- 6 Eylül 2011
- 5.307
- 86
- 363
Merhaba,
Buraya daha önce 2 tane konu açmıştım. Üye olurken bir gün böyle bir konu açacağımı da bilmezdim aslında. Ama sanırım artık tıkandığım noktadayım. Hatta o noktayı geçeli çok oldu ve ben kendimi kandırmaya devam ettim belki de. Bilmiyorum...
Büyük bir aşkla başladığını sandığım ilişkim bitti. 11.09.2012'de. Günlerdir hiç belli etmedim. Hatta ve hatta kafamı oyle şeylerle doldurdum ki, ağlamadım bile.
Aslına bakarsanız bir terkediş değildi bu. Karşılıklı konuşulup verilmiş bir karardı...
Erkek arkadaşım 28 yaşında, ben 23. Oldukça ciddi başlayan bi ilişkiydi bizimki. Elimizde olmadan büyütüldü aslında. Biz birbirimize aşık olduğumuzda ailelerimizin tanıştığını bile bilmiyorduk. Zamanla herşey daha da ciddileşti. Ben ufak ufak çeyiz olayına girdim -ki niyetim asla hemen evlenmek değildi. Sadece şimdiden alıp bitirmekti yük olacak şeyleri. Ama ailesi çok farklı empoze etmişti erkek arkadaşıma. Oyleymiş daha doğrusu... Bende bunu son görüştüğümüz gece öğrendim. Psikolojisi çok iyi değildi. Hatta kötüydü. Çok fazla baskı uygulandığından bahsetti bana. Tamam biz gönül eğlendirmiyorduk ama seneye de düğün yapmayacaktık. En azından 2 senemiz vardı önümüzde.
Kısaca erkek arkadaşım bu baskıdan çok sıkılmış olduğunu belirtti. Artık dayanamayacak hale geldiğini. Evde sürekli anne ve babasının ona söylediklerini anlattı. Sorumluluklardan korktuğunu söyledi.
Bitti...
Hikayemiz böyle bitti işte.
Artık görmüyorum da onu. Duymuyorum da. Haber almıyoruz birbirimizden. Buna da ortak karar verdik. O bana "sen çok iyi birisin, seninle görüşmeden yapamam" dedi. Ama onunla görüşürsem esas ben yapamayacaktım. Ve bitti.
Henüz tickerımı kaldırmadım. Belki de ordan başlamalıyım birşeylere...
Yol gösterin desem oyle bir durumum da yok... Sadece içimi dökmek istedim.
Herkes çok mutlu olsun dilerim ki...
Buraya daha önce 2 tane konu açmıştım. Üye olurken bir gün böyle bir konu açacağımı da bilmezdim aslında. Ama sanırım artık tıkandığım noktadayım. Hatta o noktayı geçeli çok oldu ve ben kendimi kandırmaya devam ettim belki de. Bilmiyorum...
Büyük bir aşkla başladığını sandığım ilişkim bitti. 11.09.2012'de. Günlerdir hiç belli etmedim. Hatta ve hatta kafamı oyle şeylerle doldurdum ki, ağlamadım bile.
Aslına bakarsanız bir terkediş değildi bu. Karşılıklı konuşulup verilmiş bir karardı...
Erkek arkadaşım 28 yaşında, ben 23. Oldukça ciddi başlayan bi ilişkiydi bizimki. Elimizde olmadan büyütüldü aslında. Biz birbirimize aşık olduğumuzda ailelerimizin tanıştığını bile bilmiyorduk. Zamanla herşey daha da ciddileşti. Ben ufak ufak çeyiz olayına girdim -ki niyetim asla hemen evlenmek değildi. Sadece şimdiden alıp bitirmekti yük olacak şeyleri. Ama ailesi çok farklı empoze etmişti erkek arkadaşıma. Oyleymiş daha doğrusu... Bende bunu son görüştüğümüz gece öğrendim. Psikolojisi çok iyi değildi. Hatta kötüydü. Çok fazla baskı uygulandığından bahsetti bana. Tamam biz gönül eğlendirmiyorduk ama seneye de düğün yapmayacaktık. En azından 2 senemiz vardı önümüzde.
Kısaca erkek arkadaşım bu baskıdan çok sıkılmış olduğunu belirtti. Artık dayanamayacak hale geldiğini. Evde sürekli anne ve babasının ona söylediklerini anlattı. Sorumluluklardan korktuğunu söyledi.
Bitti...
Hikayemiz böyle bitti işte.
Artık görmüyorum da onu. Duymuyorum da. Haber almıyoruz birbirimizden. Buna da ortak karar verdik. O bana "sen çok iyi birisin, seninle görüşmeden yapamam" dedi. Ama onunla görüşürsem esas ben yapamayacaktım. Ve bitti.
Henüz tickerımı kaldırmadım. Belki de ordan başlamalıyım birşeylere...
Yol gösterin desem oyle bir durumum da yok... Sadece içimi dökmek istedim.
Herkes çok mutlu olsun dilerim ki...