• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Annem bizi hiç sevmiyor ama şimdi hergün ağlıyor

Bir gün babam parami düşürdüğüm için yüzüme yüzüme terlikle vurmuştu
Oyle bir mor indi ki yüzüme bir hafta o şiş ve morluk geçmedi
Tabii iki gün okula gidemedim üçüncü günü annem zorla gönderdi
Kapıya çarptim gibi uyduruk bir şey söyledim
Öğretmenler anladı tabii ses etmediler
Bütün okul fisir fisir kimileri ah vah ederek kimileri gülerek arkamdan konuştu
O gün bir daha okula gitmemeye karar vermiştim çok anlayışlı bir bayan öğretmenimiz o gün hic suya sabuna dokunmadan benle bir arkadaşımı çağırıp hadi sizle işimiz var diye çağırtip dosya yerleştirdi
O gün bize çay ve tost söylemişti bir iki ders yaninda tuttu
O kadin onu yapmasa ben şimdi okul okumamış olurdum buyuk ihtimal

Ha şimdi bunu anneye babaya soylesen hatirlamazlar bile
Sen de ne kadar kindarsin diye konuşmayı bitirirler
 
Evet asla kurtulamayacağını sanıyor insan. Ben üniversite okurken iş bulup, kardeşimi de yanıma alıp ayrıldım evden. Yıllarca görüşmedim ailemle. Ancak unutmaya başladım sistematik işkenceleri. Çok uç noktada olanları hatırlıyorum. Doktorum, beynimin ket vurduğunu yoksa çıldırabileceğimi söylemişti. Beynim beni benden koruyor :). Ben de kendimi korumaya, sevmeye ve iyi olmaya mecburum.
Senin de yazdığın gibi.. Aile içinde bu tür fiziksel ve ruhsal şiddete maruz kalan gençler hepsinin birgün geçeceğini bilmeliler. Kendilerini bırakmasınlar. Doğarken ailemizi seçemiyoruz ama nasıl yaşayacağımızı seçebiliriz.
:KK9::KK9::KK9:
 
merhaba hanımlar...Derdim annem,4 kız kardeş ve 2 erkek kardeşle 6 kişiz.Annem küçüklüğümden beri hatırlıyorum hergün döverdi bizi (sadece kızları).Ben açık olduğum için en çok dayağı ben yerdim(8 yaşında şiddetlendi)Hele lise yıllarımda yediğim dayağın haddi hesabı yok.Hatırladıkça annemden nefret ediyorum.Hatta Lise birdeyken bir kere onunla konuşmuştum “kapanırsam beni sever misin?”bunu sorduğumda 15 yaşında çocuktum.Çalışkan bir çocuk olmama rağmen dayaktan ve hakaret küfürlerinden korktuğum için okula doğru düzgün gidemiyordum.Babamsa aksine bize çok düşkündü.Maddi durumumuzda iyiydi babamın verdiği harçlıklara el koyardı.Aldığı oyuncak ve elbiseleri yırtar atardı.Yemeği çok yesem(biraz iştahlı çocuktum)beddua ederdi.(yine diyorum maddi sıkıntımız hiç yoktu)Ben de aç kalkardım masadan hep.Eğer saklamamışsa gidip ekmek zeytin gizlice alır yatakta yerdim.Lise bitiği gibi daha 17 yaşındayken evlenme kararı aldım yeni tanıştığım biriyle.Hemen gelip istemelerini söyledim sebebini söylemeden.Zaten annem dünden razıydı vermeye.Babam biraz zorluk çıkardı ama annem ikna etti.Kaynanamla aynı evde yaşadım üniversite okuyordum o zamanlar işime de yaradı.Sıcak değildi ama anneme bin basıyordu her konuda düşünün kimsesizliğimi hep yüzüme vuran bir kaynana ama ona rağmen seviyordum kendisini.Enazından yememe içmeme giyimime karışmıyordu diye içten kendimi teselli ediyordum.Ben üniversiteyi bitirdiğim gibi işe yerleştim çoçuğum oldu tabi ayda bir annemle de görüşüyordum.Ama yaptıklarını hiç unutmadım ömrüm boyunca.şimdi bir kızım var ona baktığımda annem neden beni sevmedi diye hep geçiriyorum içimden.kızım bir lokma fazla yendiğinde çok mutlu olurken gelişme çağında bir lokmayı çok gören anne sen neden neden neden! Bir yıldır görüşmüyorum komuşmıyorum bazen eşimi arayıp soruyormuş “neden gelmiyor aramıyorsunuz beni?”diyeağlıyormuş.Annemin komşusunu pazarda görüyorum bazen annen çok ağlıyor gelmiyorsun gitmiyorsun diye.Çok çöktü.gerçekten çok çöktü.Ama içimden gelmiyor.Hep dayakları küfürleri hakaretleri ve yemek vermeyişi geliyor aklıma unutmuyorum unutamıyorum
Öyle annemi olur canım yaaa? Çok üzüldüm. Ben de olsam görmek istemezdim her halde. Ama bilemiyorum. Vicdan yapabilirsin sonradan. Az önce kedim ayağımı tırmıkladı, bayağı geçirdi tırnağını, canım yandı ve bağırdım ona. Gözlerini iri iri açıp baktı bana ve bağırdığıma pişman oldum, aldım kucağıma sevdim. Anne bu nasıl kıyar çocuğuna. Yemesini, giymesini, mutlu olmasını çok görür. Acaba kendisi zor bir çocukluk mu geçirdi?
 
