bana her sey iyi olacak der misiniz

30 yaş daha gencecik ve en güzel zamanlar sizin de dediğiniz gibi. Tamam her dakika dertleşecek bir dost bulamayabilirsiniz ama sosyal aktiviteler ve yeni arkadaşlıklarla vaktinizi doldurabilirsiniz. İstanbulda olsaydınız sizin yaşınıza yaşam tarzınıza uygun çok keyifli topluluklar önerebilirdim sosyalleşmek ve yeni insanlarla tanışmak için. Ankarada bu tarz başka topluluklar varsa da ben bilmiyorum ama illaki Rotary ile Lions vardır semtinizde.Büyük şehirlerde hemen hemen her semtin küçük şehirlerde de şehrin mutlaka bir klübü oluyor çünkü. Bence instagramdan semtinizdeki bu klüplerle iletişime geçin. Deneme üyesi olun. Genelde düzenli toplantılar, tadım, eğitim vs. Tarzı keyifli olabilecek aktiviteler, yardım etkinlikleri gibi keyif alabileceğiniz organizasyonları olur. Yeni üyelere de çok cana yakın yaklaşırlar. Yalnızlık çekmez, sosyal çevrenizi geliştirirsiniz. En azından günlerinizi farklı aktivitelerle doldurmuş olursunuz.

Edit: Son mesajınızı şimdi gördüm. Şimdiye kadar sadece psikolog desteği aldıysanız ve fayda göremiyorsanız mutlaka bir psikiyatristle de görüşün. Depresyonda ilaç candır bence. Yeni nesil antidepresanlar kesinlikle şehir efsanelerinde iddia edildiği gibi insanı mala çevirip uyuşturmuyor. Serotonin salınımını arttırıp daha mutlu ve aktif olmanızı sağlıyor sadece.

Rabbim yar ver yardımcın olsun dilerim çok güzel bir yuvan olur

abiyekuzu26 .!.:

taciz, tecavüz, şiddet, boşanmıs bir ailenin cocugu oldugum için aile tarafından istenmeme, hakaret, beddua, evden kovulma
yıllarca sessiz sakin bugünlerin geçeceğini bir gün biteceği ümidi ile yaşadım.
Yeri geldi çok dua ettim, yeri geldi kişisel gelişimime adadım, bakış açımı değiştirdim neysen o olursun ne düşünürsen o olur dedim. Olduramadım.

Değişmedi. Ailemle görüşmüyorum 8 ay kadar oldu. Kimsenin umurunda değil. Hani 8 yıl daha görüşmesem de böyle olur.

30 yaşımda en güzel zamanlarımda artık gücüm bitti. Her sabah güne gülümseyerek yeni umutlarla başlıyorum bir süre idare ediyorum. Sonra bir kare görüyorum kardeşine sarılan abla, annesi ile yürüyen kız, pazarda alışveriş yapan aile. Yada arkadasımın ailesinin arayıp ne zaman geleceksin demesi. PAtronla kavga eden arkadasımın sevgilisini araması.

O zaman dağılıyorum ama sadece içimde. Keşke bir şeyler farklı olsaydı.

Çok zor bir gün geçirdim iş yerinde eve geldim yastıga sarılarak oturdum sarılacak kimse yok. Yaşamak istemiyorum. Şiddet görürken keşke bir yerime bir sey olsa da birine bir sey anlatabilsem biri görse derdim kızarıklık bile olmazdı. Bi 30 yıl daha bu şekilde yaşayacak gücüm yok.

Geçer mi bir gün iyi olur mu her şey. İçinizi kararttıysam üzgünüm ama burdan baska yazacak anlatacak yerim yok

Genişletmek için tıkla...

