canım sen iyi diyorsun güzel diyorsunda bazen istesende o planladığın düzende hareket edemiyorsun işte
ben çalışıyorum,2,5 yaşında oğlum var ne ev temizliği ne yemeği hiçbişey yapamıyorum
sabah kalkıp ancak işe gidiyorsunuz,akşam çocuğunuzu alıp 2 saat onunla oynuyor o uyuduktan sonra
koşturuyorsunuz evin içinde ne iş yapacam diye yemekmi bulaşıkmı çamaşırmı ütümü temizlikli hangisi yetişir,
iki iş yapıyorsun gece oluyor haydi yat dinlen uyu ee bu arada eşler izin verirse
sabah yine aynı döngü bu kadar yük tabiki taşınmaz ama nasıl çözülürkü
mümkün olmuyor , çünkü birini yapsan diğeri eksik kalıyor
allahtan oğlum büyüdü şimdi akıllı bir çocuk işlerimi yetiştirebiliyorum
ama küçük bebekken çok zordu benim için herkes bir akıl verirdi bana
ama olmuyor işte 24 saat ağlarmı bir bebek ağlıyordu yemin ediyorum
çaresizce susturmak isterdim ne yemek ne temizlik
yani hiçbişey yapamadığımız bir dönem oluyor çocuktan sonra bunu kabul etmek gerekir
çocuk büyüdükçe belli bir düzene giriyor hayatınız ben oğlum 7 aya kadar çok zorluklar yaşadım
1 yaşına kadar zorluklar azaldı,1 den sonra ben çok rahat ettim
off bende ara sıra bagırıyorum ama cok sık deıl oglum 20 aylık konusmuyor kendı capında censı durmuyro tabıen azından yanlış yaptığının farkındasın....... lohusalık 18 ay devam edermiş.... olaya birde o boyuttan bak... sakın '' bebeğim anlamaz nasılsa '' deme... anladıklarına aklın bile şaşar... sana yüz çevirmesinin nedinide bundan .... çocukla iletişim pamuk ipliği gibidir... çabucak kopar çabucak bağlanır... 0-3 yaş o kadar önemli ki.... şu saatten sonra silkelen ve kendine gel... bu sorunu tek başına halledemeyeceğine inanaıyorsan bir psikologtan yardımda alabilirsin.... unutma meleğinin sadece ama sadece o sıcacık gülümseyen herşeyden onu koruyan vede onun için koşturacak annesine ihtiyacı var... zor değil... sabır, sevgi.... yapabilirsin ve lütfen şuandan itibaren hep ona sarıl öp öp öp öp... sevgi dolu sıcacık cümleler söyle.... yoksa onun gelişimindede sorunlarla karşılaşırsın..(uyku terörü, yemeyi redetme, geç konuşma...vs vs vs) silkelen ve onun sana ihtiyacı olduğuna inanma ... her çocuk annesinin kucağında güvenli ve mutludur... sevgilerle...
benım oglumda yapıyordu onu elektrık süpürgesiyle uyutuyorduk yazıkmeraba..
benim bebişimde 39 günlük bugün..gaz sancısından bi saniye duramıyor uyuyamıyoruz..ve de gurbette yalnızız...seni çok çok iyi anlıyorum ve 2 mize dua ediyorum..
en azından söyle düsün onun o suratına bakarken ..biz ona sorduk mu dünyaya gelmek deliler gibi gaz sancısı cekmek ister misin diye...valla tutup bize küfür etseler haklı bu bebişler...melek onlar..onlara sormadan cennetten cıkardık burda abuk subuk dertlerle basbasa bıraktık onları...melegin o senin..en sevdiği koku senin göğüs kokun..al kucagına bastır göğsüne...öyle masumlar ki sac kurutma makinası sesini anne karnı sesi sanıp bizim içimize döndüklerini sanıp susuyor rahatlıyorlar ya..melek değilde ne bunlar...
ah benim güzel arkadaşım ben bu yüzden tedavi gördüm. tam üç doktora gittim. üçü de ilaç verdi, kullandım süt müt kalmadı tabii veremedim. kuzenim de aynı şekilde oldu. burda yapman gereken biraz da kendini düşünmek oluyor maalesef; kar zarar tartacaksın, nasıl derler ya uçakta oksijen maskesini önce kendine takacaksın ki daha sonrasında çocuğuna faydan dokunabilsin. neyse ben kullandım ilaçları ama o arada bir psikolog buldum ve bi sabah uyandım oda aydınlık bebeğim çok tatlı, yemek yapmam gerek dedim. evi toparladım saçlarımı yaptım ve ondan sonra farkettim ki tüm dünya yalnızca bebeğimin beni hapsettiği biyer değil ve benim de bi özelim var. sonra kendime azar azar zaman ayırmaya başladım. bi baktım herşey düzene giriyor. ve kabul ettim annelerin hepsi mükemmel değil ben de değilim. kendi annemi düşündüm eşimi düşündüm mükemmel değiller. ve demeyi öğrendim: elimden gelenin en iyisi bu. öğreneceksin.... az zaman alacak... sabırrrr........
