:roflol::roflol: paketletirim yavrimmm ne olcak...kaydirigubbakcemile5
Zaten sana o zamanda en büyük destek ütülü olacak ibretim güzelim...kimseyi degil birtek onu isteyeceksin yaninda....
el kadar bebeyi paketlettin ya...:mymeka::mymeka:
teyzeye bak...aman kalsın canım mersi...
ütülüye bırakıp çıkmak bile daha az tehlikeli göründü gözüme...:roflol::roflol:
eski bir yazı be çıbığum...
hala aynı şeyleri hissetsem de sağlıklı olsun her gün sesini duyalım yeter...
Allahım acılarını göstermesin...
Annesaini kaybeden herkese de bol bol sabır versin inşallah...
şşttt...Ankaralı canlarım...sıkıştığımda yardım edecekseniz yapayım...
yalnızım burda ben ya...
akşam olmak üzere...artık eve gitme vaktim geliyor...birden içim doldu sanki...ağlayasım var ama burası bir devlet dairesi...hem ben kimsenin yanında ağlamam...kimse görmez gözyaşlarımı...güçlüyüm ben...herşeyin üstesinden gelirim sağlıklı oldukça...
bunları buraya neden yazıyorum bilmiyorum sadece içimden yazmak geliyor...düşünmeden...öylesine...
şimdi çıkıp evime gideceğim...özene bezene tüm eşyalarımı seçtiğim evime...kendi paramla aldığım tencerelerimde yemek pişirip aşık olduğum adamla birlikte yiyeceğim...sonra televizyonun karşısına geçeceğim...o paraya sahip olmak için aylarca çalıştım...bir fen lisesi mezunu olan ben tarih coğrafyayı bile eksiksiz yapıp kazandım...çok emek verdim çokk...ve şükürler olsun kimseye başımı eğmeden kazandım ekmeğimi...mutlumuyum...bilmem...annem çok yalvardı...kızım dönelim tayinini al diye...dönebiliyordum oysa bu çok kolaydı...ama ben yine zoru seçtim ideallerimin peşinden gideceğim dedim...kaldım burada...dinlemedim onu...şimdi evliyim...sabah uyandığımda görmekten çok mutlu olduğum bir adamla hem de...ama bir yarım eksik galiba...eskiden insanlar uğraşırlardı benimle...çünkü servise biner binmez telefon ederdim anne yemekte ne var diye...lütfen patates de kızart anne...çok canım çekti...çok korkuyorum ona bişey olacak ve ben yanında olamayacağım diye...okadar uzakki bana şuan...acı bir haber gelecek diye çok korkuyorum...neden bilmiyorum ama böyle hissediyorum...telefonla da konuşmak yetmiyor ki...o hep benim en iyi arkadaşım oldu...ben de onun küçücük akıllı kızı...büyümesemiydim acaba...içimde hissettiğim özlem okadar büyükki...artık dayanılmaz bir hal almaya başladı...
offff bunları buraya neden yazdım bilmiyorum...belki çok yalnızım...belki de ben hala annemin küçücük kızıyım...
annemmmm...çok özledim seni...
hee tabi biz yalnız değiliz tabi, anamız babamız kardaşımız, hepsi burda sanki. mazeret üretme bet suratlı
nolur yardım etsen de doğursam...
nolur yani...gıcıksın gıcık..
dpğurmam ben de o zaman...
:1shok: Gebemisin kız yoğusam
bir aylık evliydim o zaman...
kabus gibiydi herşey...eşimi de evimi de çok seviyordum ama acabalarım hiç bitmiyordu...baba evinden gelin çıkmadım ben...evlenene kadar da çok önemsemedim bunu...düğün olup bitince koydu...niye böyle yaptın diye...o bile günlerce kemirmişti beni...
ne bunalımdım ozaman...ne ağlaktım...
şimdi...mutluyum...çok şey kattı bana bu şehir, ben uzak olunca büyüdüm azıcık gülsümüm...azıcık büyüdüm...annem benim herşeyim, ömrüm o benim...beni ben yapan kadın...sahip olamadığı herşeyi önüme sunan kadın...
anne olamay gelince...olacağım Allah izin verirse...
şşttt...Ankaralı canlarım...sıkıştığımda yardım edecekseniz yapayım...
yalnızım burda ben ya...
akşam olmak üzere...artık eve gitme vaktim geliyor...birden içim doldu sanki...ağlayasım var ama burası bir devlet dairesi...hem ben kimsenin yanında ağlamam...kimse görmez gözyaşlarımı...güçlüyüm ben...herşeyin üstesinden gelirim sağlıklı oldukça...
bunları buraya neden yazıyorum bilmiyorum sadece içimden yazmak geliyor...düşünmeden...öylesine...
şimdi çıkıp evime gideceğim...özene bezene tüm eşyalarımı seçtiğim evime...kendi paramla aldığım tencerelerimde yemek pişirip aşık olduğum adamla birlikte yiyeceğim...sonra televizyonun karşısına geçeceğim...o paraya sahip olmak için aylarca çalıştım...bir fen lisesi mezunu olan ben tarih coğrafyayı bile eksiksiz yapıp kazandım...çok emek verdim çokk...ve şükürler olsun kimseye başımı eğmeden kazandım ekmeğimi...mutlumuyum...bilmem...annem çok yalvardı...kızım dönelim tayinini al diye...dönebiliyordum oysa bu çok kolaydı...ama ben yine zoru seçtim ideallerimin peşinden gideceğim dedim...kaldım burada...dinlemedim onu...şimdi evliyim...sabah uyandığımda görmekten çok mutlu olduğum bir adamla hem de...ama bir yarım eksik galiba...eskiden insanlar uğraşırlardı benimle...çünkü servise biner binmez telefon ederdim anne yemekte ne var diye...lütfen patates de kızart anne...çok canım çekti...çok korkuyorum ona bişey olacak ve ben yanında olamayacağım diye...okadar uzakki bana şuan...acı bir haber gelecek diye çok korkuyorum...neden bilmiyorum ama böyle hissediyorum...telefonla da konuşmak yetmiyor ki...o hep benim en iyi arkadaşım oldu...ben de onun küçücük akıllı kızı...büyümesemiydim acaba...içimde hissettiğim özlem okadar büyükki...artık dayanılmaz bir hal almaya başladı...
offff bunları buraya neden yazdım bilmiyorum...belki çok yalnızım...belki de ben hala annemin küçücük kızıyım...
annemmmm...çok özledim seni...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?