Bir şey sormak istiyorum kızlar müsadenizle. Yaşanılanların çoğunu unuttum ve acaba ben kötü bir insan mıyım, yaşadıklarımı herkes yaşamış olabilir, neden ailemi olması gerektiği gibi sevmiyorum diye vicdan azabı çekiyor ve kendimi suçluyorum annemle konuştuktan sonra. Bunu yaşayan var mı peki? Ben 36 yaşındayım yıllar geçti üzerinden, eski kin ve öfkem kalmadı. Kötü hissediyorum bu konuyu okuyunca bile, korkuyorum. Sanki eski küçük ve çaresiz iyivegüçlüol oluyorum tekrar.

Bilakis öyle düşünebildiğiniz için bence iyi bir insanısınız. Kötü olan kendindeki hiç bir hatayı, suçu görmez,hep karşısındaki hatalı ve kötüdür,kendisi sütten çıkmış ak kaşıktır adeta. Kin,öfke gibi duygular beyin kimyasallarını olumsuz etkileyen,sağlığa zarar veren duygular,bunların kalmamasına sevinmelisiniz. Kötülükten insan ne kazanır ki?
 
ne kadar güçlü yazıyosun witch hunt witch hunt
bu güce bile duygulanıyorum
güçlü büyümek zorunda bırakılmak
hayat işte,iyi tarafından bakmazsak yaşanacak,çekilecek gibi değil.

Teşekkür ederim .
Uzun zamandır gelmiyordu aklıma biraz önce banyoya gidip hıçkıra hıçkıra ağladım aslında,eşim noluyo falan demesin diye :)
32 yaşındayım .
Yıllardır dayak yemiyorum,ama beni sevse de kendine layık görmüyor biliyorum .
Kardeşim özel üniversite de .
Belki 50 taneden fazla ayakkabısı,10 taneden fazla montu var .
Kıskanmıyorum daha çok olsun ama bende çocuktum bende genç kızdım benim de imrenmelerim oluyordu .
Ki ben degil mont kendime tost bile alamıyordum.
Utancımdan sıranın altına ayaklarımı saklıyordum .
Şimdi param var ama isteğim yok .
Ben o kemerin acısıyla yatakta uyuyamazken onun yan odadan horultusu gelirdi.
Soba demiriyle dayak yediğimde lise 1 deydim
Sıraya bile oturamazdım sırtımdan ayak bileklerime kadar morluklar yüzünden .
Benim suçum neydi ki ?
Halbuki beni de o doğurmuştu ...
Evden atardı beni kış soğuğunda.
Ayakkabısız,babamın ayakkabılarıyla halama giderdim 4 km üstümde eşofman üstüyle.
Ayaklarım 38 numara babamınkiler 43 .
Hiç mi aklına gelmiyor bunlar
Hoş gelse ne olurdu acaba ????
Özür mozur dilemedi
Ben affettim ...
 
