- 16 Ekim 2015
- 1.721
- 2.312
- 133
- 42
- Konu Sahibi BlackandBlack
-
- #1
Cook zor36 haftalık hamileyken doktor kontrolüne gittiğimde bebeğimi kaybettiğimi öğrendim. Oysaki daha 3 gün önce kontrollerde her şey normaldi ve gece yatarken hareketlerini hissetmiştim. Her şeyi hazırken, oğlumu kaybetmek... Tüm hayallerin yarım kalması... Ve işin garip tarafı hiç bir sebep bulunamadı... Normal doğumla doğurtmayı çalıştılar bebeğimi ama olmadı. 12 saat suni sancı vermelerine rağmen herhangi bir açılma olmadı ve sezaryanla doğdu bebeğim. Şimdi ben yeniden bebek sahibi olmak istiyorum. Bazı doktorlar 12 ay, bazıları 6 ay, bazıları ise 2-3 ay beklemem gerektiğini söylüyor. Özellikle bu kötü deneyimi yaşayan ya da çevresinde yaşayan bir yakını olan arkadaşlar bana bu konuda yardımcı olabilirler mi??
Ayrıca psikolojik destek almalı mıyım? 50 gün geçmesine rağmen her an aklımda oğlum ve sık sık ağlama krizleri geçiriyorum. Bu ne zaman geçecek? Normal mi?
Yardıma çok ihtiyacım var...
Yeni bir bebek sahibi olunca da mı geçmiyor?Ahh ahh gecmiyoki
Canım benim başın sağolsun.Gerçekten çok zor bir durum ben 14 haftalıkken düşürdüm bebeğimi... 10 ay oldu... sen 36 haftalıkken kaybetmişssin büyüdükçe daha da zor... o hafta arabasını almıştık... hala hergün kutusu gözümün önünde uyanıyorum. İnşallah kucağın boş kalmayacak evlat sahibi olacaksın ama onu unutmayacaksın 10 aydır aklıma gelmediği tekbir günüm bile yok ama sevgiyle anıyorum. unutmak da istemiyorum bununla yaşamayı öğrendim. acısı sırtımda bir kambur... ama onu seviyorum ve bazen kendi kendime konuşup onu anıyorum. bence en güzeli onunla yaşamayı öğrenmek öbür dünyada senin yanında melek olacak o seni bekleyecek. Yeni evlatların olacak ama sen her daim sayısının bir fazla olduğunu bileceksin. Ben tekrar denemek için 10 ay bekledim üstelik 2- 3 aya tekrar deneyebilirsin denmesine rahmen ilk anda insan hemen karnım dolsun istiyor bu boşluğu ancak bir bebek doldurur diyor insan. ama hem ruhen hem bedenen kendine biraz zaman tanı gerçekten çok zor bir durum ama yalnız değilsin. Güçlü olmak zorundasın İnşallah yarınların daha güzel olacak.36 haftalık hamileyken doktor kontrolüne gittiğimde bebeğimi kaybettiğimi öğrendim. Oysaki daha 3 gün önce kontrollerde her şey normaldi ve gece yatarken hareketlerini hissetmiştim. Her şeyi hazırken, oğlumu kaybetmek... Tüm hayallerin yarım kalması... Ve işin garip tarafı hiç bir sebep bulunamadı... Normal doğumla doğurtmayı çalıştılar bebeğimi ama olmadı. 12 saat suni sancı vermelerine rağmen herhangi bir açılma olmadı ve sezaryanla doğdu bebeğim. Şimdi ben yeniden bebek sahibi olmak istiyorum. Bazı doktorlar 12 ay, bazıları 6 ay, bazıları ise 2-3 ay beklemem gerektiğini söylüyor. Özellikle bu kötü deneyimi yaşayan ya da çevresinde yaşayan bir yakını olan arkadaşlar bana bu konuda yardımcı olabilirler mi??
Ayrıca psikolojik destek almalı mıyım? 50 gün geçmesine rağmen her an aklımda oğlum ve sık sık ağlama krizleri geçiriyorum. Bu ne zaman geçecek? Normal mi?
Yardıma çok ihtiyacım var...