Geçmeyecek ama bunlarla o geçmişle yaşamayı öğreneceksin.Simdi karşımda olsan sana uzun uzun anlatmak isterdim beni.Once annemden siddet görürdüm.Bir sabah babamin bağırmalariyla bu sona erdi.Annem gece yatip sabahina kalkamamisti.7 yasindaydim yanina gittim uzun uzun yüzüne baktim gözlerini actim kapattim.Ölmustu.Sadece 28 yasindaydi cok güzeldi kivircik saclari ela gözleri vardi.Sesini hatirlamam.Ambulansa koyduklarinda ömrüm boyunca kendimi suçladığım 2 kelime söyledim içimden Umarim Ölmüştür.Sonra hayatim boyunca pisman oldum onun yerine gelen dövsede pisman olup sarilmiyordu.Her defasinda daha bir öfkeliydi.Sonra babamdan uzaklaştım sebebini bilmiyordu.Öyle yaa karisi oyle sevecen oyle özveriyle bakıyordu bize.Sorun neydi?Sorun düşmandı babam her seyi farkettiğinde o kadından oglu vardi.Ve ben cok sey yaşamıştım artik.Babam gece yarılarına kadar çalışıp bazende 1 hafta eve gelmiyordu.Ee kadının ailesi bizde kalıyordu.Kardesileri de vardi kızlı erkekli.Kendimi en azindan tecavüze uğramayacak kadar korudum.Babam bunu da bilmiyordu.Nefretle kızgınlıkla ben masumluktan çıktım.Surekli kavga eden bağıran hatta bir gün o kadını(üvey annem)dövüp burnunu kıracak kadar delirdim. Kiz kardeşlerini de unutmadim.Erkek kardesini de rezil ettim.Cok büyük hata ettim 17 yaşımda yillarimi verip ailesi sorunlu biriyle ilişkiye basladim dile kolay 8-9 yil sürdü o benim kacisim kendimce korunagimdi.Bu süreçte okudum ama 3 meslek edindim.Yillarca sırtımda kanbur olan ilişkiyi de attim.Babami kaybettim bin tane psikolojik sorunu kendi kendime yendim.Gozlerimde surekli kırpma,icimde benle hareket eden birinin varlığı sac koparma kel oluncaya kadar.Takintilarim neler neler.Ilaclar beni uyuşturuyordu çünkü ama ben bilinçliyken kendime yardim edebiliyordum.Dedim ya babamı kaybettim dünyam basima yıkıldı simdi kimsesizdim kardeşim vardi evet ama o kendi dünyasındaydi.Bende sevdim birini bu kez kurtuluş degil ama gerçekten istediğim içindi evlendim bin sorunda bursa yaşadım ama yılmadım.Cocuklarim var.Yalnizligim dindi mi?Hayır dinmeyecek belki ama en azindan sabah uyanmak icin nedenlerim var.Gecmis hep benle ama onu ardima aldim
Hortlamiyor mu?Cokk.Ama onu da tekrar uyutmak ya da kabullenmek benim elimde.Kendime hep şunu derim sıkı dur dusersen seni tutacak kimse yok.Eger kendimize acırsak insanlara fırsat veririz ve bana inan insanlar cok zalim.Yaralarini sakla kabuk tutmalarına izin ver.Soyarsan gene sen kanayacaksın.Guclu ol eğer bunlari yaşayıp 30 yaşına geldiysen 30 yil daha yaşarsın avantajın artik kontrol sende

abiyekuzu26 .!.:

Her şey benim elimde olsaydı bugün iftarı ailemle yapar yada en kötü iftar da arayıp yemek yedin mi bugün ne yaptın diyen biri olurdu

Her şey benim elimde olsa bebeklikten gençliğime her Allah ın günü o evde fazlalık olduğumu duyarak yaşamaz kapıyı tekmeleyerek uyandırılmak yerine günaydın diyerek uyandırılırdım.

Babam benim telefonlarımı açmadıgı için maillerini mecburen okuyacak diye maille iletişim kurmaya çalışmazdım

Tecavüze uğramadan önce yada sonra arayacak gidecek bir kapım olurdu benim elimde olsaydı.

