herşeyini yaptım, herşeyine koştum, karşılık beklemedim, hep samimi olmaya çalıştım ama değmedi. ne bir dua duydum ne de bir ilgi. ona ne zaman muhtaç olduysam (taşınırken, hastayken, hatta yine de değer görmeden değer verip daha iki ay önce hamile olduğumu öğrendiğimde annemden önce ilk onu aradım! ama tabi tenezzül edip, iş vardır diye gelmedi.) ardını döndü. eşim annesini cehaletine sığınarak savundu ben de Allah korkusuna art niyet aramadım; ta ki hamileliğimin ilk günlerinde gelmemesine kadar.
benden başka iki eltim daha var. onlara söyleyemediği hakaret tarzı laflarını bana söyleyip, kinini öyle kusmaya başlayınca DUR demeye başladım. artık yapmıyorum, ilgilenmiyorum. yaptığım herşeyi diğer eltilerimle kıyasladığında yıkılmıştım ama "en büyük hayrı onlardan gördüm" dediğinde herşey bitti. adımlarım artık geri geri gidiyor. Allah biliyor, denedim, direndim, eltilerime kızıp defalarca bana küfretti yuttum, yine de sustum ama şimdi aklım rahat. yapmamak için bahane aramadım, para, mal, mülk için ona ve kayınpederime asla yalakalık yapmadım. diğerleri yaptı, bir sürü tantana yaşadılar, ne kandilde arandılar ne bayramda! ben bu olaylara uzak kaldım, karışmadım diye ve bunu bile bile beni suçladı. cevabımı verdiğimde de aldığım cevap: nankörmüşüm!
haftada en az üç kez baskısız, kendi rızamla, eşim yanımda yokken arayan ben; nankör oldum çıktım. ne yapacağımı şaşırdığımdan beri......:)))))))) artık özgürce YAPMAYACAĞIM diyebiliyorum. canıma yetti. günahım varsa da; kabulüm. ne diyeyim ki daha...