Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş

Koalina .!.:

Abla çok denedim, ne bileyim eğlenceli müzikler açıp bebekle dans etmeyi, güzel havada yrüüyüşe gitmeyi, bebekle de her şeyi yapabilirim ddiyerek bir şey almam yapmam gerektikçe alıp çıkmayı. Hepsi de bana ağlama rutini olarak geri döndü. Olmuyor çünkü, neden olmuyor çünkü herhangi bir kadın gibi düşünmüyordum biliyorsundur. Geçen seneye kadar neyse ki çocuğum yok dediğim, şükrettiğim hangi durum varsa onu yaşıyorum. Akılsız gibi korunmayı beceremedik madem neden eşim aldırmama izin vermedi diye ona da kızıyorum. Ve daha acısı bebeğimin yüzüne bakınca bile keşke doğurmasaydım diyebiliyorum. Evlatlık verseydim diyorum sonra nasıl davranırlar acaba, ileride bunu öğrenince nasıl bir travma olur ona diye üzülüyorum. Her günüm önce kendi halime ağlamakla, sonra bebekten özür dileyip ona üzğlüp ağlamakla, sonra da eşime ağlamakla geçiyor.
Bebeğim 2.5 aylık oldu. Daha iyi hissettiğim zmaanlar oldu ama genele baktığımda hiç bir şey değişmemiş hatta daha da gömülmüşüm sanki.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Biliyorım bunların hepsini peki naaıl saklayabilirim hissettiklerimi? Bebeğin varlığı beni yoran, gelecekte sürekli onu düşğnecek olmam. Şu an da sğrekli aklımda o olması, ağladı mı acıktı mı, gazı mı var gibi düşünceler...hiç bir zaman huzurla bir şeyi yapamama şeklinde uzar gider.
Yani katı gelmiş olabilir, bilmiyorum daha nasıl ifade edebilirim. Herhangi bir anne gibi sevememiş olabilirim ama iyi bakıyorum neticede, biri baksın buna ben bakamam da demiyorum. Çocuk sahibi olmak benim en büyük kabusumdu ve gerçek oldu kısacası.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Ben zaten eşime bir süredir benden artık sana fayda yok çünkü kendime bile yok bari birimiz mutlu olalım, sen başkasını bul vs diyorum.

Genişletmek için tıkla...

slnkhrmn008 .!.:

Anladık çok marjinalsin de her hissettiğini yazmak zorunda değilsin. Buralar hiç silinmeyecek, çocuğun büyüdüğünde okuma ihtimali bile var. Bazen hepimiz abuk sabuk hissedebiliyoruz ama dile getirmek negatif enerjiyi körüklemek epey yersiz.

Genişletmek için tıkla...

tivoli26 .!.:

Ben sizi anlıyorum. 15 yıllık evliyim.15 "yıl çocuk istemedim. İlk defa ocak ayında acaba çocuk yapsak mı dedik korunmasız tek ilişki ile hamile kaldım . Öğrendiğim ilk gece pişmanlıktan öldüm. İlk hafta, ilk ay, keseyi görünce . Geceler boyunca hep bir şeyler planladım..hep bir mutsuzluk hali oldu Neden hayatımızın düzenini bozduk diye eşimle tartıştım . Öyle televizyondaki gibi gözlerim mutluluktan ışıldamadı . Bir anda hayatta yaptığım herşey keyifsiz geldi. Müzik dinlemekten keyif alan ben ufacık şeylerle mutlu olan ben bir anda suratsız birine döndüm. Sonra kalp atışını duymak için doktora gittik . Duyamadı . Haftaya gelin dedi. Garip bir haftaydı . Neden duymuyoruzla acaba tekrar özgür mü olacağım ikileminde gittim geldim. Geçen hafta doktorum karar verdi. Embriyo gelişmemiş. Kürtajla aldı . Üzüldüm ama bir anda tuhaf bir rahatlama geldi . Sanki kendimi kaybedip bulmuş gibi oldum. Garip bir durum . Sanırım gerçekten bebeğim olsa sizinle aynı hissederim.Çevremdeki insanlar kendi çocuğun olunca öyle olmaz deyip duruyor ama ben kendimi çok iyi biliyorum. Hamilelik haberinden sonra herşey filmi şeridi gibi geçti . Duvarları boyamalarından tutun da süpermarket içinde ağlama krizlerine, gece mızmızlamalarından başlayıp benim hayatıma dolaylı yada doğrudan müdahalelerine kadar . Sanırım bazı insanlarda doğuştan annelik duygusu yok..bu normal birşey ama toplum henüz bizi kabullenecek olgunlukta değil

