ama size tavsiyem takılmayın çocuğunuza odaklanın ona sevginizi verin anneniz sizinle değil muhtemelen hayatıda sevmeyen sadece ben dilini yani kendisini seven biri olabilir şuanki yaşantınızı ve geleceğinizi düşünğn çünkü malesefki annennizden size fayda yok bırakın sizin sinirlerinizle oynamasın kusura bakmayın bunları dediğim için evet belki anneniz birgün size gelir kalır o günde muhtemelen yaşlanmış gidecek yeri olmadığı içim size bana bakım der anne olmakla malesef gerçek anne olunmuyor üzgünüm iyi gecelerAnnem beni hiç sevmedi...
Çocuktum gider eteklerine sarılırdım hiç sevgi göstermezdi, ancak o oturduğu zaman göz göze gelirdik, oturduğu zaman boynuna sarılır öperdim, öpme diye iterdi beni, öyle üzgünüm ki...
Büyüdüm 27 yaşına geldim hala gider ben sarılır öperim, seni seviyorum derim, kalabalık ve çok yoksul bir ailede büyümüş, her gün dövermiş dedem bütün çocuklarını ve anneannemi belki de bu yüzden, bilemiyorum.
Doğumuma iki hafta kala annesinin yanına şehir dışına gitti, o günlerde benim ve bebeğim için biraz riskliydi sürekli kontrole gidiyordum bebeğin suyu azalmıştı çok stresli ve yorucu bir süreçti benim için, yanımda annemin olmasını isterdim...
Doğum yaptım, (sezaryendi) kayınvalidem Allah razı olsun çalışıyor işinden izin aldı 10 gün yanımda kaldı ben hiç teklif etmeden hem de, anneme de anne o 10 gün içinde senin kalmana gerek yok dedim sonrasında kalırsın tamam dedi, kayınvalidem işe başladı yalvardım yakardım 1 gece bile kalmadı yanımda, geceleri sancım olurdu, bebeğim ağlardı altını ıslatırdı eşim sağolsun ağırdır uykusu o uyanmazdı ben sürünerek kalkardım yataktan bebeğimin altını değiştirmek için, kendimi çok çaresiz hissederdim o günlerde annemi çok aradım yanımda...
Şimdi bebeğim 6 aylık oldu işe girmem gerekiyor uzun bir zamandır işsizim, borç harç derken bin lirayla geçinmeye çalışıyoruz inanın, ve aradığım işi bulmuşken anneme sevinerek haber veriyorum, annem yine annesinin yanına gidecekmiş, benim şehir dışından dönüşümü bekle diyor, sanki işverenler sıraya girmiş beni bekliyor,
Oğlumu götürürüm sevsinler diye, babam arada gönlüm gol olsun diye aa bebek annesini tanıyor ona bakıyor falan der annem “o daha çok küçük, tanımaz, öylesine bakıyor işte” der. Neden bu sevgisizliği? Kalbimin kırıldığını hiç görmüyor mu?
ben bildim bileli annem böyleydi, çocukken arkadaşlarını görürdü beni hep tek bırakırdı, büyük büyük kadınların arkasında kaybolurdum,
çocukken hiç sarıldığımızı hatırlamıyorum, bu satırları yazarken inanın ağlıyorum, ben ne yaptım ki ona?
Köyde büyüdüm ben, çerçiler gelirdi anneler gününde para biriktirip bir başörtüsü almıştım niye bunu aldın diye kızmıştı bana, “götür bunun yerine işe yarar bir şey al demişti” (mandal almıştım yerine ne yapayım başka bir şey yoktu) çok kırılmıştım,
Her anne çocuğunun karnelerini saklar, ben kendim saklamıştım, ilkokul ve ortaokul karnelerimi, hepsini çöpe attı.
Çocuktum, annem bostanda ektikleri sebzelerin yanındaki yabani otları temizlerdi, ben içerde tv izlerdim diye bana kızardı, güzel kızım gel yardım et birlikte yapalım demezdi, hep emrederdi veya kızardı, ne yapsam beğenmezdi.
Böyle davranırdı ben de küçükken bir kez “ben en çok kendimi seviyorum” demiştim hala bunu yüzüme vurur, insan kendisini sevmemeli mi? Bilemiyorum...
Şu yaşıma geldim bir tatlı sözünü duymadım, evime gelir, diyelim bulaşık var hemen kızar eleştirir, sanki kendi evinde hiç bulaşık birikmiyor, hep böyle hep...
Bu Hislerimi paylaşabileceğim arkadaşlarım elbette ki var ama annemi tanıyorlar, ona karşı olumsuz düşünmelerini istemem, o yüzden burada paylaşabiliyorum bunları.
Ne olursa olsun ben annemi seviyorum.
Bence siz güzel emek veren nadir annelerdensiniz ne güzel çocuklarınız için uğraşıyosunuz keşke tüm anneler böyle olsaSizi çok iyi anlıyorum. Daha beter günler yaşadım. Üstelik diğer çocuklarına sevgi gösterisinde bulunup beni dışladığı da oluyor. Kaç yaşında kabullendim bilmiyorum. Ama kabullendiğim andan beri ben de onu sevmiyorum. İçim buz gibi. Asıl sorun bu değil zaten. Anne sevgisinin nasıl birşey olduğunu bilmediğim için kendi çocuklarıma sevgi gösterebilmek için çok çok çok çaba sarfediyorum. İnsan annesinin kaderini yaşar derler. Bunun tersi olması için psikolojik yardım bile aldım. Ama ne kadar becerebiliyorum bilmiyorum. Her zaman her dakika kendimi eksik hissediyorum....
içten gelir yaaa annelik bilmeye gerek yok ki öncesinden..tecrübe edinilip de aktarılan bişi değil ki çaba sarfedilsin sevmek için..Sizi çok iyi anlıyorum. Daha beter günler yaşadım. Üstelik diğer çocuklarına sevgi gösterisinde bulunup beni dışladığı da oluyor. Kaç yaşında kabullendim bilmiyorum. Ama kabullendiğim andan beri ben de onu sevmiyorum. İçim buz gibi. Asıl sorun bu değil zaten. Anne sevgisinin nasıl birşey olduğunu bilmediğim için kendi çocuklarıma sevgi gösterebilmek için çok çok çok çaba sarfediyorum. İnsan annesinin kaderini yaşar derler. Bunun tersi olması için psikolojik yardım bile aldım. Ama ne kadar becerebiliyorum bilmiyorum. Her zaman her dakika kendimi eksik hissediyorum....
İnanın aynı şeleri yaşıyoruzAsla kabul etmiyorum bu ‘o da zorluk çekmiş’ safsatasını.
Çeken hele daha hassas olmalı kalbi daha çok sevgiyle dolmalı.
Annelik nesilden nesile aktarılan bir şey değil. İçten gelen bir duygudur.
Hele benim annem gibi evlat ayıran annelerin yatacak yeri yok.
Ben son bir şans verdim doğumumda anneme. Ve bitti artık.
İyi sağlıklı olsun bana yeterAllah muhtaç etmesin beni ona.
Bende sevgisiz büyüdüm halada öyle çocuklarınızla bağ kurun yeter bubun için yazılar vardır bunları okuyun youtobeden izleyiniçten gelir yaaa annelik bilmeye gerek yok ki öncesinden..tecrübe edinilip de aktarılan bişi değil ki çaba sarfedilsin sevmek için..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?