Teşekkür ederim :)
Çocukluğu kim geri getirebilir ki .
O beni dövdükçe ben kaçtım .
O dövdükçe yalan söyledim .
Açlıktan lisedeyken babamın cebinden bir kaç kere para çaldım..
Gerçekten basim dönüyordu.
Babam bir kaç kere annemin yanında söyledi cebinden para çaldığımı,o anlarda belki dövemedi ama utandırdı,aşağıladı.
20 li yaşlarda yüzüne vurdum
Senin yüzünden hayatım mahvoldu
Yanlış evlilik yaptım
Doğru düzgün isim olmadi diye
Üstüne bile alınmadi
Ne desen boş.
O hakli .
Sonra bir ameliyat geçirdi ve eskisinden ıyi ama bizim hiç anne kız ilişkisi olmadi aramızda .
Hayatta sadece yavrum kızım diyen annelere özendim.
Bayramdan bayrama elini öptüğüm bir annem var nihayetinde .
Ben intikam alacağım onlardan ve asla affetmeyeceğim diye söz vermiştim kendime ve kardeşime.
Mesela fen lisesini kazanamadım diye kardeşimle beni pijamalarla sokağa atmışlardı kış günü. Sabah attılar akşam aldılar eve. Biz parkta bekledik eve almalarını. Pazara gitmelerini, balkonda yemek yemelerini falan izlemiştik ayağımızda çoraplar ve üstümüzde pijamalarla. Eve alıp dövdüler yumruk ve sopalarla. Ben bunu nasıl tamamen unutup ailemi seveyim diğer insanlar gibi? Annemin vur vur, daha çok döv sözlerini nasıl unutayım bilmiyorum.
Kendimi neden suçluyorum, neden affetmem gerektiğini, tüm bunları başka çocuklarında yaşadığını ve onların normal aileler olabildiğini neden düşünüyorum. Sen en azından bir şekilde affettin sanırım. Ben rol yapıyorum vicdanımı susturmaya çalışıyorum sadece. Kurtulamadım geçmişten.
 
merhaba hanımlar...Derdim annem,4 kız kardeş ve 2 erkek kardeşle 6 kişiz.Annem küçüklüğümden beri hatırlıyorum hergün döverdi bizi (sadece kızları).Ben açık olduğum için en çok dayağı ben yerdim(8 yaşında şiddetlendi)Hele lise yıllarımda yediğim dayağın haddi hesabı yok.Hatırladıkça annemden nefret ediyorum.Hatta Lise birdeyken bir kere onunla konuşmuştum “kapanırsam beni sever misin?”bunu sorduğumda 15 yaşında çocuktum.Çalışkan bir çocuk olmama rağmen dayaktan ve hakaret küfürlerinden korktuğum için okula doğru düzgün gidemiyordum.Babamsa aksine bize çok düşkündü.Maddi durumumuzda iyiydi babamın verdiği harçlıklara el koyardı.Aldığı oyuncak ve elbiseleri yırtar atardı.Yemeği çok yesem(biraz iştahlı çocuktum)beddua ederdi.(yine diyorum maddi sıkıntımız hiç yoktu)Ben de aç kalkardım masadan hep.Eğer saklamamışsa gidip ekmek zeytin gizlice alır yatakta yerdim.Lise bitiği gibi daha 17 yaşındayken evlenme kararı aldım yeni tanıştığım biriyle.Hemen gelip istemelerini söyledim sebebini söylemeden.Zaten annem dünden razıydı vermeye.Babam biraz zorluk çıkardı ama annem ikna etti.Kaynanamla aynı evde yaşadım üniversite okuyordum o zamanlar işime de yaradı.Sıcak değildi ama anneme bin basıyordu her konuda düşünün kimsesizliğimi hep yüzüme vuran bir kaynana ama ona rağmen seviyordum kendisini.Enazından yememe içmeme giyimime karışmıyordu diye içten kendimi teselli ediyordum.Ben üniversiteyi bitirdiğim gibi işe yerleştim çoçuğum oldu tabi ayda bir annemle de görüşüyordum.Ama yaptıklarını hiç unutmadım ömrüm boyunca.şimdi bir kızım var ona baktığımda annem neden beni sevmedi diye hep geçiriyorum içimden.kızım bir lokma fazla yendiğinde çok mutlu olurken gelişme çağında bir lokmayı çok gören anne sen neden neden neden! Bir yıldır görüşmüyorum komuşmıyorum bazen eşimi arayıp soruyormuş “neden gelmiyor aramıyorsunuz beni?”diyeağlıyormuş.Annemin komşusunu pazarda görüyorum bazen annen çok ağlıyor gelmiyorsun gitmiyorsun diye.Çok çöktü.gerçekten çok çöktü.Ama içimden gelmiyor.Hep dayakları küfürleri hakaretleri ve yemek vermeyişi geliyor aklıma unutmuyorum unutamıyorum
Her ne olursa olsun annen ben babamı hiç görmedim ben 1,5 yaşındaymışim kardeşim 20 günlükken vefat etmiş annem hem babalık hem annelik etti her istediğimiz oldu ama hep dedimki aç kalsaydık bizi dovseydi sovseydi ama yanımızda olsaydı dedim inan çok kötü bı duygu bence git annene sarıl affedebilirsin onu çok zor annesiz babasız kalmak çocukluğum babami bekleyerek geçti hep geleceğini düşündüm annen hata yapmış olabilir evet unutamazsın yaşadıklarını ama sende annesin
 
