Aşk acısı çekerken ne hallere düştüğümüzü yazalım


senağlama bazı şeyleri okadar çok zorlastırıyolar ki... bi insanı mutlu etmek bu kadar mı zor. bi tebessüm bile gönlümü almaya yetersenağlama geçmiş olsun canım benim acil şifalar inş.:çok üzgünüm:
 
severiz, ayrılırız... sonra yine severiz, biz terkederiz. bu defa tamam deriz, onlar bizi bırakır. kimi yıllarca uğraşır, kimi ilkinde bulur mutluluğu. ama eninde sonunda bulur. her aşk ilk aşk gibi heyecanlı, her ayrılık ilk ayrılık kadar acıdır. ama heyecan da biter 1 hafta sonra acı da biter. hayat kısa. kenimize zulm çektirmeyelim kızlar.
 
3 yıLdır çekerim acısını...ilk günki gibi taşırım sevdasını...
kimseyle konuşmak istemiyoum..kimseyi dinlemek,görmek..hatta tm insanları öldürmek istiyorum...onun gezdiği yerlere gitmek,onun sevdikleriyle olmak istiyorum...yüüzüm gülmüyor hiç..her gördüğüm insan sanki bana onun yokluğuyla bakar gibi.....bugun aynada alabildiğince gülümsedim...ama gözler kalbin aynasıdır derler ya ....ancak şkeil güldüm...

ilk yıllar hergün ama hergün ağlardım..hüzünlü şarkılar..susmalar..sinirler..eşya kırmak...tanrıya yalvarmak...yine aglıyorum..ama bazen içimden..gözlerim doluyor sus diyorum ağlama...başıma her ne geLirse gelsin..kabulleniyorum...kaybettikLerimi onunla doLduruyorum...resimlerini öpüp kokLuyorum..anneme onun annesymiş gibi sarıLıyorum artık...aynaya bakıyorum onun yüzü..onun eLLeri..onun saçLarı..kimsenn mutLuLuğunu grmek istemiyorum..tiksindim..bulandım...askere gitmesine 2,5 yıl var..şimdiden gün sayar oldum.....1157 gün kaldı ahh..........ah........nefes almak bu kadar zormu? ahh bidee onu görebilsem........internetten tnaışmıştık.....iyiki aynı şehirde deil...iyiki.....yollara cıkıp onu aradıgımı grmüyor...srf ona bnziyor diye ygmur altında baska birini tkip etttiğimi iyiki bilmiyor...
ne kadar gecer desekde bazen izi kalıyor bunu hiç unutmayın....ahhhhhhh başıma yere eğdirdinn artık..........kimse ama kimsee benm kadar sana hasret kalmadı bu dünyada...........ölen bir bedenin son nefesi gibiyim..................................cehennem ateşleri bile yakamaz bi bedeni bukadar......İLAH AŞKINA sığındım artık...oysa ne çok isterdim onunLa iLah aşknıı yaşamayı....ama nasip değilmiş değilmiş. yar...:gitme::gitme:
 

Yapmaa etmee yazık günah.....
 
[/B]kimseyle konuşmam..içim kan ağlar..ağlamak isterim ağlayamam..
aşırı derecede sinirli olurum..birde sanırım çirkinleşirim..kaydirigubbakcemile3
sewgilim 1 ay önce terketti onla birlikteyken kendimi kainat güzeli gibi görürdüm..kaydirigubbakcemile2
ama şimdi aynalara küstüm..accaip çirkinleştim((
acaba onunla birlikteyken çirkindimde kendimi güzelmi görüyoodum...yoxa şimdi güzelimde bunalımdan dolayımı kendimi çirkin görüyorum...:S anlamadım..
 
