Ona açık açık söyledim beni artık sevmiyor olabilirsin bunu anlayabilirim, ama böyle çekip gitmek ne, zorla kendimi sevdirecek değilim sana dedim, hiç mi önemli değil bu evlilik senin için, ne kadar kolay beni silkeleyip gidebildin dedim, bunu telafi edecek hiçbir tepki alamadım ne yazık ki.İşin kötü tarafı aynı şirkette çalışıyoruz, bayramdan sonra şirketten ayrılacağını söyledi, ailesinin boş olan evinde şuan, bu gidişin dönüşü olmayacağını biliyorum, beni en çok üzen ben bu kadar çaba sarfetmişken evliliğimiz yürüsün diye, anlayışlı olmaya çalışırken adam kolayca çıktıp gitti evden, harcadığım emeğe mi yanayım, duygularımın böyle savrulup atılmasına mı onunla olmak için feda ettiklerime mi, çok ağır.Birde bana çok ağır şeyler yazdığımı ve düşünmesi gerektiğini yazmış, aman lutufta bulunma dedim senin affına ihtiyacım yok dedim, ben ne istediğimi ve ne istemediğimi biliyorum dedim, beni sevecek elbet birileri bulunur dedim, bu artık ego çatışmasına dönüştü, ben de artık geri adım atmayacağım kendimi fazlasıyla ezdim geçtim bu evlilik için, haketmeyene küfür dahi etmemeli, değil sevmek.
Neden böyle olduklarına gelince biz kadınlar onları hayatımızın merkezi haline getiriyoruz, onlara haketmedikleri anlaşyışı gösteriyoruz, bir bakın çevrenize kadın ne kadar dominantsa erkek o kadar edilgen oluyor, biz aman rol yapmayalım aman olduğumuz gibi olalım diyerek hata yapıyoruz, ama bir yandan da hayat rol yaparak geçirilecek bir sahne değil, ben gerçek sevgiye inanırım gerçek değilmiş 1 gün ağlarım 1 ay ağlarım elbet toparlanırım, ama ömrümü kocamın beni farketmesini bekleyerek geçiremem.Umarım en az hasarla çıkabilirim bu işin içinden.