Keşke benimde mutlu bir ailem olsaydı.Şu anda en çok istediğim şeydir bu.Malesef başaramıyorlar.25 yaşına geldim son on yılım mutsuz,borç,haciz,aile içinde aldatma,saygısızlık v.s ile geçti.Belki hepsini sayamadım ama şu an son noktadalar.Beş kuruşa muhtacız.Babamın akılsızlığı yüzünden ailede hiçbir birey mutlu olamadı.Üniversiteyi kendi bursumla okudum.Şimdi de kardeşim öyle okumaya çalışıyor.Babamın bütün maaşı borca gidiyor.Annem babama kızıyor diye ilgisiz diye babam annemi aldatıyor gidiyor üstelik imam nikahı yapıyor başkasıyla
Kardeşim anneme ne zaman evden gidiyorsun diyor.Bende başka bir şehirde çalışmaya hayatta kalmaya çalışıyorum ama her yaz yanlarına geldiğimde bunalıyorum daralıyorum.Uzakta bile olsam rahat yok.Babamın şimdiki derdi ise annemi göndermek başka bi ev kiralayıp.Ama hangi parayla??Ağzımıza ediyor.Kardeşim bas bas bağırıyor hepimize psikoloji bozuldu.Annem hergün ağlıyor.Bana da sahip çıkmıyorum diye bencil ve vicdansız diyorlar.Ben nasıl sahip çıkayım işim garanti değil aldığım maaş çok az annemde çalışmam sen bakarsın diyor ben napayım??ya benim psikolojim kimse beni düşünmüyor