Ben intikam alacağım onlardan ve asla affetmeyeceğim diye söz vermiştim kendime ve kardeşime.
Mesela fen lisesini kazanamadım diye kardeşimle beni pijamalarla sokağa atmışlardı kış günü. Sabah attılar akşam aldılar eve. Biz parkta bekledik eve almalarını. Pazara gitmelerini, balkonda yemek yemelerini falan izlemiştik ayağımızda çoraplar ve üstümüzde pijamalarla. Eve alıp dövdüler yumruk ve sopalarla. Ben bunu nasıl tamamen unutup ailemi seveyim diğer insanlar gibi? Annemin vur vur, daha çok döv sözlerini nasıl unutayım bilmiyorum.
Kendimi neden suçluyorum, neden affetmem gerektiğini, tüm bunları başka çocuklarında yaşadığını ve onların normal aileler olabildiğini neden düşünüyorum. Sen en azından bir şekilde affettin sanırım. Ben rol yapıyorum vicdanımı susturmaya çalışıyorum sadece. Kurtulamadım geçmişten.

ama nasıl kurtulunur ki zaten
okudukça şok üstüne şok yaşıyorum
Allah size dayanma gücü musmutlu bir hayat versin inşallah
 
Hayatta bazı şeylerin telafisi yoktur. Bu da onlardan birtanesi. Ben asla affetmezdim ve yüzüne bakmazdım. Annelik hakkından bahsedenler olmuş. Sanki kadın annelik yapmış bir de hakkı kalacak. 9 ay karında taşımak yetmez anne olmak için. Konu sahibinin çocukluğu, gençliği çalınmış. Yaşıtları cıvıl cıvıl gezerken,kafelerde otururken, üniversite sınavına hazırlanırken o kaynanasına hizmet etmiş. Burada bir çok kadın ben de dahil kaynananın temizliğini yapmak, aynı evde yaşamak istemez. Konu sahibi neler çekmiş ki orası bile saray gibi görünmüş gözüne.
 