Genişletmek için tıkla...

sivaz .!.:

Sert geldi belki sözlerim ama yargılamıyorum. Bir çocuğa iyi bakmak kişiyi malesef iyi bir anne yapmıyor. Bakın kötü anne demiyorum aklıma birini getirdiniz. Kızına çok iyi bakan, özbakımlarını mükemmel yapan, her yerde parmakla gösterilen bir anne fakat malesef anne şefkati, sevgisi konusunda oldukça kıt ve eksik bir anne. Bunu aileyi yakından tanıyanlar da bilirdi. Hatta bu kız çokça acaba üvey evlatmıuım diye sorgulamalar yapmış öz olduğuna iyice emin olunca daha çok yıkılmış biri. Yani önceden kabusunuz olabileceği konusunda emin olduğunuz bir konuda niye önlem almadınız, hadi oldu karşı olduğum halde niye aldırmadınız diyecek kadar haddimi aşıcam burda özür dilerim. Belki takip edemedim bilmiyorum doktora gittininiz mi. O da çare olmaz ve bu duygularınız devam ederse Allah o miniğe yardım etsin derim. O tanıdık kızının yaşadıklarını yaşamasın İnş ne diyeyim. Ama şöyle diyeyim evlat eşten, dosttan, anne babadan bile daha kıymetli oluyor. Acısı da hiç geçmiyor. Gerçekten mahvetmeyin hayatınızı, o miniğin hayatını da. İnş bu duygularınızdan kurtulursunuz

Genişletmek için tıkla...

-Mavi .!.:

Ağır saçmalamışsın burda
Bir sarsmak istiyorum seni :)

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Duyguları değiştirmenin bir yolunu biliyorsanız söyleyin hemen yapayım. Yapacak bir şeyim yok, çözğm aramaya çalışıyorum ama zaten burada yazılanların hepsini ben bu kadar dibe çökene kadar denedim. Biri çıkıyor bakıcı bul diyor mesela, " sağol ya şahane fikir neden bunu düşünmedim de bacaklarımı kesecek kadar manyaklaştım?" diyorum. Düşündüm, düşünüyorum, deniyorum ama olmuyor işte.
Hamileliği ilk öğrendiğimde bu derece negatif değildim. Sonrasında istemedim ve 10 hafta boyunc her gün yalvararak eşime aldırmak istediğimi söyledim izin vermedi. Evliyseniz eşin de rızası gerekiyormuş bu işlem için. Zamn geçtikçe güzel olacağına inandırdım kendimi ve o kadar da kötü değil diye düşünerek doğum zamanı geldi.
Doğunca bir şey hissetmedim ve hala devam ediyor. Yani hissetmiyorum demem nefret ediyorum gibi değil, koruyup kolluyorum, üzülüyorum, acıyorum, hiç de sevmiyor değilim ama sanki bana bir bebek emanet etseler de bu kadar severim gibi bir sevgi. Kekebekler uçuşmuyor, gülğnce dğnyam aydınlanmıyor.

Genişletmek için tıkla...

Busonolsunbuson .!.:

Siz lohusasiniz su anda,yani bu hissettiklerinizi bu kadar yogun surekli hissetmeyeceksiniz.Ama anac tabir edilen annelerden de degilsiniz."Keske dogurmasaydim" iste bu sozunuzde bir durun.Size soylendigini dusunun,cok aci,siz de farkindasiniz bunun.Buna vicdan diyoruz.Bu duygu iyidir.Size onerim bebeginizin hasta oldugunu aci cektigini neredeyse olmek uzere oldugunu/boguldugunu dusunun.O an yardim etmeniz gerekiyor.Yardim ettiniz ve kurtuldu,saglikli simdi.O korku pesinden mutluluk ve sevinci hissedin.Iste o zaman daha farkli gozle,benimseyerek bakarsiniz evladiniza.Uzman destegi ile atlatabilirsiniz.Annelik olene kadar.Maalesef degil, iyi ki lerinizin artmasi dilegiyle.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Napayım ya o kadar mutsuz bir insana dönüştüm ki artık etrafımdaki herkes de mutsuz, çaresiz. Ya ben yok olmalıyım ya herkes kaçıp kendini kurtarmalı ben mutsuzluğumla kalmalıyım.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Duyguları değiştirmenin bir yolunu biliyorsanız söyleyin hemen yapayım. Yapacak bir şeyim yok, çözğm aramaya çalışıyorum ama zaten burada yazılanların hepsini ben bu kadar dibe çökene kadar denedim. Biri çıkıyor bakıcı bul diyor mesela, " sağol ya şahane fikir neden bunu düşünmedim de bacaklarımı kesecek kadar manyaklaştım?" diyorum. Düşündüm, düşünüyorum, deniyorum ama olmuyor işte.
Hamileliği ilk öğrendiğimde bu derece negatif değildim. Sonrasında istemedim ve 10 hafta boyunc her gün yalvararak eşime aldırmak istediğimi söyledim izin vermedi. Evliyseniz eşin de rızası gerekiyormuş bu işlem için. Zamn geçtikçe güzel olacağına inandırdım kendimi ve o kadar da kötü değil diye düşünerek doğum zamanı geldi.
Doğunca bir şey hissetmedim ve hala devam ediyor. Yani hissetmiyorum demem nefret ediyorum gibi değil, koruyup kolluyorum, üzülüyorum, acıyorum, hiç de sevmiyor değilim ama sanki bana bir bebek emanet etseler de bu kadar severim gibi bir sevgi. Kekebekler uçuşmuyor, gülğnce dğnyam aydınlanmıyor.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Duyguları değiştirmenin bir yolunu biliyorsanız söyleyin hemen yapayım. Yapacak bir şeyim yok, çözğm aramaya çalışıyorum ama zaten burada yazılanların hepsini ben bu kadar dibe çökene kadar denedim. Biri çıkıyor bakıcı bul diyor mesela, " sağol ya şahane fikir neden bunu düşünmedim de bacaklarımı kesecek kadar manyaklaştım?" diyorum. Düşündüm, düşünüyorum, deniyorum ama olmuyor işte.
Hamileliği ilk öğrendiğimde bu derece negatif değildim. Sonrasında istemedim ve 10 hafta boyunc her gün yalvararak eşime aldırmak istediğimi söyledim izin vermedi. Evliyseniz eşin de rızası gerekiyormuş bu işlem için. Zamn geçtikçe güzel olacağına inandırdım kendimi ve o kadar da kötü değil diye düşünerek doğum zamanı geldi.
Doğunca bir şey hissetmedim ve hala devam ediyor. Yani hissetmiyorum demem nefret ediyorum gibi değil, koruyup kolluyorum, üzülüyorum, acıyorum, hiç de sevmiyor değilim ama sanki bana bir bebek emanet etseler de bu kadar severim gibi bir sevgi. Kekebekler uçuşmuyor, gülğnce dğnyam aydınlanmıyor.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Denedim bunu açıkçası, yani başına bir şey gelse mi daha çok yıkılırım yoksa şu halim mi daha beter diye. Şu halimin daha kötü olduğuna karar verdim.

Genişletmek için tıkla...

tivoli26 .!.:

Ben sizi anlıyorum. 15 yıllık evliyim.15 "yıl çocuk istemedim. İlk defa ocak ayında acaba çocuk yapsak mı dedik korunmasız tek ilişki ile hamile kaldım . Öğrendiğim ilk gece pişmanlıktan öldüm. İlk hafta, ilk ay, keseyi görünce . Geceler boyunca hep bir şeyler planladım..hep bir mutsuzluk hali oldu Neden hayatımızın düzenini bozduk diye eşimle tartıştım . Öyle televizyondaki gibi gözlerim mutluluktan ışıldamadı . Bir anda hayatta yaptığım herşey keyifsiz geldi. Müzik dinlemekten keyif alan ben ufacık şeylerle mutlu olan ben bir anda suratsız birine döndüm. Sonra kalp atışını duymak için doktora gittik . Duyamadı . Haftaya gelin dedi. Garip bir haftaydı . Neden duymuyoruzla acaba tekrar özgür mü olacağım ikileminde gittim geldim. Geçen hafta doktorum karar verdi. Embriyo gelişmemiş. Kürtajla aldı . Üzüldüm ama bir anda tuhaf bir rahatlama geldi . Sanki kendimi kaybedip bulmuş gibi oldum. Garip bir durum . Sanırım gerçekten bebeğim olsa sizinle aynı hissederim.Çevremdeki insanlar kendi çocuğun olunca öyle olmaz deyip duruyor ama ben kendimi çok iyi biliyorum. Hamilelik haberinden sonra herşey filmi şeridi gibi geçti . Duvarları boyamalarından tutun da süpermarket içinde ağlama krizlerine, gece mızmızlamalarından başlayıp benim hayatıma dolaylı yada doğrudan müdahalelerine kadar . Sanırım bazı insanlarda doğuştan annelik duygusu yok..bu normal birşey ama toplum henüz bizi kabullenecek olgunlukta değil

