Eğer bir erkek eşimi dövdüm, pişmanım ve düzelmek istiyorum diye ağlasa ona da ellerin kırılsın demeyiz. Bu bir şeyi değiştirmez. Ona yardım edip bunu bir daha yapmamasını sağlamamız gerekir.Bu romantik bakış açısına ben sahip olamıyorum. Bu kadının yerinde olmam mümkün değil. Bir kedim var kollarımi parçaladı . Abartmıyorum kollarım çizik içerisinde bir kaç yerini ısırdı morartti . Onun canını acıtacak hiçbir şey yapmadim . Artık acidan ağladım yani şimdi tedaviye başlatıyorum . Merhameti azıcık vicdani olan en başta insan olan bir kişi kendinden küçük savunamayacak bir canlıya hiçbir koşulda zarar vermez . Yok annesi vurdu yok bilmem ne oldu çatır çatır sevişip çocuk yapmayı bilecek bilinçte bir insan ve artık devir eskisi gibi değil . Burada millete beddua edeceğine açıp bir kaç psikoloğu dinlesin. Bazıları insanlıktan ve vicdandan nasibini almamıştir. Kadın olunca bu insana pozitif ayrım yapma zorunluluğumuz olduğunu da düşünmüyorum .
Şimdi burda bir kocanin kadını dövdüğü ile ilgili konu açılsa kimse gidip ama onun babası da karısını dovuyormus zor durumda adam yazık diyormusunuz ? Bence kimseye sizde çocuğuna vurmasına vesile oluyorsunuz diye vicdan yaptırmaya çalışmayın. Katillerin çocukları katil her şiddet gösterinin çocuğu şiddet göstermeliydi o zaman üç tane dayım var babaları alkolik annanemi günlük dovmesine rağmen karılarını el ustunde tutuyorlar . Uzaydan mı geldiler acaba ? Kısır döngüyu kirivermişler
Ahh jesss
Çok güzel yol göstermişsin bu arada, yapıcı yorumunun faydası olur umarım.
Doğrusu da bu zaten burada kadını linçleyip gömünce o çocuklara nasıl bir faydamız olacak?Daha öfkelenecek hırslanacak. Düzelmek istemese açık açık gelipte buraya yazmaz. Kimsenin güzellediği falanda yok şiddetin neyini güzelleyeceğiz acaba! Tedavi ol düzel o evdende kurtul diyoruz. Herkes önce kendi kusurlarına bakacak sonra asıp kesecek burada.Nego benim annem de böyle bir kadındı hatta çok daha fenası ara ara konulara da yazıyorum eee sizler zaten biliyorsunuz.
Ben şuan 28 yaşındayım tek isteğim annemin tedavi olmasi daha iyi kalpli bir anne olabilmesi ya da ne bileyim bizim gibi birilerinin akıl vermesi olurdu.
Ne bileyim o içinde bir yerlerde varsa pismanliginin merhametinin yüzeye cikmasini dilerdim.
Tüm kalbimle söylüyorum bunu. Asla yurda verilmek yada annnemin hapislerde curumesini ellerinin ne bileyim kirilmasini allahin belasini vermesini istemezdim. (Çocuk akliyla)
Sadece birgun pisman olup bana yaptiklarini telafi etmesini hatasindan donmesini isterdim. Birilerinin ona el uzatmasını isterdim.
Ama annem böyle biri değildi konu sahibine göre cok cok daha kotu seyler yasatti bana. Ve pişman da olmuyordu. Kimseye cocuguma vurdum uzuldum demiyordu. Hak ettiğimi düşünüyordu. Kötüydü kısaca.
O sebeple dedim ya konu sahibine silkelensin. Çocuğuna şu dakikadan sonra iyi bir anne olursa. En az hasarla atlatacaktir yavru. Kaybedecek bir günü bile kalmadi. Yoksa nefret edilen bir anne olarak kalacak bir ömür.
Siz ve sizin yukarıdan yorumlarınızNasıl yetiştiyseniz, öyle yetiştiriyorsunuz işte. Keşke anne olmasaymışsınız açık söyleyeyim. Hak etmiyormuşsunuz. Evladını döven hiçbir anne anneliği hak etmiyor bence. Döveceğin çocuğu niye doğurdun?