Sevgili genc kadinlar sizleri gercekten kucakliyorum sevgiyle... ben sizler kadar olgun degilim, annem sacimi cekse ben de onun sacini cekerdim, o kadar asiyim bu konuda. Kizlar sizler ciddi ciddi istismara ugramissiniz:KK43:( inanin baska yerde yasasaydiniz bunlar basiniza gelmeyecekti. Sizinkileri coktan iceri tikmislardi... ay anne baban normal diyenleri de anlayamiyorum, iyi anne baba diye kessin cocuklari! La havle!
Ben intikam alacağım onlardan ve asla affetmeyeceğim diye söz vermiştim kendime ve kardeşime.
Mesela fen lisesini kazanamadım diye kardeşimle beni pijamalarla sokağa atmışlardı kış günü. Sabah attılar akşam aldılar eve. Biz parkta bekledik eve almalarını. Pazara gitmelerini, balkonda yemek yemelerini falan izlemiştik ayağımızda çoraplar ve üstümüzde pijamalarla. Eve alıp dövdüler yumruk ve sopalarla. Ben bunu nasıl tamamen unutup ailemi seveyim diğer insanlar gibi? Annemin vur vur, daha çok döv sözlerini nasıl unutayım bilmiyorum.
Kendimi neden suçluyorum, neden affetmem gerektiğini, tüm bunları başka çocuklarında yaşadığını ve onların normal aileler olabildiğini neden düşünüyorum. Sen en azından bir şekilde affettin sanırım. Ben rol yapıyorum vicdanımı susturmaya çalışıyorum sadece. Kurtulamadım geçmişten.
Teşekkür ederim .
Uzun zamandır gelmiyordu aklıma biraz önce banyoya gidip hıçkıra hıçkıra ağladım aslında,eşim noluyo falan demesin diye :)
32 yaşındayım .
Yıllardır dayak yemiyorum,ama beni sevse de kendine layık görmüyor biliyorum .
Kardeşim özel üniversite de .
Belki 50 taneden fazla ayakkabısı,10 taneden fazla montu var .
Kıskanmıyorum daha çok olsun ama bende çocuktum bende genç kızdım benim de imrenmelerim oluyordu .
Ki ben degil mont kendime tost bile alamıyordum.
Utancımdan sıranın altına ayaklarımı saklıyordum .
Şimdi param var ama isteğim yok .
Ben o kemerin acısıyla yatakta uyuyamazken onun yan odadan horultusu gelirdi.
Soba demiriyle dayak yediğimde lise 1 deydim
Sıraya bile oturamazdım sırtımdan ayak bileklerime kadar morluklar yüzünden .
Benim suçum neydi ki ?
Halbuki beni de o doğurmuştu ...
Evden atardı beni kış soğuğunda.
Ayakkabısız,babamın ayakkabılarıyla halama giderdim 4 km üstümde eşofman üstüyle.
Ayaklarım 38 numara babamınkiler 43 .
Hiç mi aklına gelmiyor bunlar
Hoş gelse ne olurdu acaba ????
Özür mozur dilemedi
Ben affettim ...
 
Her ne olursa olsun annen ben babamı hiç görmedim ben 1,5 yaşındaymışim kardeşim 20 günlükken vefat etmiş annem hem babalık hem annelik etti her istediğimiz oldu ama hep dedimki aç kalsaydık bizi dovseydi sovseydi ama yanımızda olsaydı dedim inan çok kötü bı duygu bence git annene sarıl affedebilirsin onu çok zor annesiz babasız kalmak çocukluğum babami bekleyerek geçti hep geleceğini düşündüm annen hata yapmış olabilir evet unutamazsın yaşadıklarını ama sende annesin

