Konu her şey. Normalde kavga etmeyeceğimiz şeyler bile problem oluyor. Dışarı çıkıyoruz mesela e bebek bu tabii ki günü gününe uymuyor durmuyor ağlıyor eve dönelim diyoruz, o kadar hazırlandık bilmem ne diye suratı düşüyor. Bebeğim ağlıyor, e bu da normal buna da suratı düşüyor. O bu kadar yalpalarken ben sinir oluyorum babalık bu olmamalı diye. 5 senelik evliyiz aşağı yukarı
Bunu yaptık aslında peşine 1 hafta 10 gün mükemmeliz :) sonra tekrar başa sarıyoruzDüzelir düzelir.
Saygıyı çok da kaybetmeyin, ikiniz de istekli olun.
Oturun, zor bir dönemde olduğunuzu konuşun, birbirinizden beklentileriniz ne, sorun ne, dökün ortaya.
Rakip gibi değil de aynı takım gibi, sen de zorlanıyorsun ben de zorlanıyorum gibi.
Edit: Bebek 5 aylık, oturun konuşun demişim pardon
Şu dönemde nefes alın yeter.
Ha bir de kayın aile mevzuları tabii ki o allahın emri :)
Amin inşallah
Saygı çerçevesini aşmadan olan tartışmalarsa normaldir. Sizin hormonlardan kaynaklı, eşinizinde ne yapacağını bilemeyen, detay düşünmeyen tavrından kaynaklıdır.
Yani bazı zamanlar saygı kalmıyor yoksa diğerini küçük tartışmalar diye kapatır geçerim
Yok içimi karartmadınız benim içim kararık zaten
Ben genel olarak hamileliğimde de yani daha çok yeni anneyim ama bebeğimin ilk zamanlarında da, hayatımın her evresinde aslında bazı şeyleri normalleştirerek yaşadığım için daha rahat ediyorum. Yani evet şu an uyumuyor çünkü şöyle, emmiyor çünkü bu sebepten. Hamileyim midem bulanıyor e çünkü bu sebepten. Bu beni çok rahatlatan bir düşünce tarzı hayatımın her aşamasında bunu düşündüğüm için hala hayattayım yoksa kafayı yerdim muhtemelen yaşadıklarımı hesaplarsak 
ama eşim öyle değil, hemen geriliyor üzülüyor suratı düşüyor. Yani bebeği aşı yaptırıyoruz ağlıyor haliyle, üzülüyor farkındayım ben de üzülüyorum çünkü, ama eşimde bu hemen bir surat asmaya dönüyor kendini çekiyor geri. Dün calpol vermeye çalışıyoruz bebeğe sevmiyor ağlıyor kendini geri atıyor, baktım eşim kaçtı gitti sigara içmeye balkona. Aslında eşimi de bu şekilde kabul edebilsem bebeğimi kabul ettiğim gibi
Çocuk karakterlerimizin farklı yönlerini ortaya çıkarıyor bu doğru, eşim çocuktan sonra bambaşka birisi oldu. Neşeli, eğlenceli, herşeyle dalga geçen tip gitti, çocuğa bağımlı, anksiyete sahibi bir insan geldi. Başbaşa dışarı çıkıp bir şey yapmaya da gönüllü değil çünkü çocuktan ayrılamıyor. Buna çocukla ilgili yaşadığımız bazı sağlık sorunları da neden oldu tabi ama gerçekten çocuktan öncesi sonrası diye bir gerçek var. İnsan ben bu insanla evlenmedim bu kim diyor. Ama kabul edelim karşındakini böyle görünce sen de kendini kapatıyorsun. Yani etki tepkiye dönüşüyor ortam ikiniz de kendiniz olmaktan çıkıyorsunuz.. Valla psikolojik destek şart:')Yok içimi karartmadınız benim içim kararık zaten
Doğru diyorsunuz aslında burada tartışma çıkaran ben oluyorum, bıraksam kendi haline belki o da yüzünü düzeltip gelecek tekrardan. Deneyeceğim