ben de ayrıldıktan sonra 5 kilo verdim 2 ayda.yemez içmez oldum.midem bulanıyordu sürekli.sorumluluklarımı yerine getirmedim baya bir süre.kimseyle görüşmedim.kapadım telefonlarımı.her baktığım yerde onu görüyordum.dışarı çıkmak istemiyordum karşılaşmaktan korkuyordum.her gün sabaha kadar rüyamda görüyordum.gece uyanıp ağlıyordum.sigaraya yeniden başladım.ama herşeye rağmen gururumdan ödün vermedim aramadım bir kere bile.ayrılınca ilk gün numarasını msnini vs. sildim. verdiği herşeyi attım.resimleri yırttım.üstünden aylar geçti.ve bu illetden zaman geçtikçe kurtuluyorum Allah kimseye yaşatmasın çok zor
 
5 kilo vermiştim hiç bişiy dumuyor yalnız kalınca hep ağlıyordum ama zamanla geçti eski kilomdayım eski neşem yok halada aklıma gelir ama eskisi gibi ağlamam çünkü sevse yanımda olurdu değmeyen adamlar için acı çekiyoruz hem kim için ağlıycam nişanlı adam için mi ağlamak bile haram bana
 
4 ay oldu ayrılalı. Hani zamanla geçer der ya bazıları. Benim ki zamanla azıyo. Tüm hayallerim umutlarım onunla. Her planımda her hareketimde onun mantığı onun fikirleri. Nasıl bir parçası olmuşum şimdi anlıyorum. Oysa farkında bile değil yaşadıklarımın. Eğer ayaktaysam hala, gülebiliyorsam inancımdandır. Döneceğine inanıyorum. Bekleyeceğim. Ölene kadar. Evlenme arifesinde yaşadığım bu ayrılıktan sonra evlenmeyi aklımın ucundan bile geçirmiyorum ondan başkasıyla bırakın sevgili olmayı.

Allahım inşallah tüm bu seven kalpleri görür de yüzümüzü güldürür.
 
lütfen yanlış anlamayın ama kilo verdim diyenlere çok özeniyorum, ben aksine kendimi yemeğe verip kilo alıyorum. Madem aşk acısı çekeceğim bari bir işe yarasa da kilo versem bari :1rolleyes:
 
neler neler neler yapmadım ki...

öncesinde ayrılmayalım diye yalvarmalarım oldu,
ağlamalar vs..

sonra,
"o da aramak istiyordur ama gururundan arayamıyordur" diyerek aramalar,
"sen de beni seviyorsun, biliyorum" tarzı saçma saçma sözler..

arkadaşımı alıp, o an bulunduğu şehre gitmek,(ki üç beş gün için o şehirdeydi, hiç bilmediğimiz bir yer)
orada önce bir kafede, sonra da sokaklarda deliler gibi ağlamalar...
insanlar, çocuk bana bir şey yaptı da o yüzden ağlıyorum gibi bakıyorlardı.
sanki beni kurtaracaklardı elinden..

neyse sonrasında ankaraya döndüm, deli gibi sakinleştiricilere dadandım.
(tabii kilo veriyorum bu arada, vucudumda morluklar falan oluşmaya başladı. sağlıksızım yemek yiyemiyorum)

aramayacağım artık diyorum, küt diye arıyorum.
aramayacağım diyorum, msne ekliyorum yalvarıyorum.

sürekli takipteyim,öyle böyle değil.
dinlediği şarkılardan mana çıkarıyorum,
facebook'ta eklediği videolardan, yazdığı nicklerden.

kızlara kur yapıyor, ona bile "acaba beni kıskandırmak için mi" diyorum.
o derece sapıtmışım.

gece arıyorum gündüz arıyorum.
bir gün hiç unutmam sabaha kadar aralıksız mesaj çektim,

"aşkım diye hitap ediyorsun hala bana, ama benim içimden gelmiyor anla" diye bir cevap attı sadece..

rezilliklerim gittikçe artıyor tabii,arkadaşlarına anlatıyor falan.. şov yapıyor benim üzerimden.

