- 2 Ağustos 2013
- 843
- 1.308
- 313
Arkadaşlar merhaba.. öncelikle burada bulunan tüm herkesin anneler günü kutlu olsun.
Ilk defa bir konu açıyorum ama Sanırım biraz umuda ihtiyacım var... şuanda 32 yaşındayım ve bugüne kadar aşk konusunda çok şanslı olduğumu söyleyemem. Ya olacakken olmaza sürüklendi, ya zaten başından beri aslında olacağı yokmuşta ben göremedim belkide, ya da hep nerede imkansız ya da zor var ona gitmişim. Ben hep aman erken yaşta evlenmeye gerek yok önce işim olsun önce yeterince olgunlaşayım vs diyerekten çokta takmıyordum aslında bu konuyu. Üstelik etrafımda ki tüm arkadaşlarım benimle yaşıttı ve hepsi bekardı. Yani kendimi yalnız da hissetmiyordum bi ben değilmişim diye sanırım bilinçaltım daha rahattı.
Son 2 senede çok şey değişti. Benim hayatım alt üst oldu, bi günde tüm herşeyimi bırakıp yurt dışına dönmemle beraber sıfırdan başladım. Arkadaşlarım ise bu süreçte tek tek evlenip, şimdi peş peşe anne oldular. Etrafıma baktığımda bir ben kalmışım aslında aşkta mutluluğu yakalamayan.
Şimdi aklım saçma düşüncelere gittiğini farkediyorum. Ben hiç bulamayacak mıyım, bende mi bi sorun var, neden herkes buluyor bir ben değil vs. Gibi. Artık tanışmanın çokta zorlaştığını düşünüyorum. Erkekler ya çok yüzeysel yaklaşıyor, ya evliler ya da ilk adımı kadından bekler oldular. Emek veren yok, ya da benim karşıma çıkmıyorlar.. Zaman ilerledikçe elbette beklenti yükseliyor ya da daha doğrusu insan artık neyi istediğinden ziyade neyi istemediğini daha net biliyor ama okadar da zor şeyler beklemiyorum ki. Bu konu beni artık içten içi çok üzüyor çünkü bende bi yuva kurmak istiyorum, artık farklı bir hayata geçiş yapmak istiyorum. Ama sanki istedikçe olmuyor, erteleniyor.. kısacası bu cümleyi hiç mi hiç sevmesemde evde kalmışlık sendromu başlamış gibi. Sağdan soldan “artık sende bi yuva kursan anne olmak istemiyor musun herşey zamanında güzel” yorumları geldikçe de iyice beynime yerleştiğini farkediyorum. Eksik hissediyorum kendimi..
İlk başta dediğim gibi belkide biraz Umut lazım bana. Benim gibi olanlar var mı? Veya benim yaşımda/ benden büyük olupta hiç beklenmedikleri anda o mutluluğu bulanlar var mı? Bana göre kimse yok sanki deyipte aksini yaşayan oldu mu?
Siz de nasıl oldu, tavsiyeleriniz var mı acaba?
Okuyan herkese şimdiden teşekkür ederim :)
Ilk defa bir konu açıyorum ama Sanırım biraz umuda ihtiyacım var... şuanda 32 yaşındayım ve bugüne kadar aşk konusunda çok şanslı olduğumu söyleyemem. Ya olacakken olmaza sürüklendi, ya zaten başından beri aslında olacağı yokmuşta ben göremedim belkide, ya da hep nerede imkansız ya da zor var ona gitmişim. Ben hep aman erken yaşta evlenmeye gerek yok önce işim olsun önce yeterince olgunlaşayım vs diyerekten çokta takmıyordum aslında bu konuyu. Üstelik etrafımda ki tüm arkadaşlarım benimle yaşıttı ve hepsi bekardı. Yani kendimi yalnız da hissetmiyordum bi ben değilmişim diye sanırım bilinçaltım daha rahattı.
Son 2 senede çok şey değişti. Benim hayatım alt üst oldu, bi günde tüm herşeyimi bırakıp yurt dışına dönmemle beraber sıfırdan başladım. Arkadaşlarım ise bu süreçte tek tek evlenip, şimdi peş peşe anne oldular. Etrafıma baktığımda bir ben kalmışım aslında aşkta mutluluğu yakalamayan.
Şimdi aklım saçma düşüncelere gittiğini farkediyorum. Ben hiç bulamayacak mıyım, bende mi bi sorun var, neden herkes buluyor bir ben değil vs. Gibi. Artık tanışmanın çokta zorlaştığını düşünüyorum. Erkekler ya çok yüzeysel yaklaşıyor, ya evliler ya da ilk adımı kadından bekler oldular. Emek veren yok, ya da benim karşıma çıkmıyorlar.. Zaman ilerledikçe elbette beklenti yükseliyor ya da daha doğrusu insan artık neyi istediğinden ziyade neyi istemediğini daha net biliyor ama okadar da zor şeyler beklemiyorum ki. Bu konu beni artık içten içi çok üzüyor çünkü bende bi yuva kurmak istiyorum, artık farklı bir hayata geçiş yapmak istiyorum. Ama sanki istedikçe olmuyor, erteleniyor.. kısacası bu cümleyi hiç mi hiç sevmesemde evde kalmışlık sendromu başlamış gibi. Sağdan soldan “artık sende bi yuva kursan anne olmak istemiyor musun herşey zamanında güzel” yorumları geldikçe de iyice beynime yerleştiğini farkediyorum. Eksik hissediyorum kendimi..
İlk başta dediğim gibi belkide biraz Umut lazım bana. Benim gibi olanlar var mı? Veya benim yaşımda/ benden büyük olupta hiç beklenmedikleri anda o mutluluğu bulanlar var mı? Bana göre kimse yok sanki deyipte aksini yaşayan oldu mu?
Siz de nasıl oldu, tavsiyeleriniz var mı acaba?
Okuyan herkese şimdiden teşekkür ederim :)