Benim elimde olsaydı çok şey yapardım neyse sizin adınıza sevindim

Genişletmek için tıkla...

Sanirim ben ifade edememisim demek istedigimi, cunku ben basiniza gelenler sizin elinizde demedim. Aileniz, basiniza gelenler elbette ki sizin seciminiz ya da elinizde olan seyler degildi. Ama basiniza gelmis olan seylere karsi olan davranislariniz, duygularinizin yonetimi, olaylara bakis aciniz sizin elinizde. Kendinize aciyip neden bunlar oldu diye sorgulayabilir ya da basiniza gelenleri kabul edip onunuze bakabilirsiniz. Bundan sonrasi bir secim cunku. Bakin psikologum bile bir yerden sonra yetersiz kaldi diyorsunuz cunku siz gercekten gecmis travmalarinizdan kopmak istemezseniz size kimse yardimci olamaz ki.

Yalnizliga bakis acisinin degismesi de onemli bir durum. Yalniz olmak sizi dibe ceken bir sey olmak zorunda degil. Bazi zamanlarda yalnizlik, can sıkıntısı aslinda potansiyelinizi ortaya cikaran durumlar oluyor. Ben de 18 yasinda baska bir sehirde, 25 yasinda dunyanin obur ucunda 1 kisiyi bile tanimadan sifirdan bir hayat ve sonrasinda aile kurdum. Bunlarin hicbirini ozel guclerim oldugu icin yapmadim ya da dunyanin en sansli insani olmadigim ortada :) Siradan bir insanim ama hep dedigim gibi mutlu olmak bir secim. Hayatinizi secimleriniz belirliyor. Ben bu hayati sectim, siz de icinizde bulundugunuz kosullardan en iyi olacak hayati secebilirsiniz.

Belki objektif bakis acisiyla okumak isterseniz 'Hayati Yeniden Kesfedin', 'Iyi hissetmek' ve 'Zor Bir Ailede Buyumek' isimli kitaplari tavsiye ederim.

Dipten daha dibe batamazsiniz. En dibi gordugunuz anda cikisin cok yakin oldugunu bilirsiniz. Cikisi takip etmek -ister inanin ister inanmayin ama- sizin elinizde. Icinizdeki guce inanin. Sevgiler.

Bence önce kendine acimayi bırak. Arayan yok iftar yaptığım kimse yok vs vs. Yoksa yok bunu kabullen.
Hayata yatalak olarak devam eden insanlar var, üç çocuğunu birden depremde kaybeden bir tanıdığım var, aklını kaybetmiş kendini bilmeyen insanlar var. Her gün hayatını kaybeden insanlar var.
Kendine gel bence. Bu halinle dost bile edinemezsin kimse aglak bir insan istemez hayatında.
İnan senden cok zor durumda insanlar var. Mesela ben öyle şeyler yaşadım ki her defasında güçlü olmaya çalıştım. Kendine bir arkadas dost bul. Önce sen ara hayatında ol ki o da seni arasin. 30 yasinda insansın benim bile içimi kararttin her mesajında.
Bak kardeşim 16 yasinda anne baba kardes Anneanne dede hala teyze Kuzenler onlarca arkadaş olmak üzere tüm sevdiklerimi depremde bir gecede kaybettim. Tek canim Kızkardeşim onu da 6 ay önce kanserden kaybettim. Çooook dibe vurdum ama hayat devam ediyor. Hayvanlar için bişeyler yapıyorum , ihtiyacı olanlar için bişeyler yapıyorum , muhendisim üstüne hukuk okudum, tekrar uğraştım A sınıfı is güvenlik uzmanı oldum... şimdilerde pilates eğitmeni olacağım kafama koydum.
Sen de kendince hayata sarıl. Bittim modunda yaşama. Yalnız geldik yalnız gideceğiz bu dünyadan. Umarım kendine gelirsin. Senu tutup sarsmak istedim şimdi silkelen kendine gel diyerek...

cikolataveturkkahvesi .!.:

Çok geçmiş olsun.
Tek diyeceğim şu kapak görselini paylaştığım kitabı okuyun. Farkı göreceksiniz.
Alanında uzman bir çocukluk dönemi travma uzmanı bir kadın tarafından yazılmış.
Okuyun. Sizin gibi olaylar yaşayan insanları göreceksiniz. Çözüm yollarını da bulacaksınız.
Bu kitabı okuyun.