neyse neler yaptığımızı anlatıyorduk, dağıttım konuyu.
sigaraya başladım.
alkol alan biriydim zaten, haftada iki gün falan içerken, içmediğim gün bırakmamaya başladım. (nitekim hala öyleyim. bağımlılık boyutunda değilim ancak)
sonrasında gece hayatına da dalış yaptım

arkadaşlarımla biraz daha yakınlaştım,
ancak o bile kar etmiyordu,
yani gece çıkıyoruz diyelim,
saat 1 mi oldu, eve dönsem iyi olur diyorum. (içimden de eve dönsem de onun facebookuna baksam, msndeyse konuşsam gibi şeyler geçiriyorum)

ya da bir şarkı çalıyor ona sözlerini yazıyorum.
veya ona ithafen şarkı istiyorum.

sabahlara kadar ağladım, hep ağladım.
uyudum uyandım ağladım.
yerlerden topladım kendimi..

evde ağladım, arabada ağladım,okulda ağladım,sokakta ağladım, barda ağladım. her yerde ağladım..

ilk üç ay falan böyle geçti.
üç ay sonunda msnden yazdım.
sende kalan her şeyimi alıcam senle buluşup yazdım,
evine getiririm dedi.
tamam dedim.
eve getirdi.
son kozlarımı oynamam gerekiyordu. yeniden elde edebilirim diye düşündüm...

e adam evime gelmiş, evde kur yapmaktan kolay ne var değil mi kızlar?
nasıl güzel fırsat diye düşünüyorum.
giyindim süslendim.

11 gibi gelecekti.
10 gibi hazırlandım bekliyorum.
bekliyorum bekliyorum..
11 12 13...
16 civarı geldi. aynı kanepede oturdum, dakika saydım resmen. arayınca da arama diye kızıyordu. mal gibi bekledim.bi paket sigara içmişim, harap haldeyim tabi makyaj akmış falan..
neyse geldi işte..yapılabilecek her şeyi yaptım o gün,
cilve de yaptım, sarılmaya da çalıştım, ağladım da. diz de çöktüm.
daha ne olabilirdi ki.
bunları başka nerede yapabilirdim ki..

istemiyorum dedi.
artık istemiyorum anla.
arkadaşın olarak geldim buraya dedi...
( buraya bi iç ses girmem gerekiyor: ne arkadaşı be beyinsiz, oyuncak mıyım ben, kamera şakası mı bu..)

herneyse.. gel zaman git zaman...
ortak bir arkadaşımız ona
"princess seni unutamadı" demiş.
adamın tepkisi de şu: "3 ay oldu cnm yhaa halamı unutamadı".
(bu cümledeki imla hatalarından dolayı sorumluluk kabul etmiyorum, adamın kendi yazışını buraya aktardığımdan ötürü, ne kadar ciddiyetsiz olduğunu da belirtmek için )

aslında bu kadar basit kızlar.
3 ay oldu cnm ya hala mı unutamadı.
olay bundan ibaret..

ama princess görür mü, anlar mı? anlamaz.

aralarda yaşanan daha çirkin olaylar var..
başka kızların isimleri geçti.
eski sevgililer facebooka eklendi.
bir sürü yalan söyledi o sırada bana.
arkadaşı bana asıldı vs..

nerde tam olarak kestim , nerden itibaren unuttum onu...
anımsamaya çalışıyorum..

başkalarıyla görüşüyordum, kendimi ona sakladım modunda değildim zaten.
ancak görüştüğüm insanlara odaklanamıyordum.
ve hani onlara da belli ediyordum,
kaçak oynamıyordum.
aldatma,oyalama vs. yoktu.
aşka inanmam diyordum. bi kere sevdim çok canım yandı diyordum.
onu anlatıyordum insanlara..
sıkana kadar, yeter artık princess dedirtene kadar.
neden böyle yaptı'nın cevabını arıyordum.
çünkü sebepli bi bitiş değildi bizimki,"bitti soğudum" dedi,bitti.

o sırada klasikleri de yapıyorum bir yandan,
bi gün dibe vurmuş kız olarak ona yazıyorum,
bi gün çok mutluymuş gibi.
bi gün kıskandırmaya çalışıyorum.
bi gün Ankara'dan taşınacağım diyorum.
oyunlar taktikler...