konunun devamını bir okuyun
fikrimiz aynı kalacak mı merak ettim
 
merhaba hanımlar...Derdim annem,4 kız kardeş ve 2 erkek kardeşle 6 kişiz.Annem küçüklüğümden beri hatırlıyorum hergün döverdi bizi (sadece kızları).Ben açık olduğum için en çok dayağı ben yerdim(8 yaşında şiddetlendi)Hele lise yıllarımda yediğim dayağın haddi hesabı yok.Hatırladıkça annemden nefret ediyorum.Hatta Lise birdeyken bir kere onunla konuşmuştum “kapanırsam beni sever misin?”bunu sorduğumda 15 yaşında çocuktum.Çalışkan bir çocuk olmama rağmen dayaktan ve hakaret küfürlerinden korktuğum için okula doğru düzgün gidemiyordum.Babamsa aksine bize çok düşkündü.Maddi durumumuzda iyiydi babamın verdiği harçlıklara el koyardı.Aldığı oyuncak ve elbiseleri yırtar atardı.Yemeği çok yesem(biraz iştahlı çocuktum)beddua ederdi.(yine diyorum maddi sıkıntımız hiç yoktu)Ben de aç kalkardım masadan hep.Eğer saklamamışsa gidip ekmek zeytin gizlice alır yatakta yerdim.Lise bitiği gibi daha 17 yaşındayken evlenme kararı aldım yeni tanıştığım biriyle.Hemen gelip istemelerini söyledim sebebini söylemeden.Zaten annem dünden razıydı vermeye.Babam biraz zorluk çıkardı ama annem ikna etti.Kaynanamla aynı evde yaşadım üniversite okuyordum o zamanlar işime de yaradı.Sıcak değildi ama anneme bin basıyordu her konuda düşünün kimsesizliğimi hep yüzüme vuran bir kaynana ama ona rağmen seviyordum kendisini.Enazından yememe içmeme giyimime karışmıyordu diye içten kendimi teselli ediyordum.Ben üniversiteyi bitirdiğim gibi işe yerleştim çoçuğum oldu tabi ayda bir annemle de görüşüyordum.Ama yaptıklarını hiç unutmadım ömrüm boyunca.şimdi bir kızım var ona baktığımda annem neden beni sevmedi diye hep geçiriyorum içimden.kızım bir lokma fazla yendiğinde çok mutlu olurken gelişme çağında bir lokmayı çok gören anne sen neden neden neden! Bir yıldır görüşmüyorum komuşmıyorum bazen eşimi arayıp soruyormuş “neden gelmiyor aramıyorsunuz beni?”diyeağlıyormuş.Annemin komşusunu pazarda görüyorum bazen annen çok ağlıyor gelmiyorsun gitmiyorsun diye.Çok çöktü.gerçekten çok çöktü.Ama içimden gelmiyor.Hep dayakları küfürleri hakaretleri ve yemek vermeyişi geliyor aklıma unutmuyorum unutamıyorum

Öncelikle cok uzucu bir durum size yakın şeyleri yasadıgımı söyleyebilirim. Bende cok dayak yedim annemden annem nekadar kotuyse babam bir okadar merhametlidir. Annem dövdügunde hep karşı cikar kizardı bagırırdı anneme, misal erkek kardesime harclık verir okuldayken bana vermezdi ac ac gider gelirdim okula bana neden vermiyorsun diye sordugumda sen kız cocugusun ne ihtiyacın olur derdi. Liseden sonra hemen is hayatina atıldım. Kurslara seminerlere gidim kendimi gelistirdim. Proje egitimi aldım danismanlık sirketlerinde ise girdim. Ama arkadaslarım işten cıkınca koşa koşa eve giderken ben hen istemeyerek giderdim. Cunku eve gidince beni bekleyen bulaşık ordusu olurdu. Gec saate kadar bulasık yıkar oyke yatar sabahın erken saatinde işe giderdim.beni saade maaşı aldıgım günler severdi 1 gunlük bir ilgi olurdu. Ama evliligi kaçış olarak görmedim hicbir zaman maasımdan sadece dolmus paramı verir geri kalanına el koyardı annem. Calısmak iyi geliyordu o ortamdan uzaklaşmak,
Kısa kesecegim evlendim. 2 evladım oldu, onlar benim mucizem. Herzaman ben annem gibi bir anne olmayacagım diyorum. Annemle görüsuyorum, evet icimde aman aman bir seygi yok atadır diyorum yinede Allah biliyor diyorum sende oyle yap o yaptıgı ayıpla kalsın bırak.
 
Gecenin bu saatinde içimi yaktınız. Rabbim yardımcınız olsun. Kendimi sizin yerinize koyamam bile o yüzden ne görüş diyen doğru ne görüşme diyen. İç sesinizi dinleyin sadece. İçiniz nasıl ferah olacaksa öyle yapın. Çok büyük bir sınav.
 
Ben intikam alacağım onlardan ve asla affetmeyeceğim diye söz vermiştim kendime ve kardeşime.
Mesela fen lisesini kazanamadım diye kardeşimle beni pijamalarla sokağa atmışlardı kış günü. Sabah attılar akşam aldılar eve. Biz parkta bekledik eve almalarını. Pazara gitmelerini, balkonda yemek yemelerini falan izlemiştik ayağımızda çoraplar ve üstümüzde pijamalarla. Eve alıp dövdüler yumruk ve sopalarla. Ben bunu nasıl tamamen unutup ailemi seveyim diğer insanlar gibi? Annemin vur vur, daha çok döv sözlerini nasıl unutayım bilmiyorum.
Kendimi neden suçluyorum, neden affetmem gerektiğini, tüm bunları başka çocuklarında yaşadığını ve onların normal aileler olabildiğini neden düşünüyorum. Sen en azından bir şekilde affettin sanırım. Ben rol yapıyorum vicdanımı susturmaya çalışıyorum sadece. Kurtulamadım geçmişten.

