Benim annemle hiç bir zaman çok sıcak bir ilişkim olmamıştır.
Annem; hep katı, kuralcı, dominant bir insan oldu. Çok anaçtı aslında
bizlere çok düşkün, her şeyimizle ilgiliydi. Ama gel gör ki, duygularını belli etmekten hep
kaçtı. Hep uzak kalmayı seçti. Neden bilmiyorum.... Ben işten geç geldiğim zamanlar;
o soğukta balkonda bekler, beni farkettiğinde içeri girip çay içerdi.. Neden orda olmasını
göstermek istemezdi. Bunları anlamadım. Sorgulamak da istemedim. Belki onun bakışı
buydu, ona göre böyle olması gerekiyordu. Babamı kaybettikten sonra kendimi yapayanlız
hissettim. Büyük bir boşluktaydım ve anneme daha fazla yöneldim. Çünkü babam varken
ben hep babamın kızıydım. Babam olmayınca içimde olan boşluğu doldurmanın bir yolu
yoktu anneme sordum o zaman neden dedim? neden böyle yaptın... Hayır dedi ben sizi
hep sevdim, çokta değerlisin ama ben böyleyim sarılamam, öpemem, canım cicim diyemem.
ıçimde kalır, anlatamam. Anlamaya çalıştım o zaman. Ama şimdilerde balıyorum da bu sınırlarını
aştı annem. Torunlarını doyasıya seviyor, öpüyor...
Buna aslında seviniyorum, kendi adıma düşündüğümde ise üzülüyorum.
Keşke bizede böyle davransaydı, keşke biz sevgiyi sadece babamızdan değil annemizden de
alabilseydik, doyasıya sarılsaydık birbirimize...senağlama