herneyse okul hayatım berbat bi hal aldı.
üç dersten kaldım. ki kaldığım ders yoktu o zamana kadar..
girmiyorum sınavlara dedim, göz göre göre kaldım yani. benim psikolojim daha önemli dedim.
ailem falan bir şey yapamıyor tabii.
yeter ki hayata döneyim tek uğraşları o.

bir tek gün hatırlıyorum kızlar,
teyzem vefat etti, arkadaşlarım aradılar geldiler vs..
evde yalnız durmak istemediğimden ötürü, 5. gününde okula gittim.

sabahın köründe gittim ama.
ders 10daysa ben 8de okuldaydım.
anfinin kapısını ben açtım öyle söyleyim. (gidip görevliden anahtarı falan aldım)
neyse..
anfiye gittim oturdum.

ağladım falan yine. dipteyim tabii yine..
bahar diye bir kız geldi, girdi sınıfa..
arkadaşım ama çok samimi değilim.
yanıma geldi direkt.
iyi misin princess dedi, eh nasıl olayım falan dedim. ama gözlerim dolu yani.
biraz konuştuk kızla..sonra gitti.

anfinin öbür kapısından şuanki sevgilim girdi arkadaşlarıyla birlikte.. ama nasıl sağlam gözüküyor.
benim tam paralelime geçti oturdu,
o an baktım ona:
içimden,"bi gün dedim belki senin de böyle bir sevgilin olur,
hani hayal bile edemeyeceğin bi adam senin olur" dedim.

nisan ayında da görüşmeye başladık sevgilimle. ödev bahanesiyle falan..
görüştük ancak sevgili gibi değil.ama belli ki bir şeyler olacak. tanıma aşaması..
o kadar şaşkındım ki.
hala hatta inanamam bazen onla beraber olduğuma..

tam nerede kestiğimi hatırlamaya çalışıyorum eski erkek arkadaşı.
mart ayında falan sanırım, msne ekliyordu facebooka ekliyordu.
kur yapan konuşmalar falan..
tadı kaçmaya başlamıştı.
tahmin edersiniz ki bir erkeğin o kadar ucuz davranması yorar.
bir adım geliyordu, iki adım kaçıyordu.
geliyor kaçıyor geliyor kaçıyor.
yeter ya dedim,yoruldum dedim.
(ama dikkat ederseniz güçleniyorum günden güne, rest bile çekebiliyorum)

kısaltmam gerekiyor artık konuyu sanırım.
okuyanlar roman okumuş gibi olacaklar...
özetle,
ağladım...çok ağladım ciğerlerim söküldü resmen.
enkazdım.
sigaraya başladım,
kendimi çok küçük düşürdüm-aynaya bakmaktan utandığım,anneme bakmaktan utandığım anlar yaşadım-,
alkolle iyice haşır neşir oldum,
zayıfladım,
morardım(ilginçtir çok zayıflayınca morluklar oluyor sanırım),
basitleştim-kıskandırmak için,yeniden tavlamak için yapılabilecek ve akla gelen en ucuz şeyleri yaptım-,
öldüm kısacası.

aynı zamanda;
iyi arkadaşlar edindim(çok çok iyi arkadaşlar),
onun gerçek yüzünü tanıdım-zaten bana layık biri olmadığını,ilişkimizin geçmişinin de yalanlar üzerine kurulu olduğunu, belki aldatıldığımı(hala emin değilim),ne kadar basit biri olduğunu gördüm-,
ilişkimizin geleceği olsa gerçekten alt tabaka bir hayatın beni beklediğini fark ettim. (bu maddiyat olarak değil, kesinlikle manevi. adamın arkadaşları bana asıldı,ona bile dur diyemedi.
güçsüz korkak bir insanla birlikteymişim bunu da gördüm...
sonraa,
hak ettiğime yakın bir hayat sürmeye başladım.
hayatıma aldığım insanlar beni koruyan kollayan, benden çok düşünen insanlar oldu. çevremdeki herkes şaşırdı, nereden buldun bu insanları diye.. ( hak ettim dedim:kedi:)
daha şık yaşamaya başladım,
büyüdüm,
zayıfladım demiş miydim? naniknanik
sevgilimi buldum.
sevgilim dolayısı ile sigarayı bıraktım
sevgilimden de güç aldım, ailemden de, arkadaşlarımdan da. yaşadıklarımdan da; çok güçlendim...
hayata döndüm.

nasıl bitti tam cevap olmadı farkındayım ama bi sabah uyandım o yoktu.
bir gün baktım onu hiç düşünmüyorum.

