beni hatırlarsınız umarım, son zamanlarda pek yazamadım. bende bu topiği başından beri takip edenlerdenim. ilk aşılamam hüsranla sonçlanmıştı. ikinci aşılama yüzüm gülmüştü çok şükür ancak bu mutluluğumda 17, haftamda bebeğimin kalbinin durmasıyla acı bir şekilde son bulmuştu. çok zor günlerdi. artık çok yorulmuş manen çok yıpranmıştım. artık bebek sayfasını uzun süre kapatmaya niyetliydim. her ne kadar içimde bişeyler buna razı olmasada uzunca bir süre kararlıydım tedavi görmeyeceğime, gücüm yoktu. bebeğim normal yolla düşük yapıp onu toprağa vermek çok yıpratmıştı beni. artık eşimle iki kişilik hayatımıza devam edeceğiz deyip başka uğraşlara giriştik. ev aldık, taşındık. yeni evime taşınalı 10 gün olmuştu, düşük yapalıda 4 ay yeni bitmişti. 10 gün geçen adetime takılmamaya çalışmıştım. taşınma telaşına verdim kendimi. sonra artık bi test yapayım dedim ve çift çizgiyi hiç bu kadar heycansız karşılamamıştım. heycandan sevinçten çok korku duydum. ve bu da ayrı acı verdi. eşimde aynı tepkiyi verince dahada üzüldüm. ne hale gelmiştik. çocuğumuz olacaktı ama yaşayacaklarımızdan korktuğumuzdan, hayalkırıklığından korktuğumuzdan sevinemiyorduk. neyse uzatmayım ilk dr. randevumuzda kan testine bile gerek kalmadı kese oradaydı bebeğim oradaydı, günler günleri kovaladı her randevu zamanı kalp çarpıntısı yaşadım. çok şükür herşey yolunda ilerliyordu. rahim anomalim sebebiyle rahim ağzına dikiş atılma durumumuz vardı. korkumuz erken doğumdu. rahim kavitemin rahmimin yarım olmasına ramen yeterli olduğunu söyledi dr.um ve dikiş attırmadık. haftalar haftaları kovaladı. 30 ları görseydik artık derken 36, hafta gelmişti bile. artık bugün yarın gelebilir korkusuda başlamıştı. rahim küçüktü ya hani. ama yok kızım öyle sıkı tutunmuşki annesine ve hayata artık yeter gel dediğimiz 40 lı haftalara gelmiştik. can paremin gelmeye niyeti yoktu. 42. haftada artık korkmaya başladık. herşey yolundaydı ama normal doğumu beklerken kakasını yutarsa, aksilik olursa korkusuyla suni sancıyla doğumu başlatma kararı aldık. sabahtan verilen sancılar akşam 5e kadar sadece 2,5 cm açıklık getirdi. kendi sancılarım hiç başlamadı nerdeyse. ve artık sezeryan kararı aldık. 6,30 da sezeryan dediler. içim içime sığmıyordu. epidural aneztezimi oldum ve saniye saniye kızımı çıkartmalarını bekledim. 19;10 da kızım artık hayatımızdaydı. 3310 gr. 51 cm Feyza Betülüm, canımın içi biricik kızım şimdi 10 günlük, beşiğinde gülümseyerek uyuyor melek gibi. o doğum anında sizler vardınız aklımda hamiller ve hamile kalmak için çaba gösterenler, rabbim hepinizi yavrularınıza tez zamanda kavuştursun inşallah.
