Beklenmeyen bir hamilelik, şimdi ne yapacağım?

M

minelgaraib

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
16 Aralık 2015
83
255
43
Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.
 
minelgaraib .!.:
Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Bi doktor olarak hamile kalmamak için alınacak önlemleri mutlaka biliyosunuzdur
 
Aldırmayı düşünüyor musunuz? Bu sizin için bir seçenekse, eşinizle konuşup bunu yapmalısınız. Ama yok ne olursa olsun aldırmam diyorsanız, bir an önce bu fikre alışın derim. Yaslarimiz aynı. Ben de bir buçuk yıllık evliyim. Şu an hamileyim. Eşim ilk günden beri bebek istiyordu. Ben istemedim. Bir yıl sonunda diye söz verdim. Tam bir yılın sonunda da hamile kaldım. Ne yalan söyleyeyim ben de korkuyorum hâlâ. Özellikle başlarda çok korktum. Ama artık alışmaya başladım bu fikre. Öncelikle yaşım çok ilerlemeden hamile kalabildigim için şanslı hissediyorum artık kendimi. Çünkü eminim ileride bebek yapmadığım için pişman olacaktım. Evet annelik çok zor ama bence aynı oranda çok da güzel. Birkaç hafta önce artık bebek kıyafetlerine, oyuncaklara falan bakmaya başladım. Hosuma da gidiyor açıkçası:) Bu bebek kaderinizde var bence. O yüzden aldırmayın derim. Size kötü annelik babalık yapılmış olabilir. Siz bunu yaşadığınız için tam tersi çok iyi bir anne olacaksınız eminim.
 
Bence burda iki şeyi ayırt etmek lazım:
- bebek kariyerinize engel değil. Benim ailemde doktor olup anne olanlar var.gayet başarılı hepsi.
- sizin aileniz kötü olabilir. Bu ama otomatik olarak sizi kötü anne yapmaz. Ama siz iyi bir ebeveynlik görmediğiniz için kendi yetiştirme tarzınızı kendiniz belirlemeniz gerekecek.
- bu durumu öyle veya böyle eşinizle paylaşmanız lazım. Bilmek hakkı
 
minelgaraib .!.:
Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Sayın doktorum siz daha iyisini bilirsiniz ama yaşınız,29 anne olmak için ideal bi yaş eşiniz 40 yaşında.bende yıllarca öteledim istemedim iş güç hayat aşk dedim her rutin muayenede herşey normaldi çocuğum olur diye umursamadım tabi anne olayım artık deyince kendime yaptığım kötülüğün ve tabiiki eşimede farkına vardım artık çok geçti 5 yıldır bebek sahibi olmak için çabalıyoruz ve tıbben hiç bi olumsuz bi durum yok hangi doktora gitsem gelme senin çoçuğun olur dediler ve olmadı işte hayret ediyorlar yumurtalıkların yaşına göre genç hormonların normal nasıl olmaz diyorlar şimdi yeni yeni anladım ki hem Rabbimi hem de vücudumu küstürdüm....veren Allah herşey daha da güzel olabilir neden kötü yönlerini değerlendiriyorsunuz kötü bi çocukluk yaşamanız ona en iyi aile olmanıza engel değil hayırlı olsun ilk bol bol dua edin siz hekim olarak daha iyi bilirsiniz stres bu dönemde sizin için ve bebeğiniz için hiç iyi değil
 
minelgaraib .!.:
Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Ne olursa olsun o bir mucize unutmaa :KK200:
 
Pamukannesi83 .!.:
Bence burda iki şeyi ayırt etmek lazım:
- bebek kariyerinize engel değil. Benim ailemde doktor olup anne olanlar var.gayet başarılı hepsi.
- sizin aileniz kötü olabilir. Bu ama otomatik olarak sizi kötü anne yapmaz. Ama siz iyi bir ebeveynlik görmediğiniz için kendi yetiştirme tarzınızı kendiniz belirlemeniz gerekecek.
- bu durumu öyle veya böyle eşinizle paylaşmanız lazım. Bilmek hakkı
Genişletmek için tıkla...
Ya bilmiyorum. Mantıklı konuşan bir yanım evt diyor, senin ebeveynlerin çok iyi değildi ama bu senin de öyle olacağın anlamına gelmez. Sonra kafamda natüralist düşünceler uçuşuyor. Hepimiz eninde sonunda annelerimize dönüşmüyor muyuz gibisinden. Ve cidden zor. Nöbetim olur mesela iki gün evde olmam, gecenin bir yarısı acil durum olur ameliyata giderim. Ve gebeliği sonlandırmak için de eşimin rızası gerekli.
 