Amerikan pediatri derneği tarafindan şiddet görmüş çocuklar üzerinde yapılan bir deneyde hiçbir çocuk anneyi cezalandirmamis ve uzak kalmak istememiş.Eğer bir erkek eşimi dövdüm, pişmanım ve düzelmek istiyorum diye ağlasa ona da ellerin kırılsın demeyiz. Bu bir şeyi değiştirmez. Ona yardım edip bunu bir daha yapmamasını sağlamamız gerekir.
İnsanlar aynı olaylar karşısında farklı tepkiler verebilir. Hepimizin karakteri, olayları algılayışı farklıdır. Bu olayların bizim karakterimize etkisi de farklıdır. Dayak yiyip çok daha merhametli olan insanlar olabilir ya da şiddet görmediği halde şiddete meyleden insanlar olabilir.
Güzellemeci olarak da nitelendirebilirsiniz. Benim için başkaları tarafından nasıl etiketlendiğimin bir önemi yok. Şu an acilen o çocuğun bir daha bunu yaşamaması için anneye yardım etmemiz lazım. En azından kendi bildiğimizce yönlendirmemiz lazım. Sayfalarca hep beraber hakaret edelim. Ne faydası var?
Bu arada buraya yazılan her hakaret psikolojik şiddettir. Şiddeti eleştirirken şiddet uygulamak çok acı. Hüküm verip cezalandırma hakkına da sahip değiliz. Sınırlarımızı bilmek de bu yüzden önemli.
Ağlarım ya ağlarım bende öyle yapardım hep ama işte ….Amerikan pediatri derneği tarafindan şiddet görmüş çocuklar üzerinde yapılan bir deneyde hiçbir çocuk anneyi cezalandirmamis ve uzak kalmak istememiş.
Hep daha iyi olsun annem, beni dövmesin öpsün sarılsın ya da ağlamasın bana bağırmasın cevapları alınmış.
Eğer bir tahribat varsa o tahribatin düzeltilmesi ilk aşama, duzeltilemeyecek durumdaysa uzaklaştırma ve en son cezalandirma.
O kadar üzgünüm o kadar yorgunum ki..Belki yazarsam içim bir nebze soğur diye düşünüyorum..Siz hiç anneniz hayattayken annenize hasret kaldınız mı..Hiç başkalarının annelerine özendiginiz oldu mu..
Ben kendimi bildim bileli yani çok küçük yaşlardan beri annem benim için hep korktuğum bir varlık oldu..Ne sıcaktan bir sarılma ne tatlı bir söz ne de ilgi alaka..Uzun yıllar hem psikolojik hem fizyolojik şiddet gördüm..Taa o zamanlar bir karar vermiştim..Ben asla annem gibi bir anne olmayacaktım..
Yıllar geçti ruh eşimi buldum çok severek evlendim ve nihayetinde ben de anne oldum..iki tane dünya tatlısı evladım var..Kızım 3 yaşında oğlum 3 aylık.. Kayınvalidemle birlikte yaşıyoruz ve tahmin edersiniz oldukça stresli bir hayatım var..Bana sorsanız 4 yıllık evliyim fakat 40 yılın yorgunluğu var üzerimde..Ha birde annemin laneti..
Beni üzen yıpratan asıl mesele şu ki ben de kızıma şiddet uygular hale geldim..Bunun hiçbir mazereti olamaz biliyorum fakat anlık gözüm dönüyor vuruyorum o masum yavruma..Sonrası deli gibi pişmanlıklar gözyaşlarım..Artık bu son desem de engel olamıyorum kendime..
Çok üzgünüm çok kırgınım..Hani ben annem gibi bir kadın olmayacaktım..
Hümanist psikolojinin kurucusu Abraham Maslow'un hayatını okumanızı isterim. Korkunç bir annesi var. Buzdolabını kilitleyen, devamlı aşağılayan, eve getirdiği kediyi duvara vura vura gözünün önünde öldüren... Bu insan hümanist ve transpersonel psikolojinin kurucusu oluyor. İnsanın kendini gerçekleştirmesi üzerine çalışmalar yapıyor. Tüm dünyaya büyük eserler bırakıyor ama annesinin cenazesine bile gitmiyor, hayattayken de görüşmek istemiyor. Her okuduğumda çok üzülüyorum.Amerikan pediatri derneği tarafindan şiddet görmüş çocuklar üzerinde yapılan bir deneyde hiçbir çocuk anneyi cezalandirmamis ve uzak kalmak istememiş.