Bugün 51. Gun Oğlumu kaybedeli ve acısı hala ilk günkü gibi. Ben sarıldım öptüm oğlumu. Bir kez bile olsa kokusunu içime çektim toprağa verilmeden. O kadar güzeldi ki meleğim Rabbim kendi için yaratmış... İçim çok yanıyor, nefes alamıyorum... Hiç bir zaman geçmeyecekmiş gibi geliyor bu acı. Bir yandan yeni bir bebek istiyorum en kısa zamanda bir yandan da oğluma ihanet edecekmisim gibi geliyor...Valla ben kaybedelı bi hafta oldu hala ilk günkü gibi onu toprağa verdiğim an gözümün önünde 20 yaşımda yaşadığım en büyük acı buydu hayatın zor olduğunu acımasız olduğunu o mezarlıkta anladım bebeğim yavrum oraya bırakıp geldim içim yanio kuzum melek kızım gitti ellerini tutamadan gitti
Yardım almayı düşünüyorum çünkü tek başıma atlatamayacagim bu travmayı. Bana umut oldunuz gerçekten. Çok sevimli cocuklariniz var. Allah bağışlasın. Rabbim sağlıklı uzun ömürler versin. Vatana millete ve size hayırlı evlat olurlar inşallah...Çok geçmiş olsun ben ilki normal ikincisi sezaryen 2 ölü doğum yaptım. Herşeye inancımi kaybetmiştim aylarca ağlayarak gezdim ama imkanın varsa destek al uzaklaş ortamdan insanların yorumlarından uzak bir yere git. Bebeğin eşyalarını kaldır görmeyecegin bir yere koy. (Yine lazım olacaklar inan) Beni Almanyada babam vardı onun yanına göndermişti eşim 20 gün kaldım geldim. Şimdi 2 tane çocuğum var çok şükür kötü bir anı olarak kaldı hayatımda. Daha çok yeni yaşadığın durum ama artık kurtar kendini önüne bak. yine olacak ve kucağına alacaksın Allah'ın izniyle buna inan. şimdi vücuduna dinlenmesi için zaman ver psikolojini düzeltmeye bak. Sonra yine olur inşallah. Daha yasin genç
Yardım almayı düşünüyorum çünkü tek başıma atlatamayacagim bu travmayı. Bana umut oldunuz gerçekten. Çok sevimli cocuklariniz var. Allah bağışlasın. Rabbim sağlıklı uzun ömürler versin. Vatana millete ve size hayırlı evlat olurlar inşallah...
Evet ilk bebeğim, ilk göz ağrım oğlum. Ben hayatımda böyle bir acı yaşamadım. Kayıplarım oldu ama evlat acısı en büyüğüymüş. Rabbim bize sabır versin ve aynı acı ile bizi sınamasın tekrar. Ben ikinci bir acıyı daha kaldırabilir miyim bilemiyorum. Ben otopsi yaptıramadım oğluma. O anki psikolojimle kıyamadım oğluma. Zaten doğumda bile beni her muayene ettiklerinde sanki oğluma zarar veriyorlarmış gibi geliyordu ve dayanamayıp 12 saat sonra sezaryen kararını ben kendim verdim. Zaten yapılsa da genelde bir şey çıkmıyormuş doktorlarımın dediğine göre. Genetik test yaptırdım sadece, bir problem varsa bir sonraki bebeğimde önlemini alalım diye. O da temiz çıktı. Doğumdan sonra 3 tane doktor gezdim 3'üne sebepsiz bebek ölümü gibi görünüyor dediler tüm tahlil, NST sonuçlarını ve ultrason görüntülerine baktıktan sonra. Ben acaba doktor ihmali mi var diye endişelenip kendimi suçluyordum nasıl anlamadım bir anne olarak diye. Diğer doktorlar yapılması gereken her şey yapılmış, hatta fazlası bile dediler. o zaman içim biraz daha rahatladı ve Rabbimin takdiri diye bakmaya başladım artık. Diğer türlü kendimi yiyip bitiriyordum.merhaba yasemin,
Ben de 39 haftalık bebeğimi 1 ekimde (2015) kaybettim. Hatta benimki tam travmatik bi olay. Sezeryan gününe kadar hersey yolunda sanıyordum. tüm hazırlıklarımı yaptım. heyecanla sezeryan ameliyatımı bekledim. ameliyata alındım ve çıktığımda bebeğin ölü olduğunu öğrendim. hem de muhtemelen bir gün önce ölmüş. benim ikinci oğlumdu. ilki 4 yaşında. bugün tam bir ay oldu. üstelik ben de doktorum. (enfeksiyon hastalıkları) farketmedim bi terslik olduğunu. Felaket bir durum. cok acı. cok zor. Sen atlatmaya çalışırken de etraftaki insanların düşüncesiz yorumları da cabası. benimkinin de görünürde herseyi normaldi. suyu kordonu kalbi vs. otopsiye yolladık ve beyin kanaması nedeni ile öldüğünü sözel öğrendik henüz rapor çıkmadı.