Konuyu okurken az once kucuk kizimin bana sarilip sen cok tatlisin demesi geldi aklima. Onun sarilmasindan degerli hic bir sey olamaz benim icin.
Hamileliyim berbat kecdi, dogum desen felaket, lohusalik falan filan. Kizim 3 yaşina kadar hayatimi yedi)))
Ama degdimi degdi))) Bir tane daha istiyorum)))
Demem o ki, korkmayin. Kendi cocuklugunuz kotu gecti diye cocugunuzun da hayati kotu gecmez. Bence siz cok iyi bir anne olacaksiniz.
 
Kendinizi hazır hissetmeniz çok önemli ama gerçekten insan bebek doğmadan önce bazı şeyleri bilemez.Ben doğmadan bu kadar çok sevebilecegimi tahmin edemezdim çocuğumu .Emek verdikce büyüyen bir sevgi bu.Eger sevgi dolu bir yüreğiniz varsa bebeğinizi seversiniz.Baba adayı da 40 yaşında o da kaç yaşında baba olacak.Onunda baba olmak hakkı var bilemedim.Hayirlisi neyse o olsun sizin için.Korunmanıza ragmen hamile kaldiysaniz bebis gelmek istiyor belki de .Kariyerinize devam edersiniz.Kac çocuklu doktorlar var.Anne olmakta çok güzel bi duygu.Umarim en doğru karari verirsiniz,hayirlisi olsun
 
minelgaraib .!.:
Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Eşin doktor sen doktor, maddi durumumuz iyidir, bebek olunca onun başına bekçi olup meslekten hayattan el etek çekmeyeceksin ki,ücretli izin süren zaten yaklaşık 4 ay, 4 ay çocuğuna bakıp sonrasında güvenilir nır bakıcı bulup o çok kıymetli kariyerine kaldığın yerden devam edebilirsin. Etrafımda çok karı koca doktor var bu şekilde hayatlarına devam eden. Zaten gebeliğin ilk üç ayı çok duygusal ve stresli geçiyor inşallah doğru karar verirsin
 
minelgaraib .!.:
Ya bilmiyorum. Mantıklı konuşan bir yanım evt diyor, senin ebeveynlerin çok iyi değildi ama bu senin de öyle olacağın anlamına gelmez. Sonra kafamda natüralist düşünceler uçuşuyor. Hepimiz eninde sonunda annelerimize dönüşmüyor muyuz gibisinden. Ve cidden zor. Nöbetim olur mesela iki gün evde olmam, gecenin bir yarısı acil durum olur ameliyata giderim. Ve gebeliği sonlandırmak için de eşimin rızası gerekli.
Genişletmek için tıkla...
E o zaman doktorların çocuğu olmasın mı?

Çocuklukta yaşadığınız olumsuz olaylardan ötürü tereddütlü olmanız normal ama mesleğinizi çocuk sahibi olmaya engel görmek bahane aramak oluyor biraz.

Yatılı bakıcıyla pekala halledilir endişe ettiğiniz şeyler.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

F
Kiracı sorunu, dertleşmek istiyorum
2 3
Yorumlar
43
Görüntüleme
1K
FloppyDisk
F
R
Kız kardeş sorunu
3 4 5
Yorumlar
89
Görüntüleme
2K
Zerriniffet
Zerriniffet
M
Eşimle sürekli ailesi için kavga ediyoruz
2
Yorumlar
21
Görüntüleme
2K
Selvann
S
MonKa
Daha önce hiç iki kişi arasında kaldınız mı?
2 3
Yorumlar
45
Görüntüleme
2K
Cileklivanilinn
Cileklivanilinn
K
Ayrılmalı mıyız artık? Gitmeli miyim bu yerden ?
Yorumlar
14
Görüntüleme
927
yenGEnC
yenGEnC
Back
X