beni hatırlarsınız umarım, son zamanlarda pek yazamadım. bende bu topiği başından beri takip edenlerdenim. ilk aşılamam hüsranla sonçlanmıştı. ikinci aşılama yüzüm gülmüştü çok şükür ancak bu mutluluğumda 17, haftamda bebeğimin kalbinin durmasıyla acı bir şekilde son bulmuştu. çok zor günlerdi. artık çok yorulmuş manen çok yıpranmıştım. artık bebek sayfasını uzun süre kapatmaya niyetliydim. her ne kadar içimde bişeyler buna razı olmasada uzunca bir süre kararlıydım tedavi görmeyeceğime, gücüm yoktu. bebeğim normal yolla düşük yapıp onu toprağa vermek çok yıpratmıştı beni. artık eşimle iki kişilik hayatımıza devam edeceğiz deyip başka uğraşlara giriştik. ev aldık, taşındık. yeni evime taşınalı 10 gün olmuştu, düşük yapalıda 4 ay yeni bitmişti. 10 gün geçen adetime takılmamaya çalışmıştım. taşınma telaşına verdim kendimi. sonra artık bi test yapayım dedim ve çift çizgiyi hiç bu kadar heycansız karşılamamıştım. heycandan sevinçten çok korku duydum. ve bu da ayrı acı verdi. eşimde aynı tepkiyi verince dahada üzüldüm. ne hale gelmiştik. çocuğumuz olacaktı ama yaşayacaklarımızdan korktuğumuzdan, hayalkırıklığından korktuğumuzdan sevinemiyorduk. neyse uzatmayım ilk dr. randevumuzda kan testine bile gerek kalmadı kese oradaydı bebeğim oradaydı, günler günleri kovaladı her randevu zamanı kalp çarpıntısı yaşadım. çok şükür herşey yolunda ilerliyordu. rahim anomalim sebebiyle rahim ağzına dikiş atılma durumumuz vardı. korkumuz erken doğumdu. rahim kavitemin rahmimin yarım olmasına ramen yeterli olduğunu söyledi dr.um ve dikiş attırmadık. haftalar haftaları kovaladı. 30 ları görseydik artık derken 36, hafta gelmişti bile. artık bugün yarın gelebilir korkusuda başlamıştı. rahim küçüktü ya hani. ama yok kızım öyle sıkı tutunmuşki annesine ve hayata artık yeter gel dediğimiz 40 lı haftalara gelmiştik. can paremin gelmeye niyeti yoktu. 42. haftada artık korkmaya başladık. herşey yolundaydı ama normal doğumu beklerken kakasını yutarsa, aksilik olursa korkusuyla suni sancıyla doğumu başlatma kararı aldık. sabahtan verilen sancılar akşam 5e kadar sadece 2,5 cm açıklık getirdi. kendi sancılarım hiç başlamadı nerdeyse. ve artık sezeryan kararı aldık. 6,30 da sezeryan dediler. içim içime sığmıyordu. epidural aneztezimi oldum ve saniye saniye kızımı çıkartmalarını bekledim. 19;10 da kızım artık hayatımızdaydı. 3310 gr. 51 cm Feyza Betülüm, canımın içi biricik kızım şimdi 10 günlük, beşiğinde gülümseyerek uyuyor melek gibi. o doğum anında sizler vardınız aklımda hamiller ve hamile kalmak için çaba gösterenler, rabbim hepinizi yavrularınıza tez zamanda kavuştursun inşallah.
beni hatırlarsınız umarım, son zamanlarda pek yazamadım. bende bu topiği başından beri takip edenlerdenim. ilk aşılamam hüsranla sonçlanmıştı. ikinci aşılama yüzüm gülmüştü çok şükür ancak bu mutluluğumda 17, haftamda bebeğimin kalbinin durmasıyla acı bir şekilde son bulmuştu. çok zor günlerdi. artık çok yorulmuş manen çok yıpranmıştım. artık bebek sayfasını uzun süre kapatmaya niyetliydim. her ne kadar içimde bişeyler buna razı olmasada uzunca bir süre kararlıydım tedavi görmeyeceğime, gücüm yoktu. bebeğim normal yolla düşük yapıp onu toprağa vermek çok yıpratmıştı beni. artık eşimle iki kişilik hayatımıza devam edeceğiz deyip başka uğraşlara giriştik. ev aldık, taşındık. yeni evime taşınalı 10 gün olmuştu, düşük yapalıda 4 ay yeni bitmişti. 10 gün geçen adetime takılmamaya çalışmıştım. taşınma telaşına verdim kendimi. sonra artık bi test yapayım dedim ve çift çizgiyi hiç bu kadar heycansız karşılamamıştım. heycandan sevinçten çok korku duydum. ve bu da ayrı acı verdi. eşimde aynı tepkiyi verince dahada üzüldüm. ne hale gelmiştik. çocuğumuz olacaktı ama yaşayacaklarımızdan korktuğumuzdan, hayalkırıklığından korktuğumuzdan sevinemiyorduk. neyse uzatmayım ilk dr. randevumuzda kan testine bile gerek kalmadı kese oradaydı bebeğim oradaydı, günler günleri kovaladı her randevu zamanı kalp çarpıntısı yaşadım. çok şükür herşey yolunda ilerliyordu. rahim anomalim sebebiyle rahim ağzına dikiş atılma durumumuz vardı. korkumuz erken doğumdu. rahim kavitemin rahmimin yarım olmasına ramen yeterli olduğunu söyledi dr.um ve dikiş attırmadık. haftalar haftaları kovaladı. 