şuan benim içimde o yok mu? var.
yüz kızartıcı bir şey yapmışım gibi.
o isimle anıldığımda utanıyorum.nasıl o insanla beraber oldum diyorum. nasıl sevdim böyle bir karakteri.
güzel anımsayamıyorum onu.
ve bir zamanlar onu sevdim demekten bile utanıyorum.
keşke tanıştığımızı dahi çıkarabilsem hayatımdan.
ama bütün yaşanan kötü şeyler, bu noktaya getirdi beni.
demek ki yaşanması gerekiyordu, o parçalara da ihtiyaç vardı puzzle'da.

çok uzun yazdım farkındayım, uzun yazacağımı tahmin ettiğim için bu konuya yazmamıştım daha evvel. hazır boş zamanım varken yazayım dedim:)
döktüm de içimi.

merak edenler için söyleyeyim,
geçen yıl bu zamanlar o vardı, şimdi sevgilim var.
sevgilimle geçirdiğim şu birkaç ay bile, onunla yaşadığım her şeyden evla benim için.
gerçekten mutluyum..

ona da beddua etmiyorum. ancak hakkımı helal edip etmeme konusunda da yorum yapamıyorum.
konu sahibi arkadaştan da özür diliyorum. resmen konuyu işgal ettim.
 
çok ağlarım hatta çok çok halada ağladığım gibi o anki kriz tuttumu nerde olursam oluyim oturur ağlarım çok gelmiştir bu başıma bu ağlamam yüzünden çok çektimm
 
ben cok agladım...odama gecıp saatlerce aglardım her gece yatarken her sabah kalktıgımda agladım...bı muzıkle agladım ..onunla gttıgımız yerlerden gecerken agladım...bu arada hep dua ettım once donsun dedım sonra aglamaktan ortada kalmaktan beklemekten yoruldum tabı allahım yardım ets dedım...sonra hersye alıstım...herseye alısılıyomus zaman lazımmıs megerse....ama hakkıyla sevdım hakkıyla acımıda yasadım
 
Hayatta hiç bir şeyden zevk alamıyorum. Tv mi izliyorum mesela, gözlerim bakıyor ama görmüyor. Yemek mi yiyorum, karnım doyuyor ama tadını bile alamıyorum.... Hayat anlamsız, boş ve işkence gibi oluyor. Aldığım her nefeste onu anıyorum. Bütün güzel anlarımız aklıma geliyor. Kendimi tutamayıp ağlıyorum. Onu arıyorum bazen ama soğuk cevap verdiğinde daha çok kahroluyorum. Allah beni bi daha asla ondan ayırmasın...
 
ohooo neler çekmedimki bu aşk acısındaann, önce depresyona girdim ilaç kullanmaya başladım, bitmek bilmeyen mide bulantıları çektim,resmen hastalandım, arkadaşlarımın kalbini kırdım,sürekli onu anlatıp en yakın arkadaşlarımın başlarının etini yemelerimi,içmeleri, ağlamaları,sarhoş olup olup kusmaları falan hiç saymıyorum zaten :gitme: ve durup durup aramalar,msj atmalar, 6 ay aramıyorum sonra kendime engel olamayıp bi msj atıyodum mesela, kendime engel olamıyordum,sürekli iletişim halinde olmak istiyordum,uzun aralıklarla arıyor msj atıyordum bu huyumu yenemiyordum.lmaz:
sonuç ne oldu? bi müddet onunla ilgili herşeyden uzaklaştım, en yakın arkadaşımla bile görüşmeyi kestim ondan haber almamak için,resmen kendimi ondan ve onla ilgili herşeyden soyutladım, sadece işe verdim kendimi, arkadaşlarımla görüştüm bana ulaşabileceği yollarıda kapattım, KK'daki arkadaşlarımla dertleştim,KK ile kendimi oyaladım,çok ciddiyimki KK bu acıyı yenmemde çok büyük etken oldu opuyorumnanaktan ve baktımki o 5 senelik acı yavaş yavaş şiddetini kaybediyor, içimde az da olsa kırıntıları var şu anda ancak farkındayım onlar da gidiyor, ve bu hikaye de böylece son buluyor
 
