Herkese merhaba.. Yıllar sonra bu yazdıgımı okuyunca neler kaybettiğimizi anlatmak istedim.
Evet mezun oldum üstelik birincilikle bitirdim fakülteyi. Son sınıftayken o çaresiz halimle bu yazıyı yazdıktan sonra da bir işe girdim özel sektorde. Mezun olduktan bir hafta sonra da başka bir yerde tam zamanlı işe basladım.
Başımıza gelenleri anlatayım:
Evimizi sattık. Hemde yarı fiyatına.
Sonra o da yetmedi babam dükkanını da sattı.
Yine borç bitmedi, arabamızı da sattık.
Şu an evimiz bile yok kirada yasıyoruz. Evin kirasını da ben ödüyorum. Babam hala uslanmadı :)
Artık bu duruma guluyorum. Aynı evde 3 yabancıyız. Kimse kimsenin ne durumda olduguna bakmıyor bile. Ben sadece ay sonunda kirayı odeyeyim de sokakta kalmayalım diye didiniyorum. Erkek arkadasım ile evlenemiyoruz cunku benim 55 ve 62 yasında iki adet sorumlulugum var.
Şu an 25 yasındayım. Hayattan öğrendiklerim inanılmaz bir bakış açısı kazandırdı bana.
Aileniz için birşeyler yaparken kendinizi unutmak belki bir borçmuş gibi geliyor. Sizi yetiştirmişler ve onlardan kotu gunlerde sorumlusunuz hissi veriyor. Ama bunun ne kadar yanlış bir düşünce tarzı oldugunu anladım. Eğer siz çabalıyorsanız ama hala karsınızdakiler ufak da olsa olumlu bir adım atmıyor ise, çabalamayın. Hayatınıza aileniz bile olsa baskalarının hatalarını sırtlamak için yön vermeyin.
benimki işsiz hep evde oturur. annem de söylenir napsın... ah ahh bigün yüzümüz güler inşallah neyseki snnn sevgilin var şükrret mutlu eder.. bende o da yok konustugum kişiye de bugün olmayacak dedim cünkü anksiyete belasıyla ugrasıyorum ve birinden etkilendiğimi bile anlayamıyorum. yani onunlayken pek heyecan yok sadece boş yanımı doldurma hissi senin sevgilinle nasıl ilişkin
