Annene annelik yapmaktan, özel hayatını didiklemekten vazgeç her şeyden önce, yaşın kadar evlilik geçirmiş bir kadın iyiyi kötüyü inan senden daha iyi biliyordur. Babandan ayrılıp , 40 yaşında genç bir kadın olarak senin ve kardeşlerinin sorumluluğunu üzerine almış, öyle kolay bir iş değil genç kız annesi olmak bu devirde. Sen annene inansan ne olur , inanmasan ne olur, kendini fazla önemseme, evin yetkilisi gibi de hissetme. O senin annen, üç tane ergenle aynı evde yaşıyor, çalışıyor ve herkesin arkasını topluyor, şöyle söyleyeyim ben de 40 yaşındayım, insan o yaşta hayattan emekli olmuyor yani, ilgiye, sevgiye, paylaşmaya, sevişmeye, gezmeye her şeye ihtiyacı var ve anne kimliği nedeniyle bizim toplumumuz onun ihtiyaçlarını bastırması gerektiğini düşünüyor, bak evladı olarak sen bile takiptesin değil mi, hayatın annene sunduğu yaşam biçimi çok çok ağır. Sözlerim sana ağır gelebilir, 4 kızla boşanmış bir annenin çocuğuyum ben, bunların kat be kat ağırını yaşadım, annem nefes aldırmazdı bize bırak çatalı kaşığı. Ama şunu unutma ki bu işlerin sorumlusu baban güzel kızım, o kadının dengesini bozan, canından bezdiren, çocuk yaşında alıp çocuk doğurmasına sebep olan baban. Sorunları biraz ona havale edersen doğru yöne gitmiş olursun, mesela annenin sorumluluklarını hafifleterek başlayabilir yardımcı olmaya.
Ha bu yapılamıyorsa o zaman annenin de üzerine gitmeyeceksin, sizden gizli bir şeyler yaşabilir, insanın çocuklarına sevgilim var demesi çok da mümkün değil, didiklemeyin her şeyini. Bu gün diyorum ki keşke benim anneminde sevgilisi olsaydı, sorumluluklarından biraz kaçsaydı, ev işine sağa sola, atölyesine sarıp kendini çalışmaya vurmasaydı da ölmeseydi, biz onunla daha uzun yıllar geçirseydik.... Seni üzmek değil maksadım, bu buhranları yaşayan biri olarak diyorum ki çocuk , çocuk olarak, anne de anne olarak kalsın, aşmayın bazı mesafeleri. Onu rahatlattıkça zaten sizinle olan diyalogları yoluna girecektir.