senden kendimi görüyorum yaaa
ben de eşimn memleketinden yani ayşadığım yerden nefret ediyorum ve beni buraya istemediğim halde geitridiği için ona çok kızıyorum çok sevsetdi çok beni düşünseydi getrmezdi diyorum. ama burda kendi çapında elinden geleni yapıyor ama çok kızgınım kabus gibi geçiyor her günm. içimde çok şey büyütüyorum.
eskiden doğuya doğuluya karşı nötrdüm şimdi bura benm mecburiyetim olduğu için sevmiyorum hayatta bi daha bi şans geçse elime asla diyorum asla .............. halbuki buraların ne suçu bu insanların ne suçu var. ama etrafımdaki herkesten herşeyden nefret ediyorum
nasıl böyle yaşanır onu da bilmiyorum.............
zaten o mecburıyet ınsanı mehvedıyor.zaten eşinle sorunların oluyor.hiç değilse ailenle tesellı buluyorsun.ellerin vatanında ailenede hasret yaşayacaksın.insan nasıl dayanırki bu kadar sıkıntıya.ama insanoğlu neye alışmıyor neye dayanmıyorkı ..
canım ailenle ne sıklıkta görüşüyorsun?
ayda ya da 1.5 ayda bir. ailem buraya 4 saat mesafede ben ankarada arklarla bi dönem bi diöenm tek bi dönem ailem geldi yanıma yaşadım
kaç yıldır da ordaydım.
kamu sınalarına orda çalıştım orda kazandım orda işe başladım orda gözümü açtım yani. burayay asla ait hissetmiyorum.
biz güzel bişey yapcak olsak eşimn aklına ailesi düşüyor. gezcek olsak ş.dışına ailesi aklında. annesinin hastaıkları bitmez zatne.
şehir içinde gezecek tek çıkıcağım bi yer yok zaten. ank da herşey elimin altındaydı çok özgürüd ruhum. yaşadığın yeri sevmemek gibisi yokmuş...........
ben de burda çocuk düşünemiyorum. izin kullansame vde patlııcam. kayseriyi bilirim burdan ççoooooooooooooook daha büyük ve gelişmiş. ama sonuçta senin için el kapısı.
bana da eşim çıkarız hep burda yaşamayız die getirmişit. ama kalkıp gitmek eşime zor gelicek biliyorum. bazen herşeyi bırakıp gidesm geliyor zaten. ama tüm çevreme işim orda iyi biirkim yapana kadar kalıcaz die die getrdi. ank da ki arkadaşlarım akrabalarım ne işin var taaaaaa oralarda demişlerdi bana. tırnakalrımla geldim ank da ki konumuma . ank da kalabilmek için tabıdıklar buldum referanslar buldum. kazandım ve ankdarada çalıştım 4 yıl.......
çok ama çok özlüyorum o günlerimi. bunalımdan takıntıdan çıkamadım kaç. ay oldu
millet de tek giden o mu iş bu ekmek nerde sen orda diyerekten eşime gazı veryolar. ama kimse demiyor ki bu kızcağız ne zorluklar çekti ankaradaki hayatunu kurana kadar....
Şuan benim için denilenler öyle işte.birtek senmisin,alışırsın,bende senin için gelmiştim,bende ailemi özlüyorum vs vs.az önce yine konuştum hiçbişey değişmiyor.sürekli savunma halinde.
çocuğu sakın düşünme.ben isteyerek hamile kalmadım gerçi ama şuan hiç istemıyorum.belkı bazı kararları vermek daha kolay olabılırdı.eşim şimdi beni gelmiyorsan çocuğu alırım ordan evlenırım .sende ayrılamadığın ailenle ve işinle mutlu mesut yaşarsın diye tehdit etmeye başladı
sen hangi kurumda çalışıyorsun
sen ben kalrım ya da boşanırız dmeden eşin önden gidiyor. ben de resmi nikahtan dönerdim gelmeseydim ya da eşim de ankarada kalıp mutsuz olurdu mutsuz ederdi beni. buraya geldikten sonra sürekli kavga ettik ilk aylarımız daha doğrusu 1 yıla yaklaştık sürekli kavga kavga kavga.....
yatıyorum aklımda olan ne zaman burdan gidiceğimiz, gece yarısı rüyamda kabusumda, kalktığımda, uykulaırm yarım yamalak, iyice aptallaştım sürekli abur cubur bakımsız yorgun mutsuz ve sinriliyim.
bilmiyorum nasıl ne zaman geçicek ama tabi bizm ve sini süreçler farklıymış....
çocuğu alırmış hahaha deseydin. o kadar kolay değil.
ben de gidene kadar düşünmüyorum ama yaşım 30 nasıl olcak bilmiyorum istiyorum kendim adıma ama evliliğim adına değil.... çünkü bi kaç sene deyip getirdiği burdan götürmez gibi geliyo bana.
sana birkaç sene demiş yine bir umudun var.GERÇİ SÖZÜNÜ TUTMADIKTAN SONRANE ÖNEMİ VAR.
benım o umudum da yok.asla dönmem artık diyor başka bişey demiyor.zaten benıde o kahrediyor.ömür boyu orda yaşayacak olma fikri resmen boğuyor beni.aklıma geldikçe daralıyorum.hoş aklımdan da hiç çıkmıyor ama.gece uyanınca ,sabah kalkınca,yemek yerken ,su içerken......sürekli beynimi kemiriyor.hiçbişeyden zevk alamaz oldum
arkadaşlar ailemden 1 saat uzaktayım. gelin geldim. ama bu bile beni mahvediyor. 3 yıl oldu evleneli ama hala çok mutsuzum. haftada 1 görüşüyoruz yazın 3 ay birlikteyiz ama yetmiyor. lütfen bana destek verin arkadaşlar. üzerimden bu psikolojiyi atamıyorum[/QUOTE
yok artık
arkadaşlar ailemi çok özlüyorum. Özlem derken asıl hep düşündüğüm konu ; onların yaşlılıklarında yemeklerini her gün yapmak i,stiyorum ne bileyim yanlarında destek olmak istiyorum ama dediğim gibi 1 saat uzaklıktayım aileme. bu süre bile bana yetişemeyecekmişim onlara gibi geliyor. Lütfen fikirlerinizi paylaşın.
Teşekkürler.
cevap yok mu bana kızlar ?
cevap yok mu bana kızlar ?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?