Eki Görüntüle 2630576

Genişletmek için tıkla...

Okuyacağım teşekkürler

Margaret Hamilton .!.:

Sanirim ben ifade edememisim demek istedigimi, cunku ben basiniza gelenler sizin elinizde demedim. Aileniz, basiniza gelenler elbette ki sizin seciminiz ya da elinizde olan seyler degildi. Ama basiniza gelmis olan seylere karsi olan davranislariniz, duygularinizin yonetimi, olaylara bakis aciniz sizin elinizde. Kendinize aciyip neden bunlar oldu diye sorgulayabilir ya da basiniza gelenleri kabul edip onunuze bakabilirsiniz. Bundan sonrasi bir secim cunku. Bakin psikologum bile bir yerden sonra yetersiz kaldi diyorsunuz cunku siz gercekten gecmis travmalarinizdan kopmak istemezseniz size kimse yardimci olamaz ki.

Yalnizliga bakis acisinin degismesi de onemli bir durum. Yalniz olmak sizi dibe ceken bir sey olmak zorunda degil. Bazi zamanlarda yalnizlik, can sıkıntısı aslinda potansiyelinizi ortaya cikaran durumlar oluyor. Ben de 18 yasinda baska bir sehirde, 25 yasinda dunyanin obur ucunda 1 kisiyi bile tanimadan sifirdan bir hayat ve sonrasinda aile kurdum. Bunlarin hicbirini ozel guclerim oldugu icin yapmadim ya da dunyanin en sansli insani olmadigim ortada :) Siradan bir insanim ama hep dedigim gibi mutlu olmak bir secim. Hayatinizi secimleriniz belirliyor. Ben bu hayati sectim, siz de icinizde bulundugunuz kosullardan en iyi olacak hayati secebilirsiniz.

Belki objektif bakis acisiyla okumak isterseniz 'Hayati Yeniden Kesfedin', 'Iyi hissetmek' ve 'Zor Bir Ailede Buyumek' isimli kitaplari tavsiye ederim.

Dipten daha dibe batamazsiniz. En dibi gordugunuz anda cikisin cok yakin oldugunu bilirsiniz. Cikisi takip etmek -ister inanin ister inanmayin ama- sizin elinizde. Icinizdeki guce inanin. Sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

Çok geçmiş olsun Allah rahmet eylesin. İnşallah ben de o gücümü tekrar kazanabilirim şuan nasıl yapacağımı bilmiyorum ama

Insan başına peşpeşe kötü şeyler geldiğinde bir daha hicbir şey hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak gibi geliyor. Ama oluyor allahın izniyle:) içinizi ferah tutun derler ya "Kara gün kararıp kalmaz"

abiyekuzu26 .!.:

Şehrin en iyi psikoloğuna gittim ama maalesef o bile 6. Aydan sonra tıkandı.
Bende kimsede görmediği iyi olma çabası vardı ama tıkandı çünkü bu tip durumlarda seans sonrası destek alabileceği güç alabileceği birilerinin olması lazımmış hayata geçirebilmek uygulayabilmek için. Ben yalnız olduğum için ne kadar çabalarsam çabalayayım başa dönüyorum

seansla bir ömür devam edebilirdim ama ona da maddiyatıM dayanmaz

Genişletmek için tıkla...

