Öncelikle annenize Allah rahmet eylesin.
Benim dedem aynı şeyi yaptı. Babaannem bütün hayatını bu adama adadı, dedem bütün gün gezip tozar, kahvelerde sürter, babaannem bir yandan çocuk bakar, bir yandan ev işleri, kaynana, elti sıkıntısı, diğer yandan bağ bahçe ve hayvan bakma işleri. Tam anlamıyla fiziksel olarak bitmiş bir kadın... Dedemse babaannemin aksine, sorumsuz, çocuklarına karşı ilgisiz, tek düşündüğü kendi keyfi... 60 yaşında babaannemin vücudu artık pes etti, zor hayat şartlarının üstüne, evlat acıları bindi çünkü. Beyin felci geçirdi. Tam 8 ay, konuşamıyor, hareket edemiyor, bilincinin çoğu kapalı... Yengem ve halamla nöbetleşe baktık ona. Dedemin tek yaptığıysa geceleri babaannem acı içinde inlerken, "Sus artık!" diye kendi kendine söylenmesi ve sürekli uykusunu hiç alamadığından şikayet etmesiydi. Daha o zaman başlamış etrafta evlenilecek kadın aramaya. Bazı akrabalar da aracı olmuş. Babaannemin cenazesinde, bu olay da konuşulmuş. Kulağıma geldiğinde öyle içim acıdı ki, dedemden zaten çocukluğumdan beri nefret ederdim, bu olay tuzu biberi oldu, tamamen ilişkimi kestim. 4 yıldır hiç görüşmüyoruz. Amcam ve halam da karşı çıktı bu olaya. Dedem umursamadı, evlendi, şuan amcamla da konuşmuyorlar. Ve en acısı da bu adam babaanneme göstermediği ilgiyi, sevgiyi yeni eşine gösteriyormuş. Düşündükçe içim acıyor. Böyle işte arkadaşım. Anlatmak istedim, yani bir baban değil böyle olan. Kızmakta da çok haklısın. Eşini kaybetmişsin ya hu, kendi mutluluğunu, düzenini düşüneceksin elbette ama dur biraz, acını yaşa, onun hatırasına saygı göster. Off her neyse... Umarım çabuk atlatırsın bu süreci.