18 yaşına yeni girmiştim babamı kaybettiğimde,hastalanmıştı yıllarca hastane hastane dolaşıp hastalığına teşis konulamayınca 43 yaşında onu kaybettik.Çok özledim,hemen hemen hergün babamı düşünürüm özellikle oğlum doğduktan sonra şimdi nasıl severdi torununu diye geçiyor aklımdan oğlum dede neymiş görürdü diyorum insan kaç yaşına gelirse gelsin annesinin babasının kuzusudur ben babam için öldüğü yaşta kaldım zaten.Babamı nasıl anlatayım son hali hep gözlerimin önünde hastalıktan zayıflamış solmuş yüzü incecik kalmış parmakları son kez elimi sıkıca tutup herşeye rağmen o kocaman güzel siyah gözleriyle bana bakıp son kez yummuştu gözlerini hayata elimde hala sıcaklığı var.Allah kimseye vakitsiz ölüm vermesin babası olanlar herzaman 40 yaşınada gelseler çocuk kalmaya müsaitler böyle bir şansaları vardır.
Evet malesef....her zaman böyle güzel baba kiz iliskilerine imrenerek bakmisimdir...
Babam cocuklarinin maddi olarak hic birseyini eksik etmeyen ama maneviyat acisindan cok yoksun bir adam...yüzünü bile görmezdik dogru düzgün...evde oldugu zamanda sadece surati asik diktatör bir sekilde terör estirirdi..:çok üzgünüm:.
Insan bircok seyi secebiliyor hayatta...ama ailesini secemiyor iste...yinede simdi bana ihtiyaci olsa kosa kosa giderim...üzerimde hakki var...hepsi bu...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?