Merhaba. 35 yaşındayım ,evliyim bir çocuğum var. Babam yıllar önce vefat etti. Annem beni ve ablamı büyüttü. Bu süreçte ben her zaman iyi çocuk, ablam ise problemdi. Ergenlikte anneme çok sorunlar yaşattı ve en sonunda annemin hiç onaylandığı biriyle evlendi. Büyük sıkıntılar yaşadık. Ben ise okul hayatımı aman annem üzülmesin zaten ablamdan çok çekti diyerek geçirdim. Hayatta çok şey kaçirdim, annem yalnız kalır diye gezmeye bile gitmedim. Sonra evlendim. Herşey iyi olacak sanirken büyük bir borcun içine düştüm eşimin ailesi tarafından. Neye ugradigimi şaşırdım . Maddi manevi büyük problemlerle bogustum daha yeni yeni toparlayoruz. Ben bunlarla uğraşırken annem bana cephe almaya başladı. O süreçte hastaydı ,daha fazla üzülmesin beni düşünüp diye hiçbir derdimi söylemedim. Böyle olunca kendince yiyip içip gezdiğimi, evlendikten sonra onu sildigimi düşünmeye başladı ama ben yine de söylemedim sorunlarımi. Milletin çocukları annesine yağdırıyor senden bir lira çıkmaz, beni gezdirmiyorsun, iki kişi çalışıyorsunuz ama hala paranız yok ne bereketsiz insanlarsiniz gibi hakaretlere maruz kaldım. Bu arada maasimiz olduğu gibi eşimin ailesi için çektiği krediye gidiyor. Bebeğim oldu, misafir gibi geldi gitti. Bebek kolikti gece gündüz uyumuyordu helak olmuştum. Bu sebeple misafir kabul edemedim söylemediği lafı bırakmadı , kabul ettiğim zamanlarda ise yardimima elalem koştu sağolsun,o sadece eleştirdi. Annemden evlendikten sonra hiçbir destek görmedim. Hiçbir şey beklememeyi de öğrendim orda sorun yok ama, onun beklentileri bitmiyor. Hiçbir şekilde memnun edemiyorum. Bir yere giderken sen de gel demezsek sen ne biçim evlatsin der, sen de gel desem ben hastayım sen gez anneni düşünme der yine ne biçim evlatsin olur. İşin içinden hiçbir türlü çıkamıyorum. Sürekli bana saldıracak yer ariyor. Bu arada ablama ise kul köle ,ondan iyisi yok esmam şöyle eli boldur esmam böyle iyidir ben üvey evlat. Onun cocuuna uc yil bakti bana gelince bakici tut dedi.hala da yegebimi daha cok sever zaten.Yaşadıklar düşününce boğulacak gibi oluyorum. Bütün gençliğimi anneme adadim ve su an annem beni düşman bellemis. Konuşurken kırk kere tartiyorum aman şunu yanlış anlar mı bundan başka anlam çıkarır mı ona kızar mi buna alınır mı diye konuşmak bile yorucu. Zaten ben kılı kırk yarsam da o sorun yaratacak birşey buluyor. Gerçekten çok mutsuzum. Eşimle bir yere gitsem, evime birşey alsam yanlış anlaşılmasın ama resmen kiskandigini düşünüyorum artık ne yapacağımı sasirdisasirdim