insanın aklına gelir mi son aya son güne gel ve kucağına bile alamadan kaybet. herseyin bir nedeni her şerde bir hayır vardır diyorum. ama atlatmak zor. inançlı olmak lazım. sabretmek isyan etmemek lazım. bence sabredersek kaybımızın telafisi yeni bir sağlıklı bebekle mümkün. yardım almak gerekebilir tabi ki. ben bir haftadır ilaç kullanıyorum. psikiyatriden de randevu aldım randevu günümü bekliyorum.
ilk bebekse daha zordur. bilmiyorum senin ilk mi? ben 4 yasındaki oğlumla da teselli oluyorum. ona bir kardeş hayal etmiştim ama hayatta hersey istediğimiz ve planladığımız şekilde olamıyor maalesef. yazın tekrar denemeyi düşünüyorum. Allah sabır versin. Allah yardımcımız oldun.
Sizin de başınız sağ olsun. Oğluma genetik test yapıldı, onda bir problem çıkmadı. Otopsi yaptıramadım, kıyamadım oğluma. Doktorum kan pıhtılaşması ile ilgili testler istedi. Onları yaptıracağız ama 8 hafta geçmesi gerekiyormuş sonuçların düzgün çıkması için. Genetik bir problem olsaydı daha erken kaybederdin bebeğini diyor... Sizin bebekleriniz için ne dedi doktorlar? Umarım şu an sağlıklı bir bebeğiniz vardır...Canım basın sağolsun iki melek annesi olarak acini anlıyorum. Kızım 1 hafta kuvezde yaşadı 8 ay sonra oğluma hamile kaldım fakat o da 3 gün yaşayabildi. Benden sana tavsiye önce genetik test yaptırın. Kan veriyorsunuz o kadar vemutlaka otopsi umarım yapılmıştır. İki sezeryan arası normalde en az 1 yıl. Tabi daha kısa surede de kalabilir ama önemli olan sağlıklı ömürlü! Duygularına kapılıp yanlış hareket etme canım. Önce bi araştır kendin iyi ol evlat olur zaten merak etme.. Allah yardımcımız olsun..
Rabbim sabır versin. Kesinlikle çok ağır yaşadıklarınız. Kendimizi iyileştirmeden de bebek sahibi olmamız doğru değil. Yeni bebeklerimize annelik görevimizi yerine getirebilmek için yaralarımızı sarmalı, kendimizi iyileştirmeliyiz. Vedalaşabildin mi bebeklerinle? Ben ilk önce yapamam dedim ama sonra pişman olmamak için bir kez bile olsa aldım kucağıma oğlumu. Öptüm, kokladım, sarıldım... Şimdi iyi ki de yapmışım diyorum... Onlar melek ve biz de onların annesiyiz. Ne mutlu bize...Meleklerim nefes alamıyordu. Oğlumu temmuzda kaybettim kızımı geçen sene mart ayında. Şuan eşim de bende sakinleştirici kullanıyoruz. Kizima kiyamadim ama ogluma mecburen otopsi yaptırdık. Nur topuydu canlarim 4 kilo doğdular ama pulminer hipertansiyon sebebiyle melek oldular. Şuan bebeğim yok uzun bi surede dusunmuyorum. Çünkü yaşananlar çok ağır...
Ben oğlumun odasını topladım. Ama bazen dolabın kapısını açıyorum onun için aldığım ama hiç giyemediği kıyafetlerinin kokusunu almaya çalışıyorum. Hepsini kaldırdım oysa kiArabasını kullanmadigin bir odaya kaldır. Biz de herşeyini tamamladigimiz gün kaybettik. Bebek şekerlerini bile sipariş etmiştim oğlumun ve o gece kaybettik... Odasını tamamen kapattım ve hiç girmiyorum o odaya. Uzun süre de giremem sanırım. 7. Aya kadar hep kaybetme korkusu yaşadığım için ki sağlıklı bir gebelik sureci yasamama rağmen hiç bir şey almamıştım oğluma. Dedim tamam 7. Ayı atlattık artık doğsa da oğlum yaşar diyordum kendi kendime. Bu şekilde kaybedebilecegim hiç aklıma gelmemişti...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?