Aslinda sorun burada destek ihtiyaci aramsyin diye seans yapiliyor baskasi icin en iyi sizin icin iyi olmayabiliyor ,o bile sizi kosullamis ,neden birine ihtiyaciniz olsun ince kendiniz olun

nur35nur .!.:

Bence önce kendine acimayi bırak. Arayan yok iftar yaptığım kimse yok vs vs. Yoksa yok bunu kabullen.
Hayata yatalak olarak devam eden insanlar var, üç çocuğunu birden depremde kaybeden bir tanıdığım var, aklını kaybetmiş kendini bilmeyen insanlar var. Her gün hayatını kaybeden insanlar var.
Kendine gel bence. Bu halinle dost bile edinemezsin kimse aglak bir insan istemez hayatında.
İnan senden cok zor durumda insanlar var. Mesela ben öyle şeyler yaşadım ki her defasında güçlü olmaya çalıştım. Kendine bir arkadas dost bul. Önce sen ara hayatında ol ki o da seni arasin. 30 yasinda insansın benim bile içimi kararttin her mesajında.
Bak kardeşim 16 yasinda anne baba kardes Anneanne dede hala teyze Kuzenler onlarca arkadaş olmak üzere tüm sevdiklerimi depremde bir gecede kaybettim. Tek canim Kızkardeşim onu da 6 ay önce kanserden kaybettim. Çooook dibe vurdum ama hayat devam ediyor. Hayvanlar için bişeyler yapıyorum , ihtiyacı olanlar için bişeyler yapıyorum , muhendisim üstüne hukuk okudum, tekrar uğraştım A sınıfı is güvenlik uzmanı oldum... şimdilerde pilates eğitmeni olacağım kafama koydum.
Sen de kendince hayata sarıl. Bittim modunda yaşama. Yalnız geldik yalnız gideceğiz bu dünyadan. Umarım kendine gelirsin. Senu tutup sarsmak istedim şimdi silkelen kendine gel diyerek...

Genişletmek için tıkla...

kendinden daha kötüleri görerek şükretmek şükretmenin en kötü halidir ve her zaman olumsuzu çeker.
Benden daha kötü olanlar var evet biliyorum yazımda da bahsettim kendimi geliştirmeyi şükretmeyi bilen biriyim.
benden daha kötülerini görüp şükretmem gerekiyorsa O zaman benden daha iyilerini görüp görüp ağlamak da hakkım oluyor.

Kendimi geliştirdim okudum aç kalarak okudum ayakkabımın altını japon yapıstırıcısı ile yapıstırarak okudum meslek sahibi oldum bir seyler yapmaksa yaptım.

Her dağın karı kendine ağır. her mesajımda içinizi kararttıysam benim ismimi gördüğünüzde sayfayı kapatın lütfen.

cikolataveturkkahvesi .!.:

Çok geçmiş olsun.
Tek diyeceğim şu kapak görselini paylaştığım kitabı okuyun. Farkı göreceksiniz.
Alanında uzman bir çocukluk dönemi travma uzmanı bir kadın tarafından yazılmış.
Okuyun. Sizin gibi olaylar yaşayan insanları göreceksiniz. Çözüm yollarını da bulacaksınız.
Bu kitabı okuyun.

Eki Görüntüle 2630576

Genişletmek için tıkla...

Bu kitabın etkisinden uzunca bir süre kurtulamamıştım okuduğumda.
Ben de konu sahibine faydalı olacağını düşünüyorum.