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Denedim bunu açıkçası, yani başına bir şey gelse mi daha çok yıkılırım yoksa şu halim mi daha beter diye. Şu halimin daha kötü olduğuna karar verdim.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Denedim bunu açıkçası, yani başına bir şey gelse mi daha çok yıkılırım yoksa şu halim mi daha beter diye. Şu halimin daha kötü olduğuna karar verdim.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Napayım ya o kadar mutsuz bir insana dönüştüm ki artık etrafımdaki herkes de mutsuz, çaresiz. Ya ben yok olmalıyım ya herkes kaçıp kendini kurtarmalı ben mutsuzluğumla kalmalıyım.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Denedim bunu açıkçası, yani başına bir şey gelse mi daha çok yıkılırım yoksa şu halim mi daha beter diye. Şu halimin daha kötü olduğuna karar verdim.

Genişletmek için tıkla...

HanimKelesimiGetir .!.:

Koalina sana bir örnek vereyim,benim torun doğunca 40 gün ben baktım gece gündüz hemde koynumda uyudu kaç kere.
Kızım emzirdi altını değiştirdi yeri geldi kucağınfa uyuttu,yeri geldi sinirlendi bağırdı çağırdı.
Bir keresinde emzirirken ağlayınca kucağında sarstı,kaptım hemen ne yapıyorsun diye.
Öyle böyle büyümeye başladı işte,ben yanlarında değilim ayrı yerlerde yaşıyoruz.
Demem o ki,benim bile çok umudum yokken kızçem beni yanılttı çok güzel bir şeklide bakıyor bebeğine.
Yani mahçup etti diyim sadece,eşimede d3miştim bu nasıl bakacak bebeğe diye.
Zaman diyorum ya en güzel örnek aslında.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Duyguları değiştirmenin bir yolunu biliyorsanız söyleyin hemen yapayım. Yapacak bir şeyim yok, çözğm aramaya çalışıyorum ama zaten burada yazılanların hepsini ben bu kadar dibe çökene kadar denedim. Biri çıkıyor bakıcı bul diyor mesela, " sağol ya şahane fikir neden bunu düşünmedim de bacaklarımı kesecek kadar manyaklaştım?" diyorum. Düşündüm, düşünüyorum, deniyorum ama olmuyor işte.
Hamileliği ilk öğrendiğimde bu derece negatif değildim. Sonrasında istemedim ve 10 hafta boyunc her gün yalvararak eşime aldırmak istediğimi söyledim izin vermedi. Evliyseniz eşin de rızası gerekiyormuş bu işlem için. Zamn geçtikçe güzel olacağına inandırdım kendimi ve o kadar da kötü değil diye düşünerek doğum zamanı geldi.
Doğunca bir şey hissetmedim ve hala devam ediyor. Yani hissetmiyorum demem nefret ediyorum gibi değil, koruyup kolluyorum, üzülüyorum, acıyorum, hiç de sevmiyor değilim ama sanki bana bir bebek emanet etseler de bu kadar severim gibi bir sevgi. Kekebekler uçuşmuyor, gülğnce dğnyam aydınlanmıyor.

Genişletmek için tıkla...

-Mavi .!.:

Eşin annen kardeşin yani ailen olarak gördüklerin her kimse onlar dibi gördüğünde sabırla beklemek sana destek olmak ve mutlu olduğunda paylaşmak için varlar koalina
Kimseyi böyle saçma saçma konuşup çileden çıkarma
İnsanları zorla hayatından göndereceksin
Sonra daha büyük bir pişmanlık gelecek
İstermisin?
Hiç sanmıyorum hiçbirimiz istemeyiz
Şuanda yanında olması sana bencillik gibi geliyorsa
Bırak biraz bencil ol bundan zarar gelmez

Genişletmek için tıkla...

-Mavi .!.:

Ek gıdaya başladığında boğazına kaçarsa diye gözünü ondan ayırmayacağına, ilk yardım nasıl yapılır vs araştıracağına seninle iddiaya girebilirim

Genişletmek için tıkla...

babyloading87 .!.:

Çocuğa bisey yapmazsın umarım
Bebekle yalnız kalmayın siz yine de

Genişletmek için tıkla...