annenize gitmeniz iyi olmuş, biraz kendinizi dinlersiniz...
bebek isteyip de olmayan her kadına allah anneliği nasip etsin. ama bebeğinizi kucağınıza aldınız o ilk geceden sonra duygularınızın tepetaklak olduğunu siz de göreceksiniz... her kadın böyle olmuyor ama çoğu böyle.. hamileliğin son ayında tavan yapan mutluluk hormonu yerlerde sürünür.. mutsuzsunuzdur, berbat bir anne olduğunuzu hatta anneliğe hiç de layık olmadığınızı düşünüp gece yarıları ağlarsınız... doğum öykülerinde herkes bebeğe aşık olmuştur ama siz karnınızda kıpır kıpırken mutluluk duyduğunuz bebeğinize yabancı gibisinizdir... anneler bebeklerinin ihtiyaçlarını ağlamasından anlar diye duymuşsunuzdur avaz avaz ağlayan bebeğinize çare olamadığınız için kendinize lanet edersiniz... asla eskisi gibi rahat edemeyeciğnizi düşünür üzülürsünüz, sonra üzüldüğünüz için kendinizi suçlarsınız... bebeğinizin biran evden gitmesin istersiniz, bunu istediğiniz için de vicdan azabı çekersiniz, vs..... :26:
bunların hepsini yaşadım, bu duygularımdan utanç duymayı bıraktığımda, o duygular da beni bıraktı.... o yüzden hamile olan tüm arkadaşlarıma
derim; bebekle birlikte muhteşem duygular beklemeyin, o karnınızdan çıksa da hiç tanımadığınız biri... zamanla seveceksiniz... şaşkınlık yaşıyor insan... annelik çok yüce ama tamamen karşılıksız değil, o sizi tanıyıp gülücükler attıkça onu daha çok seveceksiniz... bu yüzden kendinize ve bebeğinize zaman tanıyın...
Aslında düşüncelerimiz aynı
Çalışan annelerin işleri iki katı zorlukta dicek birşeyim yok
Ablam bebeği 1 aylıkken işe girmek durumunda kalmıştı ve oğlu şimdi 11 yaşında
Ama benim demek istediğim evdeki bayanlaraydı süper anne olsanız dahi kimse madalya takmaz bize
Bu yüzden herşeyin mükemmelini istemeden yapabildiğiniz kadarını yapmak:)
Evdeki bayanlar biraz daha planlı programlı olurlarsa kendilerine vakit ayırabilirler.
Allah aşkına mutsuz olursanız,herşeyi dert ederseniz sonucu ne olabilir ki?
Kendinize yaparsınız ancak
Ben lohusalık depresyonundayken anladım bunu sen mutlusun herkes mutlu ,sen mutsuzsun yine herkes mutlu
Yani her şeyi dert edicek kadar ömrümüz uzun değil
Benim oğlumda çok zor büyüdü iştahsız ve uykusuzdu
Hatta hala az yer 2.5 yaşında 12 kilo ne demek istediğimi anlamışsındır
Ama çok şükür sağlıklı olduğu için mutluyuım,dert etsem kendime yaparım
2.Bebeği istiyorum herşeye rağmen ,biliyorum hiç birşeye yetişemicem ama bunun içinde mutsuz etmicem kendimi
bunları ben yazmıştım canım kusura bakma bende 3 aylık anneyim bunları yazarken bi mevzudan çok sinirliydim...neyse tekrar kusur abakmaalla alla o bebeğemi sordun onu dünyaya getirirken madem doğurmasaydın.
kusura bakma ama ben bebeğe bağıranalrı ağlayınca almyanları onları suçlayanlara anlamıyorum.
onun doğmasına sen sebeb oldun sen anneliğini yapcaksın.
çocuk büyük olur yaramazlık yapar kızarsın ama nedemek bebeğe bağırmak.
hem niye zor olsun eskiden kadınlar sobalı evlerde hem çocuklarına bakar hem kayınvalidesine vs. bakarmış.
üstelik bezler yıkanıyormş ne bulaşık ne çamaşır makinası. silkelen kendine gel .
tamam doğum sonrası depresyon falan ama birazda senin acizliğin bence.
bakabildiğin kadar bebeğine evine bak hepimiz anneyiz evet kendimizi evimizi ihmal ettiğimiz yetişemediğimiz oluyorda aman ev pis oluversin yeterki bebeğinin küçücük bi gülümsemesi olsun.
bi kendini o bebein yerine koysana .aciz yürüyem,yor konuşamıyor canı yanıyorsa düzeltemiyor
bebeğine bağıran hiçbir anne bundan memnun değil zaten buraya akıl almak için yazıyoruz herkesin neler yaşadığını kimse bilemez yine söylüyorum bu bebeğimize bağırma ona kötü davranma hakkını bize asla vermiyor zaten bu durum psikoljik bir rahatsızlık yoksa bizde biliyoruz dünyaya gelirken ona sormadığımızı ben bunun için çok mücadele ediyorum bugün mesala bebeğime bağırmadım ve bende mutluyum o da burda okuduğum yazıların etkisi çok zaten bizde ne yapabiliriz nerden destek alabiliriz diyoruz eleştirmeden önce empati kurun bebeğime bağırdığım için yaşadığım vicdan azabını her an ben biliyorum(((
Doğumdan sonra çok sinirli, tembel, herşeyi kafaya takan biri oldum. Gündüzleri uyumayı hiç sevmezdim, şimdi her fırsatta uyumak istiyorum. Sık sık uyanıyor, ağlıyor diye bebeğime kızıyorum. Önceden gözüme batardı yapmadan duramazdım, şimdi çok tembelleştim evimin işini yapmak istemiyorum. Kahvaltı sofrasını bile bazen akşama kadar toplamıyorum. Akşam da mecburen eşim işten gelince öyle görmesin diye utancımdan topluyorum. Eşimin her söylediği, her yaptığı kafama takılıyor kendimi suçlu hissettiğim için sanırım sürekli laf dokunduruyor gibi geliyor. Altında başka anlamlar arıyorum, bazen sebepsiz yere kavga çıkarıyorum. Zamanla değişir, düzelirim dedim ama 3 ay oldu hala aynıyım. Ve en kötüsü tüm bunlardan dolayı bebeğimi suçluyorum ve hep ona bağırıyorum. Çok saçma, çok mantıksız biliyorum. Bağırdıktan sonra çok pişman oluyorum, ben de oturup onunla ağlıyorum anlamasa da defalarca özür diliyorum ama birkaç saat sonra aptalca bir sebep yüzünden küçücük çocuğa yine bağırıyorumSanırım artık beni sevmiyor çünkü benim dışımda herkese gülümsüyor, bana gelince ya yüzüme bile bakmıyor ya da huysuzluk yapıyor. Bebeğim en çok sevmesi, güvenmesi gereken kişiye güvenemiyor benim yüzümden. Duygusal gelişimini bozmak istemiyorum, mutlu bir bebek olmasını istiyorum ama nasıl düzelirim, ne zaman düzelirim, ne yapmam lazım bilmiyorum. Böyle birşey yaşayan varsa lütfen yardımcı olun.
bunları ben yazmıştım canım kusura bakma bende 3 aylık anneyim bunları yazarken bi mevzudan çok sinirliydim...neyse tekrar kusur abakma
Siz de biliyorsunuz zaten yaptığınızın yanlış olduğunu...Size diyebileceğim birşey varsa o da bunun geçecek olduğudur...Böyle düşünün bütün bunlar gelip geçici bir süreç..Benim kızım 2 yaşında şükürler olsun bebekliğine göre daha rahatız şimdi..
Çok zor bir bebekti inanın, 6 ay bitene dek sabahlara dek gaz sancısı çekerdi ağlardı...Sonra gazı kesildi ama gene de uyumazdı...Bir de çalışıyorum geceleri bazen delirecek gibi hissederdim..Gündüz işte ayakta uyurdum resmen..İşin kötüsü kimse anlamazdı abartıyorum sanırlardı..Kendi annem bile bir gece bizdee kalıp kızıma sabah 7 ye kadar eşimle nöbetleşe baktığımızı görünce haklıymışsınız bu kadarını beklemiyordum demişti...
