Kafamda bir sorun var.. Ve bir süredir takıntı yaptım, canımı sıkıyor, yok sayamıyorum.
Fikirlerinize ihtiyacım var. Umarım kendimi doğru ifade edebilirim.
Normal şartlar altında arkadaşlarımla birlikte dışarı çıktığımda hesabı kim ödeyecek sorunu yapmazdım.
Ama şu an şartlar normal değil.!
Yapmak zorundayım. Kısıtlı bir gelirim var ve bir süre böyle gidecek. İdare etmeye çalışıyorum.
Yakın, samimi bir arkadaşım var.. ve bu arkadaşımın bir de kız kardeşi...
Yaklaşık 10 yıldır süren arkadaşlığımız var.
Son 4-5 ay öncesine kadar kim önce davranırsa hesabı o öderdi.
Ben bu konularda çok hızlıyımdır..
Ama dostlarım arkadaşlarım söz konusu ise asla bunu söz konusu yapma(z)dım.
Üstünde düşünmezdim bile..
Son aylarda bir karar aldık. (ben dile getirdim) Ne yaparsak hesabı ortak ödeyeceğiz şeklinde...
Çıktığımızda hesap 100 Lira geliyorsa 50 o 50 ben ödemeye başladık...
Hiç itiraz yok bu konuda...
Yani onlar iki kişi ama tek kişi kabul ediliyordu:44:
Bir yere gitmeye karar veriyoruz, hadi arabanın yakıtını sorun etmiyorum..
Ama otopark parası 10 tl ödeniyor ve bunu da ben ödüyorum.
Son zamanlarda hesabı 3'e bölmeye başladım ve sonrasında arkadaşım sadece kız kardeşine sipariş vermeye başladı.
Ama hem ondan hem benden yiyor (lütfen yanlış anlamayın benim tabağımdan alıyor demek istemiyorum. Yani iki sipariş veriliyor
üç servis istiyor.?
En az ödediğimiz toplam hesap 80'i buluyor.
Ha ücreti de gelmeden önce hesaplıyor ikiye bölüyor.)
Hafta sonları çıkıyoruz, hafta içi de bazen akşamları...
Çoğu zaman o çıkmak istiyor.
Eve çağırıyorum, diyorum çıkacak durumda değilim, ama kız kardeşin evde çok sıkıldığından dolayı dışarda vakit geçirelim diyor. Kız kardeşle aynı yaştayım. Küçük bir kız gibi düşünmeyin)
Bu ara görüştüğüm kimse de yok, kendimi soyutladım ve sadece bu arkadaşımla görüşüyorum.
Bazı an geliyor kendime kızıyorum. Ne hesapçı oldun sen! diyorum...
Bazen de kendimi enayi gibi hissediyorum.
Yakın arkadaş olmasa keseceğim görüşmeyi ama bu öyle değil...
Açıkçası artık tavırlarıma yansımaya başladı.. Sinir oluyorum.
İlla bu sorunu dile mi getirmem gerekiyor?
Hesabı ortak ödeyelim diye konuştuğumda sıkıntıda olduğumdan bahsetmiştim ona.
Bir süre böyle devam edelim şartlar normale dönene kadar demiştim.
Benim yaptığım hesapçılık mı? Kötü mü düşünüyorum sizce?
Yoksa saf yerine mi koyuluyorum?
:26:
Fikirlerinize ihtiyacım var. Umarım kendimi doğru ifade edebilirim.
Normal şartlar altında arkadaşlarımla birlikte dışarı çıktığımda hesabı kim ödeyecek sorunu yapmazdım.
Ama şu an şartlar normal değil.!
Yapmak zorundayım. Kısıtlı bir gelirim var ve bir süre böyle gidecek. İdare etmeye çalışıyorum.
Yakın, samimi bir arkadaşım var.. ve bu arkadaşımın bir de kız kardeşi...
Yaklaşık 10 yıldır süren arkadaşlığımız var.
Son 4-5 ay öncesine kadar kim önce davranırsa hesabı o öderdi.
Ben bu konularda çok hızlıyımdır..
Ama dostlarım arkadaşlarım söz konusu ise asla bunu söz konusu yapma(z)dım.
Üstünde düşünmezdim bile..
Son aylarda bir karar aldık. (ben dile getirdim) Ne yaparsak hesabı ortak ödeyeceğiz şeklinde...
Çıktığımızda hesap 100 Lira geliyorsa 50 o 50 ben ödemeye başladık...
Hiç itiraz yok bu konuda...
Yani onlar iki kişi ama tek kişi kabul ediliyordu:44:
Bir yere gitmeye karar veriyoruz, hadi arabanın yakıtını sorun etmiyorum..
Ama otopark parası 10 tl ödeniyor ve bunu da ben ödüyorum.
Son zamanlarda hesabı 3'e bölmeye başladım ve sonrasında arkadaşım sadece kız kardeşine sipariş vermeye başladı.
Ama hem ondan hem benden yiyor (lütfen yanlış anlamayın benim tabağımdan alıyor demek istemiyorum. Yani iki sipariş veriliyor
üç servis istiyor.?
En az ödediğimiz toplam hesap 80'i buluyor.
Ha ücreti de gelmeden önce hesaplıyor ikiye bölüyor.)
Hafta sonları çıkıyoruz, hafta içi de bazen akşamları...
Çoğu zaman o çıkmak istiyor.
Eve çağırıyorum, diyorum çıkacak durumda değilim, ama kız kardeşin evde çok sıkıldığından dolayı dışarda vakit geçirelim diyor. Kız kardeşle aynı yaştayım. Küçük bir kız gibi düşünmeyin)
Bu ara görüştüğüm kimse de yok, kendimi soyutladım ve sadece bu arkadaşımla görüşüyorum.
Bazı an geliyor kendime kızıyorum. Ne hesapçı oldun sen! diyorum...
Bazen de kendimi enayi gibi hissediyorum.
Yakın arkadaş olmasa keseceğim görüşmeyi ama bu öyle değil...
Açıkçası artık tavırlarıma yansımaya başladı.. Sinir oluyorum.
İlla bu sorunu dile mi getirmem gerekiyor?
Hesabı ortak ödeyelim diye konuştuğumda sıkıntıda olduğumdan bahsetmiştim ona.
Bir süre böyle devam edelim şartlar normale dönene kadar demiştim.
Benim yaptığım hesapçılık mı? Kötü mü düşünüyorum sizce?
Yoksa saf yerine mi koyuluyorum?
:26: