- 14 Ağustos 2015
- 127
- 34
- 48
- Konu Sahibi Leonmathilda
-
- #21
Ayni ben.... iç sesim olmuşsunEvet konumuza gelelim...
Bilmiyorum evlilik mı? Yaşam şartları mı?
İnsanlar mı? Beni bu hale getirdi.. yada bitmeyen lohusa depresyonu mu?
Duygusuzlastim ağlamak istiyorum,bağıra çağıra belki çoğu kişiye göre dert bile sayılmaz.. bu yazdıklarim
8 aylık bebeğim var dünyalar tatlısı kuzu kuzu onu çok seviyorum.
Ama evde mutsuzum oturduğum yerde kimsem yok.
Ne biliyim bi oturup konuşacak,kahve içecek, telefonumda bile kimse yok halimi hatrimi soracak yada canim sıkıldığında iki lak lak ediyim diyeceğim kimse..
Bu aralar maddi sıkıntımız da var..
Şöyle çıkıp alışveriş yapsam yapamam durum belli.
Eşim sabah çıkıyor akşam yorgun argın geliyor.. 2 saat ne vakit olursa artık.
Hep aynı oda
Ayni seyler sıkıldım çok sıkıldım..
Bide üstüne kış geldi..
Kitap okuyum diyorum elime alıp geri bırakıyorum.. Bilmiyorum ama çok kötüyüm..
Eşimin ailesi
Kendi aile çevrem. Konuşmalar muhabbetler beni sarmıyor benlik değil sanki hiç biryere ait hissetmiyorum kendimi..
Herşeyi sorgular oldum
Herşeyi evreni bile.. Şuan sabah olucak ve yine aynı rutin şeyler..
Kizim büyüsede beni anliyacak yasa gelse onla vakit geçirsem..
Önerisi olan ?yada ne biliyim geçer mi bugünler.
Napcam bilmiyorum
7 de çıkıyor evden malesefBenim size tavsiyem eşiniz sabah işe çok çok erken gitmiyorsa o gidene kadar, sabahın erken saatlerinde kendinizi dışarı atın. Bir ekmek almak için bile olsa gidebileceğiniz en uzak yere yürüyün. Serin havayı içinize çekip bol bol nefes alın. Eve dönerken de yine aynı işler, yine dört duvar diye düşünmek yerine evde sizi bekleyen,size ihtiyacı olan bebeğinize sahip olduğunuz için şükrederek gidin.
Son cümle aynen öyle dedirtti bana..Arabaniz varsa esiniz sizi izinlo oldugu zamanlar gezdirsin dicem arabada yoksa eşiniz evdeyken biraki cucuga baksi bi kac saat cikin dışarıya haçlık da versin nolcak ki başka cocukla simdilik boyle idare edin hersey esde ve maddiyat la bitiyor
Sanırım eşimde bunalımda.Bebek olunca hayatiniz ister istemez monotonlasiyo ona bagli yasamak durumunda kaliyosunuz ben bazen eskiden sıkıldıgım gunleri bile ozler hale geldim yemek yaparken bacaklarima yapisan bir bacaksiz kizim var benim de. Kendinize eskisi kadar zaman ayiramamak insano coo yoruyo benim de kimsem yok ama esim en buyuk yardimcim destekcim o cok onemli
Teşekkür ederimAynı durumun çocuksuz halini düşünün bir de.. Yağlı boya yapıyorum, kitap okuyorum, habire yeni yemekler deniyorum.
Hep monotona sarıyo yani ne yaparsanız yapın paranız olsa alışveriş de yapsanız bir süre sonra ondan da sıkılıcaksınız.
Eşler de napsın hayat koşturması çalışmak lazım diye sabah çıkıyorlar, akşama nakavt geliyorlar eve.
Genelde yoğun iş hayatı olduktan sonra iş bulamayıp evde oturunca işe yaramamazlık, ait hissetmeme, aktif sosyal çevrenizin aslında olmadığını farkediyorsunuz.
Eşim hatta köpek alalım sana arkadaşlık etsin diyor.
Yani kıssadan hisse evde oturmak güzel de biraz maddi durumun olup çıkıp sosyalleşmeye bir yerlerde vakit geçirmeye elverişli olması gerekiyor.
Bu bir dönem atlatıcaksınız umarım bebişinizke arkadaşlık edin el verdiğince uygun olduğunda hava almak için yürüyüşe çıkın.
Sıkmayın güzel canınızı sağlık olsun gerisi geçer..
Boyle durumlarda yakin arkadas gerekiyor insana seni cok iyi anliyorum benimde kimsem yok esimin aileside kendi ailemde uzakta yakin arkadaslarim var hep uzaktalar anca telefonda muhabbet oda kesmiyor insan istiyorki bi konsusu olsun sabahlari beraber ni kahve icebilecegi dertlesecegi vakit gevirecego ama benimde yok aynen cok sıkılıyorum bunaliyorum bazen tek iyi bir yonum var iki cocugum var ufak onlarla vakit gecio gifiyor zatenEvet konumuza gelelim...
Bilmiyorum evlilik mı? Yaşam şartları mı?
İnsanlar mı? Beni bu hale getirdi.. yada bitmeyen lohusa depresyonu mu?