Sigaraya basladim
Kilo attim
derslerimden geri kaldim
Hastalandim (kendime bakmadigimdan)(stresden adet gormedim.)
Herkezden sogudum

Bunlari marifet diye soylemiyorum...
 
devamlı uyumak ıstıyorum ve devamlı benı aramasını ıstıyorum bende tlfları acmıcakmısım kapıya falan gelcekmıs dıye dusunuyorum ama aramıyor en kotusude evdekılere rezıl oluyosun aglıyosun yemıyosun ıcmıyosun onlarda merak edıyo halıyle ama ne anlatacaksın nasıl kendını mafettıgınımı...
 
bittiğini söylediği an dünya durdu .. Telefonda bile söylemiyordu bittiğini sadece mesajla iletti.. Bunu borçlu olduğunu söylediğimde aradı .. Ben mantıklı biriymişim, birbirimizi kırmadan ayrılabilirmişiz .. Telefonu kapattım .. Bomboştum içim çekilmişti.. Telefonumu fırlattım odayı dağıttım kriz geçirdim.. Sonra sanki bir tarlada kuşları korkutmak için bırakılan korkuluk gibi olduğumu hissettim ..
o gece evin bütün yataklarında yattım,en son bi yatakta sızıp kaldım.. ama düşünmeden hiçbir şeyi düşünmemeye çalışıyordum.. evde uyku ilacıda bulamadım.. ağlamak değildi benimki farklı bişeydi.. yalvardım yaradana acıyı içimden al diye ..
10 günde 5 kg verdim.. 5 gün hiçbişi yemedim ,ondan sonra günde 1 öğün yiyorum oda ayakta tutacak kadar.. Olur olmadık yerde ağlıyorum.. Gülüyor muyum onuda bilmiyorum.. Kahve ve sigara ile besleniyorum.. Ve sürekli , ne zaman konuşmaya başlasam konu ona geliyor.. Uyuyorum sürekli uyurken acı çekmiyorum çünkü .. Hep mi uyusam diye düşünmeye başladım..
O atlattı zaten sebepsiz bitirdi.. Bensizliğe alıştı bensiz 1 saat duramayan adam..
Şimdi sıra bende .. Hayta dönmem lazım..
Ama daha 11 gün oldu.. Bir gün tekrar gülerim,gezmek dolaşmak ,hatta aşık olmak isterim belki .. Ama acı çok taze .. Göz pınarlarım şu an nemli hala ..
Hı ara ara aradım mesaj çektim.. O bir kere aradı oda bir gün karşında görürsen şaşırma dediğim için aradı geleceksen haber ver ben gideyim buralardan diye ..
En son dün gece bitanem,aşkım canım dediği bana siz nasılsınız dediği an bende film koptu .. mesaj attım ağır kelimeler kullandım ve ebediyyen çıktım hayatından dedim.
Döner umudumu erken kestim Allahtan..
 
Son düzenleme:
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

K
Nişanlımın sürekli laf sokan ablası
2 3
Yorumlar
44
Görüntüleme
3K
sevimlicosh
K
Eşimin maddi konularda ki umursamazlığı.
2 3
Yorumlar
54
Görüntüleme
3K
KrrraliceyiiiCekkkk
K
Özel hastanede çalışmak
2 3
Yorumlar
47
Görüntüleme
2K
Aysenimi
A
D
eşimin bana değer verdiğini düşünmüyorum
3 4 5
Yorumlar
97
Görüntüleme
4K
elif kurt45
E
Evliliğim.
4 5 6
Yorumlar
107
Görüntüleme
4K
lilithli
L
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…