araftayım..:((

sevgili kardeşlerimm
insan bazen hayattan öyle bunalırya işte aynen o durumdayım.. ailem eşimi başından beri hiç sevmedi. genel olarak çok lafçı kimseyi beğenmeyen insanlar oldukları için hep arkasından küfür etmeler laf söylemeler falan oldu. eşimin de kayınvalidemin de başta hataları vardı. bende aileme zaman zaman uyup bana yardım ederler düşüncesiyle onlara sorunlarımızı anlatıyordum. ama çok ileri gidip saygısız konuşmalarını bir türlü engelleyemedim. sonunda sorunlarımızı anlatmamaya ve eşimi çok sevdiğimi söylemeye başladım. şu ana eşimi çok seviyorum oda beni ve bütün sorunlar ortadan kalktı. ama ailem evliliğimize müdahale edemeden duramıyor. beni hala bebek çok saf biri olarak görüyorlar. beni korumaları gerekiyormuş. babam eşimi karşısına alıp sen bizi kızımızdan ayırdın senin yüzünden o bizi sevmiyor. senin şu huylarından nefret ediyoruz demiş. seni kızımdan ayıracağım falan laflar söylemiş. babama sorduğumda yok ben öyle demedim falan diyor. eşim şimdi ailemden nefret ediyor ve onları görmek istemiyor. haftaya yurt dışına çıkacağız aileme uğramadan gitmek istiyor ne yapmalıyım bana yardım edin..

fikirlerinize ihityacım var arkadaşalar..

anlattıklarınıza göre ailenız hatalı. eğer oyleyse eşinizın kırgınlığı normal. ama nereye kadar...bır omur kusmu kalacak...mutlaka orta yolu bulmalı...
ayrıca madem uğramıyo sız gıdın bı hoşçakal dıyın

ben kendim gitsem o niye gelmedi falan diye söylenir dururlar. hiç kendilerinin hatalı olduğunu kabul etmiyorlar. onlara göre hep onlar haklı..

eşini gelmesi için zorlama asla ama sen gitmek istiyorsan git. ailen söylenecek mutlaka ama ya he deyip geçeceksin ya da güzelce anlatacaksın. siz böyle yapınca ben mutsuz oluyorum, böyle yaparak beni üzüyorsunuz, benim mutluluğumu istemiyor musunuz falan gibi konuş. ama ne olursa olsun asla gidip eşine anlatma. sen eşinle ailen arasında köprü olacaksın. bu işler böyle. ne ailene eşini kötület ne de eşine aileni. başka yol ben göremedim