Duygusuzlastim ağlamak istiyorum,bağıra çağıra belki çoğu kişiye göre dert bile sayılmaz.. bu yazdıklarim
8 aylık bebeğim var dünyalar tatlısı kuzu kuzu onu çok seviyorum.
Ama evde mutsuzum oturduğum yerde kimsem yok.
Ne biliyim bi oturup konuşacak,kahve içecek, telefonumda bile kimse yok halimi hatrimi soracak yada canim sıkıldığında iki lak lak ediyim diyeceğim kimse..
Bu aralar maddi sıkıntımız da var..
Şöyle çıkıp alışveriş yapsam yapamam durum belli.
Eşim sabah çıkıyor akşam yorgun argın geliyor.. 2 saat ne vakit olursa artık.
Hep aynı oda
Ayni seyler sıkıldım çok sıkıldım..
Bide üstüne kış geldi..
Kitap okuyum diyorum elime alıp geri bırakıyorum.. Bilmiyorum ama çok kötüyüm..
Eşimin ailesi
Kendi aile çevrem. Konuşmalar muhabbetler beni sarmıyor benlik değil sanki hiç biryere ait hissetmiyorum kendimi..
Herşeyi sorgular oldum
Herşeyi evreni bile.. Şuan sabah olucak ve yine aynı rutin şeyler..
Kizim büyüsede beni anliyacak yasa gelse onla vakit geçirsem..
Önerisi olan ?yada ne biliyim geçer mi bugünler.
Napcam bilmiyorum
Yanlızlık depresyonu seninki.kızım küçükken bende çok yaşadım.yeni doğduğunda evimiz sobalıydı,kıştı.sabahtan akşama kadar tek bir odanın içinde çocukla ilgileniyordum.yaşım daha 21.hiç kimse yok.şimdiki gibi akıllı telefonlar filanda yok.düşün neler yaşadığımı.zaten Doğum sonrası depresyonu da yaşadım.ama çok şükür hepsi geçici şeyler.allah başka birşey vermesin.Yakin arkadaşım yok işte sorun orda malesef
Çıktım dolaştım ama tek Başıma dolaşmak güzel değil..
Eskiden yanlizgi çok severdim insanlardan köşe bucak kaçardım.
Şimdi tam tersi..
Başlığı da yaşamamışsınız zaten.Evet konumuza gelelim...
Bilmiyorum evlilik mı? Yaşam şartları mı?
İnsanlar mı? Beni bu hale getirdi.. yada bitmeyen lohusa depresyonu mu?
Duygusuzlastim ağlamak istiyorum,bağıra çağıra belki çoğu kişiye göre dert bile sayılmaz.. bu yazdıklarim
8 aylık bebeğim var dünyalar tatlısı kuzu kuzu onu çok seviyorum.
Ama evde mutsuzum oturduğum yerde kimsem yok.
Ne biliyim bi oturup konuşacak,kahve içecek, telefonumda bile kimse yok halimi hatrimi soracak yada canim sıkıldığında iki lak lak ediyim diyeceğim kimse..
Bu aralar maddi sıkıntımız da var..
Şöyle çıkıp alışveriş yapsam yapamam durum belli.
Eşim sabah çıkıyor akşam yorgun argın geliyor.. 2 saat ne vakit olursa artık.
Hep aynı oda
Ayni seyler sıkıldım çok sıkıldım..
Bide üstüne kış geldi..
Kitap okuyum diyorum elime alıp geri bırakıyorum.. Bilmiyorum ama çok kötüyüm..
Eşimin ailesi
Kendi aile çevrem. Konuşmalar muhabbetler beni sarmıyor benlik değil sanki hiç biryere ait hissetmiyorum kendimi..
Herşeyi sorgular oldum
Herşeyi evreni bile.. Şuan sabah olucak ve yine aynı rutin şeyler..
Kizim büyüsede beni anliyacak yasa gelse onla vakit geçirsem..
Önerisi olan ?yada ne biliyim geçer mi bugünler.
Napcam bilmiyorum
Hemen hemen aynı durum malesefYanlızlık depresyonu seninki.kızım küçükken bende çok yaşadım.yeni doğduğunda evimiz sobalıydı,kıştı.sabahtan akşama kadar tek bir odanın içinde çocukla ilgileniyordum.yaşım daha 21.hiç kimse yok.şimdiki gibi akıllı telefonlar filanda yok.düşün neler yaşadığımı.zaten Doğum sonrası depresyonu da yaşadım.ama çok şükür hepsi geçici şeyler.allah başka birşey vermesin.
Bi çay icecegim arkadaşım yok ciddenBaşlığı da yaşamamışsınız zaten.
Hiç mi arkadaşınız yok, çıkıp birer çay içebileceğiniz? Maddiyata takılmayın, para olmadan da can sıkıntınızı giderebilirsiniz. Şehrinize devlet tiyatroları geliyorsa bilet alıp gidebilirsiniz mesela. Hem ucuz, hem eğlenceli. Evde yapabileceğiniz hobiler edinin kendinize.
Çok zor Allah yardımcınız olsunBenim ilacım işe başlamak oldu. Bu sefer de çocuk iş ev beni mahvediyor. Ayaklarımı uzatıp nefes alacak vaktim olmuyor. Çocuk kreste ben evdeysem de rahat değilim çünkü bekleyen bir ton ev işi oluyor ay ne bileyim hayat zor ya.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?