Merhabalar :) Daha demin annemle aramda bir konuşma geçti ve moralim bozuldu.
Bu arada 20 yaşındayım, hayatımda biri yok ve üniversite okuyorum.
Konuya gelecek olursak, annemle erkek kardeşime takılıyorduk, annem kardeşime 'oh eşin yaşadı her gün dışardan yersiniz' dedi. (Ev yemeği yemiyor gibi bir şey) filan neyse konu bu değil.
Sonra ben anneme dedim ki; bu internette takıla takıla ne hikayeler gördüm artık bilgilendim. 'Ama bence sen ileride bir şey olsa evlilikte beni savunmazsın' dedim.
Annem de: Tabi ki savunmam. Öyle yüz bulursan sürekli baba evine gelirsin küçük bir kavgada (biraz alınganımdır), koca evi önemli bla bla. Çok büyük bir şey olmadıkça öyle şeyler olmaz işte, o raddeye de gelirse karşılıklı oturup konuşuruz artık ama onun haricinde işte bir sorunun olursa evlilikte kimseye anlatma öyle, siz sonra barışsanız bile çevre yüzünden ayrılırsınız filan bir şeyler dedi.
Benim gözlerim doldu,çaktırmadım da 'Gerçekten mi?' Dedim sadece. Şuan konuşasım da gelmiyor onunla. Aslında onu anlıyorum, baba evinde aldığı terbiye ne olursa olsun koca evinden dönmemekti. Biz de öyle eve dönme diye bir şey yoktu der kiii geçmişinde öyle şeyler yaşamış ki.. Kaynanasıyla yaşıyormuş, hakaretler, fiziksel değil ama çook fazla psikolojik şiddet vs. O dayanmış tabi, koca evi malum (!), 15 yıl önce vefat etti kp kv de sorun yok artık.
Annem de çok muhafazakardır, kitap filan okur öyle kör cahil de değil. 42 yaşında, yaşlı da değil. Dertleşmek istedim sanırım, ben böyle sevdiğim kişiler beni hayal kırıklığına uğratınca çok üzülüyorum.