Senin bir de baba varmış ben babadan şanslıyım.
Ama ac kalmalarimin sebebi biraz da onun bankaya yaptığı borçlar.
Gizli gizli oynadığı kumarlar.
O evden çıkar giderdi ben dayak yerdim .
Kin tutmuyorum ben ,annem de dahil hiç kimseye nefret besleyemiyorum .
Kirginim sadece .
4 kere evden kaçtım.
Başıma çok kötü şeyler gelebilirdi Allah korudu .
Ya olseydim, ya tecavüze uğrasaydim
Sadece 15 yaşındaydım ben .
Nolurdu ki beni bu kadar orselemeseydi...
Bilemiyorum.
Sarıp sarmalamiyorum şimdi
Ama dedim ya o da dahil kimseye karşı kin ,öfke,nefret duygularım yok benim
 
Allahım ben travma yaşıyorum yazılanları okudukça. İnsan evladını bırak düşmanına bile reva görmez bu yapılanları.
Kelimelerim tükendi beynim yandı.

Bu akşam bu başlıkta benim psikolojim alt üst oldu, okuduklarıma çok üzüldüm,çok...

kızlar hakkınızı helal edin, sizi ben çağırdım...
sizlerle aynı durumdayım, çok üzgünüm çok
 
Ben intikam alacağım onlardan ve asla affetmeyeceğim diye söz vermiştim kendime ve kardeşime.
Mesela fen lisesini kazanamadım diye kardeşimle beni pijamalarla sokağa atmışlardı kış günü. Sabah attılar akşam aldılar eve. Biz parkta bekledik eve almalarını. Pazara gitmelerini, balkonda yemek yemelerini falan izlemiştik ayağımızda çoraplar ve üstümüzde pijamalarla. Eve alıp dövdüler yumruk ve sopalarla. Ben bunu nasıl tamamen unutup ailemi seveyim diğer insanlar gibi? Annemin vur vur, daha çok döv sözlerini nasıl unutayım bilmiyorum.
Kendimi neden suçluyorum, neden affetmem gerektiğini, tüm bunları başka çocuklarında yaşadığını ve onların normal aileler olabildiğini neden düşünüyorum. Sen en azından bir şekilde affettin sanırım. Ben rol yapıyorum vicdanımı susturmaya çalışıyorum sadece. Kurtulamadım geçmişten.

Neden kendimizi sucluyoruz biliyor musun yillarca bu dayaklari iskenceleri bize kotu insanlar olarak değil anne babanın evladını düşündüğü için sevdikleri için yaptıklarını öğretiyorlar. Ne bilim o zamanlarda bana sokaktan herhangi biri küçük bir tokat atsa su an bile o kişiden nefret ediyor olurdum. Ama aile içi siddette oyle olmuyor kesinlikle. Ailen dovduyse sovduyse mutlaka bir bildikleri vardir diye dusunuyor toplum. haliyle hem hatalı hem suçlu hissediyorsun. Benim hatalı olmadigimi kabul etmem 25 yasimi buldu. O gunden beri de kendimi tedavi etmeye calisiyorum. Mesela bugün annemin her isiyle ben ilgilenirim. doktor randevusuna kadar ben alirim. Saatlerce derdini dinlerim. Zaten bunca yilim çocukluğum gencligim hepsi ziyan olmuş bundan sonra da bi hastalık olur ölüm olur allah korusun vicdan azabı çekmek istemiyorum. Kalan omrumde dr pismanlik duymak istemiyorum.Tavsiyem meditasyona ozellikle affetme ve gecmisi ozgurlestirme meditasyonu kundalini yoga ve Özellikle nefes terapisine başlaman. Bunları unutup olan oldu diye düşünup kabul etmek zorundayiz kendimiz için. İnan yapacak baska hicbir şey yok. Bu saatten sonra seni ne iyi hissettirecekse onu yap lütfen.
 
Back
X