Benim de annem öyledir. Çok eleştirir. Bir şey beğenip alsam üstüme yakıştırmaz, eleştirisiyle kalp kırar. Evlat ayrımı yapmadığını söyler ama evlat bunu hisseder. Benim de ailem arkamda değil. Kötü şeyler yaşasam bunu asla anlatmam. Çünkü bilirimki asla arkamda durup bir sırtımı sıvazlayanim bunlar da geçer diyenim olmayacak. Ama ben hep ders çıkarıyorum. Asla öyle bir ebeveyn olmicam. Çocuklarıma aynı psikolojik şiddeti, fiziksel şiddeti gostermicem. Sevgiyle buyutucem onları diye kendime teselli veriyorum. Kendimi geliştiriyorum. Çünkü insan onu anlayan, onunla arkadaş gibi olacağı, bir kahve icebilecegi, eleştirmeden, ofkelenmeden korkmadan içini dökebileceği bir anneye babaya sahip olmayı, kitap, şiir hakkında konuşmak istediği bir ebeveyni olmasını ister yani en azından ben öyleyim. Benimde sevdiğim var ben sevgiyi anlayışı vefayi onda gördüm o yüzden sevgiye iyiliğe merhamete inancım onunla arttı. Etkilenmezsiniz diyemem ama en azından umursamayin. Ben ne zaman bıraktım. Bir gün bir elbise almıştım eleştirince gözünün önünde yırtmistim öfkeyle karışılık üzüntüden o günden sonra umursamadım. Ben ne istiyorsam onu yaptım. Nasıl iyi hissediyorsam öyle yapmaya karar verdim.