Ben hersey iyi olacak derim demesine de bence senin bunu demen daha anlamlı olur. Kendin söyle bunu. O zaman daha bi umut saçıyor

Bir şeyleri sürekli değiştirmeye çalışınca beyin şu soruyu soruyor neyi?
Ve olumlu düşünmeye çalışırken olumsuz düşünceler geliyor ister istemez. Olumsuzu kovmaya çalışmak yerine onlarada yer açmalısın.
YouTube da İbrahim bilgen diye bir uzman psikiyatris var çok faydalı videoları var onlara bakmanı öneririm.
Ama yorumlara çok agresif yanıt veriyorsun. Herkes kendi bakış açısıyla cevap vermeye çalışıyor. Kimsenin seni anlamadığını düşünüyorsun. Kimse seni 100de 100 anlayamaz. Öncelikle bunu kabullenmelisin.
Ve kimse seni değiştiremez. Bunu da kabullen.
En güveneceğin ailenin insanların sana sırt çevirmesi zor evet. Ama şuan bunu yaşıyorsan diğer seçenekleri değerlendirmen lazım. Evet bu böyle diyip yoluna devam etmelisin.
Çünkü insan her koşulda yaşamaya alışıyor, burda yaşadıklarını sorgulaman çok normal tabi. Ama bence psikolog bile ilerlemio diyorsun. Anlaşılmadığını düşünüyorsun herşekilde bence. Önce bunu bekliyorsun gibi geldi bana. Bence birinin seni anlamasını bekleme. Sağlıklıysan yapabileceğin çok şey var. Eğer bir uzvun olmasaydı da yapabileceğin çok şey olurdu yine. Herşekilde devam edicez geldik bu dünyaya bikere.
Herşekilde yaşayacaksın yani. Daha kötü durumda olan insanlara bakıp şükretme tabi, ama onların da içinde devam eden yaşama sevincini, kabullenişi ve her koşulda devam etme azmini gör.
Umarım feraha çıkarsın

abiyekuzu26 .!.:

taciz, tecavüz, şiddet, boşanmıs bir ailenin cocugu oldugum için aile tarafından istenmeme, hakaret, beddua, evden kovulma
yıllarca sessiz sakin bugünlerin geçeceğini bir gün biteceği ümidi ile yaşadım.
Yeri geldi çok dua ettim, yeri geldi kişisel gelişimime adadım, bakış açımı değiştirdim neysen o olursun ne düşünürsen o olur dedim. Olduramadım.

Değişmedi. Ailemle görüşmüyorum 8 ay kadar oldu. Kimsenin umurunda değil. Hani 8 yıl daha görüşmesem de böyle olur.

30 yaşımda en güzel zamanlarımda artık gücüm bitti. Her sabah güne gülümseyerek yeni umutlarla başlıyorum bir süre idare ediyorum. Sonra bir kare görüyorum kardeşine sarılan abla, annesi ile yürüyen kız, pazarda alışveriş yapan aile. Yada arkadasımın ailesinin arayıp ne zaman geleceksin demesi. PAtronla kavga eden arkadasımın sevgilisini araması.

O zaman dağılıyorum ama sadece içimde. Keşke bir şeyler farklı olsaydı.

Çok zor bir gün geçirdim iş yerinde eve geldim yastıga sarılarak oturdum sarılacak kimse yok. Yaşamak istemiyorum. Şiddet görürken keşke bir yerime bir sey olsa da birine bir sey anlatabilsem biri görse derdim kızarıklık bile olmazdı. Bi 30 yıl daha bu şekilde yaşayacak gücüm yok.

Geçer mi bir gün iyi olur mu her şey. İçinizi kararttıysam üzgünüm ama burdan baska yazacak anlatacak yerim yok

Genişletmek için tıkla...

Emin ol bugünler geçicek herşey bambaşka olucak. Kendinle mutlu olmayı öğrenmek için öncelikle bir psikologtan yardım almalısın önemli olan çevre değil kimse değil sensin... Ne insanlar tanırım koskoca aile içinde mutsuz. En başta kendisini seven insan mutlu insandır. Spora başka bir mesgale bul kendine hayatını değiştir mutluluğa zorla kendini bakarsın nasibin oradan gelir bir anda değişiyor herşey. Bu kadar düşünüp kendine yazık etme çünkü bir gün hiç ummadığın anda sabah olucak...

Her sey iyi olacak