bir yıl önce biriyle tanıştım. başta çok iyi arkadaştık. arada sırada buluşup bir şeyler içip bol bol sohbet ediyorduk. ama ikimizin de hayatında başkaları vardı. uzun süredir devam eden heyecanı olmayan alışkanlıklar diyelim. sonra zaman geçtikçe birbirimize daha fazla vakit ayırmaya ve birbirimizi özlediğimizi fark ettik. hatta bir gün elimi tuttuğunda ne yapıyorsun demeden bende sıkıca tuttum elini. kendimi fena kaptırıyodum. birgün düşüncelerini açtı bana beni beğendiğini felan söyledi.kısmen flört ediyorduk ama sıkı bir dostlukla beraber. zamanla onu tanımaya başladım. hiç bi zaman ilişkilerini başkalarıyla birlikteliklerini sorgulamadım. giderse ruhum acıyacaktı biliyorum. zaman geçtikçe birgün görüşmeme kararı aldık. çünkü başka sorumluluklarımız vardı. görüşmeme talebi ondan geldi beni sevmediğini ondan bi şey beklememi biz diye bir şey olmadığını söyledi.çok kızdım,kırıldım...bir daha asla aramayacağımı söyledim...aramadım da...bu süre de ne mi yaptım? masterimin ders aşamasını tamamladım, özledim mi? çok hem de çok...ama aramadım... o da aramadı...5 ay sonra aradı...hiç beklemediğim bi anda...özlediğini söyledi...iki kere çalıştığımın yerden geçmiş...felan filan işte...sonra 3 ay kadar daha görüştük. ama bende müthiş bi korku yine gidecek diye...bu yüzden çok da manyakça kontrol hareketleri geliştirdim. en sonunda dün müthiş konuşmayı yaptı...beni sevmediğini,bana bi aile veremeyeceğini,serserinin teki olduğunu,emeğimi başkasına vermem gerektiğini söyledi...bana değer verdiğini,akıllı bi insan olduğumu benmle konuşmaktan sohbet etmekten çok keyif aldığını ama benim için benimle görüşmeyeceğini söyledi. o kadar planımız vardı ki oysa neyse...ama ben ne yaptım bağırdım çağırdım hatta yalvardım gitme ne olur bu sefer yine gitme diye...mal daha önce aradın mı aramadın..öldün mü hayır. kimse hasretten ölmez...