30 ları görseydik artık derken 36, hafta gelmişti bile. artık bugün yarın gelebilir korkusuda başlamıştı. rahim küçüktü ya hani. ama yok kızım öyle sıkı tutunmuşki annesine ve hayata artık yeter gel dediğimiz 40 lı haftalara gelmiştik. can paremin gelmeye niyeti yoktu. 42. haftada artık korkmaya başladık. herşey yolundaydı ama normal doğumu beklerken kakasını yutarsa, aksilik olursa korkusuyla suni sancıyla doğumu başlatma kararı aldık. sabahtan verilen sancılar akşam 5e kadar sadece 2,5 cm açıklık getirdi. kendi sancılarım hiç başlamadı nerdeyse. ve artık sezeryan kararı aldık. 6,30 da sezeryan dediler. içim içime sığmıyordu. epidural aneztezimi oldum ve saniye saniye kızımı çıkartmalarını bekledim. 19;10 da kızım artık hayatımızdaydı. 3310 gr. 51 cm Feyza Betülüm, canımın içi biricik kızım şimdi 10 günlük, beşiğinde gülümseyerek uyuyor melek gibi. o doğum anında sizler vardınız aklımda hamiller ve hamile kalmak için çaba gösterenler, rabbim hepinizi yavrularınıza tez zamanda kavuştursun inşallah.
beni hatırlarsınız umarım, son zamanlarda pek yazamadım. bende bu topiği başından beri takip edenlerdenim. ilk aşılamam hüsranla sonçlanmıştı. ikinci aşılama yüzüm gülmüştü çok şükür ancak bu mutluluğumda 17, haftamda bebeğimin kalbinin durmasıyla acı bir şekilde son bulmuştu. çok zor günlerdi. artık çok yorulmuş manen çok yıpranmıştım. artık bebek sayfasını uzun süre kapatmaya niyetliydim. her ne kadar içimde bişeyler buna razı olmasada uzunca bir süre kararlıydım tedavi görmeyeceğime, gücüm yoktu. bebeğim normal yolla düşük yapıp onu toprağa vermek çok yıpratmıştı beni. artık eşimle iki kişilik hayatımıza devam edeceğiz deyip başka uğraşlara giriştik. ev aldık, taşındık. yeni evime taşınalı 10 gün olmuştu, düşük yapalıda 4 ay yeni bitmişti. 10 gün geçen adetime takılmamaya çalışmıştım. taşınma telaşına verdim kendimi. sonra artık bi test yapayım dedim ve çift çizgiyi hiç bu kadar heycansız karşılamamıştım. heycandan sevinçten çok korku duydum. ve bu da ayrı acı verdi. eşimde aynı tepkiyi verince dahada üzüldüm. ne hale gelmiştik. çocuğumuz olacaktı ama yaşayacaklarımızdan korktuğumuzdan, hayalkırıklığından korktuğumuzdan sevinemiyorduk. neyse uzatmayım ilk dr. randevumuzda kan testine bile gerek kalmadı kese oradaydı bebeğim oradaydı, günler günleri kovaladı her randevu zamanı kalp çarpıntısı yaşadım. çok şükür herşey yolunda ilerliyordu. rahim anomalim sebebiyle rahim ağzına dikiş atılma durumumuz vardı. korkumuz erken doğumdu. rahim kavitemin rahmimin yarım olmasına ramen yeterli olduğunu söyledi dr.um ve dikiş attırmadık. haftalar haftaları kovaladı. 30 ları görseydik artık derken 36, hafta gelmişti bile. artık bugün yarın gelebilir korkusuda başlamıştı. rahim küçüktü ya hani. ama yok kızım öyle sıkı tutunmuşki annesine ve hayata artık yeter gel dediğimiz 40 lı haftalara gelmiştik. can paremin gelmeye niyeti yoktu. 42. haftada artık korkmaya başladık. herşey yolundaydı ama normal doğumu beklerken kakasını yutarsa, aksilik olursa korkusuyla suni sancıyla doğumu başlatma kararı aldık. sabahtan verilen sancılar akşam 5e kadar sadece 2,5 cm açıklık getirdi. kendi sancılarım hiç başlamadı nerdeyse. ve artık sezeryan kararı aldık. 6,30 da sezeryan dediler. içim içime sığmıyordu. epidural aneztezimi oldum ve saniye saniye kızımı çıkartmalarını bekledim. 19;10 da kızım artık hayatımızdaydı. 3310 gr. 51 cm Feyza Betülüm, canımın içi biricik kızım şimdi 10 günlük, beşiğinde gülümseyerek uyuyor melek gibi. o doğum anında sizler vardınız aklımda hamiller ve hamile kalmak için çaba gösterenler, rabbim hepinizi yavrularınıza tez zamanda kavuştursun inşallah.