Bunları neden mi anlatıyorum çünkü inan o kadar zorluğa rağmen hiç bağırmadım kızıma...Çok sinirlenirdim evet delirirdim ama hep kendi kendime...Bir de geçecek derdim bitecek büyüyecek..Çok kötü hiisettiğim anlarda dururdum nefes alırdım ve 10 a dek sayar o senin bitanen buna göre düşün derdim...İnan işe yarıyor..Eğer o anda eşim evdeyse ona verirdim..İnternete geçip bir 10 dakika ne bilim gazete bile okumak sakinleştiriyor insanı..
Şimdi kuzum 2 yaşında, sütten de kestik 2-3 hafta önce uykuları da böyle düzeldi..Yoksa inan sütten kesene dek sabaha kadar en az 5-6 defa kalkan (yatış gece 12 kalkış en geç 8 olurdu)bir tatlı cadı ile uğraşıyordum...
Sakin olmaya çalış lütfen be bil ki bitecek sen de rahatlayacaksın..
Çok mu kızdın daha kötüleri düşün, allah yardımcıları olsun sakat doğan bebekleri ve onların annelerinin nelerle uğraştığını düşün..Aslında derdimiz dert değil...Allaha şükür çocuklarımız sağlıklı..
canım yaa...sinirlerin çok yıpranmış senin...bebekle ilgisi olduğunu pek sanmıyorum,onun öncesinde yaşadıklarının etksi olabilir..buraya yazmana çok sevindim..demek ki durumdan sende rahatsızsın ama sana burdan nekadar yardım edebiliriz bilmiyorum,istersen bi psikolağa git canım...aslında sana iyi gelebiliriz ama anlatım yada yaklaşımımız doktor kadar olamaz..
mesela ben yanıp bitiyorum bir bebek için...üstelik eşimle hala aşamadığımız sorunlarımız varken..
rüyalarımda bebeğimle gezdiğimizi ona mama yedirdiğimi görüyorum..ona bırak bağırmayı,kızmayı,kendimden bile kıskanırdım herhalde..bizler anayız canım,(birgün bende olacam inş)evladımıza asla kıyamayız,herşey düzelir canım ama attığın bu adımın biraz daha önüne geç canım..bir doktordan randevu al..vereceği ufak tefek nasihatlerle ohhh be dünya varmış diyeceğine eminim...bu arada minik bebeğini kocaman öpüyorum..kimbilir nekadar güzel kokuyordur...gidip benim yerime koklarmısın onu...
canim sinirlerini bosa harap etme..
o kadrcik coocuk bi derdi vardir onun icin agliyodur..
biliyorum zor ama takmamaya calis..o uyunca senden uyu bosver herseyi
1 bck yasinda dunyanin bana gore en huysuz cocouguna sahibim..
surekli ama surekli aglar,bide ciglik atma cikti
ha bi de elinde ne var ne yok etrafa atar masaya tabak bardak canak yerle bir olur
sinirden kafasini yerlere vurur
perdelere asilir camlari yumruklar
catal bicak almak ister vermeyince abartmiyorum snir krizi gecirir..sacini basini yolar
herkese yumruk atar..bana babasina sokakta gorduklerine kucuk bebekleri dover..
alisverie gideriz apar topar geri geliriz kiyameti koparmistr cunku
yerdeki koca haliyla oynamak ister cekemeyince aglar tutar haliyi onun istedgi gibi cekeriz..vs vs neler neler..
inan bak allah var abartmiyorum..gecen bi avm ye gideyim dedim cunku patladim evde dort duvr arasinda cocukla
gitmemeizle gelmemiz bir oldu..
hatta kadin bi tanesi dedi aman allahim allah sana peygamber sabri versin..
dun yine kriz aninda bende artik patladim. kendimi vurmamak icin zor tuttum ve kafami duvara cevirip cigerlerimin son noktasina kadar sesim ksilene kadar bagirdim dislerimi skarakk..esim sokaktan duymus kosarak geldi cocga bisey olduda kendini kaybettin sandim dedi..
ama oyle rahatladim kii napimm benimde ihtycm var ole rahatlaidm..ama ogluma bagirmadim kendi kendime bagirdimm bayilack gibi oldum ama icimden biseyler gittii
bi arkadasta dedi bende bagirark rahatliyorum ama ben artik kopma noktasinda yastiga gomuyorum kafami avazim ciki kadar bagiryorum dedi
baktim cok mantkli bende ole yapicam..belki sende bagirarak bosaliyosundur..ama nolur bebegine bagirma..o cok kucuk evet zor ama napalim yapack bsey yok evlatimiz onlar bizim..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?