Dün gece dışarı çıktım, biraz da alkolün etkisiyle Batman'i aradım. O da önce tanımamış gibi yaptı, sonra gayet normal bir şekilde konuşmaya başladı. Aradığım için hiç kızmadı, tam tersine mutlu oldu. Ben onu deliler gibi özlemişim, o da beni özlemiş. (kendisi söyledi)
"Gel artık, gel sana sarılmak istiyorum. Kalk yanıma gel" vs. dedi ama ben kaçtım tabi ki... Sorumlarım olduğunu, böyle olduğumu kendisinin de bilğini ve şuan yakınlaştıkça kaçasımın geldiğini, bağlanma problemi yaşadığımı vs. zırvaladım. Kızdı tabi, konuşma bitti. Sonra dayanamayıp tekrar aradı beni, "Kollarıma gelsen çözülecek her şey! seni bu kadar özlerken böyle şeylere ne gerek var? Gel artık ya gel!" dedi. Gelmeyeceğimi söyledim, konuşmayı bitirdim.
Ardından internete konuşmamız ile ilgili kızgın ama tatlı şeyler yazdı. Yani bu durumdan üzüldüğü, dayanamadığı ve kızdığına dair...
Ahhh! Ona her seferinde bir kez daha aşık oluyorum. Pis boğazlılığımın acısı işte böyle çıkıyor benden. Beklemek çok zoruma gidiyor. Teselli işe yaramıyor, "O seni her halinle beğenir" diyenlere de "Öyle şeyler filmlerde olur" diyorum.