canım cok duygulandım yazdıklarına çok şükür ..
rabbım yavrunuzu saglıklı bı sekılde sıze bagıslasın ıns darısı dıger arkadaslarımında basına ıns
ayşe cim nasılsın az kalmış doğumuna maşallah 38. haftaya gelmişsin nasıl doğum düşünüyorsun ? kızının adını belirleyebildin mi?
sukur ıyıyım canım
evet sukurkı 38. haftayıda goruyoruz ..
dogum normal olacak ıns
kızın adını daha belırleyemedık benım begendıgımı esım begenmıyo onunkını ben begenmıyorum
oyle dıdısıp duruyoruz
sen nasılsın hamılelıgın nasıl gıdıyor
inşallah normal olur doğumun istediğin gibi. Benim de iyi gidiyor çok şükür bir sıkıntım yok sadece hafif boğazlarım ağrıyor çok soğuk tükettim sanırım ıhlamurrla falan düzeltmeye çalışıyorum. Bizim de isim net değil bir türlü içime sindiremiyorum nedense. Klasik isimleri beğeniyorum yeni moda isimlerden hoşlanmıyorum. Bakalım hayırlısıyla bir doğsun da sonra da düşünürüz.
gecmıs olsun dıkkat et kendıne canım ..
Evet ısım konusunda bende sen gıbıyım esım duyulmamıs degısık ısımlerı dusunuyor ıcımde sınmıy neyse saglıklı dogsunlarda ısımlerıde herseylerıde dedgın gıbı hallolur
ya bosey sorucam melek04 dogumdan sonra hıc gırmedı onu çok merak edıyorum telden gorusen haberını alan varmı acaba umarım bı sorun yoktur
kızlar aşılama tedavisi gören biri dayanılmaz baş ağrısı için ağrı kesici alabilirmi ?
sanki girip doğumunu haber verdi diye hatırlıyorum canım ama jolly daha iyi bilir yine de.
parol içebilirsin canım tedavi görürken içmende bir sakınca yok ama aşılamadan sonra kullanmazsan iyi olur tabi.
kızlar selam benmde ilk aşılamam bu cumartesi yapılacak.gonalf 75 lik kullanıyorum.merakla bekliyorum
inşallah ik aşılamada hamile kalırsın...
Slm kizlar,ben de uzun zamandir bakamadim,herkes iyidir ins.benim hamileligim cok zor geciyor maalesef,bayram haftasindan beri ise gitmedim,yarin gidecegim ama muhtemel gidip geri donerim gibi.7 kilo verdimne yesem cikiyor,agzimin tadi yok,deli gibi su icmek istiyorum ama ne tadini alabiliyorum ne de midem sivi bir seyi kabul ediyor,gecen hafta dedim sanki duzeliyorum ama bu hafta ilk haftam gibi oldum.kafami yataktan kaldiramiyorum,cok sukur bebegim iyi diyorum ama aglamadan gecirdigim bir gun yok nerdeyse. 11.haftadayim,ustelik mide bulantisi icin hap kullaniyorum o bile ise yaramiyor artik.esim bugun dedi guzel bir sey icin cekiyorsun bu sikintilari ne insanlar var neler cekiyor dedi,cok dogru dedim tek tesellim bebegimin saglikli olmasi zaten.bir an once insanligima geri donup ben de bu heyecani yasarim insallah.hep dualarimdasiniz ve dualariniza ihtiyacim var kizlar.valla isten bile atsinlar diyorum ama bu durumda onu da yapamiyorlar.bakalim ne olacak.dogumu yaklasanlar insallah guzel haberlerinizi almak nasip olur.kendinize dikkat edin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?