- 7 Ekim 2016
- 41
- 27
- 8
- Konu Sahibi yesilgulus
-
- #1
Merhaba hanımlar,
Ben susmak istedikçe beni konuşturuyorlar artık çok yoruldum. Benim ailem ben çok küçükken ayrıldılar. Ben adeta tek başıma büyüdüm. Annem hep çalıştı babam hiç yoktu. Sözler verir tutmazdı pencerelerde çok çok bekledim onu. Geçmişi çok hatırlamam hatta bazen o zamanlar büyüktün nasıl hatırlamıyorsun derler ama hatırlamam. Öyle 5-6 şey var ki unutmuyorum. Unutamadıkça da içimdeki o öfke dinmiyor üzülüyorum. Annemin sinirlenmediği bağırmadı hakaret etmediği tek bir şeyim yoktu. "Allah belanı versin, domuz, köpek, pislik" vs vs.. Çok duydum bu laflarını "seni seviyorum" veya benzeri tek lafını hatırlamıyorum. Söylemiştir elbet de hatırlanacak gibi değillermiş demek ki öbürlerinin yanında. Sessiz kalmayı tercih ettim hep o yüzden. Bu sefer de (ki hala der) yabani ve soğuk demeye başladı. İnsanlarla anlaşamıyormuşum ve bunu hep başkalarının yanında yaptı. Evet o da çok zor şeyler yaşadı ama ben çocuktum onca bedduayı hak edecek ne yapabilirdim? Neyse aradan yaklaşık 1o-11 yıl geçti annem babam barıştı. Sonra bir kardeşim daha oldu. aramızda bir hayli yaş farkı var. Şımarık, arsız bir şey. Aralarında 1-2 yaş olan kardeşlerde bile küçüğün büyüğe saygısı olması lazım diye kızan azarlayan annem küçük kardeşimin bana yaptıığı hiçbir saygısızlığı görmüyor. Küçüçük boyuyla bağırıyor, sana ne diyor sen karışma sen kimsin diyor sen daha çocuksun sus diyor ya daha neler neler... Tavırları ses tonunu duymanız lazım. İlkokula gidiyor artık öyle bebek de değil. Ben üniversiteden mezun oldum iş arıyorum küçük değilim bende. Tüm hayatım boyunca her şeyimi kendim yaptım kendime yettim. Şimdi ufacık çocuktan azar işitiyorum. Nasıl ağır geliyor bilemezsiniz. Kızdığım zaman ona evde ben suçlu oluyorum. Kıskanç oluyorum, boşuna sinirlendi oluyorum, çocuk naptı ki oluyor adı. Ağır geliyor çok ağır geliyor.
Bugün daha bayramın ilk günü de yine tatsızlık yaşandı. Günlerdir evde kullandığım kulaklığımı arıyordum. Kardeşim odada benim eşyalarımı hep fazlalık gördüğü için oraya buraya tıkar. Yine tıkmış bir yere bulamıyordum. Bu sabah bulmuş "al buldum" diye getirdi. Nerde buldun diyorum cevap vermiyor suratıma bakmıyor delirdim resmen sanki karşısında eşek anırıyor. Bana cevap ver diye bağırdım bu sefer "sana cevap vermek zorunda değilim" diye o bana bağırdı. Derken olay böyle devam etti bitti. Sinirimi atamadım evi toparlarken sert sert yaptım yaptığım işleri. Annem "ne bu gereksiz sinirin" deyince açtım işte bayramlık ağzımı bende. "Ben onun yaşındayken onun yaptıklarını yapsaydım o saygısızlıkları yapsaydım nolurdu acaba ağzıma ettin benim azıcık terbiye ver saygı öğret başka bir şey istemiyorum" dedim. Saatlerdir ağlıyor şimdi. Ne bağırdım ne başka şey yaptım. Gayet normal söyledim. Kardeşime de kızıyor bağırıyor beddua ediyor. Ama ona ne yaptıysa bana 5 katını yaptı. Şimdi bile saygı görmüyorum ağır geliyor. Ben ne yapacağımı şaşırdım. Ağzımı açmasam sussam sinirden vücudum kabarıyor, saçlarım dökülüyor. Ağzımı açsam beni günaha sokuyorlar vicdan azabı çektiriyorlar. Ben çok yoruldum gerçekten.
Ben susmak istedikçe beni konuşturuyorlar artık çok yoruldum. Benim ailem ben çok küçükken ayrıldılar. Ben adeta tek başıma büyüdüm. Annem hep çalıştı babam hiç yoktu. Sözler verir tutmazdı pencerelerde çok çok bekledim onu. Geçmişi çok hatırlamam hatta bazen o zamanlar büyüktün nasıl hatırlamıyorsun derler ama hatırlamam. Öyle 5-6 şey var ki unutmuyorum. Unutamadıkça da içimdeki o öfke dinmiyor üzülüyorum. Annemin sinirlenmediği bağırmadı hakaret etmediği tek bir şeyim yoktu. "Allah belanı versin, domuz, köpek, pislik" vs vs.. Çok duydum bu laflarını "seni seviyorum" veya benzeri tek lafını hatırlamıyorum. Söylemiştir elbet de hatırlanacak gibi değillermiş demek ki öbürlerinin yanında. Sessiz kalmayı tercih ettim hep o yüzden. Bu sefer de (ki hala der) yabani ve soğuk demeye başladı. İnsanlarla anlaşamıyormuşum ve bunu hep başkalarının yanında yaptı. Evet o da çok zor şeyler yaşadı ama ben çocuktum onca bedduayı hak edecek ne yapabilirdim? Neyse aradan yaklaşık 1o-11 yıl geçti annem babam barıştı. Sonra bir kardeşim daha oldu. aramızda bir hayli yaş farkı var. Şımarık, arsız bir şey. Aralarında 1-2 yaş olan kardeşlerde bile küçüğün büyüğe saygısı olması lazım diye kızan azarlayan annem küçük kardeşimin bana yaptıığı hiçbir saygısızlığı görmüyor. Küçüçük boyuyla bağırıyor, sana ne diyor sen karışma sen kimsin diyor sen daha çocuksun sus diyor ya daha neler neler... Tavırları ses tonunu duymanız lazım. İlkokula gidiyor artık öyle bebek de değil. Ben üniversiteden mezun oldum iş arıyorum küçük değilim bende. Tüm hayatım boyunca her şeyimi kendim yaptım kendime yettim. Şimdi ufacık çocuktan azar işitiyorum. Nasıl ağır geliyor bilemezsiniz. Kızdığım zaman ona evde ben suçlu oluyorum. Kıskanç oluyorum, boşuna sinirlendi oluyorum, çocuk naptı ki oluyor adı. Ağır geliyor çok ağır geliyor.
Bugün daha bayramın ilk günü de yine tatsızlık yaşandı. Günlerdir evde kullandığım kulaklığımı arıyordum. Kardeşim odada benim eşyalarımı hep fazlalık gördüğü için oraya buraya tıkar. Yine tıkmış bir yere bulamıyordum. Bu sabah bulmuş "al buldum" diye getirdi. Nerde buldun diyorum cevap vermiyor suratıma bakmıyor delirdim resmen sanki karşısında eşek anırıyor. Bana cevap ver diye bağırdım bu sefer "sana cevap vermek zorunda değilim" diye o bana bağırdı. Derken olay böyle devam etti bitti. Sinirimi atamadım evi toparlarken sert sert yaptım yaptığım işleri. Annem "ne bu gereksiz sinirin" deyince açtım işte bayramlık ağzımı bende. "Ben onun yaşındayken onun yaptıklarını yapsaydım o saygısızlıkları yapsaydım nolurdu acaba ağzıma ettin benim azıcık terbiye ver saygı öğret başka bir şey istemiyorum" dedim. Saatlerdir ağlıyor şimdi. Ne bağırdım ne başka şey yaptım. Gayet normal söyledim. Kardeşime de kızıyor bağırıyor beddua ediyor. Ama ona ne yaptıysa bana 5 katını yaptı. Şimdi bile saygı görmüyorum ağır geliyor. Ben ne yapacağımı şaşırdım. Ağzımı açmasam sussam sinirden vücudum kabarıyor, saçlarım dökülüyor. Ağzımı açsam beni günaha sokuyorlar vicdan azabı çektiriyorlar. Ben çok yoruldum gerçekten.