bana her sey iyi olacak der misiniz

abiyekuzu26 .!.:

taciz, tecavüz, şiddet, boşanmıs bir ailenin cocugu oldugum için aile tarafından istenmeme, hakaret, beddua, evden kovulma
yıllarca sessiz sakin bugünlerin geçeceğini bir gün biteceği ümidi ile yaşadım.
Yeri geldi çok dua ettim, yeri geldi kişisel gelişimime adadım, bakış açımı değiştirdim neysen o olursun ne düşünürsen o olur dedim. Olduramadım.

Değişmedi. Ailemle görüşmüyorum 8 ay kadar oldu. Kimsenin umurunda değil. Hani 8 yıl daha görüşmesem de böyle olur.

30 yaşımda en güzel zamanlarımda artık gücüm bitti. Her sabah güne gülümseyerek yeni umutlarla başlıyorum bir süre idare ediyorum. Sonra bir kare görüyorum kardeşine sarılan abla, annesi ile yürüyen kız, pazarda alışveriş yapan aile. Yada arkadasımın ailesinin arayıp ne zaman geleceksin demesi. PAtronla kavga eden arkadasımın sevgilisini araması.

O zaman dağılıyorum ama sadece içimde. Keşke bir şeyler farklı olsaydı.

Çok zor bir gün geçirdim iş yerinde eve geldim yastıga sarılarak oturdum sarılacak kimse yok. Yaşamak istemiyorum. Şiddet görürken keşke bir yerime bir sey olsa da birine bir sey anlatabilsem biri görse derdim kızarıklık bile olmazdı. Bi 30 yıl daha bu şekilde yaşayacak gücüm yok.

Geçer mi bir gün iyi olur mu her şey. İçinizi kararttıysam üzgünüm ama burdan baska yazacak anlatacak yerim yok

Genişletmek için tıkla...

Margaret Hamilton .!.:

Normalde cok fazla bahsetmem ama taciz ve darp magduruyum. Hem de hic tanimadigim bir insan tarafindan, yanlis yerde yanlis zamanda olmam kisaca sans , kader ne derseniz deyin. Beni bulduklarinda bir sure yogun bakimda kaldim ve herkes fiziksel olarak iyilesmeme o kadar takilmisti ki psikoloji kismi ikinci plana atilmisti. Sonra bir gun kendime zarar vermeye kalkinca seneler surecek bir terapi surecinde buldum kendimi. Ilac tedavileri, uzun ve agir bir psikoterapi sureci gecirdim. Sonra bir karar verdim universiteye gitme zamanimdi, basima gelenleri degistiremeyecegim ama hayatimin sonrasinin benim elimde dedim. Once ruhumu iyilestirmek icin cocuklarla gonullu calisacagim derneklere uye oldum. Bir tanesinde oldukca aktif calistim, onlarin ruhunu iyilestirirken kendimi de iyilestirdim. Cok gezdim, dunyanin yarisini gezdim. Tekrar ayni sey basima gelir korkusunu bertaraf etmek icin hic tanimadigim bir ulkede, karanlik sokaklarda tek basima gezdim. Tekrar insanlara guvenemem derken guvendim, asik oldum, kirildim, iyilestim. Kisaca korkularima yenilmedim. Yeni yabanci diller ogrendim, yeni bir enstruman ogrendim, bolca spor yaptim. Bu arada bana calismak cok iyi geliyordu hep calistim ve basarili bir universite - is hayati gecirdim.

Sonra 25 yasinda yurtdisina yerlestim, burada esimle tanistim, su an doktora yapiyorum ve evliyim. Bugunun gelecegini 18 yasindaki kendime soz vermistim. Bunun icin cabaladim. Su an normal gundelik dertlerim oldugunda bazen mutlu oluyorum biliyor musunuz?

Bu surecte kendime hic acimadim. Neden bunlar basima geldi diye sorgulamak yerine kabullenmeyi ve affetmeyi sectim. Saldirgani kisi olarak affetmedim basima gelen seyi kabullendim, zaten oldukca makul bir ceza aldi. Annem hukuk profesoru, yanlis bir aileye catmisti yani. Affetmek insanin kendi icinde olan bir sey, ben ruhumu gecmisten arindirmak icin affetmeyi sectim. Size tavsiyem de bu gecmisinizi affedin. Degistiremeyeceginiz seyleri kabul edin.

