kızlar, benim çok ama çokk tatlı bir arkadaşım var, ailesinin zoruyla evlendirildi, o kadar güzel o kadar akıllı bir kadınki eşinin ailesiyle aynı evde yaşıyorlar, birde çocuk istediler çocuk yaptılar, kpss sınavına girmiş çok yüksek bir puan alıp kabul edilmiş ama çalışmasına izin vermediler açıköğretime yazılmıştı, takır takır dersleri verdi diplomasını almasına 1 yıl kaldı, ismek kurslarında bilgisayar ingilizce kurslarına gidiyor, o kalabalık evde kaynana kayınpedere hizmet etmekten nasıl buluyor ders çalışmaya zaman hiç anlamıyorum, birgün arkadaşıma sordum niçin bu kadar çaba, çalışmana izin vermiyor eşin neden dedim. bana dediki işe giremeyeceğim evet kariyer yapamayacağım ama hiç olmazsa kızımın diplomalı bilgili bir annesi olacak, bende onu öyle yetiştireceğim, sadece kızıma faydam olsun diye bu kadar uğraş veriyorum dedi. analık duygusu herhalde.. henüz anne olmadığım için belki o kadar anlayamadım ama takdir ettim kendisini, ben çalışıyorum karışanımda yok, ama şikayet ediyorum sürekli, iş çoktu, yoğundu, evin temizliği fln filan, ne çok şikayet ediyormuşum farkına vardım ama kız beni kendime getirdi.bak insanlar ne şartlar altında başarıyı yakalıyorlar, sende şikayeti kes işine dört elle sarıl derin dedim kendime. paylaşmak istedim sadece.........