Hep daha iyi olsun annem, beni dövmesin öpsün sarılsın ya da ağlamasın bana bağırmasın cevapları alınmış.
Eğer bir tahribat varsa o tahribatin düzeltilmesi ilk aşama, duzeltilemeyecek durumdaysa uzaklaştırma ve en son cezalandirma.
Valla nego dışardan konuşmasi kolay.Doğrusu da bu zaten burada kadını linçleyip gömünce o çocuklara nasıl bir faydamız olacak?Daha öfkelenecek hırslanacak. Düzelmek istemese açık açık gelipte buraya yazmaz. Kimsenin güzellediği falanda yok şiddetin neyini güzelleyeceğiz acaba! Tedavi ol düzel o evdende kurtul diyoruz. Herkes önce kendi kusurlarına bakacak sonra asıp kesecek burada.
Siz baya insanlardan olaylara tarafsız yaklaşmasını bekliyorsunuz . Hatta insanlarin her durumda kucaklayıcı davranmasını ve toplumun bir konu hakkını tavır koyarsa insanı suça teşvik edeceğini düşünüyorsunuz . Bu bakış açısıyla kimseyi suçlu bulmamız lazım. Bende kendi yaşadığım psikolojik problemler sebebiyle çocuğuma zarar verebilirim biri kocasını öldürebilir. Hatta ve hatta toplum bu insanı kabullenmeli ve yardımcı olmalı ki başka birini öldürmesin . Eğer bir yardımcı olmazsak öldürdugu kişinin de sorumlusu hepimiz oluruz . Bu baya kolaya kaçmak oluyor . Her insan bir değil ,herkesin psikolojisi aynı değil . Şimdi burdaki konuda sizin hassas noktaniza dokunmayan bir konu olabilir . Başka bir konuda direkt sizi ilgilendirse biri size veya sevdiğiniz birine şiddet uygulasa bu kucaklayıcı ah canım seni çok incitmisler otur da çocukluğundan bahset diyebilir misiniz ? Ben psikolog değilim ya da bu konuda herhangi bir uzmanlıgim yok . Burdan alacağı cevap toplum vicdanının bir yansıması olur . Herkese bu kadar kucaklayıcı ve anlayışlı davransak daha iyi bir toplum olur muyuz olmaz mıyız sanırım bu felsefe daha özele gidersek sosyologlarin cevaplaması gereken birşey .Eğer bir erkek eşimi dövdüm, pişmanım ve düzelmek istiyorum diye ağlasa ona da ellerin kırılsın demeyiz. Bu bir şeyi değiştirmez. Ona yardım edip bunu bir daha yapmamasını sağlamamız gerekir.
İnsanlar aynı olaylar karşısında farklı tepkiler verebilir. Hepimizin karakteri, olayları algılayışı farklıdır. Bu olayların bizim karakterimize etkisi de farklıdır. Dayak yiyip çok daha merhametli olan insanlar olabilir ya da şiddet görmediği halde şiddete meyleden insanlar olabilir.
Güzellemeci olarak da nitelendirebilirsiniz. Benim için başkaları tarafından nasıl etiketlendiğimin bir önemi yok. Şu an acilen o çocuğun bir daha bunu yaşamaması için anneye yardım etmemiz lazım. En azından kendi bildiğimizce yönlendirmemiz lazım. Sayfalarca hep beraber hakaret edelim. Ne faydası var?
Bu arada buraya yazılan her hakaret psikolojik şiddettir. Şiddeti eleştirirken şiddet uygulamak çok acı. Hüküm verip cezalandırma hakkına da sahip değiliz. Sınırlarımızı bilmek de bu yüzden önemli.
Tam olarak bu işte çocukları kurtarmak topluma kazandırmak. Şimdi o çocuklar anneleri ile olan yarasını sarmadan büyürse aynı senin gibi onun gibi bir başkası gibi içindeki çocuğu iyileştirmek için yılllarını verecek hep yaralı bir yanı eksik kalacak. Oysaki dediğin gibi o anne tedavi olsa düzelse çocukları ile bağını kuvvetlendirse telafi etse yarasız mutlu yetişkinler olacaklar ileride.Valla nego dışardan konuşmasi kolay.
Ben bu işin içindeyim o çocuğum ben, o şiddeti gören canı acıyan o yavruyum.