Bunlari yazdim cunku her sey sizin elinizde. Hayat cok guzel, basiniza ne gelirse gelsin. 1 dakikasini bile bosa harcamak uzucuyken, 30 sene diyorsunuz. 30 sene sonra bugunku kendinize tesekkur etmek icin simdi harekete gecin. Yeterince istedikten sonra insanin ruhunun ne kadar cabuk iyilesiyor olduguna inanamayacaksiniz.

Genişletmek için tıkla...

abiyekuzu26 .!.:

taciz, tecavüz, şiddet, boşanmıs bir ailenin cocugu oldugum için aile tarafından istenmeme, hakaret, beddua, evden kovulma
yıllarca sessiz sakin bugünlerin geçeceğini bir gün biteceği ümidi ile yaşadım.
Yeri geldi çok dua ettim, yeri geldi kişisel gelişimime adadım, bakış açımı değiştirdim neysen o olursun ne düşünürsen o olur dedim. Olduramadım.

Değişmedi. Ailemle görüşmüyorum 8 ay kadar oldu. Kimsenin umurunda değil. Hani 8 yıl daha görüşmesem de böyle olur.

30 yaşımda en güzel zamanlarımda artık gücüm bitti. Her sabah güne gülümseyerek yeni umutlarla başlıyorum bir süre idare ediyorum. Sonra bir kare görüyorum kardeşine sarılan abla, annesi ile yürüyen kız, pazarda alışveriş yapan aile. Yada arkadasımın ailesinin arayıp ne zaman geleceksin demesi. PAtronla kavga eden arkadasımın sevgilisini araması.

O zaman dağılıyorum ama sadece içimde. Keşke bir şeyler farklı olsaydı.

Çok zor bir gün geçirdim iş yerinde eve geldim yastıga sarılarak oturdum sarılacak kimse yok. Yaşamak istemiyorum. Şiddet görürken keşke bir yerime bir sey olsa da birine bir sey anlatabilsem biri görse derdim kızarıklık bile olmazdı. Bi 30 yıl daha bu şekilde yaşayacak gücüm yok.

Geçer mi bir gün iyi olur mu her şey. İçinizi kararttıysam üzgünüm ama burdan baska yazacak anlatacak yerim yok

Genişletmek için tıkla...

hmyraa_ .!.:

Hayata bakış açınız çok etkiledi beni tebrik ederim

Genişletmek için tıkla...

Margaret Hamilton .!.:

Tesekkur ederim. Insanlar degistiremeyecegi, hatta uzerinde hicbir kontrolu olmayan durumlari kontrol etmeye calismakla o kadar fazla enerji ve zaman kaybediyor ki...Ben bu surecte uzerime duseni yapip kontrol edemeyecegim durumlar oldugunu kabullenmeyi ogrendim. Ama kontrolum altinda olan her durumda da elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Hayatin secimlerimizden ibaret oldugunu dusunuyorum, buna mutlu olmayi secmek dahil :)

Genişletmek için tıkla...

nomunomuchua .!.:

Geçmişten ne değiştirmek istersin deseler pişmanlığım çok,
seçmekte zorlanırım.
Ama bunlara tutunarak yaşamanın da bize faydası yok.
Bir arkadaş çok güzel ifade etmiş kabullenecek ve affedeceksiniz.
Sonrasında düzelecek her şey inanın..

Genişletmek için tıkla...

abiyekuzu26 .!.:

affetmek değil ki geçmişe dönünce kendimi yiyip bitirmiyorum sadece çok yalnızım sağlıklı bir insan bile buna katlanamazken bu kadar travmatik olaylardan sonra bu şekilde yaşanması daha zor oluyor

Genişletmek için tıkla...

nomunomuchua .!.:

İnsan kendisini düşünen, sıkıntılarını paylaşacağı birilerine ihtiyaç duyar haklısınız.
Peki neden bu kadar yalnızsınız?
Aileniz tamam sevgili olmayabilir gönül işleri zordur.
Peki arkadaşlık ilişkileriniz neden yok?

Genişletmek için tıkla...