ağlaya ağlaya BeBeğimi aldırırdım.. ölürdüm kahrımdan, mahvolurdum, keşke Başka bi ülkede yaşasaydım da Evlenmeden BeBeğimi doğuraBilseydim diye isyan ederdim, anneme anlatırdım, anneme her şeyimi anlatırım.. ama sevgilimle evleneBilme GiBi bi durumumuz yok şuan.. o hala okuyor, Ben atanamadım.. Ben atanmış olsaydım Bi şekilde evlenirdik ama, sevgilim de kıyamazdı BeBeğimize eminim.. Beni o masaya yatarken görse kahrından ölür o da.. ama ikimiz de ağlaya ağlaya BeBeğimizi öldürürdük.. ne acı değil mi.. keşke Bi çıkar yol olsa.. umarım en kısa zamanda ayaklarımızın üzerinde duraBiliriz, evlenip o yüce duyguyu tadarız.. ama Bu durumu yaşamamak için korunmak gerek, her türlü önlemini almak gerek, yoksa insanın canından can koparmak çook feci Bir travmadır..