O yaştaki bir çocuğun en iyi tedavi yöntemi anne ile zedelenen bağının duzelmesidir.
50 pedagoga sorsunlar ilk yapacaklari şey o yaştaki çocuğun anneyle bağını düzeltmek olur.
Yoksa belasini versin yok gebersin yok bilmem ne yapsin bunlar boş seyler.
Ne çocuğa ne de topluma faydasi olmayacak şeyler.
Hayatı boyunca anasından babasından bi fiske yememiş insanların yukselmesi normal.
İşler böyle yürümüyor. Bedduayla hakaretle yuruse şuan bu konu sahibi gibi annelerin cocuklarini da kaybedecek toplum. Cabamiz yavru icin.
İşte bu kadar mevzu bu. Ve inan benim kadar şanslı olamayan var ki bak bu benim kendimi şanslı gördüğüm halim. Benim sarıldığım bir babam vardi. Sevgisizlik beni de mahvederdi ama hep aklima onun sevgisi geldi.Tam olarak bu işte çocukları kurtarmak topluma kazandırmak. Şimdi o çocuklar anneleri ile olan yarasını sarmadan büyürse aynı senin gibi onun gibi bir başkası gibi içindeki çocuğu iyileştirmek için yılllarını verecek hep yaralı bir yanı eksik kalacak. Oysaki dediğin gibi o anne tedavi olsa düzelse çocukları ile bağını kuvvetlendirse telafi etse yarasız mutlu yetişkinler olacaklar ileride.
Asmak kesmek kolay, şiddete karşı olup aynı yönde kadına tepkilerin şiddet dolu olması ise trajik.
İlk 2 paragrafı yazma sebebiniz , davranışlarınıza bahane bulmak için.
Siz , 3 yaşındaki el kadar çocuğa vururken, kaynananız ne yapıyor ?
33 yaşında , yetişkin bir kadınsınız. Küçük yaşta da evlenmemişsiniz , sadece 4 yıldır evlisiniz.
Sizin o masumlara vurduğunuzu eşiniz biliyor ve susuyor mu ?
Umarım eşiniz , çocuklarını sizden korumayı bilecek ve gerekirse velayetlerini alıp yollarınızı ayırmayı başaracak kadar akıllı bir adamdır.
4 seneye o şikayet ettiğiniz hayatın içine bir de çocuk mu kondurdunuz. Insan kendisini kendi yetiştirir. Evet yaşanılan ortam, çocukluk duyguları etkiler ama hayatinizin direksiyonu sizin elinizde. Biri 3 yas biri 3 aylık ya insan evladına nasıl kiyabilir. Aklınızı başınıza devşirin. O çocuklar isteyerek o eve konmadi siz istediniz. Sorunlarınızı halledecek yetiskinliktesiniz. Kayinvalide yanından ayrılın mümkünseO kadar üzgünüm o kadar yorgunum ki..Belki yazarsam içim bir nebze soğur diye düşünüyorum..Siz hiç anneniz hayattayken annenize hasret kaldınız mı..Hiç başkalarının annelerine özendiginiz oldu mu..
Ben kendimi bildim bileli yani çok küçük yaşlardan beri annem benim için hep korktuğum bir varlık oldu..Ne sıcaktan bir sarılma ne tatlı bir söz ne de ilgi alaka..Uzun yıllar hem psikolojik hem fizyolojik şiddet gördüm..Taa o zamanlar bir karar vermiştim..Ben asla annem gibi bir anne olmayacaktım..
Yıllar geçti ruh eşimi buldum çok severek evlendim ve nihayetinde ben de anne oldum..iki tane dünya tatlısı evladım var..Kızım 3 yaşında oğlum 3 aylık.. Kayınvalidemle birlikte yaşıyoruz ve tahmin edersiniz oldukça stresli bir hayatım var..Bana sorsanız 4 yıllık evliyim fakat 40 yılın yorgunluğu var üzerimde..Ha birde annemin laneti..
Beni üzen yıpratan asıl mesele şu ki ben de kızıma şiddet uygular hale geldim..Bunun hiçbir mazereti olamaz biliyorum fakat anlık gözüm dönüyor vuruyorum o masum yavruma..Sonrası deli gibi pişmanlıklar gözyaşlarım..Artık bu son desem de engel olamıyorum kendime..
Çok üzgünüm çok kırgınım..Hani ben annem gibi bir kadın olmayacaktım..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?