Herkese merhaba, çok uzun zamandır takip ettiğim siteye derdimi yazmak bugüne kısmetmiş.. Hayatıma 1.5 sene önce giren ilk erkek arkadaşımla 3 ay önce nişanlandık. Başından beri korkunç bir ilişkimiz vardı ama hayatımda hiç olmadığı kadar çaba gösterip bir şeyler için sürükledim bu ilişkiyi.. En başından beri maddi, manevi fiziksel olarak sömürüldüğümü, yalnızlaştırıldığımı, sindirildiğimi düşünüyorum.. Bana, aileme saygısı yok sürekli olarak beğenmiyorsan beni etrafta erkek mi yok git bul beni diyen biri, bense lütfen konuşalım öyle olur her zaman ama aşabiliriz diyen aptal. Sürekli senin gözün zaten dışarıda, ben sana güvenmiyorum diyip her hareketimi kısıtlayan ama kendi çok rahat hareket eden biri. Benden 10 yaş büyük maddi olarak istikrarsız bana yüklü borcu var, ilişkileri çarpık yaşamış ve defalarca beni kıyasladı, birlikte olduğumuz an bile başka isimleri bana tanıyor musun diye sormaktan utanmadı, küçük yerde yaşıyoruz tanıdık çıkmasından korktu sanırım evli barklı kadınlar.. Tüm bunların farkındayım ve terapiye başladım ailemin daha bir şeyden haberi yok, ağlama krizlerim bitmiyor, bir daha mutlu olamayacakmışım gibi geliyor. Aynı iş yerindeyiz her gün görecek olmak beni korkutuyor, nişan attı diyecekler ve küçük bir yerde yaşıyorum bu beni korkutuyor, o her zamanki gibi gününü gün edecek ama ben kenarda kalıp karalar bağlayacağım ve hayatımdan daha seneler gidecek diye düşünmek beni korkutuyor, bir daha birini sevip güvenemem diye düşünmek beni korkutuyor. Anksiyetem var, bağımlı kişilik özellikleri gösteriyorum ve onunla aramız kötüyken yoksunluk nöbeti belirtilerim var resmen doktorum biraz zamanla her şey geçecek diyor ama geçecek mi gerçekten?
